Πιάσε τούβλο, βάλε τούβλο κι ο πύργος μεγαλώνει. Θεέ και Κύριε! Πόσο γρήγορα ψηλώνει; Θα τον σηκώσουμε ως τον ουρανό και θ'ανέβουμε για να κάνουμε μια συζήτηση μαζί Σου. Να πούμε για το νόημα της ζωής. Μια παράσταση που λαμβάνει χώρα σε μια αλλόκοτη σκηνή. Να πούμε για τους κομπάρσους και τα σκηνικά. Να σχολιάσουμε τους πρωταγωνιστές και να τσουγκρίσουμε στην υγειά τους.
Όνειρα οράματα, ένα παιχνίδι του νου μέσα στην ψευτιά. Συνηθίσαμε το ψέμα κι ας μην ξέραμε πως ήταν τέτοιο. Τριγύρω τόσες ψευδαισθήσεις, μα εμείς εκεί, πιάσε τούβλο, βάλε τούβλο κι ο πύργος να ψηλώνει.
Ο ανώτερός μας εαυτός είναι έξω μας. Θα πρέπει να κάνουμε μεγάλα άλματα μήπως τον προφτάσουμε. Σκαλί-σκαλί κι ο κόσμος μια κουκίδα. Ανεβαίνουμε σε ύψη που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε κι αυτό γιατί το πνεύμα μας εξελίσσεται σε πιο αργό ρυθμό σε σχέση με την ύλη.
Το χάσμα μεγαλώνει κι ο πύργος παίρνει να ψηλώνει. Πότε θα φτάσουμε εκεί που φανταζόμαστε και τι θα συναντήσουμε; Η δύναμη που μας οδηγεί, η ελπίδα μας για σωτηρία. Η σωτηρία από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στάλα στη στάλα μέχρι το κουβαδάκι να γεμίσει, να γείρει απ'το βάρος και να χαθεί στης λήθης το πηγάδι. Σκέψη στη σκέψη, ένα καρκίνωμα που μας κάνει να πεθαίνουμε εθελοτυφλώντας μπροστά στην ψευτιά που μας έγινε συνήθεια.
Όλα μοιάζουν στην αρχή μπερδεμένα μα ξεδιαλύνουν στην πορεία. Θέλει δύναμη και τόλμη η ελευθερία. Παλεύουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες μας. Κοιτάμε τριγύρω και βλέπουμε μονάχα την τραγική μας φύση, αυτή που μας φοβίζει και μας κάνει να τρέχουμε μακρυά. Να ανέβουμε ψηλά και να λογαριαστούμε.
Αχ, είναι βαρύς ο πόνος της έλξης για ζωή. Μας κουράζει, μας παγώνει. Μας μπερδεύει, μας θεριεύει.
Ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε. Όλα γίνονται μηχανικά. Κανείς δε σκέφτεται, κανείς δε θυμάται από που ξεκίνησε. Κι όμως, όλα είναι εφήμερα. Χτίζουμε και χτίζουμε εδώ και τόσα χρόνια. Στάλα η μέρα, κουβαδάκι η ζωή. Συνεχίζουμε ως άλλοι φυλακισμένοι του ίδιου μας του εαυτού σε μια φυλακή βασισμένη σε κάποια ηθική. Μα ποια ηθική; Που χτίζουμε άραγε τον πύργο μας; Ποια η ηθική της ανηθικότητας που μας χαρακτηρίζει; Πυργάκι θεόψηλο χτισμένο στην άμμο! Η ψεύτικη κι εφήμερη ηθική μας, δεν είναι άλλη από μιας ακτής την απέραντη άμμο...
Τόσες και τόσες στάλες, μέρες και χρόνια. Όλα βασισμένα στην ψευτιά που μας περιτριγυρίζει, στην ψευτιά που μας χαρακτηρίζει. Κι ο πυργος που ρισκάραμε για να φτιάξουμε είναι βασισμένος στην άμμο.
Σε μια στάλα, μιαν ημέρα, μια χρονιά ο πύργος μας θα λυγίσει και θα καταρρεύσει. Ο χάρτινός μας, κι όμορφος κατά τ'άλλα, πύργος θα πέσει και θα μας καταπλακώσει. Θα μας θυμίσει όσο θα βρισκόμαστε στον αέρα την εφημερότητα του είδους μας μπροστά στην αιώνια ζωή. Θα μας καταστρέψει γλυκά κι εμείς δε θα μπορούμε παρά μονάχα να αποδεχτούμε την μοίρα μας, με αγάπη κι αυταπάρνηση. Την αγάπη κι αυταπάρνηση που μας λείπει χρόνια τώρα και θα μας λείπει μέχρι να χαθούμε μια για πάντα.
Όλα ήταν σκέψεις και ιδεατά σ'ένα παράξενο μυαλό, μιαν αρρωστημένη συνείδηση. Ψέμα στο ψέμα κι ίσως είναι για καλό. Καμιά φορά τα ψέματα βοηθούν κι ας νιώθω να πέφτω.
Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου