Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Αλληγορία Ημερών

Κάθε ημέρα έχει την ομορφιά της, όπως ακριβώς και κάθε άνθρωπος. Η ομορφιά όμως της τελευταίας ημέρας του έτους όπως επίσης και της πρώτης του επόμενου διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων ημερών. Οι μέρες αυτές είναι μέρες καμπής. Μέρες που χαράζονται πιο εύκολα στην ξεχασιάρα μνήμη μας.

Αυτός είναι ένας λόγος από μόνος του ώστε να αναλογισθεί κανείς την ζωή του. Την μέχρι τώρα πορεία του μα και την κατεύθυνσή του. Είμαστε όλοι άνθρωποι σε έναν παράξενο, παράξενο κόσμο. Οι περισσότεροι από εμάς φανταζόμαστε τον κόσμο διαφορετικό απ'ότι αυτός μας φανερώνεται, θα θέλαμε να είναι καλύτερος, πιο κοντά στα μέτρα μας. Ωστόσο, η ζωή μας είναι μία και μια φορά μας δίνεται. Πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία, ασχέτως αν πρόκειται για δώρο ή για τύχη που εν τέλει είναι το ίδιο. Αξίζει να την ζήσουμε στο έπακρο, να χαρούμε με αυτά που μας ευχαριστούν, να στενοχωρηθούμε με αυτά που μας θλίβουν. Στο κάτω κάτω κάθε τι έχει την ομορφιά του.

Αν μπορώ ένα μήνυμα να περάσω σε όλους μας, τότε είναι αυτό:
Ζήσε την ζωή σου, αξίζει τον κόπο.

Ας ηχήσουν τα λόγια τούτα σαν χαρούμενες καμπάνες στις συνειδήσεις ολονών μας, δίνοντάς  μας ώθηση για εσωτερικές αλλαγές που θα μετουσιωθούν σε πράξεις, αλλάζοντάς μας ως ανθρώπους προς κάτι καλύτερο κι ανώτερο.




Γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2015.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Η Αγάπη των Χριστουγέννων

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,
κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Θεού!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά, 
ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

Κάπως έτσι με μια μικρή προσαρμογή στην εισαγωγή ενός αγαπημένου τραγουδιού, που ποτέ δε θυμόμουν για να τραγουδήσω, όταν άνοιγε η πρώτη πόρτα την εποχή που πήγαινα για κάλαντα κι αναγκαζόταν η θεία μου να μου τα πει, ξεκινώ αυτό το λίγο διαφορετικό κείμενο.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. Τα Χριστούγεννα πέφτουν την 25η του Δεκέμβρη, μια ημέρα που γιορτάζεται εδώ και πάμπολα χρόνια απ'τους ανθρώπους για διάφορους λόγους. Άλλος τη γιόρταζε γιατί έμπαινε ο δύσκολος κι αβέβαιος χειμώνας, άλλος γιατί γεννήθηκε ίσως ο γιος του ανθρώπου ο Θεός, με συγχωρείτε μπερδεύτηκα, ο γιος του Θεού ο άνθρωπος ήθελα να πω, άλλος γιατί του δίνεται η ευκαιρία να ψωνίσει όσα περισσότερα μπορεί και να δείξει σε ανθρώπους που αισθάνεται πως αγαπά αυτή του την αγάπη. Όπως και να'χει, είναι μια ιδιαίτερη μέρα του χρόνου, ειδικότερα στις μέρες μας, που πολλοί παίρνουν κι άδεια εκτός κι αν είναι σερβιτόροι, μπάρμαν ή ζαχαροπλάστες κι αναγκάζονται να δουλεύουν.

Άστρο φωτεινό, θα'βγει γιορτινό, 
μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό!

Ωστόσο, όπως και να'χει, δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν επηρεάζεται από την όλη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Παντού στολίζουμε, τόσο που κάτι που πριν μπορεί να φαινόταν άσχημο, πλέον με τα τόσο έντονα χρώματα και τα λαμπάκια, γίνεται ωραίο στο μάτι. Παντού κόσμος που περπατά μα φαίνεται να τρέχει για να προλάβει να χαρεί αυτές τις τόσο ευχάριστες μέρες.

Μπορεί όλη η κατάσταση να είναι λιγάκι παράξενη, καθώς πως γίνεται να μην είναι παράξενο το γεγονός πως οι ίδιοι άνθρωποι που τον υπόλοιπο χρόνο συμπεριφέρονται όχι με τον καλύτερο τρόπο στον εαυτό τους και τους άλλους, ξαφνικά θυμούνται πως είναι άνθρωποι και μπορούν να δουν πως υπάρχει και το καλό στη ζωή μας και προσπαθούν να το κάνουν. Κι αυτό είναι που μου αρέσει αυτές τις ημέρες, τις ημέρες των Θεουγέννων.

Τρίγωνα, κάλαντα, στο μικρό χωριό,
και χτυπάει χαρούμενα το καμπαναριό!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,
κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού εαυτού!

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, ένα θέατρο που παίζουμε λίγο πολύ όλοι μας, πως η αγάπη δεν υπάρχει, απλά προσπαθούμε να είμαστε σωστοί όπως οι άλλοι.

Μα εγώ θεωρώ πως είμαστε υποκριτές όλο τον υπόλοιπο χρόνο και μόνο την εποχή αυτή που  ζεσταίνεται η ψυχή μας βγαίνει στην επιφάνεια ο αληθινός μας εαυτός, απλά μας τρομάζει γιατί είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει, τον ψεύτικο. Σκεφτείτε το, ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να ζήσουμε είναι αγαπώντας τον εαυτό μας, τους άλλους, την ίδια τη ζωή. Μα εμείς, παράλογα όντα καθώς είμαστε, όλο τον χρόνο, σχεδόν μισούμε από άγνοια και φόβο, κι αυτές τις μέρες μόνο θυμόμαστε πως έχουμε και καλά συναισθήματα, παρόλο που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτά, πως να τα δείξουμε στους άλλους καταλήγοντας να αγοράζουμε δώρα, για τους τυχερούς που έχουν και λίγα χρήματα.

Τρέχουν τα παιδιά, μέσα στο χιονιά, 
ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

Έι!

Μες στη σιγαλιά, ανοίγει η αγκαλιά, 
κι έκανε η αγάπη την καρδιά φωλιά...

Το ιδανικό για εμένα είναι να αφιερώσει κανείς, εφόσον έχει τη δυνατότητα, χρόνο στους αγαπημένους του ανθρώπους κάνοντας πράγματα μαζί τους, με καλή διάθεση κι ανοιχτή καρδιά πάνω απ'όλα. Να ζήσει για λίγο πάλι σαν παιδί, ξένοιαστα κι άσκοπα.

Πόσο όμορφα είναι τα Θεούγεννα!

Μακαρί να ήταν όλος ο χρόνος έτσι, έτσι να ήταν τα συναισθήματά μας, έντονα και ζωντανά κι ας μην ξέρουμε τι να κάνουμε με δάυτα...

Ήταν μια μικρή χιονόπτωση από λογάκια άστοχα μα με σκοπό μυστικό κι αγαπησιάρικο. 

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,
κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Θεού!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά, 
ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!







Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Ακουστικά Βιβλία (Δωρεάν)- Isobitis

Σε δυσκολεύει φίλε/φίλη μου το διάβασμα; Σου αρέσει μα δεν έχεις χρόνο; Έχεις κουραστεί και θέλεις να αράξεις κάπου; Νιώθεις πως πάει τζάμπα ο χρόνος σου όταν μαγειρεύεις, οδηγάς ή κάνεις γυμναστική;

Για πολλούς και διάφορους λόγους μπορεί ο καθένας μας να πει ότι θα ήθελε αν γινόταν να ακούει τα βιβλία που του αρέσουν. Ε, λοιπόν, αυτό γίνεται!

Μέσω της ιστοσελίδας (isobitis) παρέχονται βιβλία όλων των ειδών, στα ελληνικά, για να καλυφθούν όλα τα γούστα. Είναι μια πολύ καλή προσπάθεια εκ μέρους τους και τους ευχαριστούμε γι'αυτό, μπορεί να φαίνεται απλό αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο περίπλοκο και δύσκολο απ'όσο νομίζουμε.

Δεν απαιτείται κάτι περισσότερο από τη δημιουργία ενός απλού λογαριασμού και μιας έγκρισης από τους διαχειριστές ώστε να είστε σε θέση να ακούσετε κάποια από την πληθώρα των βιβλίων που είναι ανεβασμένα. Επίσης, μπορείτε να τα κατεβάσετε για μελλοντική χρήση.

Μπορεί κανείς να πει πως το να ακούσει ένα βιβλίο δεν είναι το ίδιο με το να το διαβάσει, και θα'χει σίγουρα δίκιο. Ωστόσο, έχω να αναφέρω πως, από προσωπική εμπειρία, με βοήθησε αυτός ο τρόπος να θυμηθώ τι έλεγε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει, απλά ακούγοντάς το ξανά. Από την άλλη, δεν είναι όλα τα βιβλία που θα θέλαμε να διαβάσουμε τόσο σημαντικά ώστε να αφιερώσουμε χρόνο και κόπο ώστε να τα διαβάσουμε, κι έτσι, το να τα ακούσουμε φαντάζει ιδανική επιλογή μιας και θέλει λιγότερο χρόνο και σίγουρα λιγότερο κόπο.

Για παράδειγμα, αναφέρω τα βιβλία με τίτλο ''Ο Κόσμος της Σοφίας'' και ''Το μυστήριο της τράπουλας'' του Νορβηγού συγγραφέα Jostein Gaarder. Το πρώτο το έχω διαβάσει και το έχω απολαύσει γιατί είναι μια μικρή Βίβλος της Φιλοσοφίας, ωστόσο δεν μπόρεσα να μην το ακούσω ξανά και ξανά ώστε να θυμηθώ πόσο όμορφα γραμμένο είναι και πόσο σημαντικά είναι όσα αναφέρει. Το δεύτερο όμως, είπα πως απλά θα το ακούσω για να δω τι άλλο έχει γράψει ο συγκεκριμένος συγγραφέας και μπορώ να σας πω πως παρότι ωραίο κι αυτό, ωστόσο, δεν είναι του βεληνεκούς του πρώτου, συνεπώς δεν χρειάζεται να το διαβάσω, μου αρκεί που το ευχαριστήθηκα ακούγοντάς το. Για το έργο, ''Ο Κόσμος της Σοφίας'', θα κάνω μια αφιέρωση στο μέλλον.

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον ιστότοπο γιατί θεωρώ πως το αξίζει και το αξίζετε... Ελπίζω να του ρίξετε μια ματιά!

Υ.Γ. Με συγχωρείτε για τον μαρκετίστικο τρόπο γραφής, είπα να σατιρίσω λιγάκι. Πάρτε και μια εικόνα σκέτο Μάρκετινγκ.



Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Δύσκολες Αλήθειες

Είμαι ένας νοητικός ακροβάτης. Η ζωή που κάνω ενδεχομένως να μην μοιάζει και τόσο ριψοκίνδυνη, ωστόσο έχω την αίσθηση πως είναι. Νιώθω να περπατώ πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Ένα σχοινί που βρίσκεται πάνω απ΄τους ουρανούς. Στην μια του μεριά, ένας ωκεανός γνώσης κι ευφυίας που καταπίνει ζωές. Στην άλλη, ένα βουνό με κοφτερά βράχια έτοιμο να σε κατασπαράξει.

Το σχοινί έχει ως αφετηρία την περίοδο της αφύπνισης που βιώνει ένας άνθρωπος και τελειώνει με το γύρισμά του στην λήθη. Συνήθως, το πέρασμα αυτό το αποκαλούμε ζωή. Η ζωή μας λοιπόν, θα μπορούσε να περιγραφεί, ως η πρώτη και τελευταία ευκαιρία που μας δίνεται, για να κάνουμε ένα πέρασμα απ'το κενό, στο κενό. Κατά την ψεύτικη διάρκεια αυτής μας της προσπάθειας, βαρίδια έρχονται και κάθονται πάνω μας. Βαρίδια αγγελικά, βαρίδια δαιμονικά. Μας δυσχαιρένουν το ανούσιο έργο κάνοντάς μας να ρισκάρουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την περαστική μας ύπαρξη.

Είμαι σ'ένα σημείο που τα βαρίδια που μου'ρχονται, τείνουν να με οδηγήσουν σε ανισορροπία. Ο βίος μας, λέγεται βίος γιατί είναι αγώνας και γιατί θέλει τόλμη κι ανδρεία για να ζήσεις πραγματικά μια τραγική ζωή. Εν τούτοις, ο φόβος που με διακατέχει, μου δίνει και την δύναμη για να συνεχίσω να βαδίζω μπροστά. Ο φόβος του να χάσω τον εαυτό μου, με τα τόσα βαρίδια, είτε στα αριστερά, είτε στα δεξιά του σχοινιού δε θα πρέπει να με καταπλακώσει.

Σκοπός της ζωής μου, είναι να νιώσω τη γαλήνη που νιώθει αυτός που λέει καθώς πεθαίνει, ήτανε μια ζωή που άξιζε να ζήσω. Να βρω τον φίλο Θάνατο με το χαμόγελο στα χείλη κι ας μου πάρει δυο φορές την αμαρτωλή μου ψυχή.

Μα αν χαθώ ποτέ, μην απογοητευτείτε. Θα'χω πάει είτε στο βυθό, να πιω όλο τον ωκεανό για να μην πνιγεί κανείς σας, είτε στο βουνό, για να λειάνω με λέξεις τα βράχια και να μην τρυπηθεί κανείς, που ρίσκαρε να πει στον εαυτό του μια δύσκολη αλήθεια κι απ'το πολύ το βάρος έπεσε τελικά απ'το σχοινί του.

Προς το παρόν, ακροβατώ σ'ένα σχοινί που ίσως και να σπάσει απ'τις πολλές αλήθειες. Όσο καλός ακροβάτης κι αν είναι κανείς, η ποιότητα του σχοινιού του, παίζει κι αυτή καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της προσπάθειάς του. Και η ποιότητα, για εμένα, δεν είναι άλλη απ'την οχύρωση του εαυτού, μπροστά στις δυσκολίες που μας έρχονται...






Γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2015.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Κυνηγώντας Φαντάσματα

Τα πολλά των πολλών. Στην καταιγίδα των σκέψεων που ακολουθεί ίσως κάποιοι χρειαστούν χαρτομάντιλα. Απευθύνομαι στους δυνατούς, σ'αυτούς που μπορούν και ζουν κάθε τους συναίσθημα στο έπακρο. Σ'αυτούς που ζουν πέρα απ΄το να υπάρχουν. 

Σας προκαλώ να ανακαλέσετε την μέχρι τώρα ζωή σας. Ας πάμε λιγάκι πίσω, τότε που ήμασταν πιτσιρίκια. Να θυμηθούμε το άγγιγμα της μάνας μας, όσοι από εμάς ήμασταν ευλογημένοι αρκετά για να το νιώσουμε. Να θυμηθούμε το οικογενειακό τραπέζι, όσοι από εμάς ήμασταν τυχεροί για να το βιώσουμε. Να θυμηθούμε τι θεωρούσαμε σημαντικό για τη ζωή και πως φανταζόμασταν το μέλλον μας. Το παιχνίδι με τους φίλους, την αχόρταγη περιέργεια, την αγνή αγάπη, την απερίγραπτη αθωότητα που μας χαρακτήριζε μέχρι να μεγαλώσουμε και να προστυχεύσουμε.

Είναι κάποιες εικόνες και κάποια συναισθήματα που έχουμε ξεχάσει ακόμη και να τα αναπολούμε. Όλοι είχαμε, όλοι έχουμε. Κάτι που νοσταλγούμε, κάτι που μας κάνει να δακρύζουμε, κάτι που είναι θαμμένο τόσο βαθιά όσο ο παιδικός μας εαυτός. Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θείες και ξαδέρφια που τα πρόσωπά τους, αν δεν έχουν φύγει, άλλαξαν ακόμη κι αν δεν το παρατηρούμε. Ταξίδια, θάλασσες, βουνά και πικ νικ που τόσο μας άρεσαν. Ποδήλατο, μπάλα, κουτσό και σχοινάκι κι ας σπάσαμε το πόδι ή το χέρι. Τα δόντια που έπεσαν για να βγάλουμε νέα. Το ύψος, τα κιλά, μια αγκαλιά στον μπαμπά, το σ'αγαπώ στην μαμά που τώρα πια δεν τολμάμε να δώσουμε και φοβόμαστε να πούμε. Τότε που η μέρα δεν πέρναγε στο σχολείο κι ας έπιανε καμιά φορά το πονάει η κοιλιά μου μαμά. Τότε που η ενέργειά μας ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε το μεσημέρι εκτός κι αν έπρεπε να πάμε φροντιστήριο αλλά τελικά μας έπιανε νύστα. Μα όλα αυτά δεν υπάρχουνε πια. Και πόσο πονάει αυτό το πια, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πλέον τα χρόνια κυλάνε όσο γρήγορα κυλούσαν και τα παιδικά μας καλοκαίρια. 

Μα είμαι ανήθικος και πρόστυχος. Γνωρίζω από πριν μα εγώ σκάβω βαθιά για να βγάλω τα συναισθήματά σας στην επιφάνεια. Να σας θυμίσω πως είμαστε άνθρωποι αληθινοί: που κλαίνε, που νιώθουν, που ζουν.

Κι ας δούμε και το μέλλον μας. Κάποιοι από εμάς πρώτα σπουδές μετά δουλειά. Κάποιοι άλλοι κατευθείαν δουλειά. Εν τέλει όλοι μας στη δουλεία. Δουλεία, όχι δουλειά. Αφού δε δουλεύουμε για να ζούμε μα ζούμε για να δουλεύουμε. Φορέσαμε το χρυσόμαλλο δέρας που μας έδωσε έτοιμο η κοινωνία, λέγοντάς μας πως δε θα μας θυσιάσει, μα ξεχάστηκε κι αυτή και μας θυσίασε. Όχι πάλι Δευτέρα! Τρίτη...Τετάρτη...Πέμπτη και Παρασκευή! Περιμένουμε με ανυπομονησία μια μέρα, ένα Σαββατοκύριακο, τις γιορτές, τις διακοπές, σπαταλώντας τις υπόλοιπες ημέρες σαν να'ναι ψεύτικες, ημέρες νεκρές. Ζούμε μόνο τότε, τις υπόλοιπες απλώς υπάρχουμε. Παράλληλα, κάνουμε οικογένεια. Η βαριά κληρονομιά της συνέχειας του είδους, ο αγώνας της επιβίωσης, το κυνήγι της αθανασίας! Γεννάμε παιδιά. Αντί να τα χαρούμε παίζοντας, μαθαίνοντας, διασκεδάζοντας μαζί τους για όσο προλαβαίνουμε, κι εφόσον γνωρίζουμε πως κάποτε θα φύγουν από κοντά μας, εμείς πληρώνουμε νταντάδες για να εργαστούμε πιο πολύ και να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο περιβάλλον και μέλλον. Ξεχνώντας πως η αγάπη είναι το κυριότερο συστατικό της επιτυχίας του γονιού. Λεφτά για τα παιδιά, να γίνουν έτοιμα στρατιωτάκια και να βγουν να πολεμήσουν αύριο μεθαύριο, κι ας είναι ο ψυχικός τους κόσμος ανεπαρκής. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν κι έφυγαν μακριά για να ξεφύγουν απ'την ψευτιά και την καταπίεση. Σωματικά ολοκληρωμένα, πνευματικά ανάπηρα.

Και περνάν τα χρόνια, βγαίνουμε στη σύνταξη. Έχουμε μπόλικο χρόνο πλέον για να ζήσουμε μια ζωή που δύει. Σιγά σιγά έρχεται η κατάθλιψη. Ο/Η σύντροφός μας έφυγε. Πολλοί καλοί φίλοι επίσης. Τα παιδιά μας κάνανε παιδιά μα τουλάχιστον έρχονται για τις γιορτές. Θα αυτοκτονούσαμε μα οι γέροι δεν έχουμε δύναμη ούτε για να σηκωθούμε απ'την καρέκλα, ας περιμένουμε τον φίλο Θάνατο λοιπόν. Και πάει πάει και ξεχνάει. 

Κι όσο για το τώρα; Δεν μας προστάζω πως να ζήσουμε, αρκεί να ζήσουμε, να μην υπάρχουμε απλά. Η ζωή μας είναι μικρή και στην επόμενη στροφή κατεβαίνουμε.

Μα δεν είναι μόνο αυτά που θέλω να σας πω. Σκεφτείτε, πόσο ωραία, σχεδόν παραδεισένια, θα μπορούσε να γίνει η επίγεια ζωή μας. Η ανθρωπότητα, ή αλλιώς κοινωνία, αποτελείται από πάρα πολλούς ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα. Όλοι μαζί κι ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί επηρεάζουμε αυτό το σύνολο. Όταν λέμε πως η κοινωνία μας νοσεί τότε εννοούμε πως εμείς οι ίδιοι νοσούμε. Αν θέλουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο, να αναπτυχθούμε πραγματικά, θα πρέπει να ξεκινήσουμε απ'τον εαυτό μας. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είμαστε ο πυρήνας της κοινωνικής αλλαγής, ένα γρανάζι με πολλαπλασιαστικές ιδιότητες που λίγοι αντιλαμβάνονται και μπαίνουν στη διαδικασία να αξιοποιήσουν τη δύναμή τους.

Μα γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βλέπω κάποια πράγματα που κάποιοι ίσως να μη βλέπουν εκτός κι αν εθελοτυφλούν. Η κοινωνία μας έχει κάνει τεράστια άλματα που αφορούν στον υλιστικό τρόπο ζωής μα έχει μείνει σχετικά πίσω σε ό,τι αφορά το πνεύμα. Θεωρούμε πως είμαστε σε καλύτερη θέση από τους προγόνους μας γιατί έχει αυξηθεί το βιοτικό μας επίπεδο. Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα. Ωστόσο, η ποιότητα της ζωής μας θα έλεγα πως είναι αμφιλεγόμενη. Έχουμε προσθέσει ποσότητα στη ζωή μας, όχι όμως και ποιότητα. Υπάρχουμε για περισσότερο χρόνο, μα ξεχνάμε να ζούμε. Αποφεύγουμε τη σκέψη, τη βαθιά σκέψη, τη φιλοσοφία. Εμμένουμε στην επιφάνεια της λίμνης, στην επιφάνεια του εγώ μας, στην άγνοιά μας. Κάποιοι βιώνουν πολλές στιγμές ευτυχίας - εκπλήρωση επιθυμιών και επιτυχία στόχων, μα απέχουν αρκετά από τη ζωή της ευδαιμονίας - ενάρετος βίος σε συλλογικό επίπεδο.

Το φάντασμα της ευτυχίας ενδεχομένως να μας οδηγήσει σε κάποιον λάκκο, κι αυτός ο λάκκος δεν είναι πάντα ο λάκκος της ευδαιμονίας.




Γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2015.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Ζωή με σκοπό

Πολλοί από εμάς αναρωτιούνται συχνά-πυκνά διάφορα ερωτήματα σχετικά με τη ζωή. Έτσι, ψάχνοντας κι εγώ μια από αυτές τις μέρες σχετικά με το σκοπό της ζωής, κατέληξα να παρακολουθήσω ένα ενδιαφέρον βίντεο πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Στο βίντεο μας μιλάει ο Rick Warren, ένας Αμερικανός πάστορας (δηλαδή παπάς) του χώρου των Ευαγγελιστών ή αλλιώς Ευαγγελικών. Προσωπικά, απέχω από κάθε θρησκευτική οργάνωση καθώς αισθάνομαι πως όλες κάπου στραβώνουν, ειδικότερα, σε εκείνο το σημείο που αναφέρονται στον Θεό. Επίσης, δεν ισχυρίζομαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πως αυτός υπάρχει. Θεωρώ πως ο καθένας μπορεί να πιστεύει όπου θέλει, αρκεί να σέβεται την πίστη του άλλου και να μην προπαγανδίζει χτυπώντας πόρτες και κουδούνια, κάνοντας πλύση εγκεφάλου με μύριους τρόπους ή διεξάγοντας πολέμους στο όνομα της αγάπης για τον Θεό.

Οι θρησκείες ανά τους αιώνες λειτούργησαν με διάφορους τρόπους κι έχουν επηρεάσει τον κόσμο μας τόσο προς το καλό όσο και προς το κακό ή ακόμη και πέρα από αυτά τα δυο. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι ώστε να παίρνει δύναμη από αυτήν του την πίστη, κάτι το οποίο χρειάζεται για να ζήσει καλύτερα. Γι'αυτό είτε πιστεύεις στον Θεό, χριστιανικό, μουσουλμανικό ή όποιον άλλο, είτε πιστεύεις στα λεγόμενα της επιστήμης και της λογικής ή στα ανθρώπινα δικαιώματα, μικρή σημασία έχει μπροστά στο γεγονός ότι δίνεις στον εαυτό σου μια πρώτη αρχή, ένα θεμέλιο, κάτι σταθερό δηλαδή για να χτίσεις πάνω σε αυτό ολόκληρη την κοσμοθεωρία σου, την προσωπική σου ηθική, το προγραμματάκι στον εγκέφαλό σου που θα σου υποδείξει πως να αποφασίζεις στην εκάστοτε περίσταση.

Όμως, όλα αυτά χρειάζονται κουβέντα, και σε αυτό το κείμενο δεν έχω στόχο να εμβαθύνω μα απλά να ψηλαφίσω τα συγκεκριμένα θέματα.

Έτσι, γυρνώντας στον Rick αξίζει να σημειώσουμε πως έγραψε ένα βιβλίο που έγινε bestseller και στο οποίο προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό που αποκαλεί παγκόσμια νόσο, η οποία δεν είναι άλλη από το πνευματικό μας κενό.

Ο Rick λέει κάτι απλό: οι περισσότεροι απλά υπάρχουν, δεν ζούνε. Αυτό το έχουμε ξανακούσει πολλές φορές εννοείται κι αν κι έχει γίνει λιγάκι σούπα στα στόματα όλων αυτών των influencers, ωστόσο, φαίνεται να ισχύει σε σημαντικό βαθμό.

Θεωρεί βέβαιο πως ο καθένας μας έχει μια κοσμοθεωρία, είτε την έχουμε φτιάξει συνειδητά, είτε μας την έχουν φτιάξει χωρίς να το καταλάβουμε, αυτή υπάρχει και καθορίζει τη συμπεριφορά μας κι άρα την ζωή μας.

Γενικά, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, μας καλεί να είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας και στον κόσμο που μας περιβάλλει, αυτό το στηρίζει στην ιδέα ότι η ηγεσία επί της ουσίας αφορά τη διαχείριση, για παράδειγμα: δεν μας ανήκει ο πλανήτης, απλώς προέκυψε να τον διαχειριζόμαστε.

Σημαντικό επίσης είναι ότι την κοσμοθεωρία μας, την τεστάρουμε στις δύσκολες και κακές στιγμές όπως σε μια κηδεία, κι όχι στις καλές στιγμές. Από την άλλη, πιστεύει ότι για να κάνουμε μια καλή ζωή πρέπει να είμαστε καλοί και να κάνουμε το καλό, να δίνουμε από τη ζωή μας, ουσιαστικά αγαπώντας, καθόλου άγνωστα λόγια εννοείται.

Έτσι, επιχειρηματολογώντας με κάποια μηνύματα που παίρνει από τη Βίβλο, φτάνει στο συμπέρασμα ότι σκοπός της επιρροής είναι η υπεράσπιση όσων δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Μας ρωτάει τι έχουμε στα χέρια μας, δηλαδή, τι μας έχει δοθεί ή τι έχουμε καταφέρει κι έχουμε αποκτήσει με την πάροδο των χρόνων. Για τον Rick, αυτό που έχουμε στα χέρια μας είναι η ταυτότητά μας και δείχνει τρία πράγματα:

1. Το σύμβολο ασχολίας

2. Το σύμβολο του εισοδήματος

3. Το σύμβολο της επιρροής

Και καταλήγει στην πρωταρχική γι'αυτόν ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε: τι κάνουμε με αυτά;

Η απάντηση που δίνει τελικά δεν αφορά στο να τα χρησιμοποιήσουμε για τον εαυτό μας, αλλά στο να βοηθήσουμε ώστε ο κόσμος μας να γίνει ένα καλύτερο μέρος.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία του πατώντας εδώ.



Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Ανύποπτες Απόψεις

Ντριιιιιν, ντριιιιιν, ντριιιιιν!

Όχι, όχι! ΌΧΙ ΠΆΛΙ! Γαμώτο, πάλι πάνω στο καλό. Τι σκατά ονειρευόμουν κι έχω  αυτή την αίσθηση; Αυτή την αγνή αίσθηση πληρότητας κι ευδαιμονίας! Μια μάνα στην κουζίνα, ένα παιδί που έτρωγε και δίπλα ένα βιβλίο, ο πατέρας που έκανε δουλειές στον κήπο. Πω πω! Τι θολές εικόνες... Μόνο αυτήν η γλυκιά αίσθηση που με κάνει ήδη να νοσταλγώ τ'όνειρό μου. Τέλος πάντων, καλύτερα να σηκωθώ να βάλω κάτι στο στόμα μου.

Τι ωραίο πρωινό. Ας το συνδυάσω με μια μικρή βόλτα στη γειτονιά, να δω κανένα χαμογελαστό πρόσωπο, τα φύλλα των δέντρων που ξεχάστηκαν να πέσουν, να χαρώ αυτές τις μικρές κι ευχάριστες λεπτομέρειες της χαλεπής ζωής μου.

Ααα καλημέρα κύριε Γιάννη! Τι κάνετε; Πως είστε; Κι εγώ καλά, βγήκα για έναν περίπατο πριν καταπλακώσουν τη δροσιά οι βαριές ακτίνες του ήλιου. Χαχα, ναι! Ποιητικός όπως πάντα, καλή συνέχεια!

Έχει τριαντάφυλλα αυτή την εποχή; Ααα είναι ψεύτικα! Κρίμα. Όμως αυτά τα κατακόκκινα πέταλα, πόσο θυμίζουν τα χείλη της. Ελπίζω να'ναι καλά κι ας έχω καιρό να τη δω. Τι να κάνει άραγε; Γαμημένες αναμνήσεις. Αλλά όλα πάνε καλά! Καιρό είχα να το κάνω αυτό, να σηκωθώ νωρίς και να ζήσω στη μέρα.

Τι να γίνεται στον κόσμο; Αναθεματισμένη τεχνολογία, δε μας αφήνεις σε ησυχία! Πόσο τραγικό; Θέλω να μάθω μα θα'θελα να μην μπορούσα! Να μη γέμιζα από τόσο νωρίς το κεφάλι μου με τα προβλήματα της ανθρωπότητας! Smartphones φτιαγμένα για χαζούς... Θα δω μόνο τους τίτλους των ειδήσεων για να μην μου φάνε όλη την ώρα αυτής της τόσο σπάνιας βόλτας.

Οικονομική Κατάρρευση (ακόμη; στο ναδίρ φτάσαμε!), Κοινωνική Κατάθλιψη (τα έλεγα μα ποιος με άκουγε;), Γυναικόπαιδα που το βάζουν στα πόδια (η καρδιά μου με πιάνει, θα μπορούσαμε να'μαστε εμείς!), ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (ποιος τρομοκρατεί ποιον τέλος πάντων;), Το Όραμα της Ενωμένης Ευρώπης (οι πούστηδες μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας), Η Ν.Δ. απέτυχε να πραγματοποιήσει τις εσωτερικές εκλογές (πλάκα μας κάνετε; τι περιμένατε από ανθρώπους που ασχολούνται με πολιτική στο Ελλαδιστάν;), Η Ανατολή χρήζει ανάγκης Δυτικού εκδημοκρατισμού (πάλι για ιμπεριαλισμό μιλάει), Τουρκικά F-16 κατέρριψαν Ρωσικό μαχητικό (ποιος ξέρει τι θα ακούσουμε πάλι...), Ο Γέροντας τα προέβλεψε όλα! (ωωωχ άρχισαν, κι εγώ προβλέπω πως μια μέρα δε θα υπάρχουμε πια, τι σκατά κάνω λάθος και δεν με κάνουν ΆΓΙΟ;), Ποιος δημιούργησε τον ISIS; (πλάκα μας κάνεις ρε μάστορα;), Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έπαψε να υφίσταται (που να δεις τι θα γίνει τώρα που χώνονται και οι Κινέζοι, οι Ινδοί και τα άλλα τα παιδιά...), Το Παγκόσμιο Εμπόριο δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα άπληστα στόματα ολάκερης της οικουμένης (ενδιαφέρουσα άποψη), ΤΡΊΤΟΣ ΠΑΓΚΌΣΜΙΟΣ (λυπάμαι αυτούς που τρομάζουν με τις λέξεις, λες και δεν υφίσταται καθημερινά ο κόσμος όλος τους διάφορους πολέμους, τις φωτιές που βάζουν κάποιοι εδώ κι εκεί, τις φωτιές που θα μας κάψουν όλους...).

Ας το κλείσω το ρημάδι, το καίω και μόνος μου εγώ! Μόνο τραγικά πράγματα συμβαίνουν γύρω μου; Μήπως κάποιος παίζει με το μυαλό μου; Κι αυτή η καταραμένη αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά... Σίγουρα τα πράγματα δεν πάνε καλά. Είμαι βέβαιος γι'αυτό. Μα τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση; Ποια είναι η κατάσταση που θέλουμε να βιώσουμε εμείς και τα παιδιά μας στο μέλλον; Αααχ εκείνη η πραγματικά απερίγραπτη αίσθηση που είχα μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί, λες να'ναι αυτή που θέλουμε να βιώσουμε; Απ'την άλλη, τι κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά; Μα μια μέρα δε θα υπάρχουμε! Αυτός που είπε πως είμαστε αστερόσκονη, πόσο δίκιο είχε; Αυτός που είπε πως είμαστε το σύμπαν με την μορφή ανθρώπου και εξετάζουμε τον εαυτό μας, δηλαδή, το σύμπαν εξετάζει τον εαυτό του, πόσο δίκιο είχε άραγε; Για κάποιους Λόγος, για άλλους Σύμπαν, Κόσμος, Θεός! Για μένα οι άνθρωποι είμαστε κάτι μικροί καλικάντζαροι, που μπορούμε να γίνουμε υπεράνθρωποι, σαν αυτόν του Νίτσε, να γίνουμε μικροί Θεοί! Μα μια μέρα πίσω στο βυθό του σύμπαντος θα γυρίσουμε μέχρι να τύχει να πάρουμε μιαν άλλη μορφή και να δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία στην αυτογνωσία κι αυτοκριτική του.

Γράφω και γράφω, μαθαίνω τον εαυτό μου, μαθαίνω τον κόσμο. Δημιουργώ γιατί φοβάμαι πως θα φύγω και δε θα αφήσω τίποτα στους άλλους. Κοινοποιώ για να'ρθω σε επαφή, να επικοινωνήσω και να δείξω σε όλους ποιος είμαι, να πω σε όλους πως είμαι εδώ, πως για όσο θα ζω, θα προσπαθώ να αναπτύσσομαι, να φτάσω ψηλά σε έναν ουρανό χωρίς ταβάνι που τον κρύβω στο μυαλό μου! Δε θέλω να'μαι μια στάλα που θα πέσει και θα χαθεί με τις υπόλοιπες, θέλω να'μαι η στάλα που θα δώσει ζωή σε έναν σπόρο! Που θα ποτίσω με το πέρασμά μου κάποιες όμορφες συνειδήσεις, να ζήσω μέσα από αυτές όσο πιο πολύ μπορώ! Τι ματαιοδοξία; Τι ανώριμη σκέψη; Πόσο πραγματικά ανελεύθερος είμαι και κοροϊδεύω την ύπαρξή μου φτιάχνοντας τέτοιες ιστοριούλες;

Όλες αυτές οι σκέψεις στις πλάτες μου βαραίνουν τόσο, που είτε θα με ρίξουν στα τάρταρα, είτε θα μου δώσουν δύναμη να πετάξω τις αρρωστημένες ιδέες που μου'δωσαν κάποιοι, που μ'έκαναν να μοιάζω με άγγελο με πληγωμένα φτερά. Τη δύναμη να πετάξω ψηλά και ν'απαρνηθώ τη σισύφεια φύση μου!

Το γράψιμο είναι αυτοψυχαναλυτικό. Το γράψιμο είναι εργαλείο για να μάθει κανείς τον εαυτό του και μέσα απ'τον ίδιο να μάθει τον κόσμο όλο. Το γράψιμο βοηθά να ξεχνιέται κανείς, όση ώρα γράφω δε νιώθω τίποτα άλλο εκτός από μια έξαψη. Μια σύνδεση με κάτι αιώνιο και θείο.

Κάποια κείμενα δεν αξίζει να κρυφτούν από τ'ανοιχτά μυαλά αυτού του μάταιου κόσμου.






Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.

Πρόσφατα

Τέλους Τίτλοι

Αλήθειες. Υπάρχουν πολλές από δαύτες στον κόσμο μας, και μια εξ αυτών είναι η ακόλουθη: κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Υπάρχει όντω...

Δημοφιλείς