Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας

Μάτια ορθάνοιχτα που μοιάζουν αφελή και παραπέμπουν σε παιδικό βλέμμα. Κινήσεις σπασμωδικές που τις λες και κωμικές, και μια στάση που εκπέμπει σοφία. Η σοφία που κρύβει αφέλεια και μυρίζει χιούμορ. Η κουκουβάγια ως σύμβολο σοφίας, εδώ και 2,5 χιλιετίες, ίσως προέκυψε ως τέτοιο καθώς μπορεί να δει με τα πανέμορφά της μάτια μέσα στα σκοτάδια της φύσης, ίσως αυτό να'ναι και η φιλοσοφία, ένας τρόπος να δεις μέσα στα σκοτάδια του αγνώστου.

Εν έτει 1989, ο Chris Marker, ένας Γάλλος σκηνοθέτης έφερε στο φως μια σειρά με θέμα της την φιλοσοφία και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό για την γαλλική τηλεόραση. Η σειρά αυτή ακούει στο όνομα ''Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας'', ''The owl's legacy'' αγγλιστί και ''L'heritage de la chouette'' στο πρωτότυπο στα γαλλικά.

Τα επεισόδια είναι 13 σε αριθμό, του μισαώρου σε χρόνο και το υλικό τους αντλείται από κάποια συμπόσια που έγιναν ανά τον κόσμο των διανοούμενων και φιλοσόφων, ακαδημαϊκών ή και όχι, εκείνης της περιόδου. Επίσης, μιλούν ως εξέχοντες προσωπικότητες άνθρωποι όπως ο Καστοριάδης, ο Ξενάκης, η Ιοανάτου, ο Αγγελόπουλος κι αρκετοί άλλοι.

Ορίστε τα επεισόδια: 

1. Συμπόσιο

2. Ολυμπισμός

3. Δημοκρατία

4. Νοσταλγία

5. Ιστορία
6. Μαθηματικά
7. Λόγος
8. Μουσική
9. Κοσμογονία
10. Μυθολογία
11. Μισογυνισμός
12. Τραγωδία
13. Φιλοσοφία

Πατώντας εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα βίντεο μαζί. Τη σειρά μοιράστηκε μαζί μας το κανάλι Philomatheia.

Αν διατείθεται κάποιος να πληρώσει μπορεί να τα αγοράσει και να τα δει σε HD πατώντας εδώ (χωρίς υπότιτλους ελληνικούς).

Παρακολουθώντας την ένιωσα ακόμη μια φορά δέος απέναντι σε όσα έκαναν και σκεφτόντουσαν οι άνθρωποι πριν από τόσα χρόνια. Τί έχει μείνει από τότε σήμερα αναρωτιέμαι....

Οι Έλληνες, ή για να το θέσω σωστότερα, οι άνθρωποι που κατοικούν στην Ελλάδα και γαλουχούνται μέσα στο πέρασμα του χρόνου, τι σχέση έχουν με τους αρχαίους Έλληνες, τους Αθηναίους, τους Σπαρτιάτες και τους Μακεδόνες;

Τι κάνει έναν λαό να είναι συνεχιστής ενός άλλου;

Δεν είμαι σίγουρος ιδιαίτερα αλλά νιώθω ότι Έλληνας ήταν όποιος μετείχε της ελληνικότητας, και με τον όρο αυτόν αναφέρομαι στον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης που είχαν αυτοί οι άνθρωποι. Επίσης, πίστευαν, όταν πίστευαν, στους ίδιους θεούς, μιλούσαν την ίδια γλώσσα και μοιραζόντουσαν κοινές αξίες κι αρχές. Περιφερόντουσαν τέλος στο ίδιο χωράφι της γης. Ισοδυναμούν όλα αυτά με έναν πολιτισμό; Δεν ξέρω, ωστόσο αισθάνομαι πως είναι πολύ κοντά.

Και τι έχουμε εμείς στην εποχή μας, ίδιο ή έστω παρόμοιο με τους αρχαίους Έλληνες; Νομίζω πως η απάντηση είναι εμφανέστατη. Έχουμε απλά μια συγγενική γλώσσα. Δεν πιστεύουμε στους θεούς τους και μας φαίνονται σαν όνειρα παιδιών τέτοιου είδους θεοί ενώ δεν μοιραζόμαστε και τις αξίες κι αρχές τους. Μένουμε ωστόσο στο ίδιο χωράφι.

Και το αίμα; ακούω κάποιοι να λένε...

Το αίμα δεν έχει να λέει τίποτα για εμένα. Ο τρόπος που μεγαλώνεις και ο τρόπος σκέψης σου κάνουν να είσαι αυτό που είσαι. Έτσι έχουμε Έλληνες Αφρικανούς, Έλληνες Αλβανούς, Ρώσους, Γεωργιανούς και γιατί όχι σε λίγα χρόνια και Μεσανατολίτες.

Αυτά τα δεσμά σκέψης που τόσο μας κρατάνε φυλακισμένους στο μίσος, πότε θα τα αποβάλλουμε; Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Τα πράγματα είναι απλά. Κι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέρφια, δεν πρέπει να το ξεχνούμε. Το γεγονός πως έτυχε κανείς να γεννηθεί εδώ ή εκεί, σ'αυτήν ή στην άλλη οικογένεια, να έχει αυτή τη γλώσσα κι την πίστη, δεν υποδηλώνουν τίποτα. Και μαζί μ'αυτά μα και χωρίς, παραμένει άνθρωπος, παραμένει κύτταρο της Ζωής και του Θεού που φανερώνεται μέσα από όλους μας, γιατί Αυτός είμαστε εμείς κι εμείς Αυτός.

Μετά από όλα αυτά μήπως δεν είμαστε τόσο Έλληνες όσο πιστεύουμε; Με την έννοια που είχε η λέξη τον καιρό εκείνο σίγουρα όχι. Για τους αρχαίους Έλληνες θα ήμασταν ένα αποκύημα του εβραϊκού πολιτισμού εφόσον ασπαστήκαμε το ηθικό του σύστημα μέσω του εκχριστιανισμού μας. Είναι κακό όμως αυτό εν τέλει; Για εμένα όχι και τόσο, γιατί σημασία έχει οι άνθρωποι να ζουν καλύτερα και να'ναι ενωμένοι, κι αφού προέκυψε να'χουμε αυτό το αξιακό σύστημα, καλώς να το έχουμε. Το πρόβλημα προκύπτει όταν δεν ακολουθείται αυτό το σύστημα, τόσο από τον λαό όσο κι από την άρχουσα τάξη, τους αδύναμους μα και τους δυνατούς. Κι αυτό είναι το ζήτημα στο οποίο θέλω να σταματήσω, το γεγονός πως η κοινωνία της Ελλάδας, κι όχι μόνο, είναι βαθιά υποκριτική κι ανήθικη. Γι'αυτό προκύπτουν τα προβλήματα όπως αυτό της οικονομίας κι όσο όλα τα μέσα χειραγώγησης του πνεύματος κατέχονται από όσους είναι προς το συμφέρον τους να συντηρείται αυτή η κατάσταση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά, το πολύ πολύ να βελτιωθεί κάπως.

Είναι αυτό αρκετό; Το αφήνω σε εσένα αυτό.

Διαβάζοντας και μελετώντας τους αρχαίους Έλληνες μπορούμε να πάρουμε πολλές ιδέες που μπορούν να μας βοηθήσουν ώστε να ζήσουμε καλύτερα ως όλον, τον πραγματικό μας σκοπό. Μα αυτό που αποτελεί το σημαντικότερο μάθημα είναι ότι, ασχολούμενος κανείς μαζί τους, αναγνωρίζει την αξία του να ψάχνεις, να ερευνάς δηλαδή τα πάντα στη ζωή. Κι αυτή η έρευνα είναι που μας απελευθερώνει και μας κάνει ικανούς να αγαπήσουμε και μέσω της αγάπης να αυτοπραγματωθούμε.

Τελικά, η ενασχόληση με ό,τι κρύβει μέσα του φως, μας προάγει. Το φως φέρνει περισσότερο φως.

Ορίστε και υλικό πάνω σ'αυτή τη σειρά που βρήκα στον ωκεανό του διαδικτύου.

 - The Owl's Legacy
 - The essayist among and through Others: Chris Marker's symposial montage in the Owl's Legacy
 - Thinking of Chris Marker's The Owl's Legacy
 - Owl's Legacy explores glory that was Greece

Την εικόνα ''δανείστηκα'' από το χάος.

Πετώντας Πέτρες

Πέτρα... πέτρα, πέτρα!

Ψάχνω μα δε τη βρίσκω,

Δεν πειράζει, θα πάρω το ρίσκο,

Σκύβω κι απ'το μυαλό μου τη βγάζω,

Κάνω πως την πιάνω κι ας πιάνω ένα βάζο,

Οπλισμένος ξανά,

Γι'άλλη μια φορά,

Σηκώνω το χέρι,

Σωστό περιστέρι,

Ματιά γοερή,

Στο στόχο πνιγμένη,

Κοιτάζει να βρει,

Ποιός περιμένει,

Τη σκανδάλη τραβώ,

Το βάζο πετώ,

Στον καθρέφτη του νου,

Θάλασσας πλάνη,

Γαλήνη που σπάει,

Περιστέρι πετάει,

Κι η ψυχή μου σαστίζει,

Στης σάρκας ο μόλυβδος τ'άνθη μυρίζει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κάπως έτσι σε βάζω στο κλίμα του νου μου.

Τα τελευταία σταφύλια τώρα τα μάζεψα, το κλήμα το άδειασα.

Την πορτούλα την κλείδωσα καλά - διπλή κλειδαριά, κι ο νους μου μόνο λίγο πονά - σωστή ζυγαριά.

Μα ήρθε η ώρα η μουσική μου να σβήσει και τη θέση της να πάρει ο σφιγμός της θάλασσας.

Προς στιγμήν σκέφτομαι μα σε λίγο ξέρω πολύ καλά πως θα αυτοματογραφώ.

Τι είναι ο άνθρωπος; Μην είναι ένα δαίμονας, μην είναι ένας Θεός; Μην είναι το τσίμπημα της Ζωής στον εαυτό της;

Τι να'ναι άραγε ο άνθρωπος;

Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά όσο κι αν το προσπαθώ. Τόσες σκέψεις, τόσοι συνειρμοί, τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα.

Είμαι λογικός, είμαι συναισθηματικός; Είμαι λογικά συναισθηματικός ή συναισθηματικά λογικός;

Λογικά αν το δω είμαι συναισθηματικός, μα αν το δω συναισθηματικά είμαι λογικός.

Μάλλον είμαι απλά παράλογα παραισθησιακός και σήμερα είχα όρεξη για παιχνίδια με τις λέξεις. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ίσως φταίει κι η μουσική που άκουγα όλη μέρα. Μπήκε μέσα μου και χορεύει σ'όλες μου τις αρτηρίες, φτάνει με τα σάλτα της τα νεύρα μου κι έτσι ποτίζει το μυαλό μου.

Πάλι γι'άλλα ήθελα να γράψω, πάλι άλλα γράφω. Πάλι βγαίνω εκτός θέματος κι ας μην υπάρχει θέμα. Το παρόν κείμενο αποτελεί ξεκάθαρα κίνηση αποτυπώματος ψυχικής διάθεσης, περισσότερο αυτό παρά μια στητή και πειθαρχημένη άσκηση λογοτεχνικών πρακτικών ματαιόδοξων σπουδαστών.

''Σώσε με'' ακούω κάτι πνιχτές φωνές να μου φωνάζουν κι αντικρούω - ''Σωθείτε μόνοι σας''.

Δεν έχω χρόνο για όλα αυτά. Πετάω τις πέτρες μου. Κι ας είναι οι πέτρες μου απλά λέξεις. Φτάνει που πέφτουν στο βάθος της θάλασσας ανάμεσα στο νησί του εαυτού μου και το νησί του εαυτού σου.

Κάθε πέτρα που κρατώ στα ακροδάχτυλά μου, κάθε φαινομενικά άκυρη κι άτοπη λέξη, δεν είναι παρά μια σφαίρα που ρίχνω στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Δεν είναι παρά μια κίνηση απεγνωσμένη να καταρρίψω αυτό που μας κρατά δέσμιους σε έναν προσποιητό εαυτό, αυτό που μας κάνει να μην είμαστε εμείς και να κατοικούμε ο καθένας στο νησί του, στη χώρα της αποξένωσης και της μοναξιάς.

Σεβάσμιος της Ζωής, όντας ο ίδιος μια έκφανσή της, δε δύναμαι να προκαλέσω την αλλαγή μέσω της βίας. Οι δικές μου πέτρες είναι λέξεις. Κάποιων αδερφών μου οι πέτρες δεν είναι παρά λουλούδια κι άλλων πάλι δεν είναι παρά πραγματικές πέτρες. Όλοι μας τις ρίχνουμε κάπου. Κάπου που νομίζουμε ότι θα ασκήσουν μια πίεση.

Σε κάποιων τα κεφάλια οι πέτρες-λέξεις πέφτουν σα σφαλιάρες που τους λένε να ξυπνήσουν.

Σε κάποιων τα κεφάλια οι πέτρες-λουλούδια πέφτουν σαν τελευταίο αντίο.

Σε κάποιων τα κεφάλια οι πέτρες-πέτρες πέφτουν απλά για να τους τα σπάσουν. Δυστυχώς.

Ο καθένας πολεμάει με τον τρόπο του για κάτι, ακόμη και στις περιπτώσεις που ο άνθρωπος δεν νιώθει ότι πολεμάει, ακόμη κι αν αισθάνεται ότι απλά ζει, κι ότι αυτό πάει να πει ζωή, το να σηκώνεσαι απ'το κρεβάτι σου έχοντας την επιθυμία να αδράξεις τη μέρα, να βάζεις κάτι στο στομάχι σου, ό,τι μπορέσεις ή ότι θα σου δώσει περισσότερη ενέργεια, να ετοιμάζεσαι φορώντας τα κατάλληλα κι απαραίτητα τουλάχιστον, να βγαίνεις έξω από το σπίτι πότε με μια αίσθηση μελαγχολική και πότε με μια αίσθηση ενθουσιασμού, άλλοτε ο ουρανός του νου σου να'ναι γκρίζος κι άλλοτε πολύχρωμος, να περιδιαβαίνεις δεξιά κι αριστερά ώσπου να φτάσεις στον προορισμό σου, να αρχίζεις και να τελειώνεις σα σωστός κύριος ή σωστή κυρία, να επιστρέφεις πίσω σε έναν εαυτό νωχελικό, μια επιφανειακή προσωπικότητα που χρήζει αυτοκτονίας ή ενός τίμιου απαγχονισμού, σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο, τον μόνο χρόνο που έχεις για το είναι σου μπρος στις τρεμάμενες εικόνες της καθημερινότητας που σου έταξαν, πότε σκότωσαν τη συνειδητότητά σου - ξέχασες, ζεις σωματικά και ξεδίνεις που και που για να παίρνεις τις ντόπες της ζωντάνιας που τόσο σου λείπει, σαν τότε, σαν άλλοτε που'σουν μικρό παιδί κι έπαιζες με κάθε τι, πόσο σου λείπει αυτό το παιδί κι αυτή η αίσθηση ζωντάνιας, ανεμελιάς, αθωότητας, πότε εκπορνεύτηκες σκέφτεσαι, πότε το σκότωσες αυτό το παιδάκι, ή μήπως... μήπως δεν το σκότωσες κι αναρωτιέσαι που το'κρυψες, κάτω από πιο χαλάκι, αν ψάξεις ίσως και να το βρεις, μα το κουδούνι χτυπά κι είσαι πίσω στην πραγματικότητα την ψευδή, παίρνεις το φαΐ που ένας άγνωστος σου ετοίμασε, ένας άγνωστος σου έφερε και σε έναν άγνωστο το πλήρωσες, δίχως να πεις το ευχαριστώ που τους αξίζει, δίχως να νιώθεις βαθιά την ευγνωμοσύνη που αυτή πάνω απ΄όλα σε κάνει άνθρωπο ανθρώπινο, ανοίγεις το πακέτο και ρίχνεις τα μούτρα σου εκεί μέσα, πότε πότε τρως υγιεινά, τις περισσότερες φορές όμως δεν είναι παρά βρωμιά, βρωμιά που αναγνωρίζεις πως βάζεις μέσα στο σώμα σου, μα δε σε νοιάζει γιατί εν τέλει δεν είσαι σίγουρος και σίγουρη πως αγαπάς τη ζωή και το άτομό σου, γιατί στην τελική τι είσαι και ποιός ή ποια, γιατί στην τελική τι σημασία έχει τι βάζεις μέσα στο σώμα σου αφού αυτό που βάζεις στην ψυχή σου είναι πολλές φορές χειρότερο, πιο ασυνείδητος κι ασυναίσθητος ως άνθρωπος κι απ'το χρυσόψαρο που τουλάχιστον αυτό λαμπυρίζει κι ομορφαίνει τον βυθό του μα εσύ βρωμίζεις την ζωή κι ας είναι η ζωή έτσι, ζωή κι όχι αγώνας, όχι πόλεμος, όχι συμφέρον, όχι, εσύ δε θα εγκαταλείψεις, θα συνεχίσεις μέχρι να πέσει η ταφόπλακα, που τουλάχιστον αυτή θα σου φέρει την λύτρωση απ'τα βασανιστήρια στα οποία σε βάζει ο νους σου, πότε θα'ρθει, μα γιατί σκέφτεσαι, αφού όλα τα'χεις λυμένα εσύ, εσύ εγωιστή κι εγωίστρια αδερφέ κι αδερφή μου που στα μάτια σου φανερώνεται όλο το μυστήριο της ζωής, μα γιατί γιατί γιατί, γιατί δεν το βλέπεις αυτό που βλέπω, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω σε μια γλώσσα στην οποία θα με καταλάβεις, γιατί να μην μπορώ να μπω στη θέση σου, στο νου σου, να γιατρέψω εσένα και να γιατρέψω κι εμένα απ'όλο αυτό το ψέμα, απ'όλη αυτή την ψευδαίσθηση, την πλάνη στην οποία παίζουμε μαζί ρόλους κομπάρσων κι η ψυχή μας σφίγγεται, πονά, φωνάζει, μέσα στα μαξιλάρια μόνη της σπαράζει, ωωωωχ, ένας αναστεναγμός που δεν έχει τη δύναμη να πάψει να υπάρχει εθελούσιος, ίσως γιατί κάτι μέσα, κάτι πίσω από αυτόν τον αναστεναγμό, στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας, αυτό που δεν μπορούμε με τίποτα να προγραμματίσουμε κι άρα ευτυχώς δεν μπορούν κι άλλοι να προγραμματίσουν, αυτό που μας στέλνει κάποια μηνύματα, αποκωδικοποίητα που όμως γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο κρύβουν μέσα τους την ελπίδα, την ελπίδα που λέει ότι η ζωή θα μπορούσε να είναι καλύτερη κι ο εαυτός μας πιο υποφερτός, πως ίσως να μπορέσουμε κάποτε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας κι έτσι να μπορέσουμε να τον προσφέρουμε και στους άλλους, να μάθουμε έτσι ο ένας τον άλλο, να πιαστούμε και να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε, να χορέψουμε και να δούμε ένα γαμημένο ηλιοβασίλεμα, τα βελούδινα χρώματα του ροδοκόκκινου σχεδόν μωβ ουρανού ένα απόβραδο του Οκτώβρη, να κάνουμε τουλάχιστον αυτό κι ας πεθάνουμε αλλά να πεθάνουμε αληθινοί, τότε που θα μοιάζουμε μ'αγγέλους, με τα κεφάλια ψηλά και τις καρδιές γεμάτες, γιατί γιατί γιατί, τόσα θα σου έλεγα αδερφέ κι αδερφή μου αν μου έδινες την ευκαιρία να μπω για μια στιγμή στον νου σου και να σου πω πως η ζωή είναι πόλεμος κι ειρήνη, κι ότι αξίζει γιατί μας κάνει τόσο να πονάμε και τόσο να χαιρόμαστε, τότε που νιώθουμε λίγο παραπάνω ζωντανοί, όταν αποφεύγουμε τη συναισθηματική νωθρότητα, τόσα θα σου'λεγα, μα είν'η πόρτα της ψυχής σου κλειστή, κι ο πάγος γύρω απ'τον εαυτό μας δε σπάζει με πέτρες, κι οι δικές μου πέτρες-λέξεις που ρίχνω στο βυθό μήπως και γεμίσω το χάσμα το αναμεταξύ μας και μπορέσουμε έτσι να ενώσουμε τα νησιά του εαυτού μας αντί να πνιγόμαστε στην προσπάθεια να'ρθουμε κοντά και να πούμε ένα γεια αληθινό, να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλο στον ώμο και να νιώσουμε ότι κάποιος μας καταλαβαίνει και δεν είναι τόσο άσχημο το να ζεις τελικά που να ξέρω αν φτάνουν, ααααχ, ποιος να σε καταλάβει άνθρωπε όταν εδώ ούτε καν εσύ δεν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, ζωή ζώσα που πνίγεται μέσα σε μια κουταλιά σάλιου, ιδρώτα κι αίματος.

Σε ποιον πετάμε τις πέτρες;

Στον καθρέφτη, μήπως και σπάσει και χαθεί για πάντα η απρόσωπη προσωπικότητα, η πλάνη του εαυτού που τόσο μας βασανίζει.

Στον μόνο εχθρό που'χει ο άνθρωπος, τον εαυτό του.

Μήπως και τον σκοτώσουμε και μπορέσουμε να απελευθερωθούμε και ζήσουμε έστω και για λίγο, έστω και για ένα ηλιοβασίλεμα ως αληθινοί άνθρωποι, με τα λάθη τους και τα σωστά τους, με τα συναισθήματά τους.

Τελικά ο άνθρωπος είναι συναισθηματικός κι η λογική του είναι ο δούλος των παθών του.

Εκτός κι αν... εκτός κι αν το συναίσθημα είναι η ανώτατη μορφή λογικής και μας διαφεύγει.

Ποιος ξέρει, μα και τι σημασία έχει...

Ο ήλιος θα ανατείλει και θα δύσει και πάλι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στης σάρκας ο μόλυβδος τ'άνθη μυρίζει.

Κι η ψυχή μου σαστίζει,

Περιστέρι πετάει,

Γαλήνη που σπάει,

Θάλασσας πλάνη,

Στον καθρέφτη του νου,

Το βάζο πετώ,

Τη σκανδάλη τραβώ,

Ποιός περιμένει,

Κοιτάζει να βρει,

Στο στόχο πνιγμένη,

Ματιά γοερή,

Σωστό περιστέρι,

Σηκώνω το χέρι,

Γι'άλλη μια φορά,

Οπλισμένος ξανά,

Κάνω πως την πιάνω κι ας πιάνω ένα βάζο,

Σκύβω κι απ'το μυαλό μου τη βγάζω,

Δεν πειράζει, θα πάρω το ρίσκο,

Ψάχνω μα δε τη βρίσκω,

Πέτρα! Πέτρα, πέτρα...

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη jplenio.

Μονόλογος Εκλιπόντος

Δε θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από τότε που έπαψα να σκέφτομαι.

Έχω ξεχάσει ακόμη και τις αναμνήσεις μου.

Η ζωή μου διήρκεσε όσο μια στιγμή και τα συναισθήματα που κάποτε είχα, ξεθώριασαν, όπως ακριβώς κι ο ουρανός μετά τη δύση του ηλίου.

Όλα είναι στάσιμα κι ο χρόνος υπάρχει μόνο στον νου.

Όλα υπήρξαν μια φορά και ήταν σαν να μη συνέβησαν ποτέ.

Οικογένεια, συγγενείς και φίλοι. Ο κόσμος μου όλος δεν ήταν παρά ψευδαισθήσεις ενός τρελού απέθαντου.

Έλα που όμως δεν ήμουν αθάνατος.

Κάποτε κρατούσα τη ζωή και την αγάπη στα δυο μου χέρια κι έψαχνα να βρω που πάω.

Πήγα, βρήκα, έχασα και ξαναβρήκα.

Αυτό που βρήκα το άφησα να φύγει, γιατί αγάπη πάει να πει θυσία.

Γύρισα πίσω, κλείστηκα κι έμεινα μόνος.

Δεν ένιωσα την μοναξιά παρά την μοναχικότητα.

Ένας ευτυχής λυπημένος.

Δεν ήταν σαν να μη ζούσα, μέχρι που πέθανα και κατάλαβα πως δε ζούσα.

Η μόνη μου ευχαρίστηση ήταν η σκέψη που όμως χάθηκε κι αυτή μαζί με μένα.

Όπως χάθηκε κι ο Θεός που έφυγε μαζί μου.

Κι εγώ Θεέ μου, εαυτέ μου! Μόνος πάλι, μόνος πάντα, θα ζω πεθαμένος μέσα στις σκέψεις που δεν πρόλαβα να ξεστομίσω.

Γιατί η ζωή μου δεν ήταν παρά μόνο μια στιγμή, κι ας ξεγελάστηκα.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη darksouls1.

Γραμμένο τον Οκτώβρη του 2015.

Τρίτης Ηλικίας Γάμος

Να την πάλι, για άλλη μια φορά, όπως τότε που ήταν νέα και γεμάτη έντονα συναισθήματα για τα μελλούμενα κι όλα όσα φανταζόταν πως θα μπορούσαν να συμβούν.

Είν'η δεύτερή της φορά και τώρα ξέρει πλέον καλύτερα απ'τον καθένα πόσο σημαντικό μυστήριο είναι το μυστήριο του γάμου.

Βλέπει στον καθρέφτη το πρόσωπό της και πίσω από τα ρυτιδιασμένα μάτια αναγνωρίζει το νεανικό πρόσωπο που είχε κάποτε, μα τώρα, αν και το φως άρχισε να σβήνει κάπως, να ξεθαμπώνει, αναγνωρίζει ότι διακατέχεται από μια σοφία, τη μόνη σοφία που μπορεί να αποκτήσει κανείς στη ζωή του, αυτή της ζώσας ζωής.

Με μια μαεστρική κίνηση, βάζει το κραγιόν της, κι ας της ξέφυγε λίγο, χαμογελά κι είναι πιο έτοιμη από ποτέ να παντρευτεί τον αιώνιο σύζυγό της, που την περίμενε για να την πάρει ήδη απ'όταν είχε γεννηθεί.

Κοίταξε για μια τελευταία φορά έξω από το παράθυρο κι ένα δάκρυ κύλησε για όλη αυτή την ομορφιά που ήξερε πια, καλύτερα απ'όλους, ότι είναι η ζωή.

Εδώ που φτάσαν όλα, τίποτα δεν μένει για να ελπίζει παρά μόνο σε μια τελευταία κίνηση αξιοπρέπειας.

Με το νυφικό της, τα χτενισμένα και καλλωπισμένα της μαλλιά, με το έντονο κόκκινο χρώμα που φώλιαζε στα χείλη της ήταν πλέον ετοιμότερη από ποτέ.

Άνοιξε το συρτάρι, πήρε το όπλο που είχε ετοιμάσει πρωτύτερα και με περίσσεια αποφασιστικότητα έβαλε τέλος στη ζωή της, βρίσκοντας τον παντοτινό της άντρα, τον Θάνατο.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη ArtsyBee.

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο αποτελεί μια άσκηση 5λέπτου από σεμινάριο δημιουργικής γραφής με θέμα μια ηλικιωμένη κυρία 70 ετών η οποία βάζει το κραγιόν της πριν παντρευτεί. Πλάκα είχε...!

Young Goethe in Love

Ο Γιόχαν Βολφγκανγκ φον Γκαίτε ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος του πνεύματος, γερμανικής καταγωγής.

Παρακολούθησα μια ταινία που ακούει στο όνομα ''Young Goethe in Love'' και ουσιαστικά αφορά μια περίοδου της ζωής του όπως και κάποια βιώματα. Όταν ήταν νέος, γύρω στα 24 του χρόνια, είχε ταξιδέψει για να εργαστεί σε δικηγορικό γραφείο στην Λειψία της Γερμανίας. Εκεί έκανε έναν πολύ καλό φίλο κι ερωτεύτηκε μια κοπέλα της περιοχής. Που να φανταζόταν όμως όσα θα του συνέβαιναν, μιας κι ένα τραγικό παιχνίδι από την μοίρα, του έδωσε τα εφόδια ώστε να δημιουργήσει κάτι το οποίο του άλλαξε εξ ολοκλήρου τη ζωή κάνοντάς τον διάσημο εν μια νυκτί στη χώρα του. Όσα προέκυψαν διαδραματίζονται στην ταινία αυτή, και στόχος της ταινίας είναι να καταδείξει, αφενός τον άνθρωπο Γκαίτε, κι αφετέρου την πηγή έμπνευσης του έργου του ''Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου''.

Το έργο αυτό, αποτέλεσαι έμπνευση για πολλούς ανθρώπους της εποχής, οι οποίοι με τη σειρά τους επηρέασαν τον κόσμο μας σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Από τη μια έχουμε έναν νέο με έντονες εκλάμψεις πνεύματος, με μια μεγαλόπνοη κατανόηση για τη ζωή. Μέσω των βιωμάτων του κι αξιοποιώντας τα προτερήματά του κατάφερε να γίνει γνωστός μέσα σε μια μέρα. Το βιβλίο του ήταν από τα πιο ευπώλητα της εποχής, κι η δόξα του μεγάλωσε ακαριαία.

Από την άλλη έχουμε νέους σ'όλη την Ευρώπη να διαβάζουν Γκαίτε και να δονούνται βαθιά μέσα τους απ'όσα είχε να τους πει μέσω του έργου του.

Ο συνδυασμός αυτός, έφερε κάποια εκρηκτικά αποτελέσματα αλλαγής στις ζωές των ανθρώπων.

Για παράδειγμα, ο Ναπολέων επηρεάστηκε και γοητεύτηκε σε μεγάλο βαθμό απ'τον φιλέλληνα Γκαίτε και μέσω των εκστρατειών του και της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του άσκησε μεγάλη επιρροή στα μεγαλύτερα κράτη της τότε Ευρώπης.

Δεν είναι όλο αυτό απίστευτο;

Δεν είναι πολύ παράξενο;

Αυτή η σύνδεση η άχρονη από κάθε μεγάλο πνευματικό κομμάτι που βγήκε στην επιφάνεια της ζωής μας;

Όλη η αρχαία Ελλάδα επηρέασε και κατά κάποιο τρόπο διαμόρφωσε τη σημερινή Ευρώπη. Αυτό το βλέπουμε και μέσα απ'το παράδειγμά μας. Ο Γκαίτε ήταν από τους πιο μορφωμένους της εποχής του κι οι κλασσικές του σπουδές υπήρξαν σε βάθος. Επηρεασμένος από τα τραγικά έργα, δημιούργησε κάτι αντίστοιχο, κι επηρέασε σύγχρονούς του αλλά κι επόμενες γενιές οι οποίες με τη σειρά τους έβαλαν το λιθαράκι τους στον κόσμο μας.

Η σύνδεση όλων αυτών είναι χαοτική. Κι είναι τόσο παράξενο αλλά κι όμορφο το ανθρώπινο πνεύμα, ή για να το θέσω καλύτερα, το πνεύμα ως Πνεύμα.

Η ταινία δεν ήταν υπερπαραγωγή, κατάφερε όμως να αναδείξει κάποια σημαντικά στοιχεία και να ευαισθητοποιήσει. Ήταν μια καλή προσπάθεια, κι εγώ εν τέλει δεν είμαι κριτικός. Ήθελα απλώς να περάσω ένα μήνυμα. Κι ελπίζω να το πέρασα.

Υλικό του Γκαίτε που βρήκα σε έναν ενδιαφέρον ιστότοπο μπορείτε να βρείτε πατώντας εδώ.

Ορίστε το trailer της ταινίας:

Υ.Γ. Ορίστε ένα βιντεάκι που εξηγεί με πολύ ωραίο τρόπο ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός.

Την εικόνα ''δανείστηκα'' από τον ωκεανό του διαδικτύου.

Ζώα και Δικαιώματα

Η ζωή θα μπορούσε μέσα σε όλα να ιδωθεί κι ως η μάχη των μαχών, η σύγκρουση των συγκρούσεων. Αυτό προκύπτει ανάλογα με τον τρόπο που εξετάζει κάποιος το σύνολό της, την εικόνα της.

Υπάρχει όμως και κάτι που μέσα στις τόσες συγκρούσεις, στις τόσες μάχες, κάνει τα αδύνατα δυνατά απλά και μόνο ενώνοντας κάθε τι φαινομενικά ξένο με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Κι αυτό δεν είναι παρά η δύναμη της αγάπης, της φιλότητας.

Η αγάπη είναι το τσιμέντο που μας ενώνει. Μπορεί να μην είναι ο κύριος στόχος αλλά αποτελεί σίγουρα το μέσω επιδίωξης οποιουδήποτε σκοπού αποβλέπει στην ολοκλήρωση και στην ένωση της ζωής που μας διακατέχει.

Η αγάπη, δεν είναι παρά το καλύτερο κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε, με στόχο πάντα να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή ως όλον, ως κόσμος. Δε ζούμε για την αγάπη, αλλά ζούμε πραγματικά μέσω αυτής.

Οι άνθρωποι, αν και δυσκολεύονται να δουν το πραγματικό της νόημα, παρόλα αυτά βιώνουν κάποιες εκλάμψεις μέσα απ'τις οποίες τους φανερώνεται η ομορφιά αυτού του κόσμου.

Αυτές οι εκλάμψεις αφορούν τόσο την αγάπη απέναντι στο ανθρώπινο είδος, όσο και την αγάπη για όλη την πλάση και τη φύση. Τα ζώα, δε θα μπορούσαν να λείπουν απ'το βασίλειο της αγάπης, γι'αυτό ακόμη και σήμερα, αν κι ακόμη τα εκμεταλλευόμαστε σωρηδόν, κάποιοι έχουν αρχίσει να τους αποδίδουν την αξία που τους αναλογεί.

Τα ζώα, μπορεί να μην έχουν ανεπτυγμένη τη συνείδησή τους σε σημείο αντίστοιχο με το δικό μας, αλλά παρόλα αυτά, μετέχουν στη ζωή. Η ζωή η ίδια εκφράζεται και μέσα από αυτά, όπως κι απ'τα φυτά επίσης. Τα επίπεδα συνειδητότητας σαν σκαλοπάτια κατεβαίνουν όσο εξετάζουμε λιγότερο ανεπτυγμένες μορφές ζωής. Μα ποιος μπορεί να πει ότι δεν κατοικεί στα σώματά τους, αυτό που νιώθουμε να κατοικεί και στα δικά μας σώματα;

Οι άνθρωποι, δημιούργησαν τα δικαιώματά τους και στηριζόμενοι σε αυτά διεκδίκησαν μια καλύτερη ζωή. Μπορεί ακόμη να μην έχουμε καταφέρει όλα όσα αυτά πρεσβεύουν, ωστόσο, έχουμε επιλέξει την κατεύθυνση συνένωσης.

Το ίδιο ισχύει και για τα δικαιώματα των ζώων.

Τα ζώα, αν και δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χάρη σε κάποιους ευγενείς ανθρώπους που αναγνωρίζουν πως αυτά είναι έμμεσοι συγγενείς μας, έχουν πλέον την ευκαιρία να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή με λιγότερο πόνο, μια ζωή με περισσότερο σεβασμό. Μια ζωή με αγάπη.

Οι στενόμυαλοι, οι αυθάδεις, οι καχύποπτοι αδερφοί μου, θα βρουν τα λόγια αυτά σχεδόν αιρετικά. Τους συμπονώ για το γεγονός πως δεν μπορούν να δουν τον κόσμο όπως μου φανερώνεται, μα δεν μπορώ να σιωπήσω μπρος σ'αυτή την αδικία ενός μέρους της ζωής απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί σε βαθύτερη ανάλυση, η ζωή, το σύμπαν, ο κόσμος, ο αγαπητός Θεός, όλα αυτά που ταυτίζονται, φανερώνονται μέσα από εμάς, τα ζώα και τα φυτά, ακόμη ακόμη κι απ'τα άψυχα αντικείμενα που κάποτε μπορεί να φιλοξενούσαν ζωή. Γιατί όλα αυτά είμαστε εμείς, και δεν υπάρχουν παρά φαινομενικά έξω από εμάς. Είναι μικρές μικρές πλάνες που μας δημιουργούν μεγάλα και μεγαλύτερα προβλήματα.

Προσωπικά, παλεύω να αλλάξω τις συνήθειές μου και να ακολουθήσω τα πιστεύω μου όσο πιο δυνατά μπορώ. Η ιδεολογία του βιγκανισμού ξεπηδά τα τελευταία χρόνια όλο και σε περισσότερα κεφάλια. Είναι μια αναδυόμενη τάση η οποία αν και πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως μόδα κι ίσως να φέρει πολλά στοιχεία αυτής, φαίνεται πως έρχεται για να αλλάξει σιγά σιγά τον κόσμο μας.

Οι λόγοι που με οδηγούν στο να αποδεχθώ τον βιγκανισμό είναι πρώτα και κύρια ηθικοί, ή αλλιώς ιδεολογικοί. Υπάρχουν κι άλλοι που στηρίζονται στα θετικά αποτελέσματα όπως η άποψη που υποστηρίζεται από πολλούς κι αφορά την υγεία μας (μα για την οποία δε γνωρίζω πολλά και δεν παίρνω θέση), η άμεση σχέση που έχει με την καλυτέρευση του περιβάλλοντος και του κλίματος που κι αυτά σιγά σιγά εδραιώνονται ως προβληματικές καταστάσεις στη ζωή μας, μα και οικονομικοί λόγοι που δεν έχουν αρχίσει να διαφαίνονται, διαφορετικά θα είχαμε περάσει ήδη σε μια πιο βίγκαν οικονομία.

Ο βιγκανισμός στα απλά ελληνικά είναι η αυστηρή χορτοφαγία. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθόντας αυτή την ιδεολογία σταματάς να χρησιμοποιείς οτιδήποτε προέρχεται από ζώο. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Γιατί; Γιατί όλη η οικονομία μας είναι δομημένη έτσι ώστε το να καταναλώσεις ζωϊκής προέλευσης προϊόντα είναι σχεδόν μονόδρομος. Θέλει προσήλωση και ισχυρή δύναμη θέλησης ώστε να κόψεις αυτές τις καταναλωτικές συνήθειες.

Στον κόσμο του αύριο που αποβλέπουν οι προσπάθειές μου, ο βιγκανισμός έχει ακόμη μεγαλύτερη θέση στην κοινωνία μας. Το πόσο διορατικός είμαι, θα φανεί μέσα στα επόμενα χρόνια.

Γιατί όμως να δει κανείς τα πράγματα όπως του τα δείχνω;

Οι άνθρωποι είναι τα αδέρφια μου, τα ζώα τα ξαδέρφια μου.

Και μη με ρωτάτε τι βαθμό συγγένειας έχω με τα φυτά κι ακόμα ακόμα με τις πέτρες.

Δέχομαι τον όποιον λιθοβολισμό, γυρνάω και το άλλο μάγουλο, μα η αλήθεια μου είναι μία.

Και σ'αυτή την αλήθεια μπορεί να μην πιστεύουν ακόμη οι περισσότεροι, αλλά αυτό, ως επί το πλείστον, το κάνουν από άμυνα.

Θεωρώ ακράδαντα ότι ο άνθρωπος πάνω απ'όλα είναι υποκριτής, κι ότι η υποκριτική του ικανότητα δεν είναι κι η πιο ανεπτυγμένη. Καταλαβαίνω την αδυναμία του να δει τα πράγματα όπως είναι και να αποδεχθεί πως είναι ένας κακός εγωιστής που στο τέλος της μέρας μοιάζει με διάβολο παρά με Θεό. Πως είναι ένας έμμεσος φονιάς, που είναι τόσο χέστης που αν έπρεπε να σφάξει το ζωντανό για να το φάει τότε σε μια μέρα θα γινόταν σχεδόν όλος ο κόσμος βίγκαν. Εν τέλει, μας νοιάζει μόνο ο εαυτός μας, κι είμαστε εγωίσταροι. Μα αυτό είναι ανθρώπινο. Κατακριτέο μεν, αλλά και τι να κάνουμε; Μας λείπει η αγάπη, μας λείπει η σοφία.

Με το ζόρι δε γίνεται τίποτα.

Υπάρχει τρόπος να ζήσεις όντας βίγκαν. Τόσοι άνθρωποι το καταφέρνουν. Τόσες μελέτες το αποδεικνύουν.

Το μόνο που θα ήθελα να ζητήσω από τον κόσμο είναι αυτό: αποδέξου άνθρωπέ μου πως για την πάρτι σου και μόνο, για τις δικές σου απολαύσεις, προκαλείς τόσο κακό που δεν μπορείς να φανταστείς, τόσο κακό που αν μπορούσες να το δεις θα έβαζες τα κλάματα σαν μικρό παιδί, γιατί μέσα σου εν τέλει είσαι ένας χαμένος στον εαυτό του άγγελος.

Κι είναι κρίμα, απέναντι στην ίδια τη ζωή, είναι κρίμα.

Απέναντι στα ζώα είναι κρίμα.

Απέναντι στη φωτιά που σιγοκαίει μέσα μας είναι κρίμα.

Κρίμα που προκαλούμε τόσο κακό ενώ είμαστε ικανοί για τόσο καλό.

Μα όλα αυτά, έρχονται και δένουν σιγά σιγά. Ο κόσμος αρχίζει να αφυπνίζεται. Ναι, θα συνεχίσουν να σφαγιάζονται, να βασανίζονται και να εκμεταλλεύόνται. Για διάφορους λόγους. Και λοιπόν τι;

Μια θεϊκή σπίθα που άκουγε κάποτε στο όνομα Γκάντι είχε πει: γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.

Πόσο σοφή κουβέντα...

Προσπαθώ να γίνω η αλλαγή, μπορεί να μην καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο, μα δε θα αφήσω τον κόσμο να αλλάξει αυτό που πραγματικά είμαι. Κι αυτό που είμαι είναι πολύ ανώτερο απ'αυτό που νομίζω. Το νιώθω, κρύβεται βαθιά μέσα μου όπως και μέσα σε κάθε ύπαρξη.

Μια μέρα ελπίζω σ'έναν χορό ξέφρενο ανάμεσα σε ζώα κι ανθρώπους. Σ'έναν κήπο αγάπης, στο βασίλειο της θεϊκής ψυχής που φανερώνεται μέσα απ'τον καθένα και την καθεμιά μας, το καθένα τους.

Πείτε μου τώρα να κόψω και τα φυτά γιατί νιώθουν και πονούν κι αυτά. Μακάρι αν είναι έτσι να μπορούσα να το κάνω. Παρόλα αυτά, δείχνω σεβασμό για κάθε τι που βάζω στο κορμί μου. Δείχνω σεβασμό στη φύση όλη, γιατί η φύση είμ'εγώ. Κι αυτή η ταύτιση είναι η μεγαλύτερη πράξη αγάπης.

Το ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται ρομαντικά και πως το μέλλον που προοιωνίζομαι μοιάζει ουτοπικό, μα δεν με νοιάζει. Όλα αυτά με βοηθούν να ζήσω σ'ένα πιο ήρεμο παρόν, γιατί εν τέλει μόνο αυτό έχω στα χέρια μου. Κι αυτή η ουτοπία με βοηθά να προχωρώ μπροστά δημιουργώντας έναν καλύτερο, πιο ολοκληρωμένο, κόσμο.

Ας βάλουμε λίγο τσιμεντάκι στη ζωή μας, θα στηρίξει τις τρεμάμενες καρδιές μας...

Και κάτι τελευταίο, μακάρι να ήμουν τόσο φιλόζωος ή φιλάνθρωπος όσο θα ήθελα, δεν είμαι όμως. Απλά προσπαθώ να δείξω τον σεβασμό που αξίζει κάθε ζωή. Δεν είμαι άγιος, μήτε και διαολεμένος.

Το παρόν το αφιερώνω σε όλους τους φίλους μου, τα ξαδέρφια μου, τα ζώα, σαν φόρο τιμής για την κοινή μας προέλευση και το κοινό μας τέλος. Ευτυχώς που'χουμε κι αυτά στη ζωή μας και την κάνουν λίγο πιο όμορφη μέσα στην τόση επιπολαιότητά μας...

Υ.Γ.1) Αν δεν μπορείς να κόψεις την κατανάλωση των προϊόντων ζωικής προέλευσης, προσπάθησε τουλάχιστον την μείωσή τους. Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις ως δείγμα σεβασμού.

Υ.Γ.2) Μακάρι την αγάπη που δείχνει ο κόσμος για τα σκυλιά και τα γατιά να την έδειχνε και για τα υπόλοιπα ζώα, κι αυτά που τρώει.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη PublicDomainPictures.

Πραγματική Αγάπη

Αααχ, η αγάπη, αυτή η χιλιοειπωμένη λεξούλα, που τόσο ταρταράει η ψυχή του καθενός και μόνο στο άκουσμά της. Αυτή η λέξη, της οποίας η έννοια είναι τόσο αφηρημένη που κάνει τον κόσμο να σφαγιάζεται για το πραγματικό της νόημα. Αυτή η λέξη που δημιουργεί τόσες και τόσες πλάνες στον κοσμάκι.

Τι είναι η αγάπη; Η πραγματική αγάπη;

Είναι κανείς άραγε ποτέ σε θέση να δώσει έναν ορισμό, τέτοιον που να μπορούν όλοι να αποδεχθούν ως αληθινό και κυρίαρχο απλά συναισθανώντας τον;

Και τι πιστεύουν οι περισσότεροι πως είναι η αγάπη;

Η αγάπη, είναι μια ολίγον τι αφηρημένη έννοια, κι ως τέτοια, είναι δύσκολο να την προσδιορίσει κάποιος. Παρόλα αυτά, εμείς οι άνθρωποι, μέσα στις τόσες και τόσες πλάνες μας, μπορούμε να νιώσουμε τι δεν είναι αγάπη κι ας καμαρώνει μια ψευτιά ως τέτοια στον κόσμο τούτο.

Πιστεύουν πολλοί ότι η αγάπη χωρίζεται στην αγάπη των γονέων, των αδερφών, των συγγενών. Σε αυτή που νιώθουμε για τους φίλους μας, τον ή την σύντροφό μας και σπανιώς για τον κόσμο όλο, για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε καν και ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ μα παρόλα αυτά νιώθουμε ήδη πράγματα γι'αυτούς.

Των πολλών η αγάπη λέει, επειδή σε αγαπάω, θέλω να σε προστατεύσω από τους φόβους που εγώ έχω. Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο. Εγώ ξέρω πως μπορεί να πέσεις και να χτυπήσεις, να πονέσεις και δε θέλω να πονέσεις, γιατί; Γιατί σε αγαπάω. Άλλες φορές λέει και πάλι μην και μην. Μην αυτό, μην εκείνο. Άκου με. Εγώ ξέρω, εγώ θέλω το καλό σου. Μην ξεφεύγεις απ'τις προσδοκούμενες συμπεριφορές, μη με ξαφνιάζεις, μη με τρομάζεις. Πόση αγάπη κρύβεται σε όλα αυτά άραγε;

Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό ενώ εγώ σε αγαπάω; Αφού εγώ σ'αγαπώ και θέλω το καλό σου γιατί δε μ'αγαπάς κι εσύ πίσω; Τι εγωισμός ηλίθιος είν'αυτός...

Γίνεται να υπάρχει αγάπη υπό όρους και προϋποθέσεις;

Μα φίλοι μου, αδέρφια μου. Η αγάπη, είναι μια δύναμη που μας ενώνει και μας ωθεί προς τα πάνω. Είναι αυτή η οποία μας παρέχει τη δυνατότητα να φτάσουμε κοντά στη θέωση. Μέσω της αγάπης, ξεπερνάμε κάθε δυσκολία πιο εύκολα. Κι εν τέλει, η αγάπη είναι το χρησιμότερο εργαλείο μας για να πορευθούμε στο μονοπάτι που λέγεται ζωή.

Η αγάπη όμως, είναι μια δύναμη που πηγάζει μέσα από τον νου μας, κι ο νους για να αγαπήσει θα πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη κατάσταση.

Ποια είναι όμως αυτή η κατάσταση;

Ο άνθρωπος, χρειάζεται όλο κι όλο μια ψυχή ικανή για να αγαπήσει. Στην αρχή της ζωής του, την έχει, μετά φαίνεται πως σιγά σιγά τη χάνει. Για να αγαπήσεις, πρέπει να είσαι ικανός ώστε να ξεπερνάς κάθε χαζή σκέψη, κάθε αρνητικότητα. Θα πρέπει να'χεις μάθει να αναγνωρίζεις ό,τι καλό υπάρχει σ'αυτόν τον κόσμο. Κάτι που ίσως ξέρουμε στην αρχή μα το ξεχνάμε αργότερα.

Και αγαπούν αυτοί που είναι δυνατοί. Γιατί προϋπόθεση της αγάπης, είναι η ελευθερία. Ελευθερία μπρος σε ό,τι σε κάνει να νιώθεις πως σε συνθλίβει, άσχετα με το αν όντως το κάνει. Αυτό που μετράει στη ζωή, είναι οι αισθήσεις και οι παραισθήσεις. Όχι οι ίδιες οι καταστάσεις αλλά ο τρόπος που τις αντιλαμβανόμαστε, τις μεταφράζουμε και τις κατανοούμε μέσα μας.

Η δύναμη του ανθρώπου να αποκτήσει την ελευθερία του νου του, αυτή που θα τον κάνει να νιώσει ελεύθερος ακόμη και στο κελί της φυλακής του, αυτή θα του προσφέρει και την αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τόσο πολύ συμβάλλει στην αγάπη, όσο τίποτα άλλο.

Ο δυνατός, ελεύθερος κι αξιοπρεπής άνθρωπος μόνο μπορεί να αγαπήσει.

Γιατί εν τέλει αγαπώ θα πει παραδίνομαι στη ζωή, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από εμάς τους ίδιους. Κάθε μέρα παθαίνουμε ζωή.

Και μη γελιέστε πως η αγάπη δεν είναι εγωισμός. Είναι όμως ο καλός εγωισμός, αυτός που λέει ότι σ'αγαπώ, γιατί αγαπώντας σε ζωή, νιώθω καλύτερα και μέσα από αυτήν μου την αίσθηση νιώθεις κι εσύ καλύτερα. Είναι ένας κύκλος αμυδρός που όλο ανεβαίνει κι ανεβαίνει όταν διακατέχεται από αγάπη.

Μπρος στο χωρισμό της ιδιοτέλειας και της ανιδιοτέλειας, το μόνο που κάνει η αγάπη είναι να γκρεμίσει τους όρους αυτούς γιατί είναι άχρονη και μόνο παροντική. Δεν σας αγαπώ γιατί προσδοκώ κάτι, σας αγαπώ γιατί αγαπώντας σας νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου και με τον κόσμο. Είναι κακό αυτό; Κατ'εμέ όχι, κι αυτό γιατί είναι το αληθινότερο, πιο άμεσο, πιο ξεκάθαρο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.

Πραγματικά, είναι λες κι όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο να αγαπήσουμε. Λες κι ο σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.

Η πραγματική αγάπη, χρειάζεται δύναμη, ελευθερία και αξιοπρέπεια ώστε αυτός που αγαπά να είναι σε μια νοητική και συναισθηματική κατάσταση τέτοια που να μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του στους άλλους επειδή ο ίδιος το θέλει. Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του όπως και τους άλλους.

Αγάπη θα πει ανοίγομαι και χάνομαι στην αγκαλιά της ζωής. Θα πει πως κατανοώ τη ζωή, καταλαβαίνω προς τα που οδεύει αυτό το συνεχιζόμενο ταξίδι προς τα μέσα μας.

Κι έχοντας ο άνθρωπος αγάπη τόσο για τον εαυτό όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο μέσα του, θα είναι και σε θέση να δεχθεί κάθε τι διαφορετικό από αυτό που ενδεχομένως να τον φόβιζε πιο πριν. Να καταλάβει ότι μέσα στην τόση διαφορετικότητα που μας περιβάλλει, κανείς μπορεί να αναγνωρίσει κοινή αρχή. Άρα, γιατί να μη σέβεται, να μην δείχνει κατανοήση και να μη δίνει μια χείρα βοηθείας σε όσους το έχουν ανάγκη; Κι ας μη γελιόμαστε, όλοι έχουμε ανάγκη από μια χείρα βοηθείας, από ένα χέρι που θα μας χαϊδέψει, από μια αγκαλιά συμπονετική κι από δυο όμορφα και τρυφερά λόγια που ενδυναμώνουν την ψυχή μας κι η ψυχή μας με τη σειρά της την ψυχή του σύμπαντος.

Ο αδερφός κι η αδερφή που αντικρύζουμε απέναντί μας, όχι μόνο δεν είναι απέναντί μας αλλά στην ουσία είναι μέσα μας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον ή την βοηθήσουμε ώστε να ξεκλειδώσει την πόρτα της ζωής, να γνωρίσει το άτομό του, να απελευθερωθεί απ'τα δεσμά του και να πετάξει σαν πουλί στον ουρανό του κόσμου μας. Αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος, ελευθερία. Η ελευθερία ως κατάσταση του νου είναι η αρχή για κάθε τι.

Τι κρίμα που σήμερα όλη μας η ζωή είναι δομημένη με τρόπο που μας περιορίζει συνεχώς. Και πως, μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα να μπορέσει κανείς να σπάσει τα δεσμά του; Πως να ηρεμήσει ο άνθρωπος και να δει τα πράματα καθαρότερα μπρος σ'αυτό το ξέφραγο αμπέλι όπου όλοι τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση σαν τρελοί;

Σκεφτείτε φίλοι κι αδερφοί μου, πόσο πιο όμορφος και παραδεισένιος θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος μας αν ήμασταν διατεθειμένοι να μάθουμε να αγαπούμε πραγματικά, τόσο τον εαυτό μας όσο και τον πλησίον μας, γιατί ας μη γελιόμαστε, κι ο πλησίον μας εμείς είμαστε.

Ωστόσο, το πιστεύω βαθύτατα, κι ας πλανόμαι. Η ομορφιά κι η αγάπη μπορούν και θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο. Αυτό θα γίνει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος της αγάπης είναι ο πιο λογικός κι άξιος δρόμος που αξίζει να ακολουθήσουμε.

Εν τέλει, η πραγματική αγάπη, ταυτίζεται με τη λογική και τη σοφία της ζωής.

''Όσο περισσότερο  εκφράζει ένας άνθρωπος την αγάπη του, τόσο περισσότερο τον αγαπούν οι άλλοι. Κι όσο περισσότερο τον αγαπούν οι άλλοι, τόσο ευκολότερο είναι γι'αυτόν να τους αγαπάει. Μ'αυτό τον τρόπο, η αγάπη είναι αιώνια.'' ~ Από το βιβλίο «Ημερολόγιο Σοφίας», Λέων Τολστόι.

Υ.Γ. 1) Αιώνια είναι μόνο η στιγμή κατά την οποία τα συναισθήματά μας είναι τόσο καθαρά ώστε να μην υπάρχει οτιδήποτε άλλο. Κι ο ενάρετος κύκλος της αγάπης, μας τραβά απ'το χέρι και μας ωθεί στην ανύψωση και στη θέωση.

Υ.Γ. 2) Ποιος έχει τη δύναμη για όλα αυτά; Ή μάλλον, ποιος μπορεί να την ξυπνήσει μέσα του;

Υ.Γ. 3) Μπορεί η αγάπη να κάνει διακρίσεις στους οργανισμούς μέσα από τους οποίους φανερώνεται η ζωή;

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Bessi.