Στόχοι Καμπής

Πυροτεχνήματα, καμπάνες και πυροβολισμοί...!

Και να μας ζήσει ο νέος χρόνος! Αυτός που όλα θα τα αλλάξει, όπως πάντα άλλωστε, αφήνοντάς μας ίδιους, διαφορετικούς...

Η νέα χρονιά φίλοι μου σηματοδοτεί την αρχή ενός νέου κύκλου, κι έτσι θα έπρεπε να τη βλέπουμε κι ας λιγοστεύει η άμμος μας μέσα στην κλεψύδρα, ευτυχώς ή δυστυχώς όλα όσα μας συμβαίνουν κάποτε τελειώνουν, το ίδιο κι η ίδια η ζωή!

Αλλά ας μην είμαι σε αυτή, την, ουσιαστικά, πρώτη ανάρτηση της χρονιάς απαισιόδοξος-ρεαλιστής. Ας φορέσω κι εγώ το προσωπείο που όλοι, λίγο πολύ, οφείλουμε να φορέσουμε, αυτό του αισιόδοξου ανθρώπου, μήπως και μας βγει σε καλό!

Άλλωστε, λέγοντας το ίδιο και το ίδιο ψέμα, καταντάμε να το συνηθίσουμε, κι εν μέρει να το πιστέψουμε, άρα να το κάνουμε να αληθεύει... 

Τι κι αν η ζωή μας φαίνεται να είναι άσκοπη; Τι κι αν όλα όσα και να δημιουργήσουμε, μπορεί μια μέρα με το φύσημα του αστρικού αέρα να χαθούν για πάντα; Τι κι αν δεν ξέρουμε αν θα χαθεί ο κόπος όλων μας;

Εμείς οφείλουμε να προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό. Να δημιουργήσουμε και να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές κάτι τις.

Είναι μια ωραία ιδέα που πηγάζει απ'το ίδιο μας το DNA. Είναι ουσιαστικά ο βιολογικός μας σκοπός: επιβίωση, αναπαραγωγή και κυριαρχία. Μήπως δεν είμαστε κι εμείς οι ίδιοι ένα σύνολο οργανισμού όπως και τα άλλα είδη;

Οι άνθρωποι είμαστε ένα είδος ζώου με κλήση προς την ευπροσαρμοστικότητα στο εκάστοτε περιβάλλον, την ανάπτυξη κοινωνικών δικτύων και την συνεχή τάση προς αυτοβελτίωση. Όλα αυτά έχουν ορίσει σε πολύ σημαντικό βαθμό την πορεία μας στο σήμερα, κι αυτό δεν είναι άγνωστο.

Από την άλλη, γνωρίζουμε πως κατοικούμε σε μια πλακουτσωτή μπάλα που κάνει γύρες γύρω από μια πολύ πιο μεγάλη και χαοτικά καυτή μπάλα που παρόλα αυτά μας δίνει ζωή. Ε, πως να μην τρελένεσαι μετά, πως να μην ψάχνεις για κάτι ανώτερο, για κάτι που να σου δίνει νόημα στη ζωή σου. 

Το καταλαβαίνω βαθύτατα, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιστεύει κάπου, οπουδήποτε, ώστε να αντλεί δύναμη για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Δεν είναι κακό αυτό, είναι απόλυτα λογικό και συνετό, το θέμα όμως είναι, σε τι θα πρέπει να πιστέψει;

Σε αυτό όμως αναφέρομαι σχεδόν πάντα μέσα από τις αναρτήσεις που κάνω, υπάρχει μια αύρα που διαπνέεται συνεχώς παντού σε κάθε μου κείμενο κι ελπίζω κάποιοι να την αντιλαμβάνονται. Περαιτέρω ανάπτυξη ίσως γίνει στο μέλλον, με έναν πιο κατάλληλο τρόπο...

Κάπως έτσι, αισθάνομαι πως έχω κάνει την ιδανική εισαγωγή στο θέμα μου: τους στόχους που αποτελούν βήματα ενός μεγαλύτερου σκοπού. 

Με συγχωρείτε για αυτόν τον μακρύ μονόλογο, αλλά κάθε πρόταση που ειπώθηκε στέκεται σαν σκαλί προς το επόμενο επίπεδο, ας πάμε και στο κύριο μας θέμα!

Νέα χρονιά, νέος κύκλος! 

Ευκαιρία για ανασκόπηση του περασμένου έτους, ευκαιρία για επανεξέταση του άσκοπου σκοπού κι εννοείται ευκαιρία για τη θέσπιση νέων στόχων!

Διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο που έγραψα πέρσι, έρχομαι αντιμέτωπος με τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να δούμε μικρέ ρέμπελε τύπε, τι είχες θέσει ως στόχους, για ποια απ'αυτά είχες τη δύναμη να προσπαθήσεις και τι κατάφερες εν τέλει; 

Είχα θέσει ως στόχο να μάθω να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους, το προσπάθησα; Εν μέρει αισθάνομαι πως ναι. Τα κατάφερα; Ως έναν βαθμό σίγουρα, ναι. Είμαι ικανοποιημένος με όλο αυτό που συνέβη; Σίγουρα όχι. Τι σόι άνθρωπος θα ήμουν στο κάτω κάτω τις γραφής αν δεν ήμουν άπληστος... 

Και στους υπόλοιπους στόχους βλέπω μια αντίστοιχη πορεία.

Έψαξα, έψαξα πολύ μέσα μου, γύρω μου, απέναντί μου για να μάθω καλύτερα εμένα και τον κόσμο, να τους κατανοήσω και να τους αποδεχθώ, να τους αγαπήσω. Υπάρχει μια γεύση πίκρας ωστόσο στο στόμα μου καθώς αλλάζει ο χρόνος, έχει άραγε γεύση πίκρας η αγάπη;  Κάτι φαίνεται να μη πηγαίνει τόσο καλά, εκτός κι αν είναι η ίδια η ζωή μας πικρή και χαλάει τη γεύση στα υπόλοιπα συναισθήματα, ποιος ξέρει, ίσως είναι κι έτσι.

Έμαθα να ελέγχω τη σκέψη μου; Ούτε καν. Τις αντιδράσεις και τα λόγια μου; Ίσως, ελάχιστα, ναι. Και σίγουρα δε σκέφτομαι πριν πω ή κάνω κάτι δυο φορές, πολλές φορές δε σκέφτομαι καν, ή τουλάχιστον, έτσι νομίζω. Άλλες πάλι σκέφτομαι τόσο που εν τέλει το καίω, κι αυτό είναι μια κακή συνήθεια που δε βοηθάει και το ξέρω.

Πήγα να χαθώ με την οικογένειά μου, την όποια οικογένεια, φοβήθηκα κι επέστρεψα, κι έτσι ένας δευτερεύον στόχος, αυτός του να κάνω το πολυπόθητο restart μου σε μια νέα χώρα, έλαβε ένα άδοξο τέλος, αφήνοντας μου πολλές εμπειρίες, πολλές ιδέες, σίγουρα πιο φτωχό στην τσέπη, μα πιο πλούσιο στη σκέψη. Δε χάθηκα με οικογένεια και φίλους, ίσως λίγο μόνο με τον εαυτό μου.

Ακόμη ψάχνω τρόπο για να αυτοσυντηρούμαι, κι αισθάνομαι τύψεις γι'αυτό, ενώ ξέρω πως δε θα έπρεπε. Βλέπετε είμαι από τους τύπους που δίνουν σημασία στις απόψεις των άλλων, κι αυτό το ξέρω καλά πως είναι ελάττωμα που πρέπει να διορθώσω. 

Τόλμη για νέα γνώση, νέες εμπειρίες, νέα ζωή, έχω μπόλικη, και περιέργεια επίσης. Μια έντονη επιθυμία να ζήσω λες και με τραβάνε από κάπου με κάμερα, λες και η ζωή μου πρόκειται να γίνει ταινία Αλλά... πάντα υπάρχει αλλά, το μυαλό μου με κρατάει πίσω. Σκέφτομαι πολλές φορές ηλιθιότητες, δεν ξέρω πως να θέσω σωστά τις προτεραιότητές μου, κι έτσι νιώθω να σαπίζω μέσα μου, μη δημιουργώντας, μη ανθίζοντας μέσα στην αίγλη των νιάτων μου και των καλύτερών μου χρόνων. Τουλάχιστον, έχω την δύναμη και την αφέλεια να μοιράζομαι κάποια από αυτά μαζί σας, σε όσους, λίγους μα καλούς, με διαβάζουν και πιστεύουν σε εμένα, ίσως και πιο πολύ απ'ότι εγώ πιστεύω στον εαυτό μου.

Ταξίδια σε Γερμανία, σε Σκωτία, σε Αγγλία και σε Βέλγιο, δεν τα λες και λίγα, ούτε αδιάφορα. Γνώρισα αρκετό κόσμο, συζήτησα, ένιωσα τη φωτίτσα μέσα μου να φουντώνει, πήρα ερεθίσματα, νέες ιδέες, άλλαξα άποψη για πολλά πράγματα, άλλαξα και τελικά, ευτυχώς ή δυστυχώς, παραμένω ζωντανός, τόσο όσο, για να κάνω την αυτοκριτική μου, για να πειραματιστώ με εμένα.

Κάτι που ίσως και να μην έπρεπε να εκφράσω, μα κάτι με τραβάει απ'τα μαλλιά να το βγάλω από μέσα μου είναι το εξής: είχα μια αγάπη που έπρεπε να πνίξω γιατί ο τρόπος που την αντιλαμβανόμουν με έπνιγε, κι έμεινα ξανά μετά από δυο όμορφα μα δύσκολα χρόνια μόνος.

Σ'αυτό το διάστημα που έχει περάσει από τότε, έχω ξανακαταλάβει πόσο όμορφο είναι να έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, μα είναι δύσκολο να μπορέσεις να δώσεις τον εαυτό σου στον οποιονδήποτε, όταν δε γνωρίζεις και φοβάσαι το ίδιο σου το άτομο. Έτσι παίρνει η μπάλα και τους άλλους. 

Τώρα χαίρομαι πάλι την ελευθερία της εργένικης ζωής, μα μου λείπει η φυλακή της ελευθερίας της αγάπης. 

Παρόλα αυτά, είμαι από τους ανθρώπους που γνωρίζουν πως υπάρχει διαφορά μεταξύ της μοναξιάς και της μοναχικότητας. Σιχαίνομαι την πρώτη, αγαπώ τη δεύτερη.

Άραγε, με είχε ακούσει κανείς πέρυσι; Είχε διαλέξει κανείς έστω κι έναν στόχο; Μπορεί να κάνει την αυτοκριτική του; Μπορεί να μου στείλει κάποιος ένα μήνυμα και να μου πει φίλε μου, με παρότρυνες να κάνω το ίδιο, για να δούμε τι κατάφερε ο καθένας μας. Δύσκολο, το ξέρω. 

Και για να πάμε λίγο στα του νέου έτους!

Για το σκοπό μου δε θα μιλήσω με κανέναν, γιατί αισθάνομαι πως κανείς δεν πρόκειται να με καταλάβει, γι'αυτό ας δούμε τους στόχους, κι ας οραματιστούν όσοι το μπορούν το σκοπό.

Τον χρόνο αυτόν που πέρασε, τον ήπια με το κουτάλι. 

Προσπάθησα να ξεκινήσω να δημιουργώ ζωή, μα δυσκολεύτηκα, κι ακόμα δυσκολεύομαι. 

Όσο κι αν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα, καμιά φορά η θέληση δεν αρκεί, ή για να το θέσω πιο σωστά, η δύναμη της θέλησης μαζί με τις εκάστοτε συνθήκες μπορεί να μη σε αφήνουν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Το θέμα μας είναι να έχουμε όνειρα, γιατί άνθρωπος χωρίς όνειρα, πλάνα και στόχους, ισοδυναμεί με άνθρωπο νεκρό, εκ των έσω, κι ας μην το γνωρίζει.

Γι'αυτό, μπορεί κανείς να μη γνωρίζει τον σκοπό του, ή να μην είναι σίγουρος γι'αυτόν, μα να έχει μέσα του όνειρα για τη ζωή, και να προσπαθεί να τα εκπληρώσει, είναι το πιο σύνηθες και είναι σεβαστό.

Έτσι, σκέφτομαι πως το πρόβλημα ξεκινάει από εμένα, δεν φταίνε τόσο τα όποια όνειρα, τα πλάνα και οι στόχοι, ούτε καν οι συνθήκες. Αν θέλει κανείς να επιτύχει, απέναντι στον εαυτό του, διαμορφώνει ακόμη και τις συνθήκες στις οποίες κινείται, ή πάει όπου αυτές υπάρχουν. Το παν είναι να έχει ο άνθρωπος πνεύμα νικητή. Πως όμως προκύπτει το πνεύμα αυτό;

Γεννιέται κανείς νικητής ή γίνεται στην πορεία; 

Προσωπικά δεν πιστεύω πως γεννιέται κανείς το οτιδήποτε, μπορεί να έχει μια τάση προς κάτι λόγω γονιδίων, αλλά δε σημαίνει πως θα βγάλει κι αυτό το χαρακτηριστικό στην επιφάνεια, άρα πρέπει να δουλέψει κανείς τον εαυτό του, σμιλεύοντάς τον σαν άγαλμα, ακονίζοντάς τον σαν μαχαίρι.

Τι χαρακτηρίζει έναν νικητή στη ζωή; Έναν πετυχημένο άνθρωπο; Έναν που ξεχωρίζει από τη μάζα;

Όπως το βλέπω τώρα, και συγκριτικά με αυτό που είμαι, και με αυτά που αισθάνομαι πως μου λείπουν θα έλεγα πως μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η αυτογνωσία, ίσως τον μεγαλύτερο, γιατί αν δεν ξέρεις τον εαυτό σου, έστω και σε μικρό βαθμό, έστω κάνοντας λίγα βήματα την φορά, πως θα ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή σου, σε τι θα ήθελες να πετύχεις και γιατί...

Άρα, νούμερο ένα στόχος για φέτος ώστε να φύγει αυτή η σαπίλα μου και η πίκρα του στόματος είναι να βουτήξω όσο πιο βαθιά μπορώ μέσα μου και να με δω σαν τρίτος, σαν ένας περίτρανος ψυχολόγος.

Αναγνωρίζοντας πως λειτουργεί ο εαυτός μας, γιατί σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε, τι μας έχει επηρεάσει να σκεφτόμαστε έτσι, γιατί συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε, γιατί πράττουμε αυτά που πράττουμε, γιατί είμαστε εν τέλει, αυτοί που είμαστε, έχουμε κάνει το πρώτο και σημαντικότερο βήμα προς την νίκη, την επιτυχία σε προσωπικό επίπεδο.

Έπειτα, ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει αυτό που εξετάζουμε, είναι ο αυτοέλεγχος ή αλλιώς η αυτοκυριαρχία. Μπορεί να φαίνεται χαζό, μα είναι σημαντικό, ακόμη και στα πιο απλά, ή μάλλον κατά κύριο λόγο στα πιο απλά να επιβάλλουμε στο σώμα αυτά που ορίζει ο νους, ακόμη κι αν μερικές φορές είναι λάθος. 

Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια σκεφτόμουν πως είναι άδικο απέναντι στην ίδια τη ζωή, να σκοτώνουμε τα ζώα, που έχουν συναισθήματα κι αντίληψη, απλά για να τα φάμε, είτε τα έχουμε πραγματικά ανάγκη, είτε το κάνουμε κατά κύριο λόγο από συνήθεια ή ακόμη χειρότερα από γούστο, άρα εγωισμό. 

Κι ένα επίπεδο παραπάνω είναι η ίδια η εκμετάλλευση που δυστυχώς υπάρχει παντού στη ζωή μας καθώς όλα αποτελούν δυνάμεις, και η ίδια η ζωή μπορεί να αναγνωριστεί κι ως η μάχη των δυνάμεων, των συμφερόντων που χτυπιούνται μονίμως μεταξύ τους. Έτσι, όχι μόνο είναι κακό να σκοτώνουμε τα ζώα, πιστεύω, μα είναι επίσης κακό να τα εκμεταλλευόμαστε για το γάλα τους, το δέρμα τους, την ύπαρξή τους. Επίσης, αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους, και δεν εννοώ το γάλα, ή το δέρμα τους μα την ύπαρξή τους. Όλοι τείνουμε για γινόμαστε χειριστικοί άνθρωποι, δυστυχώς καμιά φορά ηθελημένα.

Για όλα αυτά που προανέφερα, έπεισα τον εαυτό μου να κόψει το κρέας.

Και τελικά, ήταν πιο εύκολο απ'ότι πίστευα. Τώρα είναι αυτό καλό για το σώμα, δεν το γνωρίζω ακριβώς, το θέμα είναι πως βλέπω ότι ελέγχω τον εαυτό μου και αυτοπειθαρχούμαι σε μια μου ηθική θέση. Κι αυτό, είναι πολύ σημαντικότερο απ'ότι ίσως φαίνεται.

Συνεπώς, η αυτοπειθαρχία είναι το δεύτερο βήμα προς την νίκη, προς την προσωπική επιτυχία.

Άρα, δεύτερος για φέτος στόχος είναι να δουλέψω κι άλλο την αυτοπειθαρχία μου.

Μπορεί γενικά να είμαι κατά της έξωθεν πειθαρχίας, μα σας διαβεβαιώ όλους πως χωρίς την έσω πειθαρχία, ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο καθώς είναι αδύναμος να θέσει τα όριά του.

Έχοντας γράψει τόσες και τόσες γραμμές, σκέφτομαι πως το παράκανα, μα δε γινόταν κι αλλιώς, για να τα έγραψα, μάλλον το είχα ανάγκη.

Έχω πολλά πλάνα για φέτος, έχω κάπως, σχεδόν παιδικά, σκεφτεί τη ζωή μου, πως θα ήθελα να τη χτίσω παρόλα τα αγκάθια που με πονάνε. Και με τέτοιο μυαλό, είμαι σχεδόν καταδικασμένος να βρεθώ στα άκρα. Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στη ζωή, είναι να κάνω μια ζωή μετριότητας.

Για φέτος λοιπόν, θέτω ως πρωταρχικούς στόχους την ενίσχυση της αυτογνωσίας, του αυτοελέγχου και της αυτοπειθαρχίας μου. Πως αλλιώς να πετύχω όσα θέλω, αν δεν έχω πνεύμα νικητή, που παρόλες τις αποτυχίες που συναντά, αυτός συνεχίζει να προσπαθεί;

Από εκεί και πέρα σαν στόχους έχω να βρω τρόπο σύντομα ώστε να βγάζω τα έξοδά μου, να μπορέσω να δουλέψω το blog δίνοντάς σας περισσότερο και ποιοτικότερο υλικό, καλλιεργώντας έτσι τον πνευματικό μου κόσμο, και να γνωρίσω ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέρονται αναπτύσσοντας σχέσεις που θα μπορούσαν να αποφέρουν καρπούς ζωής. 

Επίσης, πρέπει να βάλω τα δυνατά μου ώστε να μην είμαι τόσο υπεραναλυτικός, να μη βγαίνω εκτός θέματος αναφέροντας ό,τι μου κατέβει, να γίνω πιο αποφασιστικός, να είμαι περισσότερο δραστήριος, κι ακόμη πιο ζωντανός!

Για να δούμε, σε τι βαθμό θα τα καταφέρω όλα αυτά; Κάτσε να δούμε, θα ζούμε πρώτα...;