«Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν είναι κτητική», μας λέει ο άνθρωπος από τον Λίβανο όπως και ήταν γνωστός ο ποιητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και ζωγράφος που άκουγε στο όνομα Χαλίλ Γκιμπράν.
Έχετε ακουστά ένα ρητό που λέει:
«Αν αγαπάς κάποιον άσ'τον να φύγει!
Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου!
Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ!»
Ε λοιπόν, αυτός μας το έδωσε! Ας επικεντρωθούμε όμως σε ένα έργο του.
Ο Προφήτης είναι, απ'ότι λένε άλλοι από εμάς πιο σημαντικοί, το κυριότερό του έργο. Και μιας και το διάβασα τελευταία, θα ήθελα να το παρουσιάσω και σε εσάς, και να σας το προτείνω εννοείται ανεπιφύλακτα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κείμενο με ολοφάνερη ποιητική χροιά. Ο συγγραφέας, δημιουργεί έναν ήρωα, τον προφήτη Αλ-Μουσταφά, ο οποίος βρίσκεται για χρόνια σε μια μακρινή πόλη, την Ορφαλεζία, μα δεν κατάγεται από εκεί και γι'αυτό έχει έντονη επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κάποτε, η ώρα του φτάνει, κι ο κόσμος της Ορφαλεζίας, του ζητάει να του μεταδώσει λίγη από τη σοφία που απέκτησε με το πέρασμα των χρόνων.
Κάπως έτσι, ο προφήτης παίρνει τον λόγο και μας μιλάει για τα σημαντικότερα θέματα επί γης, θέματα όπως: η αγάπη, τα παιδιά, η χαρά και η λύπη, η ελευθερία και ο θάνατος.
Σας παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο για να πάρετε μια γεύση:
Για τα παιδιά
«Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από σας, και μόλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα απ'όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά, γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.»
Ο Γκιμπράν ήταν μαρωνίτης, αίρεση χριστιανική του Λιβάνου, και του έμαθε γράμματα ένας ιερέας, ίσως αυτός να είναι ένας σημαντικός λόγος που μας μίλησε μέσα από θρησκευτικά πρόσωπα, όπως βλέπουμε στα έργα: ο προφήτης, οι θεοί της γης κι ο Ιησούς ο γιος του ανθρώπου.
Μέσα από το έργο του, γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί στους ανθρώπους ένας μπούσουλας ζωής, ο οποίος βασίζεται στο πάντρεμα της χρηστιανικής ηθικής και της αραβικής σοφίας τόσων και τόσων χρόνων. Ίσως γι'αυτό να έγινε το βιβλίο του τόσο γνωστό κι επιτυχημένο, επειδή εξήγησε κάποια πράγματα που μας λένε τα ''ιερά βιβλία'' με άλλα λόγια, πιο ποιητικά και σύγχρονα, κι αλλάζοντας ίσως τον τρόπο που βλέπουμε τον Θεό, δηλαδή από κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς, προς τα μέσα μας, φέρνοντάς μας απέναντι στον εαυτό μας και τον προσωπικό Θεό μας.
Κάποια από τα μαθήματα της ζωής που μπορεί να αντλήσει κάποιος από το έργο του είναι τα εξής:
~ Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.
~ Πάντα να βάζεις αγάπη στη δουλειά σου.
~ Η αγάπη συνδέει τα πάντα μέσα σε μια απόλυτη αρμονία.
~ Δες τη θετική πλευρά της ζωής.
~ Όταν δίνεις ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε δίνεις πραγματικά.
~ Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.
~Η στάση σου απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και τη στάση της ζωής απέναντί σου.
Ορίστε ακόμη ένα πολύ ωραίο απόσπασμα:
Για την αυτογνωσία
«Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών, αλλά τ'αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν'αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας, και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα, και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφτεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας, και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί, γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, «Βρήκα την αλήθεια», αλλά να λέτε, «Βρήκα μιαν αλήθεια».
Μη λέτε, «Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής», αλλά να λέτε, «Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου».
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ'όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.»
Η ψυχή για την οποία κάνει λόγο φαίνεται να είναι η θεία συνείδηση, η ίδια η ζωή. Πραγματικά, καταφέρνει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά μας, κάνοντας όποιον διαβάσει αυτό το μικρό βιβλιαράκι να αισθανθεί πως όλα είναι πολύ πιο απλά απ'ότι νομίζουμε, και μόνοι μας εμείς, κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη και περίπλοκη.
Η κίνησή του όμως να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο, ήταν και συμβολική, καθώς έδωσε ένα διαμάντι στον κόσμο του περασμένου αιώνα, στόλισμα αληθινό, μπρος σε όλη αυτή την φρικαλεότητα που υπέστη το ανθρώπινο είδος. Έδωσε επίσης έναυσμα ώστε να πιστέψουν οι άνθρωποι στο θείο που ενυπάρχει μέσα τους, απαντώντας σε ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα που έχει να απαντήσει κάθε γενιά για την ίδια, για το πως πρέπει να διάγουμε το βίο μας ώστε να ζήσουμε καλά και σύμφωνα με τους κανόνες της φύσης μας. Έδωσε με λίγα λόγια κάτι στον άνθρωπο για να πιστέψει κι άρα να δυναμώσει απέναντι στους φόβους του.
Σας παραθέτω ακόμη ένα απόσπασμα, και ποια θα ήταν η καλύτερη επιλογή τώρα που θέλω να κλείσω, αν όχι ο θάνατος;
Για τον θάνατο
«Θέλετε να μάθετε το μυστικό του θανάτου, αλλά πώς θα το βρείτε αν δεν το γυρέψετε μέσα στην καρδιά της ζωής;
Η κουκουβάγια που τα νυχτόθωρα μάτια της είναι τυφλά στο φως της μέρας, δεν μπορεί ν'αποκαλύψει το μυστήριο του φωτός.
Αν θέλετε πραγματικά ν'αντικρίσετε την ψυχή του θανάτου, ανοίξτε την καρδιά σας ολάκερη στο σώμα της ζωής, γιατί η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα, καθώς ο ποταμός κι η θάλασσα είναι ένα.
Στο βάθος των ελπίδων και των πόθων σας υπάρχει η σιωπηλή σας γνώση για το υπερπέραν.
Και σαν τους σπόρους που ονειρεύονται κάτω από το χιόνι, η καρδιά σας ονειρεύεται την άνοιξη. Να εμπιστεύεστε τα όνειρα, γιατί σ'αυτά είναι κρυμμένη η πύλη προς την αιωνιότητα.
Ο φόβος σας για τον θάνατο είναι σαν το τρεμούλιασμα του βοσκού όταν στέκεται μπροστά στον βασιλιά που το χέρι του θα τον ακουμπήσει για να τον τιμήσει.
Μήπως δεν χαίρεται ο βοσκός κάτω από το τρεμούλιασμά του, που θα φορέσει το μετάλλιο του βασιλιά;
Κι ωστόσο, δεν είναι η ταραχή εκείνο που τον νοιάζει πιο πολύ;
Γιατί, τι άλλο είναι ο θάνατος εκτός από το να σταθείς γυμνός μέσα στον άνεμο και να λιώσεις μέσα στον ήλιο;
Και τι σημαίνει να πάψεις ν'αναπνέεις εκτός από το να ελευθερώσεις την ανάσα από τα ασταμάτητα κύματά της, για να μπορέσει να υψωθεί και ν'απλωθεί και να γυρέψει τον Θεό ανάλαφρη κι ανεμπόδιστη;
Μονάχα όταν πιείτε από το ποτάμι της σιωπής, θα μπορέσετε πραγματικά να τραγουδήσετε.
Και μόνο όταν φτάσετε στη βουνοκορφή, θ'αρχίσετε να σκαρφαλώνετε.
Και όταν η γη γυρέψει τα μέλη σας, τότε μόνο θα χορέψετε πραγματικά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου