Στοχασμός Αγάπης

''Αν ένα δέντρο πέσει μέσα στο δάσος, θεωρείται ότι δεν κάνει θόρυβο επειδή δεν είναι κανείς εκεί για να τ'ακούσει;'' ~ George Berkeley

Πόσο όμορφες μοιάζουν να'ναι οι γιορτινές ημέρες... Τις ημέρες όπου μια ευωδία από μηνύματα αγάπης σουλατσάρει στην ατμόσφαιρα. Κι η πίστη, χέρι-χέρι με την ελπίδα, μέσα μας μεγαλώνουν κι υψώνονται ξανά. Μια νέα αρχή προμηνύεται και τα βλέμματα παίρνουν το θάρρος να δουν τον ουρανό και πάλι, κάνοντάς μας να θυμηθούμε πως είναι να νιώθει ο άνθρωπος τί είναι δέος.

Ο νους κι η καρδιά μας ανοίγουν, κι ευχόμαστε απλόχερα αγάπη, ειρήνη κι υγεία σ'όλο τον κόσμο. Εκτός κι αν πρόκειται για όσους μας ενοχλούν ή νομίζουμε πως μας ενοχλούν ή υποθέτουμε πως θα μας ενοχλήσουν στο μέλλον.

Κι αν η υγεία κι η ειρήνη είναι δυο έννοιες που γίνεται εύκολα αντιληπτό και κατανοητό για το τι πρεσβεύουν, τι γίνεται ωστόσο με την περίπτωση της αγάπης; 

Τι εννοούν οι άνθρωποι όταν επικαλούνται αυτή την θεϊκή λέξη: αγάπη;

Όταν ξυπνάμε το πρωί, τι είναι αυτό που γεμίζει με κουράγιο και λαχτάρα την καρδιά μας;

Όταν τελούμε τις καθημερινές μας εργασίες, τι χαρά αντλούμε και σε τι έργο συντελούμε;

Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο, τα αδέρφια μας, τι βλέπουμε μέσα στα μάτια τους, όταν κάποιες φορές έχουμε τη δύναμη να κοιτάξουμε μέσα τους;

Όταν κάνουμε τη βόλτα μας, με τι ψυχή χαϊδεύουμε ένα φύλλο, με τι ψυχή μυρίζουμε ένα λουλούδι, με τι ψυχή αγκαλιάζουμε την ζωή;

Κι όταν μείνουμε στο τέλος έστω και για λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, αγαλλιάζουμε μέσα στην ηρεμία σαν σωστοί ευδαίμονες ή μένουμε αμήχανοι απέναντι σ'έναν φόβο βουβό, ακροβατώντας πάνω απ'την εσωτερική μας άβυσσο;

Ο άνθρωπος, ως δημιούργημα της φύσης, ως το αποτύπωμά της στον κόσμο, δεν είναι παρά το μέσο μα και το τέλος της. Μέσα από τον καθένα μας ο κόσμος συνενώνεται κι ολοκληρώνεται. Χάρη στις συνειδήσεις μας, μια μεγάλη, μια επιβλητική κι ατέρμονη συνείδηση λαμβάνει χώρο, εγκαθιδρύεται και κυβερνά. Ο κόσμος απέναντι στον κόσμο, η φύση μπρος στον εαυτό της κι ο Θεός που θεοποιείται εκ νέου.

Κι η αγάπη, τι είναι η αγάπη και σε τι συμβάλλει σ'αυτή τη συνειδητότητα, σ'αυτή την αυτοπραγμάτωση;

Κύτταρο σαν είναι ο άνθρωπος, κρίκος μιας αλυσίδας του Όλου, μέσω της αγάπης συμφιλιώνεται και παίρνει πνοή ζωής. 

Η αγάπη είναι η δύναμη που ενώνει κάθε φαινομενικά ξένο στοιχείο μαζί με κάθε άλλο. Είναι ο σοφός της δρόμος, στρωμένος με ροδοπέταλα, αυτός που μας καλεί να τον περπατήσουμε μέχρι να αναπαυθούμε εν ειρήνη. Κι η αγάπη είναι αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι ως Άνθρωποι. 

Πότε αγαπάμε όμως, και πως μοιάζει η πραγματική αγάπη; Εδώ είναι που ζούμε με πλάνες που συντελούν στην αυτοκαταστροφή μας. Η δύναμη του παραλόγου στο μεγαλείο της.

Ο άνθρωπος νομίζει ότι αγαπάει τον εαυτό του και τη ζωή μα πλανάται πλάνην οικτράν.

Δε συμβαίνει το ίδιο και με έννοιες όπως η Δημοκρατία, η Ελευθερία κι η Ανεξαρτησία;

Για κάποιους λόγους όλες αυτές οι λέξεις έχουν χάσει σχεδόν το πραγματικό τους νόημα ώστε οι άνθρωποι στις μέρες μας να μην ξέρουν πως να εκφράσουν τα συναισθήματα που κανονικά τις συνοδεύουν.

Έτσι και με την αγάπη. Ο άνθρωπος αγαπά και κόβει το φύλλο ή το λουλούδι χωρίς να κατανοεί σε βάθος την κίνησή του, κι έτσι, απλά τους στερεί τη ζωή. Δεν κάνουμε το ίδιο και με όσους αγαπάμε μήπως; Η αγάπη, έχει κατά κύριο λόγο πάρει το νόημα του ψυχολογικού όπλου μας απέναντι στους άλλους. Τους ασκούμε πίεση ώστε να ακολουθήσουν λίγο πολύ αυτά που προσδοκούμε να κάνουν, απλά γιατί τους αγαπάμε, δεν το βλέπετε; Ο παράλογος άνθρωπος αγαπά πονώντας τους άλλους ή έστω έτσι νομίζει. Αγάπη μ'αγκάθια... Είναι αυτό αγάπη;

Η πραγματική αγάπη, υπάρχει εκεί όπου υπάρχει σοφία. Αγάπη είναι η προσφορά του εαυτού μας, η θυσία μας για τους άλλους. Αγάπη είναι να σε ψάξω και να σε μάθω, να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να δεις τον εαυτό σου και τον κόσμο καλύτερα, να σε εμψυχώσω και να σε ενδυναμώσω όπου το χρειάζεσαι, να σε απελευθερώσω από τις πλάνες σου αν τυχόν έχεις, να βάλω τα δυνατά μου ώστε να μπορέσεις να πραγματωθείς κι εσύ. Η αγάπη αυτή, σε πρώτη φάση, κι αυτό είναι το σημαντικότερο, θα με κάνει ευτυχή την ώρα που θα σου την προσφέρω - παροντικά, μα θα'ναι και η επένδυσή μου στο αβέβαιο μέλλον, γιατί η πιθανότητα να αγαπηθώ με υγιή τρόπο, με τρόπο που να με βοηθάει, μεγαλώνει. Κι εδώ έχουμε την πεμπτουσία της αγάπης. Χρησιμοποιώντας την λογική, μπορούμε να αποκτήσουμε σοφία και να δούμε καθαρότερα τι έστι το ρήμα αγαπώ, το οποίο ας μην το ξεχνάμε, είναι ενεργητικό κι όχι παθητικό.

Η κρυφή πτυχή της αγάπης που ανέφερα είναι ο καλός εγωισμός που όλοι έχουμε, γιατί, κι αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό, ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον, και δε γίνεται να είναι κι αλλιώς. Το σύμπαν ξεκινάει και τελειώνει από το άτομο, είναι με μια λέξη ατομοκεντρικό, μα μέσα στην απειρότητά του και το άχρονο συνεχές του, το άτομο λιώνει και γίνεται πρώτη ύλη για κάθε άλλο ζωντανό οργανισμό. Το ίδιο το σώμα μας που στεγάζει τη συνείδηση ή την ψυχή ή το πνεύμα μας, πες το όπως θέλεις, κάποτε μπορεί να ήταν τα πάντα, κι ήταν όντως τα πάντα. Χθες δέντρο, σήμερα άνθρωπος, αύριο πουλί. Η ύλη μεταμορφώνεται συνεχώς, σα σε καζάνι που βράζει. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που ζούμε, γιατί τόσο διαρκεί η ζωή μας, έχουμε την πλάνη πως είμαστε κάτι ξέχωρο από την φύση, μα δεν είμαστε. Έτσι φαίνεται, μα δεν είναι. Αυτό το εγώ, έρχεται για να χαθεί στο εμείς - και το εμείς, είναι το ακόμη βαθύτερο εγώ. Κι η ζωή μέσα από τα μάτια μας βλέπει τον εαυτό της - όταν χαιρόμαστε, είναι η ζωή που χαίρεται. Εγώ, εσύ, αυτός κι αυτή, δεν είμαστε παρά αποτυπώσεις, μια πιθανότητα που έκατσε ή όχι.

Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος σπουδές για να μάθει να αγαπάει αλλά να καταλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό το νόημα της ζωής. Η ίδια η ζωή μας έτσι κι αλλιώς αποτελεί σπουδή. Η εκπαίδευση μας δίνει άλλα, λιγότερο χρήσιμα ενδεχομένως, εργαλεία. Η παιδεία όμως σε αυτό έγκειται, στην απόκτηση της έμπρακτης γνώσης, της σοφίας.

Μήπως αποτελεί άρα πλάνη το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ασύμβατη την λογική με την αγάπη; Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί δεν ξέρουμε τι πάει να πει αγάπη κι έτσι δεν ξέρουμε πώς να αγαπούμε σωστά. Ίσως γι'αυτό να μας φαίνεται ασύμβατη η αγάπη με την λογική. Κι όμως, ο δρόμος της αγάπης είναι ο αγιότερος, ο πλέον καθαρός και λογικός.

Μα όλα αυτά, νιώθω ότι τα ξέρουν αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι. Γιατί παρόλα αυτά δεν ακολουθούμε τον δρόμο της; Θέλει πολύ θάρρος, πολλή δύναμη για να σηκώσει κανείς κεφάλι την ώρα που τον κατραπακιάζουν οι άλλοι, να τους δει στα μάτια και να τους συγχωρέσει. Να πάει κόντρα στη βία που μια ζωή δέχεται χωρίς ωστόσο να παίξει το παιχνίδι της.

Ναι, ξέρουμε τί πάει να πει αγάπη κι εγώ δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε κι ο τελευταίος που στοχάζεται πάνω σ'αυτήν. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η αγάπη χρειάζεται μια δυνατή καρδιά για να στηριχτεί πάνω της και να ευδοκιμήσει. Μα ενώ πολλοί φτάνουν στη γνώση αυτή, λίγοι έχουν το θάρρος να κάνουν το επόμενο βήμα. Γιατί λοιπόν;

Σε όλους όσους μπορούν να κατανοήσουν σε βάθος τα παραπάνω, μα κι όχι μόνο, έχω να πω αντί για ευχές, να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους, την ανθρωπότητα και τη ζωή εν γένει. Και για να μην νομίζετε ότι κι εγώ τα καταφέρνω καλύτερα, ας προσπαθήσουμε όλοι αδέρφια μου να κάνουμε αυτό το βήμα. Εδώ έγκειται και η πραγματική έννοια της Ελευθερίας.

Άνθρωπε, αγάπα για τον εαυτό σου κι αν τύχει κι αγαπηθείς θα'σαι δυο φορές ευλογημένος!

Υ.Γ. 1) Τα ζώα, τα φυτά κι η φύση ανήκουν κι αυτά στον κόσμο που μας περιβάλλει και δε θα πρέπει να αγαπιούνται λιγότερο. Η ζωή δεν είναι μια πυραμίδα μα ένας κύκλος στον οποίο είμαστε όλοι ίσοι.

Υ.Γ. 2) Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα μοναχικά βουνά κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό που τους στερεί το φως, μα κάποιες φορές που τα σύννεφα αραιώνουν κι αντικρύζουμε τον ήλιο, βλέπουμε πάλι τα άλλα βουνά και θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό, κι όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι αλλά συγγενεύουμε κιόλας ως βουνά οροσειράς!

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη kareni.