Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

Περί Συντροφικότητας

Δεν ξέρω τι με'χει πιάσει τον τελευταίο καιρό και γυροφέρνει στο νου μου το θέμα του έρωτα, της αγάπης και της συντροφιάς.

Θα προσπαθήσω εδώ, ενώπιόν σας, να αναπτύξω μερικές μου ιδέες σμιλευμένες απ'τις εμπειρίες μου, οι οποίες δεν είναι και τόσο πολλές βέβαια, αλλά ένα μυαλό τόσο υπεραναλυτικό, όλο και κάτι θα έχει συμπεράνει σωστά.

Στις απόψεις μου, σίγουρα έχει συμβάλλει κι ο αγαπημένος Μπουσκάλια στον οποίο έχω ξανά αναφερθεί εδώ.

Τι είναι λοιπόν ο άνθρωπος και γιατί χρειάζεται, αν χρειάζεται, έναν ή μια σύντροφο;

Ο άνθρωπος, αυτός ο κατεργαράκος χιμπατζής, απ'τις ψυχές των άλλων κρέμεται και πηδάει απ'τη μια στην άλλη σαν να'ταν κλαδιά από δέντρα. Ο άνθρωπος, παιδί και γέρος ταυτόχρονα, φοβάται να βγει έξω και να ζήσει. Ίσως γιατί γνωρίζει μέσα του βαθιά, πως η κοινωνία των ανθρώπων δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από μια πιο αναπτυγμένη ζούγκλα. Όμως, θέλει τόσο μα τόσο πολύ να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί, τουλάχιστον όσο είναι νέος γεμάτος όνειρα και αίγλη. Αισθάνεται μόνος απέναντι σε όλους, κι έτσι ψάχνει για άλλους χιμπατζήδες με παρόμοιες ανησυχίες και ιδέες, να τους κάνει φίλους του, για να περάσει μαζί τους τις δυσκολίες της ζωής. Οι καλές στιγμές, δεν αποτελούν παρά το κερασάκι στην τούρτα.

Ο συνδετικός μας κρίκος μ'αυτούς τους άλλους χιμπατζήδες είναι η αγάπη. Η αγάπη όπως όλα τα άλλα συναισθήματα, είναι εγωιστική. Μα μη με αποπαίρνετε. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως ο εγωισμός αναφέρεται σε κάτι άσχημο, κάτι κακό. Κι εγώ, έρχομαι και σας λέω, όχι - τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όλη η ζωή τριγύρω δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχα εγώ. Ο εαυτός μου, το εγώ μου είναι το πρωταρχικό μου στοιχείο. Δίχως αυτό, δε θα μπορούσα να δω και να νιώσω τίποτα. Πως γίνεται λοιπόν όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, να μην έχουν εγωιστικές πτυχές. Πως γίνεται ο αλτρουισμός μας να μην είναι εγωιστικός; Φυσικά κι ο αλτρουισμός είναι εγωισμός, είναι ο καλός εγωισμός μας. 

Οι άνθρωποι σκέφτονται με εικόνες, και παρόλο που συνεχώς αλλάζουν μέσα τους, πάντοτε σκέφτονται για τον εαυτό τους πως είναι αυτό κι αυτό και προσπαθούν να φέρουν εις πέρας αυτήν τους την εικόνα. Όλοι οι άνθρωποι, όσο είναι υγιής ο νους τους, επιδιώκουν να συμπεριφέρονται σωστά και πάνω απ'όλα καλά, άσχετα με το αν υπάρχει το σωστό και το καλό. Έτσι, ο άνθρωπος που προσπαθεί να προσφέρει τον εαυτό του στους άλλους, δηλαδή να δώσει αγάπη, το κάνει αυτό διότι θεωρεί πως έτσι πρέπει, χωρίς βέβαια να είναι σίγουρος γιατί. 

Όταν περπατώ στο δρόμο και είμαι ευγενικός και χαμογελαστός απέναντι στους άλλους συνδαιτυμόνες μου, προσπαθώ να φέρω εις πέρας την άποψη που μου λέει πως έτσι συμπεριφέρονται οι σωστοί και καλοί άνθρωποι. Μπορεί να είμαι η χαρά της ζωής, μα είμαι πάνω απ'όλα ένας καλός εγωιστής.

Η διάκριση μεταξύ καλού και κακού εγωισμού σχετίζεται με το αποτέλεσμα που δίνω στους άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα, είμαι κακός εγωιστής όταν πατώ επί πτωμάτων για να φτάσω στην κορυφή και να πάρω την εξουσία, ενώ, είμαι καλός εγωιστής όταν θέλω να βοηθήσω τους άλλους να βρουν τον εαυτό τους - ή να τον δημιουργήσουν απ'την αρχή. 

Έτσι, ο καλός μα πάνω απ'όλα εγωιστικός δρόμος της αγάπης, είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ξεπεράσουμε τους φόβους που μας γεννά η ζωή. Κι επειδή, απέχουμε πολύ απ'το να γίνουμε επίγειοι θεοί, δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε όλους τους φόβους. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν πραγματικά ανάγκη από παρέα. Έχουν ανάγκη από φίλους. Αν μη τι άλλο είναι ανθρώπινο. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί, οι αρκετά σοφοί που τα βλέπουν όλα αυτά και τα ξεπερνάνε, και μπορεί να φτάσουν σε ανώτερα επίπεδα διανόησης. Μπορεί κανείς να καταφέρει να διάγει έναν βίο χωρίς ανθρώπους γύρω του, μα τι σκοπό έχει η ζωή του αν δεν μπορεί να θυσιαστεί για κανέναν; Αυτή είναι η κόλαση των σοφών που ζουν σαν ερημίτες. 

Μα δεν αξίζει να μιλώ γι'αυτούς, αυτοί τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά. Σε τι να τους συμβουλέψω;

Για όλους τους άλλους κοινούς θνητούς κάνω λόγο, που ένας απ'αυτούς τυγχάνει να'μαι κι εγώ και τους λέγω: έχετε ανάγκη από ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Αυτό το παράξενο ον που λέγεται άνθρωπος θέλει να δώσει τη ζωή του στους άλλους για να εκπληρώσει το σκοπό του. Το αν οι άλλοι θα τον αποδεχτούν, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Κάνε το καλό και ριχ'το στο γυαλό η φάση μας.

Δυο φίλοι είναι δυο τρελοί χιμπατζήδες που προτίμησαν να μη φάνε ο ένας τον άλλο, αλλά να ανέβουν στην κορυφή του δέντρου των ανθρώπινων ψυχών μαζί - χέρι, χέρι. Τι όμορφη που'ναι η φιλία!

Το κερασάκι στην τούρτα της ζωής έρχεται όταν βρεις τον άνθρωπο που θα γίνει ο άνθρωπός σου. Αυτός ή αυτή που πέρα από φίλος και φίλη θα γίνει σύντροφός σου. Ο άνθρωπος που θα σε βοηθήσει βοηθώντας τον να νικήσεις τον θάνατο παράγωντας ζωή.

Στην αφελή ερώτηση για το αν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχω να πω αυτό: η φιλία, είναι αναγκαία προϋπόθεση ώστε να αναπτυχθεί κάτι μεγαλύτερο, κάτι αιώνιο.

Ο έρωτας απ'την άλλη, είναι ένα από τα πρώτα στάδια της σχέσης που δημιουργείται σταδιακά. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, στην αρχή ενθουσιάζεσαι μαζί του γι'αυτό που βρήκες, λες και είναι το καλύτερο κλαδί, η καλύτερη ψυχή του κόσμου. Μετά τον έντονο ενθουσιασμό, έρχεται ο έρωτας και δεν ξέρεις για πόσο θα διαρκέσει. Στο τέλος είναι η αγάπη. Ένα χωροχρονικό μυαλό τα πράματα τα βλέπει έτσι. Ο ενθουσιασμός δεν είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο, αν χαθεί ο άνθρωπος με τον οποίο ενθουσιάστηκες δε θα πάθεις και κάτι, γρήγορα το προσπερνάς και το ξεχνάς. Ξεκάθαρα τα συναισθήματα είναι ήπια και ξεφτίζουν. Όταν μεστώσει ο ενθουσιασμός, γίνεται έρωτας. Τότε κοιτάμε ακόμη το δικό μας καλό και δεν νοιαζόμαστε τόσο για τον άλλο. Τον θέλουμε τόσο πολύ να είναι δικός μας κι ούτε καλά καλά περνάει απ'τον νου μας τι μπορεί να σκέφτεται ο άλλος. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, παραδέρνουν μέσα μας σαν τυφώνας και μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί γιατί είμαστε ζωντανοί. Όμως, ούτε αυτή η κατάσταση είναι αυτή η οποία έχουμε περισσότερο ανάγκη, μπορεί να μας αρέσει, να μας συνεπαίρνει μα κάποτε η καταιγίδα σταματά. Και τότε, τότε μόνο μετά απ'αυτή τη καταστροφή που επιφέρουν ο τυφώνας κι η καταιγίδα, μετά τον μικρό θάνατο του έρωτα, βγαίνει στην επιφάνεια το χορταράκι της αγάπης. Το παιδί του έρωτα.

Για να κρατήσει όλο αυτό μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να μπουν τα κατάλληλα θεμέλια. Και τα κατάλληλα θεμέλια, που με πρώτη ύλη τις ειλικρινείς συζητήσεις χτίζονται, δεν είναι παρά η εμπιστοσύνη. Κάθε ανθρώπινη σχέση εκεί βασίζεται, στην πολυσήμαντη εμπιστοσύνη. Χαίρε, ω χαίρε αμοιβαία μου ειλικρίνια!

Έστω ότι ο άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά, έχει τελειώσει; Δυστυχώς, όχι. Δεν είναι τόσο απλά τα πράματα. Η ζωή είναι μια συνεχής μάχη. Κάθε μέρα οφείλουμε να πολεμούμε για όλα αυτά που θέλουμε να έχουμε. Η μόνη ίσως απλόχερη αγάπη που μας δίνεται σχεδόν σα δεδομένη, είναι αυτή των γονέων μας. Απ'όπου αλλού κι αν προέρχεται, θα πρέπει να την κυνηγάμε, οφείλουμε να την κερδίζουμε σε καθημερινή βάση. Είναι το μέσω που χρειαζόμαστε για να αντέξουμε όλες τις άλλες δυσκολίες. Το κακό με όλα αυτά είναι ότι θεωρούμε, μιας και μας αρέσει να ζούμε με ψευδαισθήσεις, ότι η αγάπη άπαξ και την κερδίσεις είναι δεδομένη. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο λάθος μας. 

Η αγάπη που την έχουμε τόσο ανάγκη, είναι κατάκτηση. Είτε αγάπη φιλίας, είτε αγάπη συντρόφου.

Τον φίλο ή την φίλη μπορείς εύκολα να τους κρατήσεις ακόμη ακόμη κι αν δεν προσέχεις ιδιαίτερα το άνθος της σχέσης σου μαζί τους. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά με τον ή την σύντροφό μας.

Κάθε μέρα που ξυπνάς, θέλεις ή δε θέλεις, οφείλεις απέναντι στον άνθρωπό σου, να πολεμάς γι'αυτόν. Όταν αυτή η μάχη σε καθημερινό επίπεδο σε ενοχλεί, τότε ξέρεις πως ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί δεν είναι για εσένα, ούτε εσύ γι'αυτόν. Γιατί, αν και πρόκειται για μάχη, όταν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις για αυτόν τον άνθρωπο, χαίρεσαι πολεμώντας και παίρνεις ζωή.

Μια άλλη ψευδαίσθηση που μας έχει γεννήσει η βαριεστημένη κοινωνία μας είναι αυτή: η προσφορά του εαυτού μας θα πρέπει να είναι αποκλειστική όταν μιλάμε για τον ή την σύντροφό μας. Βρε τι μας λες; 

Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον. Πως μπορείς να ορίσεις εσύ ρουφιάνα κοινωνία κάτι που να παραβαίνει τη φύση του; Όχι! Ο μόνος τρόπος ώστε να υπάρχει αποκλειστικότητα, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που θα την παρέχει να θέλει να το κάνει, να θέλει να θυσιάσει την ευχαρίστησή του για τον ή την σύντροφό του! Κι αυτό το κερδίζει ο άλλος όταν προσπαθεί! Η αποκλειστικότητα είναι κατάκτηση! Δεν μπορεί να απαιτήσει κανείς τίποτα απ'τους άλλους, δεν του χρωστούν κάτι. Μπορούμε όμως κάλλιστα να τους κερδίζουμε όλους. Να είμαστε τόσο καλοί που να φοβούνται να μας χάσουν.

Σε απάτησε; Κι οι δυο φταίτε, τι το ψάχνεις; Αν συνεχίζεις να τον ή την θέλεις, προσπαθείστε απ'την αρχή αφού πρώτα το αποφασίσετε από κοινού. Ειδικότερα στις μέρες μας, με τόσους πειρασμούς, πόσο δύσκολο είναι να δίνεσαι μόνο σε έναν άνθρωπο... Γιατί στην τελική, ο έρωτας είναι ζωή. Κι όταν ο άνθρωπός σου δε σου την προσφέρει, θα την ψάξεις αλλού.




Την φωτογραφία βρήκα στο pixabay και είναι της ElinaElena.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Θεϊκό Στοιχείο Έρως

Σφίγγεσαι, τεντώνεσαι, νιώθεις πως θα εκραγείς ως άλλος αποθνήσκων αστέρας. Η καρδιά σου χτυπά τόσο γρήγορα που φοβάσαι πως θα πάθεις καρδιακό. Στα μάτια της βλέπεις να σου φανερώνεται ένα νέο μυστικό που δε γνώριζες ως τώρα. Ένα μυστικό που η ζωή σου κράταγε κρυφό αφήνοντάς σε έρμαιο στη φαντασία του νου σου για το πως μπορεί να μοιάζει. Νιώθεις τα κλάσματα του δευτερολέπτου να διαρκούν αιώνες, καλώς ήρθες στην αιωνιότητα μικρέ μου Θεέ. Και μπαμ! Σκάει και πέφτει σα βόμβα το πρώτο σου φιλί με την παράξενη κοπέλα που βρίσκεται απέναντί σου, δίπλα σου, μέσα σου. Δεν είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, απλά είσαι εσύ, είσαι εκεί και δεν ελέγχεις τον εαυτό σου, το είναι σου. Μια στιγμή που αν τύχει να τη ζήσουμε όπως την φανταστήκαμε, μας παρέχει μια γεύση του νοήματος της ζωής.

Όλοι θα πεθάνουμε, το λέω τόσο συχνά για να το συνηθίζω που έχω γίνει κουραστικός και ίσως ακούγομαι απαισιόδοξος, μα απώτερός μου στόχος είναι να συμφιλιωθώ με αυτό που φοβάμαι. Που λες, οι άνθρωποι δεν είμαστε κάτι παραπάνω από έξυπνα ζώα που φέρουμε συνείδηση. Δεν αξίζουμε περισσότερο από κάθε άλλη ύπαρξη, απλά είμαστε πιο ευφυείς και επιβάλλουμε τη θέλησή μας όπου βρούμε και μπορούμε. Μόλις ξυπνήσαμε, κοιτάξαμε τριγύρω προσπαθώντας να αντιληφθούμε τι και πως. Εκεί όπου δεν έφτασε η αντίληψή μας και κατ'επέκταση η γνώση μας, γεννήθηκε ο φόβος. Ο φόβος με τη σειρά του έδωσε την ευκαιρία σε ανθρώπους που τον ξεπέρασαν να επιβληθούν στους άλλους. Εδώ κολλάει και η γνωστή φράση πως η γνώση είναι δύναμη. Για να επιβληθούν στους υπόλοιπους, αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι σοφοί δημιούργησαν Θεούς, πολιτισμούς, πόλεις-κράτη, έθνη και κυβερνήσεις, μα πάνω απ'όλα εφηύραν ιδεολογίες βασισμένες σε διαφορετικές φιλοσοφικές θεωρήσεις αντίληψης των πραγμάτων, σύμφωνα πάντα με τη δική τους οπτική. Δεν το έκαναν για κακό, το έκαναν γιατί το θεώρησαν σωστό. Σωστό είναι ό,τι αποδεχόμαστε ως καλό στις εκάστοτε καταστάσεις.

Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά ενώ ξεκίνησα να μιλάω για τον έρωτα και το πρώτο φιλί; Που μπορεί να κολλάνε; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ακριβώς. Τα δάχτυλά μου πληκτρολογούν και η σκέψη μαζί με τη φαντασία χορεύουν σε ρυθμούς τανγκό, παντρεύοντας την εφημερότητά μου με την προδιάθεσή μου για αιώνια ζωή.

Πάντα θα θυμάμαι πως ένιωσα σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου ως τώρα. Μια από αυτές είναι τότε που έδωσα το πρώτο μου φιλί. Αν υπήρχε εκείνη την ώρα Θεός, δε θα έμοιαζε με άλλον εκτός από εμένα. Το αν πιστεύω στο Θεό δε θα το μάθω ποτέ. Μιλώ για το Θεό όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ. Όχι για το δικό σας Θεό. Ο δικός σας Θεός υπάρχει μονάχα στην φαντασία σας και είναι εκεί για να σας εξουσιάζει. Εγώ με τον Θεό μου είμαστε φίλοι, είμαστε το ίδιο άτομο, είμαστε η ανθρωπότητα, ένα με εσάς τα αδέρφια μου, το σύμπαν ολάκερο. Αυτή τη στιγμή που γράφω μόνο αυτό μπορώ να δω με τη σκέψη μου.

Είναι πέρα για πέρα δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να είσαι το άτομο που θα ήθελες να είσαι, να βρεις και να ερωτευθείς το άτομο που φαντάζεσαι, να ζήσεις μαζί του, να το αγαπήσεις και να σε αγαπήσει, να νιώσεις την υπέρτατη ευτυχία. Οι άνθρωποι είμαστε ως επί το πλείστον ανώριμοι, αμαθείς και εγωιστές. Μοιάζουμε τόσο πολύ στα ζώα, απλά είμαστε χειρότεροί τους. Τις περισσότερες φορές που κάποιος θα ερωτευθεί και θα αγαπήσει θα είναι γιατί βρήκε σε κάποιον κάτι να θαυμάσει, κάτι που του λείπει, να γεμίσει το κενό της ύπαρξής του, να καλύψει την αδυναμία του να ζήσει ελεύθερος και μόνος. Σπάνια δυστυχώς συναντά κανείς ανθρώπους που να γνωρίζουν τόσο καλά τον εαυτό τους, να τον αγαπούν τόσο και να τον σέβονται όσο του αξίζει, ανθρώπους που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη φύση και το είναι τους που μπορούν πραγματικά να αγαπήσουν, θυσιάζοντας άλλες τους πτυχές μέσω της αφιέρωσής τους στον ή στην σύντροφό τους, το άλλο τους είναι, το άλλο τους εγώ.






Η φωτογραφία είναι του χρήστη peggychoucair και τη βρήκα στο pixabay.com

Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2016.


Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Ω παράξενε άνθρωπε!

Ο άνθρωπος είναι ένα παράξενο ον. Είναι ένα ον πραγματικά προικισμένο από κάθε άποψη, αλλά είναι εγκλωβισμένο στον εαυτό του.  Κάθε άνθρωπος θέλει να ζήσει ευτυχισμένος, κανείς δε θα πει πως θέλει να είναι δυστυχής.

 Πως όμως να ζήσει ευτυχισμένος, όταν δε δέχεται τις απαντήσεις τόσων άλλων ανθρώπων που ζήσαν πριν απ'αυτόν, κι αφιέρωσαν τη ζωή τους ώστε να λύσουν τις απορίες τους.

 Η σοφία των πεθαμένων αθανάτων μας μάς λέει πως, ο άνθρωπος για να ζήσει μια ζωή γεμάτη, τέτοια που όταν θα πεθαίνει να σκέφτεται πως αυτή άξιζε τον κόπο, θα πρέπει να αγαπήσει. Η αγάπη λοιπόν είναι η απάντηση στην ερώτηση για το πως μπορεί κάποιος να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή.

Ποια αγάπη όμως; Πόσοι από εμάς κατανοούν την αγάπη, αυτή την πολυδιάστατη έννοια που δεν ορίζεται; Τι είναι η αγάπη για εσάς;

 Για μένα η αγάπη πάντως, δεν έχει να κάνει με το να λαμβάνω κάτι άμεσα, παρά μονάχα να δίνω.

 Αγάπη δεν είναι να θέλω τον άλλο μόνο για εμένα, αγάπη είναι να θέλω να ζει ελεύθερος χωρίς να περιορίζεται από συναισθηματικούς δεσμούς που λειτουργούν σαν χειροπέδες.

 Αγάπη δεν είναι να προσπαθώ να κάνω τον άλλο σαν εμένα, αγάπη είναι να βοηθώ τον άλλο να βρει τον εαυτό του, να τον αγαπά και να τον σέβεται.

 Αγάπη δεν είναι απλά να ζω για τον άλλο, αγάπη είναι να πεθαίνω για τον άλλο.

 Τώρα λοιπόν σας ξαναλέω πως, η αγάπη είναι αυτή που μας γεμίζει και δίνει νόημα στη ζωή. Όλα τα άλλα είναι εφήμερα, πιο εφήμερα κι απ'την εφήμερη ζωή μας.

 Άνθρωπε είσαι παράξενο ον, γιατί βασανίζεις την ύπαρξή σου;






Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2015.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

Σκέψεων Συρφετός

Ειρήνη, ειρήνη,
Πού νά'βρω γαλήνη,
Μοναξιά, αγκαλιά,
Τίποτα δεν έμεινε πια...

Κάπως έτσι ξεκινάω αυτή την εξομολόγηση. Είναι μερικά στιχάκια που σκαρφίστηκα απ'όταν ήμουν 18 χρονών. Μόλις είχα χωρίσει με την κοπέλα που μου θύμισε πως είχα συναισθήματα, μετά από μια πανέμορφη περίοδο, ίσως την πιο ευχάριστα έντονη που'χω ζήσει στη ζωή μου. Ήταν ο εφηβικός έρωτας που'χα την τύχη να γευτώ, αυτό για το οποίο κάθε άνθρωπος αξίζει να πονέσει. Θυμάμαι πως τότε, αισθανόμουν ζωντανός, ήμουν ζωντανός. Τα συναισθήματά μου, λόγω του έρωτα και λόγω του τέλους της εφηβείας, παράδερναν μέσα μου και το καράβι μου το χτύπαγαν αλύπητα τα κύματα. Πόσο όμορφα ήταν τότε... πόσα πράματα έμαθα για εμένα, τις γυναίκες και τον κόσμο.

Σήμερα είμαι ένας νέος που ζει εδώ στον κόσμο μαζί με τους ανθρώπους, μα ζει επίσης στους κόσμους του νου του. Πόσες και πόσες νύχτες σαν κι αυτή, που σε λίγη ώρα θα χαθεί, πέρασα στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου, έχοντας δημιουργήσει ολόκληρα σενάρια ζωής μέσα στο μυαλό μου. Μερικές φορές, σώζω τον κόσμο όλο σαν άλλος Ιησούς. Άλλες πάλι, τις πιο πολλές, σώζω μόνο εμένα. Πόσες γυναίκες πήρα και πόσες θα'θελα να'χω πάρει. Πόσους φίλους έχω και πόσους έχω χάσει. Κάποτε διάβασα κάπου κάτι, τόσο απλό μα που τόσο με πόνεσε που μου'χει χαραχθεί μέσα μου. Μια μικρή πρόταση μονάχα: κάπου, κάποτε, βρέθηκες με τους φίλους σου για να παίξετε μαζί για μια τελευταία φορά στην αλάνα, κι ούτε καν το ήξερες. Μπορεί να μην παίζαμε στις αλάνες μικροί, την πλατεία πάντως του χωριού μου την είχαμε κάνει γηπεδάκι κανονικό. Μπρος στην εκκλησία, προσπαθούσαμε να μη σπάσουμε κι άλλα τζάμια. Κι όμως, κάπου, κάποτε, μαζευτήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε για να παίξουμε τελευταία φορά ως παιδιά.

Και τώρα που μεγάλωσα, και το μυαλό μου άρχισε να ανθίζει, το σώμα μου ξεκινά να με προδίδει. Ένα φαινομενικά μικρό πρόβλημα σήμερα, ίσως σε λίγα χρόνια να γίνει ο κυριότερος παράγοντας πόνου, κι αυτό, είναι απρόβλεπτο.

Στις σκέψεις μου έχω πεθάνει κι έχω ανασταθεί χίλιες και μια φορές.

Κι ο κόσμος συνέχεια βάζει τα δυνατά του για να σε ρίξει κάτω, να πατήσει με την ατσάλινη μπότα της λογικής του τον λαιμό σου, να σε κάνει να πονέσεις. Κι εσύ, που τόσα ο νους σου κατεβάζει, προσπαθείς να βρεις τη χρυσή τομή, τη λύση στα προβλήματα του κόσμου.

Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι σαν καπετάνιος χωρίς καράβι. Βρίσκομαι στη στεριά κι αγναντεύω τη θάλασσα που θέλω τόσο να δαμάσω. Μα καράβια τριγύρω δεν υπάρχουν, μήτε καλά καλά σανίδες σωτηρίας για να σωθούμε απ'τους εαυτούς μας. Και φαίνεται τελικά πως θα ψοφήσουμε εδώ, στη στεριά, χωρίς να πολεμήσουμε λίγο. Ίσως να μη με πιάνει ο ύπνος γιατί φοβάμαι πως θα αισθανθώ την έκσταση της ελευθερίας πάλι. Τώρα που μάθαμε για τα καλά να ζούμε ήσυχοι, τι μπορεί να μας αναστατώσει; Κοιτώ εμένα, κοιτώ και τη γενιά μου, κι αναρωτιέμαι: τι θα γράψουν στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας για εμάς; Σα χαύνοι σουλατσάρουμε δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας όλη την ώρα το νόημα μα χωρίς σκοπό. Κάθε τι το ποιοτικό το πνίγουμε στα χαχανητά μας και θεοποιούμε όλες τις ηλιθιότητες του κόσμου. Είμαστε το αποτέλεσμα ενός σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος, που καθώς φαίνεται, πέτυχε το σκοπό του.

Μπουμ και μπουμ οι μπουμπουνιές στα social media. Ψιτ και ψιτ κάνει η καρδιά μας, μα σκύλιασε η γατίσια φάρα μας και δεν κουνιέται ρούπι. Τι μέλλον δημιουργούμε επιλέγοντας την απραξία; Πως μπορούμε να αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια άλλων; Γιατί να φοβόμαστε τόσο πολύ;

Μάθαμε καλά από μικροί όλα αυτά που απέχουν απ'την αγάπη. Εξασκηθήκαμε στο μίσος και στο ψέμα, στον κακό εγωισμό. Και τώρα τι; Τώρα, τι;

Πόσο τραγελαφικό είναι πως η ανθρωπότητα είναι Θεός και Διάβολος μαζί. Δεν το βλέπουν όλοι πως είμαστε οι θύτες και τα θυράματα παράλληλα; Είμαστε το φίδι που τρώει την ουρά του κι ας νομίζουν κάποιοι πως είμαστε ο σκύλος που απλά την κυνηγά, γύρω γύρω - γύρω, γύρω.

Ο καθένας μας παλεύει με τον εαυτό του, κι ύστερα με όλους τους άλλους. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράματα αν μπορούσαμε να αγαπήσουμε το άτομό μας κι ύστερα όλη την ανθρωπότητα κι ολάκερη τη φύση...

Και τι μεγαλείο ψυχής χρειάζεται για να ξεφύγει κανείς απ'όλους αυτούς τους φαύλους κύκλους, να ξεφύγει απ'τον βάλτο της αδηφάγας καθημερινότητας που μας μασουλά με τη μασέλα της, κράτσα - κρούτσα.

Ποιος έχασε το μεγαλείο της ψυχής για να το βρούμε εμείς άραγε;

Κοιτάω πίσω, κοιτάω ψηλά. Τόσα ονόματα, τόσοι διανοητές που μίλησαν για ενότητα, για αγάπη, για ειρήνη κι επίγειο παράδεισο.

Κοιτάω και μπρος μου, μα κοιτάω χαμηλά απ'τις πολλές καρπαζιές που μου'χουν δώσει οι λάθος επιλογές μου ως τώρα. Το κεφάλι σκυφτό και χαλαρό τ'ανάστημα. Στο'να μου χέρι κρατώ μια δάδα σβυστή και το άλλο στέκει άδειο, ελεύθερο μα αρρωστιάρικο. Κοιτάζω πίσω - μπρος, κι όλο λέω πως θα προχωρήσω. Το μόνο που μου λείπει είναι ν'ανάψω τη δάδα μου, να φωτίσω το δρόμο του μέλλοντος. Μα κεριά αναμένα δεν υπάρχουν, το λιγοστό μου φως έρχεται από ψηλά και πίσω, απ'τα ονόματα ανθρώπων όπως ο Ιησούς κι ο Βούδας που χαράχτηκαν στον ουρανό και στέκουν θεοσεβούμενα. Ποιος θα με βοηθήσει άραγε ν'ανάψω τη δάδα μου και να καώ κι εγώ σαν άλλο κερί στη θυσία της ζωής για την ίδια τη ζωή;

Άρχισα νύχτα μα τέλειωσα μέρα, κι άλλη μια μέρα θα πάει χαμένη - όπως τόσες και τόσες ζωές, στον νου μου κι αυτές.




Η φωτογραφία είναι της Mabel Amber και τη βρήκα στο pixabay.com.

Πρόσφατα

Τέλους Τίτλοι

Αλήθειες. Υπάρχουν πολλές από δαύτες στον κόσμο μας, και μια εξ αυτών είναι η ακόλουθη: κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Υπάρχει όντω...

Δημοφιλείς