Ήρωας Ντόπα

Να'φτιαχνα έναν ήρωα, να τον έντυνα με λέξεις. Είναι φορές που θέλω να βγω και να ουρλιάξω. Να βγάλω μια κραυγή τόσο δυνατή που να σπάσουν όλα μου τα καλούπια.

Να του'δινα τη δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Κι ας είναι τα συναισθήματα τέτοια, που όσο κι αν κλάψει κανείς, τα δάκρυα των λέξεων ποτέ να μην τελειώνουν.

Να μπορούσε να βρε την τρέλα και να τη γιατρέψει. Να προλάβει τα δάκρυα του γέρου που δεν έζησε την μοναδική του ζωή όπως την ήθελε. Να τον προλάβει πριν αυτός νοσταλγήσει τα νιάτα του, τότε που μπορούσε ν'αλλάξει τα πάντα.

Αχ και να μπορούσα να φτιάξω τον ήρωά μου, τέτοιον που να νικήσει το χρόνο, να ζήσει βοηθώντας τους άλλους, υπηρετώντας τους.

Που να βρω τη δύναμη που χρειάζομαι;

Σκέφτομαι και σκέφτομαι. Προσπαθώ να το παίξω σοφός και να βρω μια αναλαμπή μέσα στο κεφάλι μου. Τι θα μου έλεγα τώρα αν ήμουν γέρος; Πόσο θα γέλαγα με το σημερινό μου εαυτό αν ήξερα τι θα περνούσα στην ζωή μου; Πόσο θα έκλαιγα αναλογιζόμενος τις αναμνήσεις; Τις ξένοιαστες βόλτες με τους φίλους, τις συζητήσεις που με έκαναν να γνωρίσω καλύτερα εμένα και τους άλλους, τις κοπέλες που κοιμήθηκα μαζί τους, τα ταξίδια που πήγα κι αυτά που ήθελα να πάω, όλα μου τα όνειρα που παρέμειναν όνειρα σκοτωμένα, το χαμένο έρωτά μου όταν της έλεγα εκείνη την μακάρια βραδιά: αν πέθαινα τώρα δε θα μ'ένοιαζε.

Τί όνομα θα του'δινα αν ήθελα να τον κάμω άτρωτο κι ατέρμονο. Τέτοιον που να μην μπορεί κανείς να του αντισταθεί κι απλά να πηγαίνει στο πλευρό του;

Η ζωή είναι ωραία. Αν αγαπάς, μοιράζεσαι και θυσιάζεις, μπορείς να είσαι ευτυχής και κάπου έξω, κάπου που να μη φαίνεσαι, κι ας κρυώνεις κι ας πεθαίνεις. Αυτό το παράδοξο της ζωής που όλοι μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε και το περιφρονούμε. Ζώντας μια ζωή ανούσια, κοιτώντας τα μικροπράματα, αυτά που δεν έχουν και τόση σημασία. Ζώντας με το σκεπτικό πως θα υπάρχουμε για πάντα, που κάνουμε σχέδια θεωρώντας τα πάντα δεδομένα. Υγεία, φίλους κι απλόχερη αγάπη. Μέχρι κάτι να χάσουμε, να φάμε ένα χαστούκι, κι ύστερα άλλο ένα, άλλο ένα. Μέχρι που να πέσουμε κάτω απ'τα πολλά χαστούκια, να φτύσουμε αίμα, να φτύσουμε τις μοναχές ψυχές μας.

Ε λοιπόν το βρήκα. Τον ήρωά μου θα τον ονομάσω Θάνατο! Θα τον ντύσω με τις λέξεις ώστε να φαίνεται πιο θελκτικός. Θα του δώσω δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια όλων των ανθρώπων, τότε που θα τον σκέφτονται. Θα τον αφήσω να γιατρέψει κάθε τρέλα, απλά με την παρουσία του. Να πάρει τον γέρο μαζί του πριν αυτός προλάβει να δακρύσει και νοσταλγήσει τα νιάτα του. Ο Θάνατος, ο γλυκός μου ήρωας Θάνατος, νικητής στην μάχη με το χρόνο, θα ζει για πάντα παίρνοντας μαζί του κάθε έναν που τον παρακάλεσε γι'αυτό, βοηθώντας τον, υπηρετώντας τον.

Καλέ μου ήρωα Θάνατε, δώσε μου δύναμη να αντέξω τον πόνο της έλξης για ζωή κι εγώ σου υπόσχομαι πως κάποτε θα συναντηθούμε...

Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.

Ο προφήτης - Χαλίλ Γκιμπράν

«Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν είναι κτητική», μας λέει ο άνθρωπος από τον Λίβανο όπως και ήταν γνωστός ο ποιητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και ζωγράφος που άκουγε στο όνομα Χαλίλ Γκιμπράν.

Έχετε ακουστά ένα ρητό που λέει:

«Αν αγαπάς κάποιον άσ'τον να φύγει!
Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου!
Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ!»

Ε λοιπόν, αυτός μας το έδωσε! Ας επικεντρωθούμε όμως σε ένα έργο του.

Ο Προφήτης είναι, απ'ότι λένε άλλοι από εμάς πιο σημαντικοί, το κυριότερό του έργο. Και μιας και το διάβασα τελευταία, θα ήθελα να το παρουσιάσω και σε εσάς, και να σας το προτείνω εννοείται ανεπιφύλακτα.

Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κείμενο με ολοφάνερη ποιητική χροιά. Ο συγγραφέας, δημιουργεί έναν ήρωα, τον προφήτη Αλ-Μουσταφά, ο οποίος βρίσκεται για χρόνια σε μια μακρινή πόλη, την Ορφαλεζία, μα δεν κατάγεται από εκεί και γι'αυτό έχει έντονη επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κάποτε, η ώρα του φτάνει, κι ο κόσμος της Ορφαλεζίας, του ζητάει να του μεταδώσει λίγη από τη σοφία που απέκτησε με το πέρασμα των χρόνων.

Κάπως έτσι, ο προφήτης παίρνει τον λόγο και μας μιλάει για τα σημαντικότερα θέματα επί γης, θέματα όπως: η αγάπη, τα παιδιά, η χαρά και η λύπη, η ελευθερία και ο θάνατος.

Σας παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο για να πάρετε μια γεύση:

Για τα παιδιά

«Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από σας, και μόλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα απ'όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά, γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.»

Ο Γκιμπράν ήταν μαρωνίτης, αίρεση χριστιανική του Λιβάνου, και του έμαθε γράμματα ένας ιερέας, ίσως αυτός να είναι ένας σημαντικός λόγος που μας μίλησε μέσα από θρησκευτικά πρόσωπα, όπως βλέπουμε στα έργα: ο προφήτης, οι θεοί της γης κι ο Ιησούς ο γιος του ανθρώπου.

Μέσα από το έργο του, γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί στους ανθρώπους ένας μπούσουλας ζωής, ο οποίος βασίζεται στο πάντρεμα της χρηστιανικής ηθικής και της αραβικής σοφίας τόσων και τόσων χρόνων. Ίσως γι'αυτό να έγινε το βιβλίο του τόσο γνωστό κι επιτυχημένο, επειδή εξήγησε κάποια πράγματα που μας λένε τα ''ιερά βιβλία'' με άλλα λόγια, πιο ποιητικά και σύγχρονα, κι αλλάζοντας ίσως τον τρόπο που βλέπουμε τον Θεό, δηλαδή από κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς, προς τα μέσα μας, φέρνοντάς μας απέναντι στον εαυτό μας και τον προσωπικό Θεό μας.

Κάποια από τα μαθήματα της ζωής που μπορεί να αντλήσει κάποιος από το έργο του είναι τα εξής:

~ Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.

~ Πάντα να βάζεις αγάπη στη δουλειά σου.

~ Η αγάπη συνδέει τα πάντα μέσα σε μια απόλυτη αρμονία.

~ Δες τη θετική πλευρά της ζωής.

~ Όταν δίνεις ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε δίνεις πραγματικά.

~ Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.

~Η στάση σου απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και τη στάση της ζωής απέναντί σου.

Ορίστε ακόμη ένα πολύ ωραίο απόσπασμα:

Για την αυτογνωσία

«Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών, αλλά τ'αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν'αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας, και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα, και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφτεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας, και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί, γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, «Βρήκα την αλήθεια», αλλά να λέτε, «Βρήκα μιαν αλήθεια».
Μη λέτε, «Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής», αλλά να λέτε, «Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου».
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ'όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.»

Η ψυχή για την οποία κάνει λόγο φαίνεται να είναι η θεία συνείδηση, η ίδια η ζωή. Πραγματικά, καταφέρνει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά μας, κάνοντας όποιον διαβάσει αυτό το μικρό βιβλιαράκι να αισθανθεί πως όλα είναι πολύ πιο απλά απ'ότι νομίζουμε, και μόνοι μας εμείς, κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη και περίπλοκη.

Η κίνησή του όμως να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο, ήταν και συμβολική, καθώς έδωσε ένα διαμάντι στον κόσμο του περασμένου αιώνα, στόλισμα αληθινό, μπρος σε όλη αυτή την φρικαλεότητα που υπέστη το ανθρώπινο είδος. Έδωσε επίσης έναυσμα ώστε να πιστέψουν οι άνθρωποι στο θείο που ενυπάρχει μέσα τους, απαντώντας σε ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα που έχει να απαντήσει κάθε γενιά για την ίδια, για το πως πρέπει να διάγουμε το βίο μας ώστε να ζήσουμε καλά και σύμφωνα με τους κανόνες της φύσης μας. Έδωσε με λίγα λόγια κάτι στον άνθρωπο για να πιστέψει κι άρα να δυναμώσει απέναντι στους φόβους του.

Σας παραθέτω ακόμη ένα απόσπασμα, και ποια θα ήταν η καλύτερη επιλογή τώρα που θέλω να κλείσω, αν όχι ο θάνατος;

Για τον θάνατο

«Θέλετε να μάθετε το μυστικό του θανάτου, αλλά πώς θα το βρείτε αν δεν το γυρέψετε μέσα στην καρδιά της ζωής;
Η κουκουβάγια που τα νυχτόθωρα μάτια της είναι τυφλά στο φως της μέρας, δεν μπορεί ν'αποκαλύψει το μυστήριο του φωτός.
Αν θέλετε πραγματικά ν'αντικρίσετε την ψυχή του θανάτου, ανοίξτε την καρδιά σας ολάκερη στο σώμα της ζωής, γιατί η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα, καθώς ο ποταμός κι η θάλασσα είναι ένα.
Στο βάθος των ελπίδων και των πόθων σας υπάρχει η σιωπηλή σας γνώση για το υπερπέραν.
Και σαν τους σπόρους που ονειρεύονται κάτω από το χιόνι, η καρδιά σας ονειρεύεται την άνοιξη. Να εμπιστεύεστε τα όνειρα, γιατί σ'αυτά είναι κρυμμένη η πύλη προς την αιωνιότητα.
Ο φόβος σας για τον θάνατο είναι σαν το τρεμούλιασμα του βοσκού όταν στέκεται μπροστά στον βασιλιά που το χέρι του θα τον ακουμπήσει για να τον τιμήσει.
Μήπως δεν χαίρεται ο βοσκός κάτω από το τρεμούλιασμά του, που θα φορέσει το μετάλλιο του βασιλιά;
Κι ωστόσο, δεν είναι η ταραχή εκείνο που τον νοιάζει πιο πολύ;
Γιατί, τι άλλο είναι ο θάνατος εκτός από το να σταθείς γυμνός μέσα στον άνεμο και να λιώσεις μέσα στον ήλιο;
Και τι σημαίνει να πάψεις ν'αναπνέεις εκτός από το να ελευθερώσεις την ανάσα από τα ασταμάτητα κύματά της, για να μπορέσει να υψωθεί και ν'απλωθεί και να γυρέψει τον Θεό ανάλαφρη κι ανεμπόδιστη;
Μονάχα όταν πιείτε από το ποτάμι της σιωπής, θα μπορέσετε πραγματικά να τραγουδήσετε.
Και μόνο όταν φτάσετε στη βουνοκορφή, θ'αρχίσετε να σκαρφαλώνετε.
Και όταν η γη γυρέψει τα μέλη σας, τότε μόνο θα χορέψετε πραγματικά».

Πληροφορίες άντλησα από το βιβλίο ''Ο Προφήτης'' - Εμπειρία Εκδοτική.

Τι είναι αυτό που χρειάζεται για μια καλή ζωή;

Το TEDx αφορά τη διάδοση ιδεών που αξίζουν, είναι μια εξαιρετική προσπάθεια ώστε να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Μια από τις σημαντικότερες ομιλίες σχετίζεται με το τι χρειάζεται μια καλή ζωή, και σας της παραθέτω παρακάτω.

Οι περισσότεροι από τους νέους και μη, πιθανότατα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πιστεύουμε πως αυτό που χρειάζεται για μια καλή ζωή αφορά σίγουρα στα χρήματα, ίσως και στη φήμη και στη σκληρή δουλειά.

Μέσα από μια 75ετή έρευνα του Πανεπιστημιού του Χάρβαρντ o ψυχίατρος και καθηγητής Robert Waldinger έρχεται να μας δώσει μιαν απάντηση που λίγο πολύ οι περισσότεροι διαισθάνονται: οι καλές σχέσεις είναι αυτές που μας κρατάνε ευτυχισμένους και υγιείς.

Επίσης, αναφέρει τρία σημαντικά μαθήματα που εξήχθησαν μέσα από όλη αυτή την μεγαλεπήβολη εργασία τους:

1. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι ιδιαίτερα καλές για εμάς και η μοναξιά σκοτώνει.

2. Δεν μετράει μόνο ο αριθμός των φίλων, ή το πόσο αφοσιωμένοι είμαστε σε μια σχέση αλλά, πάνω απ'όλα, η ποιότητα των στενών σχέσεων που έχουμε.

3. Οι υγιείς σχέσεις δεν προστατεύουν μόνο το σώμα αλλά και τον νου μας.

Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός είναι ότι για όλα αυτά χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, συνεχής προσπάθεια που βασίζεται στην καθημερινή μας δράση.

Και κλείνει με ένα απόφθεγμα του Mark Twain:

«Δεν υπάρχει χρόνος, τόσο μικρή είναι η ζωή για διαπληκτισμούς, απολογίες, πικρίες κι ευθύνες. Υπάρχει μόνο χρόνος για αγάπη, κι αυτός ακόμα είναι λίγος».

Κι όπως μας λέει χαρακτηριστικά, «η καλή ζωή χτίζεται με καλές σχέσεις».

Μπορείτε να δείτε το βίντεο της ομιλίας πατώντας εδώ.

Χρόνια πολλά Φιλοσοφία

Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, γιορτάζουμε κάθε μέρα κι από κάτι διαφορετικό. Κανονικά, η ίδια η ζωή γιορτάζει κάθε μέρα όλη μέρα χωρίς σταματημό, και η ζωή είμαστε εμείς κι όλα όσα βρίσκονται στον κόσμο μας, ίσως κι αυτά που δε βρίσκονται...

Εν πάση περιπτώση, σήμερα είδα πως γιορτάζεις, ω, εσύ, αγαπημένη μου φιλοσοφία. Δεν ξέρω αν όντως σήμερα φοράς τα γιορτινά σου, το διαδίκτυο δε με βοηθάει να το εξακριβώσω δεόντως. Ωστόσο, είτε τα φοράς είτε όχι, νομίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να σου ευχηθώ τα  χρόνια πολλά, να σε ευχαριστήσω που υπάρχεις και να σε ασπαστώ ως την πιο ιερή γυναίκα.

Φιλοσοφία μου, εσύ μητέρα των ανθρώπων, σκέψη της σκέψης μας, εσύ είσαι που μας δίνεις τα φώτα σου και μας οδηγείς μπροστά, στο γνωστό μας άγνωστο! Εσύ που είσαι η συνείδηση της ανθρωπότητας, που μας εξηγείς όσο μπορείς το ανεξήγητο της ζωής και που μας βοηθάς να καταλάβουμε τον εαυτό μας, τι θα κάναμε χωρίς εσένα; Μήπως δε θα ζούσαμε μέσα στα τροπικά δάση ακόμη; Στα λαγκάδια και τις βουνοπλαγιές ως άλλα κοπάδια ζώων; Στερημένοι από κάθε στοχασμό και γνώση;

Αχ, εσύ, εσύ γλυκιά ερωμένη, που μας συντροφεύεις - όχι μόνο τα βράδια - στα βρόμικα σεντόνια της ψυχής μας. Εσύ νόστιμο κορίτσι με τα ωραία σου... Φίλη της αγάπης για ζωή! Σ'ευχαριστούμε που μας κάνεις να είμαστε, αυτό που είμαστε, κι ας μην το δεχόμαστε, μικροί ακόμη μπρος στο μεγαλείο της αλήθειας σου!

Στα μονοπάτια σου, περιπατητές σε δόξασαν, τους κράτησες ζωντανούς τω πνεύματι κι εμείς γι'αυτό Αγία σ'ονομάσαμε! Είσαι η ίδια η ζωή, η απόδειξη της ύπαρξής της, κι εμείς, δεν είμαστε άλλοι από τα κύτταρά σου.

Εσύ γιορτάζεις, και χθες και σήμερα και αύριο, για πάντα! Κι εμείς, αν και ματαιοπονούμε, σου αναγνωρίζουμε την αξία σου, κι ας μην είμαστε μονιασμένοι μεταξύ μας, κι ας μη σε βλέπουν οι πλείστοι σαν τη Θεία Πρόνοια, κι ας αλληλοκατηγορούμαστε για όλα. Ευτυχώς, οι πλέον σοφοί από εμάς, εκτός από το να σε κατανοούν, σε σμιλεύουν κιόλας, κι είναι τα χέρια τους απαλά όπως οι ψυχές τους ζώσες.

Φιλοσοφία μου, πολυαγαπημένη μου κυρά, δώσε μας κουράγιο να διάγουμε το βίο μας, να τον κάνουμε μεστό, τέτοιον που να πέσει, όταν θα'χει έρθει η ώρα μας, σαν το ώριμο μήλο της σοφίας σου.

Χρόνια καλά Φιλοσοφία μου, γιατί τα πολλά είναι άτοπα...

Η άπειρή μας αγάπη για σε, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί! Άγγιξέ μας λίγο, πριν γίνουμε στάχτη και γυρίσουμε εκεί απ'όπου προήλθαμε, δηλαδή στο τίποτα, και δώσε μας το αιώνιό σου χάδι, το τρυφερό σου φιλί...

Animated Φιλόσοφοι

Μια αγαπημένη σειρά της ΕΤ3 ακούει στο όνομα ''Animated Φιλόσοφοι''. Αφορά ουσιαστικά την προβολή κάποιων σημαντικών φιλοσόφων που πέρασαν από αυτόν τον μάταιο κόσμο...

Ο Γιώργος Χατζηβασιλείου με έναν πολύ όμορφο τρόπο, αξιοποιώντας ουσιαστικά τα animations, μας δίνει μια ιδέα και ίσως το ζουμί από τη φιλοσοφία τους. Φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης γίνονται πιο εύκολα κατανοητοί μέσα από τα συγκεκριμένα βίντεο. Μπορεί να φαίνονται παιδικά, κι ως ένα βαθμό είναι, καθώς μέσα από την παρούσα δουλειά δίνεται η ευκαιρία και σε μικρότερους σε ηλικία να γνωρίσουν τους φιλόσοφους αυτούς, ωστόσο, είναι κατάλληλο υλικό και για ενηλίκους που δεν έτυχε να έρθουν σε επαφή ποτέ με τους πατέρες της φιλοσοφίας.

Ποιος πρωτομίλησε για τη φιλοσοφία, είπε για ηλιοκεντρικό σύστημα και ισότητα ανάμεσα στα φύλα; Ποιος μίλησε για τη μεταβολή, τον λόγο, τη διαλεκτική και τη σχετικότητα; Ποιος αποσαφήνισε τη διάκριση μεταξύ πραγματικού και φαινομενικού, συνέλαβε τον ορθολογισμό και είναι πατέρας του ρεύματος της οντολογίας/μεταφυσικής; Αυτά κι άλλα πολλά ''ποιος αυτό, ποιος εκείνο'' μπορούν να απαντηθούν εύκολα σε αυτά τα βιντεάκια 20 μόνο λεπτών...

Πραγματικά, είναι μια πολύ όμορφη κίνηση από πολλές απόψεις αυτή η σειρά που είχε πρωτοξεκινήσει πριν χρόνια στην ελληνική τηλεόραση κι έκτοτε αναμεταδίδεται μέσω επαναλήψεων, μακάρι να υπήρχαν περισσότερες εκπομπές τέτοιου τύπου, εκλαϊκευτικές, σε θέματα όπως η επιστήμη, η φιλοσοφία και η τέχνη εν γένει.

Για το υλικό πατήστε εδώ, αλλά δεν είναι αναρτημένο με σειρά και τάξη, γι'αυτό θα σας συμβούλευα να το δείτε ως εξής:

1.   Πυθαγόρας
2.   Ηράκλειτος
3.   Παρμενίδης
4.   Εμπεδοκλής
5.   Δημόκριτος
6.   Σωκράτης
7.   Πλάτων
8.   Αριστοτέλης
9.   Επίκουρος
10. Πλωτίνος
11. Αυγουστίνος
12. Θωμάς Ακινάτης

Για να δούμε, θα καταλάβετε αν υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους;

Χάρτινοι Πύργοι

Άλλη μια μέρα. Μια στάλα νερού που γεμίζει το κουβαδάκι της ζωής μας. Μεγαλώνοντας στο ψέμα γίνεσαι κομμάτι του. Ένα matrix στο οποίο η πραγματικότητα μοιάζει να'ναι τόσο αληθινή, όσο αληθινή είναι και η αγάπη μας για τα παιδιά μας.

Πιάσε τούβλο, βάλε τούβλο κι ο πύργος μεγαλώνει. Θεέ και Κύριε! Πόσο γρήγορα ψηλώνει; Θα τον σηκώσουμε ως τον ουρανό και θ'ανέβουμε για να κάνουμε μια συζήτηση μαζί Σου. Να πούμε για το νόημα της ζωής. Μια παράσταση που λαμβάνει χώρα σε μια αλλόκοτη σκηνή. Να πούμε για τους κομπάρσους και τα σκηνικά. Να σχολιάσουμε τους πρωταγωνιστές και να τσουγκρίσουμε στην υγειά τους. 

Όνειρα οράματα, ένα παιχνίδι του νου μέσα στην ψευτιά. Συνηθίσαμε το ψέμα κι ας μην ξέραμε πως ήταν τέτοιο. Τριγύρω τόσες ψευδαισθήσεις, μα εμείς εκεί, πιάσε τούβλο, βάλε τούβλο κι ο πύργος να ψηλώνει. 

Ο ανώτερός μας εαυτός είναι έξω μας. Θα πρέπει να κάνουμε μεγάλα άλματα μήπως τον προφτάσουμε. Σκαλί-σκαλί κι ο κόσμος μια κουκίδα. Ανεβαίνουμε σε ύψη που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε κι αυτό γιατί το πνεύμα μας εξελίσσεται σε πιο αργό ρυθμό σε σχέση με την ύλη.
Το χάσμα μεγαλώνει κι ο πύργος παίρνει να ψηλώνει. Πότε θα φτάσουμε εκεί που φανταζόμαστε και τι θα συναντήσουμε; Η δύναμη που μας οδηγεί, η ελπίδα μας για σωτηρία. Η σωτηρία από τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Στάλα στη στάλα μέχρι το κουβαδάκι να γεμίσει, να γείρει απ'το βάρος και να χαθεί στης λήθης το πηγάδι. Σκέψη στη σκέψη, ένα καρκίνωμα που μας κάνει να πεθαίνουμε εθελοτυφλώντας μπροστά στην ψευτιά που μας έγινε συνήθεια.

Όλα μοιάζουν στην αρχή μπερδεμένα μα ξεδιαλύνουν στην πορεία. Θέλει δύναμη και τόλμη η ελευθερία. Παλεύουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας. Κοιτάμε τριγύρω και βλέπουμε μονάχα την τραγική μας φύση, αυτή που μας φοβίζει και μας κάνει να τρέχουμε μακρυά. Να ανέβουμε ψηλά και να λογαριαστούμε.

Αχ, είναι βαρύς ο πόνος της έλξης για ζωή. Μας κουράζει, μας παγώνει. Μας μπερδεύει, μας θεριεύει.

Ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε. Όλα γίνονται μηχανικά. Κανείς δε σκέφτεται, κανείς δε θυμάται από που ξεκίνησε. Κι όμως, όλα είναι εφήμερα. Χτίζουμε και χτίζουμε εδώ και τόσα χρόνια. Στάλα η μέρα, κουβαδάκι η ζωή. Συνεχίζουμε ως άλλοι φυλακισμένοι του ίδιου μας του εαυτού σε μια φυλακή βασισμένη σε κάποια ηθική. Μα ποια ηθική; Που χτίζουμε άραγε τον πύργο μας; Ποια η ηθική της ανηθικότητας που μας χαρακτηρίζει; Πυργάκι θεόψηλο χτισμένο στην άμμο! Η ψεύτικη κι εφήμερη ηθική μας, δεν είναι άλλη από μιας ακτής την απέραντη άμμο...

Τόσες και τόσες στάλες, μέρες και χρόνια. Όλα βασισμένα στην ψευτιά που μας περιτριγυρίζει, στην ψευτιά που μας χαρακτηρίζει. Κι ο πυργος που ρισκάραμε για να φτιάξουμε είναι βασισμένος στην άμμο.

Σε μια στάλα, μιαν ημέρα, μια χρονιά ο πύργος μας θα λυγίσει και θα καταρρεύσει. Ο χάρτινός μας, κι όμορφος κατά τ'άλλα, πύργος θα πέσει και θα μας καταπλακώσει. Θα μας θυμίσει όσο θα βρισκόμαστε στον αέρα την εφημερότητα του είδους μας μπροστά στην αιώνια ζωή. Θα μας καταστρέψει γλυκά κι εμείς δε θα μπορούμε παρά μονάχα να αποδεχτούμε την μοίρα μας, με αγάπη κι αυταπάρνηση. Την αγάπη κι αυταπάρνηση που μας λείπει χρόνια τώρα και θα μας λείπει μέχρι να χαθούμε μια για πάντα.

Όλα ήταν σκέψεις και ιδεατά σ'ένα παράξενο μυαλό, μιαν αρρωστημένη συνείδηση. Ψέμα στο ψέμα κι ίσως είναι για καλό. Καμιά φορά τα ψέματα βοηθούν κι ας νιώθω να πέφτω.

Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.

Οδύσσεια Φύση

Να σου τος και πάλι. Ξεκινά ο μικρός μας φίλος μια νέα αρχή πριν καλά καλά τελειώσει με την προηγούμενη ιστορία του. Φερμένος απ'την ίδια τη ζωή σε νέες καταστάσεις, παρέα με άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονται από κοινούς φόβους, φαντάζει να ψάχνει μέσα στο σκοτάδι κάτι για να πιαστεί πριν προλάβει και χαθεί.

Ο άνθρωπος για τον οποίο κάνω λόγο, είναι ο συνήθης ύποπτος, ο καθένας και η καθεμιά μας. Είναι αυτός που ξεκίνησε απ'το τίποτα και ξαναγυρνά προς αυτό. Είναι αυτός που στα μάτια του διαφαίνονται τα πάντα μα και όχι. Δε μιλώ για άλλον εκτός του εαυτού μας, για τη συνείδηση που κουβαλά αυτό μας το σώμα.

Να τη κι η φύση του. Κανείς γεννιέται για να πλανηθεί δεξιά κι αριστερά σ'αυτόν τον παράξενό μας κόσμο, σ'αυτήν την όλο ψευδαισθήσεις ανύπαρκτη πραγματικότητα.

Μεγαλώνοντας το άτομο, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναζητεί να βρει το νόημα της ύπαρξής του. Δείχνει να αγωνιά πολλές φορές όταν περνούν τα χρόνια κι οι στιγμές, χωρίς αυτό να βρίσκει ένα βωμό να θυσιάσει τη ζωή του, ενώ όλο αυτό το διάστημα νιώθει να το πιέζει αφάνταστα αυτό του το πεπρωμένο, αυτό το τραγικό γεγονός το οποίο είναι το μοναδικό για το οποίο έχει κάποια γνώση, και δεν είναι άλλο από μια πεπερασμένη ζωή.

Μπρος σ'αυτή τη ματαιότητα, τον βλέπει κανείς να τρέχει και να τρέχει, να αγχώνεται και να μη φτάνει ποτέ στη γη της επαγγελίας. Και κάπως έτσι, πάνω στον τροχό, στα μάτια μου μοιάζει να αφήνεται ψυχή τε και σώματι στις πλάνες του μυαλού του που είναι, λίγο ως πολύ, πλάνες συλλογικά πλασμένες.

Προσπαθώντας κανείς να βρει τον ανούσιο προορισμό του, γραπώνεται φορές φορές με τις πέντε του αισθήσεις σε ό,τι τον κάνει να νιώθει γεμάτος, ανασκαλεύοντας ό,τι όμορφο πηγάζει από μέσα του και προωθώντας το προς τα έξω, ούτως ώστε να είναι σε θέση να το αντιληφθεί, να το κατανοήσει και ίσως να γοητευθεί με το ίδιο του το είναι. Να ερωτευθεί κάπως έτσι τον εαυτό του και άρα τη ζωή. Να μπορέσει να πάρει δύναμη για να αντέξει την μελλοντική του απουσία, το μελλοντικό χάσιμο των ανθρώπων που αγαπά ή που συνήθισε να αγαπά.

Δομώντας κάπως έτσι τις παραπάνω σκέψεις μεταπηδώ στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ελπίζει, αυτή την ανάγκη που μέσα στο σκοτάδι χρειάζεται όσο τίποτε άλλο, για να πιαστεί σαν να'ταν σχοινί σωτηρίας.

Και κάπου εδώ θα ήθελα να αναλύσω τη φύση της ελπίδας. Για τους περισσότερους ανθρώπους λειτουργεί λυτρωτικά κι άρα την εκλαμβάνουν ως κάτι το θετικό, γι'αυτό και δε παύουν να ελπίζουν για το καλύτερο ως τα βαθιά γεράματα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, δεν είναι κακό ακόμη κι αν πρόκειται για πλάνη. Μια πλάνη παρόλο που βρίσκεται στο φανταστικό μας κόσμο είναι ικανή να δώσει ώθηση ώστε να αντέξει κανείς μια ζωή πότε βάρβαρη και πότε παραδεισένια.

Από την άλλη, το κακό με την ελπίδα είναι πως μας κάνει να ζούμε με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Το κακό με την ελπίδα είναι πως εναποθέτει την ευτυχία μας σε μέλλουσες καταστάσεις, πως στερεί την πραγματική αγαλλίαση του τώρα υποσχόμενη κάτι το άγνωστο. Το χειρότερο όλων ωστόσο είναι η παραίτηση του εαυτού και των προσπαθειών του στην τύχη της ζωής.

Εν κατακλείδι, μέσα απ'το παρόν κείμενο ήθελα να σας δείξω μια άλλη οπτική πάνω στο ζήτημα της ελπίδας και της σχέσης της με τον άνθρωπο. Η ελπίδα που με άλλους όρους μεταφράζεται ως το καρότο μπρος στο γαϊδαράκο μας, είναι η κινητήρια δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος ώστε να προχωράει στη ζωή του.Το θέμα είναι πως ο τελικός προορισμός του, ή αλλιώς η Ιθάκη του, είναι το χάσιμό του και η λήθη.

Δεν είναι κακό να ελπίζει κανείς εφόσον το χρειάζεται, όχι. Κακό είναι να μην ξέρει γιατί ελπίζει και να περιμένει την επόμενη φορά ώστε να γίνει ευτυχής. Αυτό πάει να πει Ιθάκη! Ιθάκη είναι ο θάνατος, το μόνο πράγμα που θα συμβεί στο μέλλον. Κι ο θάνατος βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει πως δε θα ζήσουμε για πάντα, πως οι ευκαιρίες περνούν και χάνονται όπως και οι άνθρωποι επίσης. Να γιατί κάθε τι που μας συμβαίνει στη ζωή έχει την ομορφιά του, γιατί είναι δύσκολο και σπάνιο. Αξίζει η ζωή κι ο κόπος της για τα συναισθήματα που μας αναβλύζει, για τις στιγμές που θα έχουμε να νοσταλγούμε και τα δάκρυα που δε θα μπορέσουμε να συγκρατήσουμε. Να χαίρεστε με το ταξίδι σας παρ'όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσετε, αυτή είναι η ζωή σας και κάλιο είναι να την αποδεχτείτε και να την αγαπήσετε για να τη χαρείτε στο έπακρο. 

Καλή σας ζωή αδέρφια μου!

Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2016.

Ο πρώτος άνθρωπος - Αλμπέρ Καμύ

Τι κι αν πέρασαν χρόνια από τον θάνατό του, τι κι αν πέρασε λίγη ώρα από την ημερομηνία των γενεθλίων του, ο χρόνος είναι ασήμαντος, ειδικά όταν πρόκειται για συγγραφείς σαν κι αυτόν. Ο Αλμπέρ Καμύ είναι από τους σημαντικότερους διανοητές του 20ου αιώνα, τουλάχιστον για μένα, και δεν ξέρω αν είναι μόδα στις μέρες μας να τον διαβάζουμε, αλλά αξίζει να διαβάζονται άνθρωποι σαν και του λόγου του, είτε είναι είτε όχι στη μόδα.

Είναι ο συγγραφέας που έχω περισσότερο ασχοληθεί μαζί του, κι όποιος ή όποια έτυχε να γνωρίσει το έργο του, με καταλαβαίνει. Έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα: την ''πτώση'', την ''πανούκλα'', τον ''ξένο'', τον ''μύθο του σίσυφου'', το ''καλοκαίρι'', τους ''γάμους''. Είδα σε ταινία την ''παρεξήγηση''. Άκουσα σε ακουστικό βιβλίο, από τον ιστότοπο ''isobitis'' που παρεμπιπτόντως έχει πάρα πολλά κι ωραία ακουστικά βιβλιά, το ''η εξορία και το βασίλειο''. Μου μένει ο ''επαναστατημένος άνθρωπος'' που το έχω να βρίσκεται εδώ και καιρό πάνω στο γραφείο μα επειδή είναι πολύ βαρύ, ας περιμένει...

Ωστόσο απ'όλα του τα βιβλία εγώ ξεχώρισα τον ''ευτυχισμένο θάνατο'' που με έκανε να αλλάξω άποψη για το χρήμα, την εργασία, τον τρόπο που ζούμε την ζωή και φυσικά τον θάνατο. Επίσης, το τελευταίο βιβλίο του που διάβασα, που ακούει στον τίτλο ''ο πρώτος άνθρωπος'', κι αποτελεί ουσιαστικά μυθιστορηματική αυτοβιογραφία, με έκανε να καταλάβω ακόμη καλύτερα πως διαμορφώθηκε ο άνθρωπος Καμύ, τις αρχές του και τις αξίες του, το πως και το γιατί του.

Ασχολούμενος με τον Καμύ εδώ και κάποια χρόνια έχω καταλάβει πως αν και είναι σίγουρα σημαντικό να διαβάζει κανείς πολλούς συγγραφείς, ωστόσο, είναι εξίσου σημαντικό να εμβαθύνει σε έναν ώστε να τον κατανοήσει καλύτερα και μέσα από αυτόν την εποχή που εκφράζει, τα θέματα που προσεγγίζει, τη φιλοσοφία που τον διακατείχε, την κοινωνική-πολιτική-οικονομική κατάσταση του κόσμου του, έναν εντελώς διαφορετικό από τον σημερινό μας πολιτισμό, που είναι ωστόσο ο πατέρας του δικού μας αφού μέσα του βρίσκουμε τα σπέρματα που οδήγησαν την ανθρωπότητα στο να διαμορφωθεί σε αυτό που είναι σήμερα.

Τελικά, οι άνθρωποι αν και σίγουρα διαφορετικοί, έμοιαζαν σε αρκετά πράγματα με τους σημερινούς, κι αν τότε μπόρεσαν και ξέσπασαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, γιατί αυτό να μη συμβεί και σήμερα, αφού ανάπτυξη έχουμε δει μόνο σε θέματα διαβίωσης, τεχνολογίας, μεταφορών κτλ. αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το πνεύμα της μάζας που ενδεχομένως να αποαναπτύχθηκε τον τελευταίο αιώνα.

Ο Καμύ δεν ήταν σημαντικός γιατί έγραφε ωραία. Δεν πήρε γι'αυτό το βραβείο νόμπελ. Ο Καμύ ήταν πολιτικά ενεργός αρθρογράφος σε περίοδο πολέμου, τότε που άλλοι συγγραφείς έκαναν παρέα με αυτούς που είχαν συμφέροντα στον πόλεμο, ή στην καλύτερη δε δημοσίευαν τίποτα, ο άνθρωπος αυτός ύψωσε το ανάστημά του ρισκάροντας να γίνει στόχος. Αυτό τον έκανε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, και ίσως γι'αυτό να αρέσει τόσο σήμερα. Επειδή, πολύ απλά, είχε τα κότσια να μιλήσει με επιχειρήματα κατά σε ό,τι συνθλίβει τον άνθρωπο, και τότε, και τώρα, και πάντα. Αυτό που λείπει από πολλούς μετέπειτα, και φυσικά εν ζωή συγγραφείς, να πούνε την αλήθεια τους μαχητικά και χωρίς περιστροφές ώστε να δώσουν στον κόσμο που διαβάζει όραμα και δύναμη δείχνοντάς του κατανόηση μπροστά σε όλα αυτά τα δύσκολα που ζει ο άνθρωπος.

Αρκετά αμπελοφιλοσόφησα και πάλι, ας μιλήσει ο ίδιος ο Καμύ και μέσα από αυτόν το πνεύμα της ανθρωπότητας.

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του: Ο Πρώτος Άνθρωπος.

~ Ήθελε να είναι χαρούμενος - και ήταν κάπως μες στη ματαιοδοξία του -, κι όμως, τη στιγμή που έφευγε από την αλάνα, γυρίζοντας το κεφάλι του προς τον Μινόζ, μια μουντή θλίψη τού έσφιξε ξάφνου την καρδιά βλέποντας το ταπεινωμένο πρόσωπο του αγοριού που είχε χτυπήσει. Και τότε κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είναι καλό πράγμα, αφού η νίκη είναι εξίσου πικρή με την ήττα.

~ Το δάσος ήταν γεμάτο κόσμο, έτρωγαν ο ένας πάνω στον άλλο, χόρευαν εδώ κι εκεί συνοδεία ακορντεόν ή κιθάρας, η θάλασσα πάφλαζε παραδίπλα, ποτέ δεν είχε αρκετή ζέστη για να κολυμπήσουν, είχε όμως πάντα αρκετή για να τσαλαβουτήσουν ξυπόλυτοι στα πρώτα κύματα, ενώ άλλοι απολάμβαναν τη σιέστα τους, και το φως που γλύκαινε ανεπαίσθητα έκανε τις εκτάσεις του ουρανού ακόμα πιο απέραντες, τόσο απέραντες ώστε το παιδί ένιωθε ν'ανεβαίνουν από μέσα του δάκρυα και συνάμα μια μεγάλη κραυγή χαράς κι ευγνωμοσύνης για τούτη τη θαυμαστή ζωή.

~ Και τότε κατάλαβε ότι η γιαγιά αγαπούσε σαν άντρα τον γιο της, ήταν ερωτευμένη όπως όλοι με τη χάρη και το σφρίγος του Έρνεστ, και ότι η ασυνήθιστη αδυναμία της μπροστά του ήταν τελικά κάτι το σύνηθες. Αυτό που μαλακώνει λίγο πολύ όλους μας - και με τρόπο υπέροχο - και κάνει τον κόσμο πιο υποφερτό είναι η αδυναμία μας μπρος στην ομορφιά.

~ Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είχε μάθει ποτέ στο παιδί τι ήταν καλό και τι κακό.... Το μόνο πράγμα που έβλεπε κι ένιωθε ο Ζακ όσον αφορά την ηθική ήταν η καθημερινή ζωή μιας εργατικής οικογένειας, όπου ήταν προφανές ότι κανείς δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως υπήρχαν κι άλλοι τρόποι, πέρα από τη σκληρή δουλειά, για να κερδίσεις τα χρήματα για τα προς το ζην.

~ Προσπάθησα να βρω μόνος μου, από την αρχή, από πολύ μικρός, τι ήταν καλό και τι κακό - αφού κανείς γύρω μου δεν μπορούσε να μου το πει. Και τώρα, που όλα μ'εγκαταλείπουν, συνειδητοποιώ ότι χρειάζομαι κάποιον για να μου δείξει το δρόμο, να μ'επικρίνει και να μ'επαινέσει, με το δικαίωμα όχι της εξουσίας, αλλά της αυθεντίας, χρειάζομαι τον πατέρα μου. Νόμιζα ότι το ήξερα, ότι ήμουν κύριος του εαυτού μου, δεν [ξέρω;] πια.

~ ....το παιδί είχε πια πεθάνει μέσα σε τούτο τον αδύνατο και γεροδεμένο έφηβο, με τα φουντωτά μαλλιά και το ευέξαπτο βλέμμα, που είχε δουλέψει όλο το καλοκαίρι για να φέρει ένα μηνιάτικο στο σπίτι, που είχε μόλις γίνει ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας του λυκείου και που, τρεις μέρες πριν, είχε γευτεί για πρώτη φορά, λιγωμένος από συγκίνηση, τα χείλη ενός κοριτσιού.

~ Από τα σκοτάδια μέσα του ξεπηδούσε τούτη η ακόρεστη ζέση, τούτη η τρέλα της ζωής, που πάντα έκρυβε στα τρίσβαθά του και που ακόμα και σήμερα παρέμενε αναλλοίωτη, κάνοντας απλώς πιο πικρό - ανάμεσα στην οικογένειά του, που την ξαναβρήκε, και μπροστά στις εικόνες της παιδικής του ηλικίας - το απρόσμενο τρομερό συναίσθημα ότι η εποχή της νιότης έφευγε μακριά του, όπως εκείνη η γυναίκα που είχε αγαπήσει, ω, ναι, την είχε αγαπήσει με μια αγάπη μεγάλη, με όλη του την καρδιά κι όλο του το κορμί επίσης, ναι, μαζί της ο πόθος ήταν μεγαλειώδης, και ο κόσμος, όταν τραβιόταν από μέσα της με μια μακρόσυρτη βουβή κραυγή τη στιγμή της ηδονής, βρισκόταν σε μια παθιασμένη αρμονία με τον δικό του κόσμο, και την είχε αγαπήσει για την ομορφιά και για κείνη την τρέλα για ζωή, τη γενναιόδωρη κι απελπισμένη, που ήταν η δική της και που την έκανε ν'αρνείται, ν'αρνείται ότι ο χρόνος περνάει, μολονότι το ήξερε ότι περνάει εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, καθώς δεν ήθελε να πουν κάποια μέρα για αυτήν πως ήταν ακόμα νέα, αλλά μάλλον να παραμείνει νέα, πάντα νέα, ξεσπώντας σε λυγμούς μια μέρα που εκείνος της είπε γελώντας ότι η νιότη περνούσε και οι μέρες λιγόστευαν. ''Ω, όχι, ω, όχι'' έλεγε μες στ' αναφιλητά της, ''είμαι τόσο ερωτευμένη με τον έρωτα'', και ευφυής και ανώτερη απ'όλες τις απόψεις, ίσως ακριβώς επειδή ήταν πραγματικά ευφυής και ανώτερη, απέρριπτε τον κόσμο έτσι όπως ήταν.

*Η μετάφραση είναι από την Ρίτα Κολαΐτη, Ο πρώτος άνθρωπος, εκδ. Καστανιώτη 2017

Ανυπόμονη Γιορτή

Έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να κάνει το μυαλό του να το βουλώσει, να είναι μα να μην είναι, άδικος κόπος. Ο στρόβιλος της σκέψης λικνιζόταν σαν κόμπρα στο άκουσμα της μουσικής. Από μια άκυρη εικόνα, έπαιρνε το ερέθισμα που ίσως και να ζητούσε, το συνέδεε με κάτι άλλο που του ήταν οικείο, κι έτσι, με τη φαντασία να αρχίζει να οργιάζει, ξεκινούσε για άλλο ένα αβέβαιο ταξίδι, βαθιά μέσα του.

Το φως στην πινακίδα ενός όμορφου μαγαζιού, μπλε ηλεκτρίκ, του θύμισε τον καθαρό πρωινό ουρανό κάποιου ξεχασμένου Μάη. Τότε που είχε πάει βόλτα με έναν άνθρωπο που αγαπούσε πολύ, πάντα και μόνο ανείπωτα, σε ένα καταπράσινο βουνό που έσφυζε ζωή. Πόσο ωραία, χαλαρή, δίχως άγχη και σκοτούρες ήταν τότε η ζωή του... Αυτή η έντονη μυρωδιά της ζωντανής ζωής που άρχιζε πλέον να αραιώνει. Επηρεασμένος ίσως από τις αλλαγές που του συνέβαιναν κάθε λίγο και λιγάκι, τις έβλεπε πως μεταβάλλουν την ψυχολογία του σε καθημερινή βάση, λες και ήταν παρατηρητής ενός άλλου όντως, μη ανθρώπινου, ίσως ποντικίσιου.

Ναι, αυτό ήταν! Η ζωή του γινόταν ποντικίσια, για την ακρίβεια, χαμστερική. Γιατί τι άλλο είναι ο άνθρωπος στις μέρες μας αν όχι ανθρωποειδής χάμστερ; Ποια άλλη μεταφορά είναι καταλληλότερη από αυτή; Λες και δεν τρέχουμε κάθε μέρα δεξιά κι αριστερά για ηλιθιότητες που μας κρατούνε μακριά από το να ζούμε, και λέγοντας να ζούμε, εννοείται να κάνουμε αυτό που θέλουμε εφόσον μας δίνεται η δυνατότητα, να ενεργούμε δηλαδή και να μη δεχόμαστε ως παθητικοί δέκτες αυτά που μας συμβαίνουν, να ενεργούμε χωρίς να αποσκοπούμε κάτι, έτσι όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να κάνουν, που παίζουν για τη χαρά του παιχνιδιού κι ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Χάνεται αυτό το συναίσθημα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει και χαμστεροποιείται. Μα τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και τα χαμστεράκια που τρέχουν άσκοπα γύρω απ'τον τροχό να είναι ευτυχέστερα από εμάς τους πολιτισμένους. Ακόμη κι αν υπάρχει σκοπός και μας είναι ακατάληπτος.

Κάπως έτσι, του έρχεται στον νου πως όλα αυτά δεν τον ξενίζουν. Όλες αυτές οι σκέψεις δεν είναι παρθενογεννήσεις, απλά παραποιημένες και χιλιοειπωμένες ιδέες τόσων και τόσων ανθρώπων που πάτησαν πάνω σε αυτόν τον αλήτη-πλανήτη. Κι όμως, το αισθάνεται τόσο έντονα, πως κάτι μεγάλο, πραγματικά ουσιώδες και σημαντικό, πάει στραβά. Τι να'ναι όμως αυτό; Είναι η ζωή του; Είναι η ζωή όλων των ανθρώπων σαν κι αυτόν; Είναι μήπως η ίδια η ζωή της ανθρωπότητας, η ύπαρξή της; Υπάρχει ένα χοντρό λάθος σ'αυτόν τον παραλογισμό που λέμε ζωή κι αναρωτιέται αν μπορεί να το βρει.

Τόσες σκέψεις και ιδέες του κατεβαίνουν στο κεφάλι! Κι αυτός, λες και είναι τουβλάκια του τέτρις προσπαθεί να τα βάλει σωστά σε τάξη, ενώ, ο καημένος ο φίλος μας, καλά καλά δεν μπορεί να τις διαχειριστεί. Απ'τη μια η λογική κι απ'την άλλη η αγάπη. Τι σχέση να'χουν αυτά τα δυο; Αναρωτιέται αν όντως τα αντιλαμβανόμαστε τόσα χρόνια σωστά. Τι είναι πρώτα απ'όλα η λογική; Τι η αγάπη; Αν η λογική είναι η επιστήμη του λόγου που μας φανερώνει τα θεμέλια της γνώσης, τότε πως μπορούμε να φτάσουμε σ'αδιέξοδα όπως το να μην κατανοούμε την αγάπη; Γιατί και η αγάπη, η φιλία, η κίνηση προς γνωριμία και σύμπτυξη αποτελεί μια από τις επιλογές του έλλογου ανθρώπου που μπορεί να διαλέξει, ποια συμπεριφορά να ακολουθήσει απέναντι στο άγνωστο που τον περιβάλλει, είτε αυτό είναι το έξω από αυτόν, είτε το μέσα. Όταν ο άνθρωπος έχει να λύσει πάντα και σε πρώτη κυριότητα το πρόβλημα της ζωής: την επιβίωση, την αναπαραγωγή, την κυριαρχία και την εδραίωση του συμπαντικού του εαυτού σε όλη αυτή την πλάκα που μας συμβαίνει, τότε γιατί αν είναι έλλογο ον επιλέγει λάθος; Τι πάει στραβά; Η λογική του; Η διαίσθηση του που του λέει πως το λογικό αντιτίθεται στους συναισθηματισμούς; Η αναπηρία του ίσως να δει καθαρά πως όλα αυτά είναι ένα και το αυτό; Γιατί σε τελική ανάλυση, όλα ταυτίζονται όπως και όλα γυρνούν από εκεί που ξεκινούν.

Χάος σε αρμονία όπως και η ζωή μας, που αντί να τη γιορτάζουμε σαν αδέρφια αγκαλιασμένοι ζώντας έντονες στιγμές, εμείς διαλέγουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε. Θες πόλεμο, θες κρεατομηχανή, θες ζούγκλα; Όπως θέλεις πες το, μόνο ανυπόμονη γιορτή μην το λες, μην τυχόν και μας ακούσουν, μην τυχόν κι αναβιώσουν κάποιοι και ξεσηκωθούν απέναντι στην καθεστηκυία τάξη που μας αυτοκτονεί.

Τα τελευταία τουβλάκια ήταν μεγάλα, ο φίλος μας δεν μπόρεσε να τα χειριστεί δεόντως και το πλαίσιο του παιχνιδιού γέμισε μέχρι που ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του game over.