Ρομαντικοί Ποιητές

Νέοι γεμάτοι ζωή κι αγάπη. Άνθρωποι, εν δυνάμει ήλιοι και μικροί Θεοί. Ξεπροβάλλουν στον κόσμο μας μέσα απ'το χώμα, όπως το χορταράκι φυτρώνει κι ομορφαίνει με το χρώμα του τη μητέρα φύση.

Μεγαλώνουμε από μικροί μέσα στο ψέμα. Ψέμα για το πως είναι και πως μοιάζει η πραγματική ζωή. Τόσα όμορφα παραμύθια, που είναι ωστόσο μόνο παραμύθια.

Τι τραβάει το παιδάκι που με τα χίλια ζόρια στην αρχή της ζωής του μαθαίνει να στέκεται όρθιο και να περπατάει, που πρέπει να μάθει να ακούει για να μάθει να μιλάει, που πρέπει να σκέφτεται για να'χει κρίση, να μάθει τον εαυτό του για να μάθει τον κόσμο.

Το βλέπω να κοιτάζει στον καθρέφτη δίπλα στην παπουτσοθήκη και να αναγνωρίζει το άτομό του. Το βλέπω να κλείνει τα φώτα των ματιών του και να τρομάζει απ'το βάθος της αβύσσου που κρύβεται μέσα του. Έτσι γλυκό σαν είναι το πρόσωπό του στην αρχή της βουτιάς του, με το που πάρει λίγα μέτρα να βαθαίνει το βλέπω να χλωμιάζει αφού νιώθει να πνίγεται, να προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνει της θάλασσάς του και να πάρει μιαν ανάσα. Τα μάτια ανοιχτά και πάλι.

Αυτό είναι το παιδί, που κρύβεται βαθιά μέσα μας - πίσω από τη σοβαροφάνεια - και παίζει με τ'άστρα τ'ουρανού μας σαν να'ταν μπιχλιμπίδια.

Μα όλος ο κόσμος πέφτει πάνω στο παιδάκι, προσπαθώντας να το πείσει πως δεν αξίζει τον κόπο να σηκωθεί και να περπατήσει, πως κανείς δεν είναι εκεί για να το ακούσει όταν θα μιλάει, πως ακόμη κι αν σκέφτεται η κρίση του είναι λαθεμένη, πως δεν θα καταφέρει ποτέ να μάθει τον εαυτό του - μήτε τον κόσμο.

Κοίτα το παιδί τώρα, κατατρομαγμένο σαν είναι μπροστά στο τέρας που δημιούργησε ο άνθρωπος και το ονόμασε κοινωνία. Δες το πως δειλιάζει να ζήσει κι απλά κουλουριάζεται γύρω από τον νεκρό βλαστό της ζωής του. Η καρδιά σου σε πιάνει...

Μα κάπου κάπου, εδώ κι εκεί, τριγύρω, τα δάκρυα της ψυχής ενός παιδιού, ξαναζωντανεύουν τον βλαστό του, και τότε, τότε μόνο, τρελό σαν είναι το παιδί απ'την έκσταση της χαράς του που νιώθει τον εαυτό του ζωντανό, σηκώνεται, και περπατάει και τρέχει! Κάπου κάπου, θα το δεις μ'ένα βιβλίο στο χέρι κι άπειρους κόσμους μες στον νου. Κάπου κάπου, θα το δεις να φιλιέται με έναν άλλον άνθρωπο, να αγκαλιάζεται και να χορεύει στους πιο ξέφρενους ρυθμούς της ζωής, μαθαίνοντας τον εαυτό του και τον κόσμο, με μια βουτιά φτάνει στην άλλη μεριά της ύπαρξης μέσω της αβύσσου.

Το παιδάκι αυτό, όπως άλλα πολλά, γεννιέται από τύχη μέσα στον κόσμο μας και μοιάζει με λουλούδι του γκρεμού, ζωή αδύνατη μα δυνατή. Ζωή μοναχική.

Μερικές φορές το παιδάκι γίνεται ποητής. Άλλες συγγραφέας και φιλόσοφος. Κάποιες φορές βγάζει τις ταμπέλες που του κρεμάμε στο λαιμό κι αυτοπροσδιορίζεται απλά ως άνθρωπος. Και παλεύει πάνω απ'όλα να είναι αυτό, άνθρωπος.

Τα παιδάκια - λουλουδάκια, που μέσα από τα μάτια τους βλέπει η ζωή, το σύμπαν κι ο Θεός τον εαυτό τους, έχουν γραμμένη στην τελευταία σελίδα του τετραδίου τους, το νόημα της ζωής.

Ο μόνος τρόπος για να ζήσουν είναι να φωτίσουν τον υπόλοιπο κόσμο μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Κάποιοι αφελείς τα λένε και θα τα πουν εγωκεντρικά, ανώριμα που θέλουν να αλλάξουν έναν κόσμο ασάλευτο στα μάτια τους μα που συνεχώς κινείται κι αλλάζει.

Θα τα πούνε και τρελά, και ζαβά, μα ο κόσμος μας έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει χάρης στην τρέλα κάποιων λίγων παιδιών να δουν πέρα απ'την μύτη τους και να νιώσουν ένα με τη φύση.

Οι ανίδεοι θα τα αποκαλέσουν ρομαντικά, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο γιατί δεν τους αρέσει, κακόκεφοι μέσα στη μιζέρια τους κατακρίνουν όσους δεν έπαψαν να ελπίζουν, ανήμποροι να δουν πως πάνε κόντρα στην ίδια τους τη φύση, άρρωστοι με κλειστή μυτούλα που δε μυρίζουν τη σαπίλα της σκέψης τους.

Μα έλα που η τρέλα είναι η πιο καθαρή μορφή λογικής. Έλα που το συναίσθημα διακατέχεται από σοφία εκατομμυρίων χρόνων κι αποτελεί καθοδηγητή μας. Κάποιοι, λύνοντας εξισώσεις πρώτου βαθμού νομίζουν πως έπιασαν τον τράγο απ'τα κέρατα κι όλο υφάκι σνομπάρουν αυτούς που αποτελούν οι ίδιοι ολοκληρώματα και το όριο της ψυχής τους τείνει προς τον Θεό.

Παρόλα αυτά, τα κατά τον κόσμο ρομαντικά παιδιά, δεν εχθρεύονται την άγνοια και τη βλακεία, παρά μονάχα τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέσα τους διεξάγεται μια παντοτινή μάχη ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Για κάποιο λόγο συνεχώς τις μάχες παίρνει η ζωή, μια μόνο καταφέρνει να πάρει ο θάνατος κι αυτή είναι αρκετή. Μα αν φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε, παρά το βουητό των μελισσών  μέσα στην κεφάλα μας, είναι γιατί η ζωή στο σύνολό της είναι κερδισμένη. Όμως, κάποιες, οι πρώτες ίσως μάχες, είναι από τις πιο δύσκολες. Το παιδί ψάχνει να βρει τρόπο να κερδίσει τον θάνατο σε κάθε γύρο, μα δυσκολεύεται και δεν ξέρει από που να αρχίσει. Είναι τα πρώτα βήματα, τα πιο σημαντικά.

Κι αν είναι δύσκολα, αυτό δεν πειράζει. Πάντοτε τυγχάνει το παιδί να πάρει την κατάλληλη σπρωξιά σαν να'ταν χελιδόνι και να φτερουγίσει - βέβαια κάποιες φορές τσακίζεται, μα πάλι, δεν πειράζει.

Αχ, ρομαντικά μου παιδιά, που είστε η ζωή στην ανώτερη μορφή της, γίνετε ποιητές. Γίνετε οι κοινωνοί του αύριο δημιουργώντας σήμερα κιόλας. Μην ακούτε όσων το στόμα βρωμάει σαπίλα, πως κάνετε λάθος σε κάτι. Το λάθος και το σωστό είναι φαντάσματα που μας καταδιώκουν μα μη φοβάστε. Αν θέλουν να μας λένε ρομαντικούς ποιητές, εμπρός ας το κάνουν. Μα εμείς το ξέρουμε καλά, πως δεν είμαστε παρά άνθρωποι ζωντανοί, πως είμαστε η ίδια η ζωή.

Κοιτάζω τριγύρω στους ανθρώπους της γενιάς μου κι αναρωτιέμαι, που να βρίσκεστε;

Το πλήρωμα του χρόνου είναι κοντά, κι εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε με τη σειρά μας και να αναμετρηθούμε απέναντι στους παλιότερους μεγάλους ρομαντικούς ποιητές της ανθρωπότητας, τα ίδια ζητήματα της ζωής, δίνοντας παρόμοιες, αν όχι ίδιες, λύσεις.

Οι ρομαντικοί ποιητές έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Έχουν ανάγκη να περπατήσουν μαζί χέρι χέρι, μοιραζόμενοι αγάπη μα και δύναμη.

Που να βρίσκεστε άραγε;

Την εικόνα βρήκα στο pixabay και είναι του χρήστη PPPSDavid.