Ανοησία Πολέμου

Από μικρό παιδί είχα την αίσθηση πως οι μεγάλοι πόλεμοι ήλθαν κι απήλθαν.

Βλέποντας στις τηλεοράσεις εικόνες απ'την εμπόλεμη ζώνη σε διάφορα μέρη στη Μέση Ανατολή, αναρωτιόμουν πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο να συμβεί και στη χώρα μας, στην ήπειρό μας, στη ζωή μας.

Διαβάζοντας ιστορικά βιβλία, παρακολουθώντας κάποιες εκπομπές και με αναφορές που γίνονται δεξιά κι αριστερά, οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει ουσιαστικά ποτέ μέσα στο πέρασμα των χρόνων.

Ακόμη και σήμερα, έχω την ίδια αίσθηση για τους μεγάλους πολέμους, στους οποίους εμπλέκονται πολλά κράτη με απίστευτα μεγάλα συμφέροντα. Νιώθω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί μια τέτοια θηριωδία.

Παρατηρώντας όμως τον κόσμο γύρω μου, ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, που τόσο πολύ είναι ψυχρός απέναντι στο ζήτημα των συγκρούσεων και των αποτελεσμάτων τους, αναγνωρίζω ένα αίσθημα φόβου, μια απόρροια άγχους, που βασίζεται στην παραδοχή ότι κανείς δεν ασχολείται πραγματικά.

Κι όντως, έχουμε εναποθέσει τις ευθύνες που μας αναλογούν για μια καλύτερη ζωή, σε εκπροσώπους ακατάλληλους, σε ανθρώπους που δεν μπορούν να μας εμπνεύσουν ούτε σε ποσότητα ρανίδας.

Αναλογίζομαι το μέλλον μας, το πως θα εξελιχθεί το έργο στο οποίο σκάσαμε μύτη μ'ένα σπρώξιμο πούστικο, το πως θα συμβάλλουμε και το τι θα συνεισφέρουμε σαν γενιά στο μυστήριο που λέγεται ζωή.

Ακόμη κοιμόμαστε όρθιοι. Δαπανούμε τόσα χρήματα για τα στρατά, αντί να τα επενδύουμε στον ανθρώπινο παράγοντα μέσω της εκπαίδευσης.

Κι η αγάπη που λείπει απ'την καρδιά μας, που ατροφεί ο μυς της καθημερινά, η στενομυαλιά κι η πονηριά που μας χαρακτηρίζουν, τί συνονθύλευμα κι αυτό...

Μοιάζει να είμαστε μέσα στη σπηλιά του Πλάτωνα, ή τέλος πάντων σε ένα τούνελ. Πολύ σκοτάδι, με το ζόρι βλέπουμε κι η ζωή μας τις περισσότερες φορές μοιάζει με σκοτοδίνη.

Να'ναι καλά ο νους μας που δημιουργεί κόσμους ευφάνταστους και μας δίνει έτσι ελπίδα να σηκωνόμαστε κάθε μέρα απ'το κρεβάτι, να βγαίνουμε έξω και να αντικρούουμε την υποκρισία και την αδυναμία να είμαστε αληθινοί και γεμάτη αγάπη, κατανόηση, λογική.

Οι πόλεμοι συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, είτε με στρατιωτικά, είτε με οικονομικά ή ψυχολογικά μέσα κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν κατοικεί στο σπίτι της αγάπης και της λογικής μα στο σπίτι του μίσους και του παράλογου.

Μα όσο άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, υπάρχει ελπίδα.

''Θα έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι θα καταλάβουν την ανοησία του πολέμου.'' ~ Σαρλ Ρισέ

Την εικόνα άντλησα από το pixabay.com και είναι του χρήστη robertwaghorn.

The Motorcycle Diaries

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι άνδρες που ήθελαν να ταξιδέψουν απλά και μόνο για τη χαρά του ταξιδιού. Για να ικανοποιήσουν αυτό που κάθε άνθρωπος νιώθει βαθιά μέσα του, την ανάγκη να φεύγει και να φεύγει, να βλέπει τον κόσμο όλο και περισσότερο από νέες οπτικές γωνιές.

Ο ένας, άκουγε στο όνομα Ερνέστο, πολλοί θα τον ξέρετε κι ως Τσε Γκεβάρα, ο άλλος ήταν ο Μιάλ, φίλος του Ερνέστο.

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. 'Οντως ο Ερνέστο κι ο Μιάλ έκαναν αυτό το ταξίδι και ουσιαστικά πρόκειται για μια περιπέτεια εξερεύνησης του κόσμου - κι όχι μόνο - στην Λατινική Αμερική. Προσπαθεί μέσα σε όλα, να καταδείξει την ψυχοσύνθεση του μετέπειτα επαναστάτη και ίσως κάποιες από τις εικόνες που τον επηρέασαν καθοριστικά στην εξέλιξή του.

Κριτικός ταινίας δεν είμαι για να πω και πολλά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μου άρεσε, γι'αυτό και την μοιράζομαι με τον κόσμο. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δω αρκετά πράγματα, τόσο σε σχέση με τις καταστάσεις που βίωναν οι άνθρωποι της εποχής, σ'αυτήν την πολύβουη γωνιά του κόσμου, όσο και με τον ίδιο τον Τσε, που όλοι τον έχουμε ακουστά, γνωρίζουμε πάνω κάτω την ιστορία του, αλλά πόσοι έχουν μπει στη διαδικασία να τον μελετήσουν;

Όσο περνάνε τα χρόνια, οι γενιές χάνουν το ενδιαφέρον τους για τους ανθρώπους που πολέμησαν για τα ιδανικά τους. Ελπίζω αυτό να μην οδηγήσει σε κακό.

Υπήρχε φτώχεια πολλή στον κόσμο τότε, κι αρρώστια, κι αδικία. Όχι ότι όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί πλήρως, το κάθε άλλο. Ακόμη άνθρωποι πολεμούν για όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα, δικαιωματικά μιας κι ανήκουν στη λίστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτά συμβαίνουν παντού μα κατά κύριο λόγω στα υποανάπτυκα και αναπτυσσόμενα κράτη. Βέβαια, με τόσους αστέγους, ανέργους και γενικότερα ανθρώπους να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, όχι μόνο στη χώρα μας που έπεσε θύμα του εαυτού της και του αλλαζονικού αναπτυγμένου κόσμου, μα και σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία κι η Γερμανία, μένει να αναρωτιέται κανείς για το πόσο έχουμε προοδεύσει από τα μέσα του περασμένου αιώνα.

Πράγματι, ενώ υπάρχει ραγδαία τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, η ανισότητα βρίσκεται στην ακμή της. Μόλις 26 άνθρωποι κατέχουν όσα ο μισός πληθυσμός της γης, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς μεγεθύνεται.

Φταίνε οι άνθρωποι αυτοί, φταίνε οι κυβερνήσεις, φταίει το σύστημα;

Για εμένα πάνω απ΄όλα φταίει ο καθένας και η καθεμία μας ξεχωριστά μα και ως σύνολο. Βέβαια, η ευθύνη βαραίνει περισσότερο αυτούς που έχουν αναγνωρίσει το πρόβλημα, έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν πίεση μα παρόλα αυτά μένουν αδρανείς ή βολεύονται σε μια υποκριτική ζωή ενώ σκεπάζονται με την κουβέρτα της ανεντιμότητας.

Η ανθρωπότητα έχει μπει σε μια διαδικασία ενασχόλησης με προβλήματα πέραν του βεληνεκούς της. Ακόμη ακόμη δεν λύσαμε τα βασικά μας θέματα, ίσως γιατί δεν τα συναντάμε σε καθημερινή βάση μπροστά μας, αλλά προτιμούμε να δαπανούμε χρήματα σε όσα δεν μπορούν να αποδώσουν ηθικά τα μέγιστα. Δεν λέω ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε λεφτά στις επιστημονικές έρευνες, ή στην εξερεύνηση του διαστήματος, ή στην περαιτέρω εμπέδωση του εαυτού μας, μα είναι οφθαλμοφανές πως το ενδιαφέρον σχετικά με αυτά που πραγματικά πονάνε τον κόσμο, έχει μειωθεί.

Η κοινωνική ευαισθητοποίηση έχει μαραθεί. Ο άνθρωπος βάλλεται καθημερινά κι αδιαλείπτως με μια βροχή πληροφοριών τόσο χρήσιμων και θελκτικών ώστε να ξεχνά την ανθρώπινη υπόστασή του, και με αυτό εννοώ την ικανότητά του να συμπονά τον συνάνθρωπό του.

Οικονομολόγοι όπως ο Κέυνς τον περασμένο αιώνα προοιώνιζαν θετικά την εποχή που ερχότανε. Ο φίλτατος Κέυνς είχε μάλιστα γράψει και γράμμα στα εγγόνια του, δηλαδή εμάς, και υπολόγιζε μεταξύ των άλλων ότι θα εργαζόμαστε για 15 ώρες αντί των 40 εβδομαδιαίως ενώ θα ασχολιόμασταν με σοβαρότερα πράματα απ'ότι η επιβίωσή μας. Δυστυχώς, έπεσε έξω κι ακόμη δουλεύουμε τόσες - ίσως και περισσότερες - ώρες απ'ότι μπορεί να δούλευαν οι άνθρωποι της εποχής του. Τουλάχιστον, δε ζούσαν σε τόσο γρήγορους ρυθμούς, οπότε ήταν και πιο ήρεμοι, λογικά. Είχαν όμως να φοβούνται για το ξέσπασμα πολέμων περισσότερο απ'ότι εμείς. Κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.

Και τι μπορεί να κάνει ο σημερινός άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τον κόσμο και πάνω απ'όλα τον ίδιο του τον εαυτό; Πως μπορεί να ζήσει μια ζωή περισσότερο ικανοποιητική και σε συμφωνία με τις αρχές του, αν έχει...;

Δεν είμαι ο κατάλληλος να δώσω απάντηση. Οι απαντήσεις κρύβονται στον καθένα και στην καθεμία από εμάς, μέσα μας. Εγώ απ'την άλλη δεν είμαι ικανός ούτε το θέμα να κρατήσω, και σιγοτραγουδώ ρεμπέτικα ένα βράδυ σαββατιάτικο στο αυτί του Κανένα.

Οι δυο πρωταγωνιστές ονομάζονται Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna. Ο Γκάελ θα μου μείνει σίγουρα στην μνήμη γιατί μου φάνηκε πως ερμήνευσε ωραία έναν δύσκολο χαρακτήρα, όχι και τόσο εύκολο να πετύχει κάποιος. Η ταινία The Motorcycle Diaries είναι δημιούργημα του Walter Salles.

Ορίστε και το trailer:

Υ.Γ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα χάλασαν κάπως και δε δουλεύουν, που και να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ζώων...

Αυτογνωσία κι Ανδρεία

Ο άνθρωπος ανέκαθεν ερχόταν αντιμέτωπος με τον κόσμο όπως και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Πάντοτε ήλπιζε να βρει τη δύναμη μέσα του ώστε να νικήσει ό,τι τον συνθλίβει.

Λίγοι όμως έχουν βρει τον τρόπο, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εφόδια που βρίσκονται κι αυτά εντός μας, να αποτινάξουν κάθε τι που τους είναι ξένο.

Λίγοι καταφέρνουν να είναι αληθινοί, πρώτα και κύρια απέναντι στον εαυτό τους κι έπειτα και με τους άλλους.

Χρειάζεται να'χεις δύναμη και θάρρος ώστε να ψάξεις και να βρεις μέσα σου, μέσα σε τόσες μυριάδες φωνούλες, αυτήν - την πιο δυνατή - που είσαι πραγματικά εσύ.

Κι αν τυχόν τη βρεις και την ακούσεις, δώσε της χρόνο να σου πει όλα της τα μυστικά, γιατί αυτά είναι που μπορούν να σε οδηγήσουν στη χώρα της ευδαιμονίας.

Μα μην ξεχάσεις, πως θα πρέπει να βουτάς μέσα σου συχνά, γιατί η συνείδησή μας είναι μια ροή όπως κι η ζωή η ίδια. Γιατί εν τέλει, η συνείδηση κι η ζωή, ενδεχομένως και να ταυτίζονται.

Ψάξε και μάθε λοιπόν, αδελφέ κι αδελφή μου.

Σε χρειάζεσαι όσο σε χρειάζεται κι ο κόσμος μας.

''Θα πρέπει να είσαι αρκετά γενναίος ώστε να χρησιμοποιείς το δικό σου μυαλό, στη ζωή και την εκπαίδευσή σου.'' ~ Ιμμάνουελ Καντ

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη EliasSch.

Περί Γυμναστικής ο Λόγος

''Mens sana in corpore sano'' ή θα το έχετε ακουστά ως ''νους υγιής εν σώματι υγιεί'' παρμένο από ένα ποίημα του σατιρικού ποιητή Γιουβενάλη, σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση: νους υγιής σε σώμα υγιές.

Πως όμως θα έχουμε ένα υγιές σώμα ώστε να υποστηρίξει κι έναν υγιή νου;

Η απάντηση στην ερώτηση φυσικά είναι μέσω της κατάλληλης εκγύμνασης, της προσεγμένης διατροφής και του καλώς προγραμματισμένου ύπνου. 

Στο συγκεκριμένο κείμενο κάνω μια προσπάθεια να προσεγγίσω το θέμα της γυμναστικής. Τα άλλα δύο τα αφήνω για αργότερα. 

Σα σωστός νέος της εποχής μας, προσπαθώ κι εγώ εδώ και χρόνια να αφιερώνω ή για να μιλάω και σωστότερα, να επενδύω χρόνο για την ενδυνάμωση του σώματός μου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, όμως φαίνεται ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν πειθόμαστε και πολύ εύκολα. Έτσι κι εγώ, από νεαρή ηλικία συνειδητοποίησα πως αν κάνω γυμναστική θα είμαι σε θέση να αντλήσω πολλά θετικά στοιχεία, ωστόσο, πάλευα μέσα μου να μπω στον χώρο και σε πρόγραμμα. 

Κι ενώ ασχολήθηκα με διάφορες δραστηριότητες όπως η ενδυνάμωση με το σωματικό βάρος είτε με μηχανήματα ή με ελεύθερα βάρη, ή δοκιμάζοντας το αερόβιο μέσω του  ποδοσφαίρου, της κολύμβησης και του τρεξίματος, πάντα κατέληγα μετά από λίγο καιρό να τα παρατάω. Κάτι μου έλειπε, κι αυτό δεν ήταν άλλο από το κατάλληλο κίνητρο, αυτό που φαίνεται να λείπει και στους περισσότερους.

Έτσι, μια συννεφιασμένη και κρύα μέρα του Γενάρη, την ημέρα που έκλεινα τα εικοστά-τρίτα γενέθλιά μου, απολάμβανα το δώρο που μου έκανα κάνοντας μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, αναλογιζόμουν για πολλοστή φορά τι νόημα έχουν όλα αυτά που μου συμβαίνουν, αυτά που με μια λέξη τα αποκαλούμε ''ζωή''. Δεν άργησα να φτάσω σε κάποια συμπεράσματα, κι αυτό το οποίο θυμάμαι πιο έντονα τώρα είναι η συνειδητοποίηση πως ο άνθρωπος μέχρι και τη στιγμή που φέρνει στον κόσμο έναν άλλο άνθρωπο μέσω αυτού, τη στιγμή δηλαδή που γίνεται γονιός, είναι ο ίδιος ότι σημαντικότερο έχει να φροντίσει. Οφείλει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό να διαφυλάξει το τομάρι του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη των ευθυνών μας, τουλάχιστον μέχρι να κάνουμε παιδιά. Ακόμη κι αν κανείς πει πως αυτό δεν ισχύει, ας δοκιμάσει να μη φάει για λίγες μέρες για να φροντίσει τους άλλους ή να μην αναπνέει ακόμη-ακόμη για να μην κλέβει απ'το οξυγόνο τους. Κακά τα ψέματα, το εγωιστικό γονίδιο κρατάει τα ηνία για τα καλά. Μα αυτό δεν είναι κακό, είναι απλά αληθές.

Αφού, λοιπόν, ό,τι σημαντικότερο για εμένα είμαι εγώ και για εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο είσαι εσύ, εφόσον δεν είμαστε γονείς, τότε που είναι το δύσκολο να δει κανείς καθαρά πως το να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας δεν είναι παρά μονόδρομος; Από τότε με έπεισα, παρέχοντας μου αυτό το κίνητρο απλά και μόνο βλέποντας λίγο πιο απλοϊκά τα πράματα, ότι αξίζει ο κόπος κι ο πόνος να αυτοπειθαρχηθώ μπρος σε αυτή μου την πεποιθηση. Βέβαια, σημαίνει αυτό ότι έπραξα κι αναλόγως; Όχι ακριβώς. Τώρα απλά ξέρω καλύτερα ποιο είναι το σωστό μα μπρος στην καθημερινότητα που ζούμε, το να είναι κανείς σωστός δεν αποτελεί εύκολη λύση ούτε πανάκεια. 

Το σωστό το ήξερα και πριν, το ξανάμαθα και μετά, μα το να θέσεις τις κατάλληλες προτεραιότητες στην ζωή θέλει μεγάλο ταλέντο και πολλή σοφία. Όπως και να'χει, κάνουμε το κατά δύναμιν.

Μετά από καιρό ψαξίματος, και λόγω κάποιων σωματικών προβλημάτων, έφτασα να δοκιμάζω την τύχη μου με την καλλισθενική. Είναι ένα είδος γυμναστικής μέσω της οποίας είναι κανείς σε θέση να βελτιώσει την δύναμή του σε σημαντικό βαθμό, όπως επίσης και την ευελιξία, την κινητικότητα και την έκρηξη με τις κατάλληλες ασκήσεις. Είναι αρκετά σύνθετος τρόπος που χρησιμοποιεί όλο το σώμα, μα σε αντίθεση με άλλου είδους ασκήσεων, αργεί να δείξει αποτελέσματα ακριβώς επειδή είναι πολυεπίπεδος και χρειάζεται χρόνος ώστε να προσαρμοστεί το σώμα μας.

Προσωπικά ασχολούμαι σχεδόν δύο χρόνια αν και όπως το πάω μάλλον κάνω βήματα προς τα πίσω παρά μπροστά. Το τελευταίο διάστημα παρακολούθησα μόνο το κανάλι ενός γαμάτου τύπου, του TrainingPal. Είμαι σε θέση να σας πω μόνο τι να μην κάνετε γιατί κι εγώ ακόμη πειραματίζομαι. 

Είναι ένα είδος που σε θέλει εκεί όλη την ώρα, να μην ξεχνιέσαι και χάνεις προπονήσεις, να πιέζεις πάντα λίγο παραπάνω τον εαυτό σου και να ψάχνεσαι για πιθανούς τρόπους βελτιώσης κι ανάπτυξης.

Όλα αυτά τα έμαθα στην πορεία... Όπως και να'χει, είναι καλό να υπάρχει συνοχή και συνέχεια, ή αλλιώς συνέπεια. Θέλει μεγάλη προσοχή γιατί ελλοχεύουν τραυματισμοί, γι'αυτό το κατάλληλο ζέσταμα είναι από τα βασικά ''πρέπει''. Δε θα μιλήσω περισσότερο για την καλλισθενική όμως, ήθελα απλά να την αναφέρω για τα οφέλη και την ομορφιά της.

Όσο ωραία κι αν είναι παρόλα αυτά, φαίνεται να χρειάζεται μια μικρή βοήθεια από τα βάρη. Τουλάχιστον σε αυτό κατέληξα τον τελευταίο καιρό. Ίσως ένας συνδυασμός τους να αποτελεί καλύτερη λύση τόσο για την ενδυνάμωση, όσο και για την ισορροπία του σώματος. Επίσης, το τρέξιμο ή κάποιου άλλου είδους αερόβιας άσκησης πρέπει να συμπεριληφθεί, έστω και ελάχιστα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο όταν μιλάμε για γυμναστική ότι ο πρώτος στόχος ή καλύτερα ο σκοπός της θα πρέπει να είναι το να μας κάνει υγιείς. Αν και ζούμε στην εποχή της εικόνας όπου όλοι κυνηγάνε το φαίνεσθαι, αυτό δεν αποτελεί παρά μια πλάνη, μια παγίδα της νέας εποχής. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι να ζήσουμε μια πιο όμορφη και γεμάτη υγεία ζωή. Γι'αυτό και το να φροντίζουμε το σώμα μας αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη skeeze.

Επικήδειος εις Εαυτόν

Η παραίτηση του ανθρώπου, από τις άλλοτε τρελές περιπλανήσεις του νου, μέσα στον κόσμο και ταξιδεύοντας στον χρόνο, μας κάνει άλλους από αυτούς που δηλώναμε πως είμαστε. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, κουβαλώντας τα κουβάρια τους εδώ κι εκεί, ζώντας μια ζωή ρουτίνας κι άνευ νοήματος, μοιάζουν σα φαντάσματα αλλοτινών και ξεχασμένων χρόνων.

Ο νεός που ξεκίνησε το ταξίδι του χωρίς ιδιαίτερο προορισμό, νιώθει χαμένος μετά από χρόνια αναζήτησης, αισθάνεται ξένος στο ίδιο του το άτομο, καθώς η ζωή που έκανε και οι εμπειρίες που απέκτησε τον άλλαξαν χωρίς αυτός να το καταλάβει.

Ο νέος που για αγάπη μιλούσε, για ειρήνη, ισότητα κι αδελφοσύνη, δε θυμάται σε ποιο συρτάρι του μυαλού του έχει καταχωνιασμένες τις έννοεις των λέξεων αυτών, που άλλοτε συντάρασσαν μα τώρα πια ξεθώριασαν κι αυτές.

Ο νέος, γερός και δυνατός, οπλισμένος με φιλοδοξίες και όνειρα γεμάτος, χάθηκε κι έχασε τον εαυτό του στο πέρασμα του χρόνου. Ξέμεινε από σφαίρες κι όπλα. Μοιάζει πολιτισμένο αγρίμι, ένα αρχίδι φιλοτόμαρο που ξέβρασε η ζωή στον κήπο της και που του χαλά τη γαλήνια αυτή ανοιξιάτικη μυρωδιά.

Γι'αλλού - γι'αλλού ξεκίνησε, μα με ψέματα γαλουχήθηκε, το ψέμα έγινε συνήθεια κι η συνήθεια συμπεριφορά, του γίνηκε χαρακτήρας, σακάκι τρύπιο να φορέσει. Μια δουλειά, μια γυναίκα, δυο παιδιά κι η ζωή στο λούκι.

Φοβάμαι πως μια μέρα θα'χω πεθάνει, θα'χω ξεχαστεί, θα'χω χαθεί.

Πως να μιλήσεις για πράματα που δεν μπορείς ν'αντιληφθείς; Λείπουν οι έννοεις, μυαλό λειψό. Πως θα ειπωθεί ό,τι δεν ειπώθηκε ως τώρα;

Μα αν είναι να πεθάνω, να ξεχαστώ και να χαθώ δεν με νοιάζει, θα νικήσω τον φόβο μου.

Δείτε τα λουλούδια, τα ζώα, την φύση όλη. Πόσες χαμένες συνειδήσεις κρύβονται μέσα;

Μελλοντικοί εαυτοί, μη με ξεχνάτε μέχρι να χαθείτε. Κάποτε ήμουν εσείς. Κάποτε ήθελα να τ'αλλάξω όλα, να γίνω η θυσία στο βωμό της ευτυχίας των άλλων, ένα μπουμπούκι έτοιμο να σκάσει.

Μελλοντικοί μου εαυτοί, μιλούσα για να με ακούσω κι ας μην ήξερα τι έλεγα.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη pixel2013.

Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2015.

Φαύλος Κύκλος ή Ενάρετος

Μια εδώ, μια εκεί, μια παραπέρα. Σαν μπαλάκι του φλίπερ χτυπάμε εδώ κι εκεί, δίχως επιλογή, δίχως προσπάθεια, δίχως συνείδηση. Έρμαια μοιάζουμε μπρος στην δύναμη της τύχης, στρατιωτάκια σκακιού που σε κάθε βήμα ετοιμάζονται να θυσιαστούν στο βωμό μιας αβέβαιης, αέναης κι ανόητης μάχης.

Ο χρόνος περνάει κι από λάθος σε λάθος φτάνουμε στη λήθη. Που και που μόνο κάνουμε μια στάση, κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά κι αριστερά και το ρίχνουμε πίσω. Κοιτούμε τον ουρανό με τ'άστρα κι αναλογιζόμαστε τι είν'αυτό που μας συμβαίνει, τι βιώνουμε και ζούμε, πως μπορούμε να κινούμαστε μηχανικά στον χώρο, σχεδόν σα ρομπότ, και να μην νιώθουμε πως χάνουμε τον εαυτό μας.

Μας ξενίζει ο εαυτός μας και ξυνίζουμε μέσα μας, βγαίνουμε καμιά βόλτα, ανοίγουμε την τηλεόραση, μιλούμε με κάποιον φίλο. Άστατα κι ακατάπαυστα, τόσο μέχρι να ξεχαστούμε και να ξαναπέσουμε στον λήθαργο της καθημερινότητας. Στον αγαπημένο μας ύπνο, στο ναρκωτικό μας, μετατρέποντας τη ζωή σ'ανάμνηση μιας μέρας που οι στιγμές ξέβρασαν στη θάλασσα της μνήμης.

Κάθε τέλος και μια αρχή, και κάθε αρχή, το τέλος. Λύση σε κάθε πρόβλημα και πρόβλημα για κάθε λύση. Μέχρι που η μόνη σίγουρη λύση να γίνει το τέλος, η λύτρωση. Κι από πίσω ο εγωισμός, το εγωιστικό γονίδιο, που μας τυραννά αδιάντροπα. Είναι μελέτη του μελλοντικού αποθανόντα ή τεχνη του ευ ζην; Τι είναι η ζωή και τι είναι το είναι; Μα κάπου εκεί λες πως φτάνει τόσο κι ακούς ένα τραγουδάκι, κι όλα φανερώνονται ως φαύλος κύκλος - ή μήπως ενάρετος; Ας κουνηθούμε λιγάκι να κουνηθούν κι οι απόψεις μας... Μπήκε το φθινόπωρο και κιτρίνισε η καρδιά μας, άλλε μου εαυτέ. Μα για στάσου, μέσα στην καρδιά μου μύρισε άνοιξη!

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Valiphotos.

Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.

Αναμνήσεων Κήπος

Να'τος πάλι ο ήρωάς μας! Μόλις γύρισε απ'το μακρινό του ταξίδι και κατευθύνεται προς τον κηπάκο του. Ανοίγει την ξύλινη, λίγο σάπια πορτίτσα, και πάει να δει τα φυτά του, να δει πως οι σπόροι που έθαψε πριν από καιρό, έβγαλαν ρίζες και κορμούς, να δει τους καρπούς τους και να τους θαυμάσει.

Στα πρώτα του βήματα, αναγνωρίζει πως κάτι σημαντικό συνέβη. Υπάρχουν έντονες μυρωδιές, αναμείξεις ωραίων χρωμάτων που θυμίζουν ανοιξιάτικο πίνακα κι ας είναι η εποχή του τέλους του καλοκαιριού. Στο κάτω κάτω, όλα είναι στο μυαλό του. Βλέπει λουλούδια που παλεύουν με αγριόχορτα μιας και δεν ήταν εκεί για να τα προστατέψει απ'τα ζιζάνια. Βλέπει θαμνάκια ασχημάτιστα αφού κανένα χέρι δεν τους έδωσε την όμορφη μορφή που τους άξιζε. Βλέπει ένα κυπαρίσσι μικρό που δεν φύτεψε αυτός, είναι ωστόσο όμορφο και μοιάζει υγιές, σκέφτεται αν είναι καλό ή κακό σημάδι, δεν ξέρει τι να πει και προχωρεί. Στη συνέχεια, του'ρχεται στον νου πως από τους σπόρους που φύτεψε κάποτε, οι πιο διαλεχτοί ήταν αυτοί της οικογένειας, της φιλίας και του έρωτα.

Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά και ψάχνει για κάποιο σημάδι απ'τους σπόρους αυτούς. Μοιάζει με ζούγκλα ο κήπος, τι μπορεί να πάθει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σε κανά δυο χρονάκια... Σκέφτεται πως έχει να ρίξει μπόλικη δουλειά, να καθαρίσει τον κήπο του και να τον κάνει βασιλικό όπως κάποτε τον είχε συλλάβει με τον νου του. Ξεχορτάριασμα, πότισμα, μέχρι και φυτοφάρμακα σκέφτηκε πως ίσως χρειαστούν, μα αποφασιστικά λέει μέσα του πως αυτόν τον κήπο, τον κήπο των αναμνήσεών του θα τον φροντίσει όπως του αξίζει, γιατί ξέρει πως ο κήπος αυτός είναι η ζωή του.

Σαν αστραπή του'ρχεται στο μυαλό που είχε θάψει τον σπόρο της οικογένειας, τρέχει προς τα εκεί και λαχανιάζοντας συναντά αυτό που φοβόταν. Το δεντράκι, μικρό κι αδύναμο, φαίνεται άρρωστο με την πρώτη ματιά. Πάει πιο κοντά του να δει τι γίνεται κι αντιλαμβάνεται πως το δέντρο είναι μισοσάπιο... γέρνει στη μια του πλευρά και οι καρποί του είναι άγουροι, είναι βέβαιο πως θέλει φροντίδα αυτό το δέντρο.

Έπειτα, αναζητεί να βρει το δέντρο της φιλίας. Δεν αργεί για να το βρει γιατί κι αυτό ήταν εκεί κοντά. Βέβαια αυτό ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και κατά κάποιο τρόπο έλαμπε! Είχε μεγαλώσει φαίνεται σωστά καθώς ήταν στην καλή πλευρά του κήπου, εκεί όπου του έριχνε άπλετα το φως του ο ήλιος και ποτιζόταν, μάλλον λόγω τύχης, πιο πολύ. Οι καρποί του είναι ζουμεροί κι έκοψε έναν για να τον γευτεί. Κλείνοντας τα μάτια δάγκωσε το φρούτο και κατευθείαν πλημμύρισε από όμορφα συναισθήματα.

Καθώς τελείωνε το φρούτο του, θυμήθηκε πως δε βρήκε ακόμη το δέντρο του έρωτα. Άρχισε να ανησυχεί καθώς το είχε σε εκτίμηση μα δε φαινόταν πουθενά. Έκανε μερικές γύρες μέσα στον μεγάλο του κήπο, έψαξε πίσω από άλλα δέντρα, πίσω από τα θαμνάκια μα το δέντρο πουθενά. Απογοητευμένος καθώς ήταν σκέφτηκε να πάει προς τα λουλούδια του, να κόψει όσα ζιζάνια μπορούσε κι ύστερα να τα χαρεί, να τα μυρίσει και να τα χαϊδέψει. Έντρομος καθώς έφτανε στα λουλούδια είδε το δέντρο του έρωτα! Μα πως είναι δυνατόν να μην το είδε όπως έμπαινε στον κήπο; Αφού στεκόταν εκεί μπροστά του. Όχι ότι έχει σημαντικό μπόι, μα είναι ερωτικό, με καμπύλες και σφύζει από ζωή! Κάνει παρέα φαίνεται με τα λουλούδια, μια ελκυστική γυναίκα ανάμεσα στις τόσες και τόσες, όμοιες μα διαφορετικές, που η κάθε μια έχει την αξία της. Το αγκάλιασε χωρίς δεύτερη σκέψη... και τι βλακεία, πληγώθηκε. Ξέχασε πως τέτοια δέντρα έχουν κι αγκάθια, γέλασε δακρύζοντας απ΄τον πόνο γιατί κατάλαβε πως ήταν ζωντανός. Παρατήρησε πως το δέντρο δεν είχε βγάλει ακόμη καρπούς, αλλά ήταν σε καλό δρόμο κι αυτό του έδωσε ικανοποίηση. Χάρηκε και τα λουλούδια του πειράζοντάς τα, παίζοντας για λίγο σαν παιδί μαζί τους, μα και προσέχοντας να μην τα πληγώσει.

Πέρασε η ώρα κι άρχισε να βραδιάζει, είπε μέσα του πως έπρεπε πια να ανηφορίσει για τον πύργο του. Μα μια στιγμή. Και πάλι σαν αναλαμπή του ήρθε στον νου πως είχε φυτέψει κι άλλον ένα σπόρο, τον σπόρο του εαυτού του. Μα πως και δεν το σκέφτηκε πρωτύτερα; Και που ήταν αυτό το δέντρο; Αγχώθηκε κι άρχισε να τρέχει σαν παλαβός, πέρα δώθε, δεξιά κι αριστερά μα το δέντρο του εαυτού του πουθενά! Τι απέγινε αυτός ο σπόρος σκέφτηκε; Τι απέγινε ο εαυτός μου; Τι απόγινα μωρέ;! Λίγο έλειψε να τρελαθεί μα δεν ήθελε να φύγει παρόλο που είχε κιόλας βραδιάσει. Συνέχισε να σουλατσάρει μέσα στον κήπο κι έψαχνε πια στο σκοτάδι αγανακτισμένα απελπισμένος, μέχρι που μια στιγμή σκόνταψε κι έπεσε χτυπώντας το πρόσωπό του. Έκανε να σκουπίσει το αίμα που έβγαλε απ'τα χείλη του και μόλις ηρέμησε το είδε μπροστά στα μάτια του! Ναι, αυτό ήταν! Αυτό το δενδρύλλιο με τις σκληρές του ρίζες που προεξέχουν πάνω απ'το έδαφος, ανάμεσα σε δυο θάμνους το βρήκε αβοήθητο να παλεύει να φανεί, να πάρει λίγο απ'το φως του ήλιου και να χαρεί τη ζωή του. Ξαναδάκρυσε γιατί είχε πραγματικά φοβηθεί ότι ο σπόρος του εαυτού του είχε πεθάνει, δάκρυσε επίσης γιατί ήταν ζωντανό και πάλευε, δεν το είχε βάλει κάτω... Το χάιδεψε σαν να χάιδευε γατί που ήταν κουρνιασμένο κάτω στα πόδια του κι ένιωσε σαν να τον χαϊδεύει κάτι, κάτι σαν το άγγιγμα της μάνας, το φιλί του περασμένου και δυστυχώς σχεδόν πεθαμένου του έρωτα, το βαρύ χέρι που απαλά ακουμπούσε πάνω στην πλάτη του ως κάτι Θείο κι Αγγελικό. Ένιωσε όπως δεν είχε ξανανιώσει. Χτυπήματα συναισθημάτων μέσα σε όλο του το κορμί, προς όλες τις κατευθύνσεις. Έσφιξε τα δόντια, σηκώθηκε κι έκανε να φύγει γιατί είχε να ξυπνήσει νωρίς και να ρίξει πολλή δουλειά στον κήπο του.

Ανηφορίζοντας προς την πόρτα του πύργου συνειδητοποίησε το λάθος που είχε κάνει εδώ και δυο χρόνια να λείπει απ'το σπίτι της ψυχής του. Άνοιξε την πόρτα και μύρισε τη μούχλα, απογοητεύτηκε για ακόμη μια φορά κι ανέβηκε εν τέλει στο δωμάτιό του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι πλημμυρισμένος με μια ακατάληπτη αίσθηση αγάπης για τη ζωή και ξεράθηκε στον ύπνο χωρίς να πει μια καληνύχτα στον κόσμο.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com κι είναι του χρήστη Schwoaze.

Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.

Βρες Χρόνο - Γιάννης Ρίτσος

Βρες χρόνο για δουλειά - αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη - αυτή είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι - αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα - αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός - αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα - αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ'αστέρια.

Βρες χρόνο ν'αγαπάς και ν'αγαπιέσαι - αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου - είναι πολύ σύντομη η μέρα για να'σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς - αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί - για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Τ'όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη.

Τ'όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.

Τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη...

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

~ Γιάννης Ρίτσος

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη jplenio.

Επιστολή στον Μενοικέα - Επίκουρος

''Όσο κάποιος είναι νέος να μην αργοπορεί να φιλοσοφήσει, κι όταν γεράσει να μην σκέφτεται πως καταπονείται φιλοσοφώντας. Γιατί κανένας δεν είναι ανώριμος ούτε υπερώριμος για εκείνο που φέρνει την υγεία στην ψυχή. Όποιος, μάλιστα, λέει ότι δεν ήρθε ακόμη ο καιρός για να φιλοσοφήσει ή ότι πέρασε κιόλας μοιάζει με εκείνον που λέει ότι δεν έφτασε η ώρα για να ευτυχήσει ή ότι δεν έμεινε πια καιρός. Πρέπει, λοιπόν, να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος: ο ένας καθώς γερνά να βλέπει σαν νέος τα αγαθά (χάρη στα όσα καλά έζησε), και ο άλλος, αν και νέος, να είναι συνάμα και ώριμος, γιατί δεν θα φοβάται όσα είναι να γίνουν.''

Επίκουρος ~ Επιστολή στον Μενοικέα

Το διάβασα στο βιβλίο ''Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι'', Β. Κάλφας & Γ. Ζωγραφίδης, από το Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη

Ο Επίκουρος ήταν ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και για πολλούς αποτελεί την κορωνίδα της ελληνιστικής εποχής όσον αφορά τη φιλοσοφία. Μέσα από την κοσμοθεωρία του Επίκουρου, μπορεί να φτάσει κανείς στο σημείο του ελληνικού Ζεν, καθώς η ηθική του μας οδηγεί στην αταραξία μέσω της τετραφαρμάκου, των τεσσάρων αρχών που μας προτρέπει να υιοθετήσουμε ώστε να διάγουμε έναν βίο με ευδαιμονία.

Αυτές οι αρχές είναι οι ακόλουθες:

1. Μη φοβάσαι το Θεό
2. Μη σε στενοχωρεί ο θάνατος
3. Το καλό εύκολα μπορείς να το κερδίσεις
4. Το φοβερό εύκολα μπορείς να το αντέξεις

Τις βρήκα στο βιβλίο ''Επίκουρος - Κείμενα - Πηγές της Επικούρειας φιλοσοφίας και τέχνης του ζην'', Εκδόσεις Θύραθεν.

Ο Επίκουρος έζησε με φίλους στη σχολή όπου δημιούργησε, η οποία έλαβε το όνομα Κήπος. Ο Κήπος του Επίκουρου ήταν στην ουσία ένα κοινόβιο το οποίο αποτέλεσε παράδειγμα ώστε να χτιστούν κι άλλα σαν κι αυτό. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, τα επικούρεια κοινόβια υπήρχαν περίπου για 600 χρόνια και πολεμήθηκαν πολύ από κάθε έναν που ήταν έξω από αυτά, και ειδικότερα από τους Χριστιανούς.

Γιατί άραγε;

Η φιλοσοφία του Επίκουρου, βοηθά το πνεύμα να απελευθερωθεί από τις φοβίες του, δε θα πρέπει να μας φαίνεται παράξενο γιατί πολεμήθηκε από αυτούς οι οποίοι στήριξαν τη δύναμη και την εξουσία τους στο φόβο που δημιούργησαν στον άνθρωπο της εποχής. Κάτι το οποίο γίνεται και σήμερα.

Είναι λύση άραγε ο επικουρισμός στις ημέρες μας, μέσα στα τόσα άγχη που μας δημιουργούν οι φοβίες μας;

Είναι σίγουρα μια επιλογή πάντως...

Την εικόνα δανείστηκα απ'τον ωκεανό του διαδικτύου.