Η Σιωπή του Έρωτα - Oscar Wilde

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται, στη σκοτεινή σπηλιά του,

χωρίς να ακούσει ούτε ένα τραγούδι από το αηδόνι,

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια.


Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού,

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή.


Όμως, τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

~ Oscar Wilde

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Skitterphoto.

Δόξα και Τιμή - Bjørnstjerne Bjørnson

Δόξα και τιμή στην άνοιξη της ζωής,

που όλα τα δροσίζει, τ'ανασταίνει!

Όλα ξανάρχονται και ζουν ξανά,

με τη μορφή τους μονάχα αλλαγμένη.

Η μια γενιά μετά την άλλη

πασχίζει μπροστά να συνεχίσει να βαδίζει.

Η τέχνη φέρνει τέχνη κι άλλη,

κόσμοι βουλιάζουν, κόσμοι γεννιούνται πάλι.

Στης ζωής το απέραντο μελίσσι,

κοίτα ανθάκι μικρό να ταξιδέψεις.

Και το Αιώνιο Καλό θα σε κρατήσει

τη δική σου την ανάσα ν'αναπνεύσεις.

Στην πανέμορφη άνοιξη βυθίσου,

κι όσο σ'αφήνει η δύναμή σου,

πάρε μια ανάσα βαθιά

απ'της αιώνιας μέρας τη χαρά!

~ Bjørnstjerne Bjørnson

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Pezibear.

Αν... - Rudyard Kipling

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη,

κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,

κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που'χεις κερδίσει,

στην καταστροφή ν'αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά,

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ'έχουν αδικήσει,

αν μπορέσεις τ'όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,

κι αν μπορέσεις ν'αγαπήσεις όσους σ'έχουνε μισήσει,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,

αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τ'ακούς παραλλαγμένα,

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να'ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,

αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν

αν τους πάντες λογαριάζεις μα... κανένα χωριστά,

αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά...

Ε! Παιδί μου τότε...

Θα μπορέσεις ν'απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου...

Θα'σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα'ναι δική σου!

~ R. Kipling

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Fifaliana-joy.

Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών

Carpe diem.
Seize the day.
Άδραξε τη μέρα.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το πει κανείς μα το νόημα δε διαφέρει.

Γιατί να αξιοποιήσουμε την ημέρα, να ζήσουμε στο παρόν;

Διότι, όπως μας λέει ένας απ'τους ηθοποιούς που αγαπήθηκαν όσο λίγοι, ο Robin Williams, είμαστε τροφή για σκουλήκια. Το πιστεύουμε ή όχι, μια μέρα κάθε ένας από εμάς θα σταματήσει να αναπνέει, θα παγώσει, θα πεθάνει.

Αυτό είναι και το θέμα της ταινίας Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών. Αν δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στο παρόν, η ζωή μας μπορεί να γίνει αξιοσημείωτη, περισσότερο ζουμερή. Αυτό το μήνυμα προσπαθεί να μας περάσει και το καταφέρνει με διάφορους τρόπους.

Κεντρική ιδέα της είναι ότι οι λέξεις κι οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ένας απ'τους τρόπους που γίνεται κάτι τέτοιο, αφορά στην ποίηση.

Ο Williams το παραθέτει πολύ όμορφα: we don't read and write poetry because it's cute, we read and write poetry because we are members of human race, and human race is fulled with passion.

Είμαστε γεμάτοι ζωή, είμαστε η ίδια η ζωή, ο κόσμος, ο Θεός. Και μέσω της έκφρασής μας, καταφέρνουμε να αισθανθούμε περισσότεροι ζωντανοί, γιατί μέσω αυτής επιτυγχάνεται κι η αυτοπραγμάτωσή μας.

Η ιατρική, η δικηγορία, τα οικονομικά, όλα αυτά είναι σημαντικότατα για τη διατήρηση της ζωής αλλά η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός κι η αγάπη, είναι αυτά για τα οποία ζούμε.

Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας γίνεται ιδιαίτερη μνεία σε συγκεκριμένους ποιητές οι οποίοι ήταν και φιλόσοφοι μεταξύ των άλλων. Ο Walt Whitman, ο Henry David Thoreau κι ο Robert Frost αναφέρονται και δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στα λεγόμενα του Robins.

«Η ζωή υπάρχει κι έχει ταυτότητα κι εσύ είσαι ζωντανός και μπορείς να προσφέρεις κάτι. Τι είναι αυτό που θα προσφέρεις;» μας ρωτάει ο πρωταγωνιστής.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της εποχής εκείνης και μια ομάδα μαθητών παρακινείται να δημιουργήσει τον ''Κύκλο των Χαμένων Ποιητών'', μιας άτυπης ομάδας η οποία συναντιέται, διαβάζει ποίηση, σκέφτεται κι ονειροπολεί. Ό,τι πρέπει δηλαδή για την εφηβική ηλικία. Έλα όμως που οι νέοι ξυπνούν κι αφήνονται να παρασυρθούν απ'τα συναισθήματα, τα πάθη και τους πόθους τους κι η κατάσταση ξεφεύγει. Ξεφεύγει μα παραμένει ζωντανή. Ακόμα κι αν κάποιοι φεύγουν.

Σε μια παράφραση του Θορώ: most men lead lives of quiet desperation, ο δάσκαλος των παιδιών τους προτρέπει: don't be like that, break out! Βρείτε, λέει, τη δική σας φωνή κι εμπιστευτείτε την.

Μπρος στον παραλογισμό, στην αδιαφορία κι υποκρισία του κόσμου σήκωσε άνθρωπε ανάστημα και τόλμησε να διεκδικήσεις την αυθεντία του εαυτού σου, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Τόλμα την ελευθερία, την ζωή.

Διάλεξε τον δρόμο που επιλέχθηκε λιγότερο κι ας είναι ο πιο δύσκολος, θα'ναι ξέρεις ο σωστός. Παίξε κι άσε τους άλλους να σε ωθήσουν στα άκρα γιατί μόνο έτσι θα τα υπερβείς. Γράψε κι εκφράσου και μη δίνεις σημασία στα λεγόμενα των άλλων, ακόμη και για τα απλά και καθημερινά πράγματα μπορούν να γραφούν μεγάλα ποιήματα, ακόμη κι έπη. Μην είσαι συνηθισμένος και μην ξεχνάς ότι όλοι μας θέλουμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη για αποδοχή απ'τους άλλους, πρόσεχε μην πέσεις στην παγίδα που εσύ ο ίδιος σου στείνεις. Μην ξεπουλιέσαι λοιπόν. Βρες το δικό σου δρόμο και γίνε Θεός, ένας Θεός που κολυμπά κόντρα στο ρεύμα.

Ορίστε το trailer:

Υ.Γ. Κρίμα που έπρεπε να μεταφραστεί ο αρχικός τίτλος ''Dead Poets Society'' που ακούγεται τόσο δεσποτικός και ποιητικός. Τουλάχιστον κι ως ''Κύκλος των Χαμένων Ποιητών'' δεν πάει πίσω...

Καζαντζάκης

''Ξέρω τώρα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από τον νου και την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.''

~Νίκος Καζαντζάκης

Στο συγκεκριμένο κείμενο δε θα αναφερθώ στο φαινόμενο του συγγραφέα αυτού αλλά στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή που φέρει τον τίτλο ''Καζαντζάκης''.

Το έργο αυτό του Σμαραγδή έχει λάβει αρνητικές κριτικές κι έτσι, διαβάζοντάς τες κάποιος πριν δει την ταινία, δε δημιουργεί και υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα, είτε δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα από ταινίες, είτε οι κριτικές που έλαβε ήταν ιδιαίτερα αυστηρές, ή και τα δυο.

Όντας ο ίδιος άπειρος απέναντι στον κορυφαίο, κατά τους πολλούς, Έλληνα συγγραφέα του περασμένου αιώνα, δεν είχα διαβάσει παρά την Ασκητική του, την οποία μπορώ να πω ότι δεν έχω κατανοήσει σε βάθος. Θυμάμαι παρόλα αυτά ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του έργου του, καθώς βασισμένα σε αυτήν, είναι τα περισσότερα γραπτά του. Ουσιαστικά πρόκειται για την κοσμοθεωρία του ίδιου που προσπάθησε να μας μεταδώσει μέσα από σημαντικότατα μυθιστορήματα. 

Μέχρι τώρα μελέτησα τον αντίπαλό του, Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος απέσπασε το βραβείο Νόμπελ έναντι του Έλληνα συγγραφέα το έτος 1957. Παλιότερα μου έκανε εντύπωση που ένας ''δικός μας'' συγγραφέας έφτασε τόσο ψηλά καθώς έπεφτα κι εγώ στην παγίδα να σαμποτάρω το εγχώριο προϊόν μπρος σε κάθε τι ξένο κι άρα πιο εκλεπτυσμένο, στα αθώα μου μάτια.

Μα για να μην ξεφύγω από το θέμα σταματώ εδώ. 

Όσον αφορά την ταινία, κατ'εμέ, είναι ιδανική για κάποιον ο οποίος ουσιαστικά τώρα γνωρίζεται με τον συγγραφέα. Είναι σίγουρα καλή ως εισαγωγική, μας φέρνει σε επαφή με τον άνθρωπο Καζαντζάκη και τη ζωή του καταφέρνοντας να αναβλύσει έντονα συναισθήματα. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου. Ίσως γιατί ταυτίστηκα αρκετά με τον ήρωα.

Πολλά πέρασε αυτός ο άνθρωπος κι όμως κατάφερε να τα ξεπεράσει, να δημιουργήσει και να αφήσει παρακαταθήκη σε εμάς κάτι ξεχωριστό, κάτι σχεδόν ιερό. Είναι ωραίος ως Έλληνας και αποτέλει πρότυπο οικουμενικού ανθρώπου. Δεν περιγράφω άλλο.

Όπως και να'χει, η ταινία είναι άξια και γι'αυτό σας την προτείνω, κι ας πάνε οι κριτικοί του κινηματογράφου να κουρεύονται. Έχει και ωραίες εικόνες εκτός των νοημάτων. 

Ορίστε το trailer:

''Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε.''

Βέβαια, θα πρέπει να γίνει αναφορά και στους ηθοποιούς που τόσο όμορφα ερμήνευσαν βαρυσήμαντους ρόλους. Όλες οι ερμηνείες ήταν τίμιες, ξεχωρίζω ωστόσο αυτή του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου που ήταν ο πρωταγωνιστής στη θέση του Καζαντζάκη, της Μαρίνας Καλογήρου που έπαιξε τη γυναίκα του, Ελένη Καζαντζάκη, και του Θοδωρή Αθερίδη στο ρόλο του Ζορμπά ο οποίος μας κάνει να νιώθουμε σα ρομπότ μπρος στη ζωντάνια που εκπέμπει.

Η ταινία με έκανε να θέλω να εντρυφήσω στο φαινόμενο Καζαντζάκης.

Σκηνή από την ταινία.

Υ.Γ. Ποτέ ξανά δεν ακούω κριτικές άλλων. Αξίζει ο άνθρωπος να πάρει γεύση από μόνος του και να σχηματίσει τη δική του γνώμη για τα πράγματα γύρω του.