Η Αγάπη των Χριστουγέννων

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,
κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Θεού!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά, 

ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

Κάπως έτσι με μια μικρή προσαρμογή στην εισαγωγή ενός αγαπημένου τραγουδιού, που ποτέ δε θυμόμουν για να τραγουδήσω, όταν άνοιγε η πρώτη πόρτα την εποχή που πήγαινα για κάλαντα κι αναγκαζόταν η θεία μου να μου τα πει, ξεκινώ αυτό το λίγο διαφορετικό κείμενο.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. Τα Χριστούγεννα πέφτουν την 25η του Δεκέμβρη, μια ημέρα που γιορτάζεται εδώ και πάμπολα χρόνια απ'τους ανθρώπους για διάφορους λόγους. Άλλος τη γιόρταζε γιατί έμπαινε ο δύσκολος κι αβέβαιος χειμώνας, άλλος γιατί γεννήθηκε ίσως ο γιος του ανθρώπου ο Θεός, με συγχωρείτε μπερδεύτηκα, ο γιος του Θεού ο άνθρωπος ήθελα να πω, άλλος γιατί του δίνεται η ευκαιρία να ψωνίσει όσα περισσότερα μπορεί και να δείξει σε ανθρώπους που αισθάνεται πως αγαπά αυτή του την αγάπη. Όπως και να'χει, είναι μια ιδιαίτερη μέρα του χρόνου, ειδικότερα στις μέρες μας, που πολλοί παίρνουν κι άδεια εκτός κι αν είναι σερβιτόροι, μπάρμαν ή ζαχαροπλάστες κι αναγκάζονται να δουλεύουν.

Άστρο φωτεινό, θα'βγει γιορτινό, 

μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό!

Ωστόσο, όπως και να'χει, δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν επηρεάζεται από την όλη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Παντού στολίζουμε, τόσο που κάτι που πριν μπορεί να φαινόταν άσχημο, πλέον με τα τόσο έντονα χρώματα και τα λαμπάκια, γίνεται ωραίο στο μάτι. Παντού κόσμος που περπατά μα φαίνεται να τρέχει για να προλάβει να χαρεί αυτές τις τόσο ευχάριστες μέρες.

Μπορεί όλη η κατάσταση να είναι λιγάκι παράξενη, καθώς πως γίνεται να μην είναι παράξενο το γεγονός πως οι ίδιοι άνθρωποι που τον υπόλοιπο χρόνο συμπεριφέρονται όχι με τον καλύτερο τρόπο στον εαυτό τους και τους άλλους, ξαφνικά θυμούνται πως είναι άνθρωποι και μπορούν να δουν πως υπάρχει και το καλό στη ζωή μας και προσπαθούν να το κάνουν. Κι αυτό είναι που μου αρέσει αυτές τις ημέρες, τις ημέρες των Θεουγέννων.

Τρίγωνα, κάλαντα, στο μικρό χωριό,

και χτυπάει χαρούμενα το καμπαναριό!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,

κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού εαυτού!

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, ένα θέατρο που παίζουμε λίγο πολύ όλοι μας, πως η αγάπη δεν υπάρχει, απλά προσπαθούμε να είμαστε σωστοί όπως οι άλλοι.

Μα εγώ θεωρώ πως είμαστε υποκριτές όλο τον υπόλοιπο χρόνο και μόνο την εποχή αυτή που  ζεσταίνεται η ψυχή μας βγαίνει στην επιφάνεια ο αληθινός μας εαυτός, απλά μας τρομάζει γιατί είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει, τον ψεύτικο. Σκεφτείτε το, ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να ζήσουμε είναι αγαπώντας τον εαυτό μας, τους άλλους, την ίδια τη ζωή. Μα εμείς, παράλογα όντα καθώς είμαστε, όλο τον χρόνο, σχεδόν μισούμε από άγνοια και φόβο, κι αυτές τις μέρες μόνο θυμόμαστε πως έχουμε και καλά συναισθήματα, παρόλο που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτά, πως να τα δείξουμε στους άλλους καταλήγοντας να αγοράζουμε δώρα, για τους τυχερούς που έχουν και λίγα χρήματα.

Τρέχουν τα παιδιά, μέσα στο χιονιά, 

ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

Έι!

Μες στη σιγαλιά, ανοίγει η αγκαλιά, 

κι έκανε η αγάπη την καρδιά φωλιά...

Το ιδανικό για εμένα είναι να αφιερώσει κανείς, εφόσον έχει τη δυνατότητα, χρόνο στους αγαπημένους του ανθρώπους κάνοντας πράγματα μαζί τους, με καλή διάθεση κι ανοιχτή καρδιά πάνω απ'όλα. Να ζήσει για λίγο πάλι σαν παιδί, ξένοιαστα κι άσκοπα.

Πόσο όμορφα είναι τα Θεούγεννα!

Μακαρί να ήταν όλος ο χρόνος έτσι, έτσι να ήταν τα συναισθήματά μας, έντονα και ζωντανά κι ας μην ξέρουμε τι να κάνουμε με δάυτα...

Ήταν μια μικρή χιονόπτωση από λογάκια άστοχα μα με σκοπό μυστικό κι αγαπησιάρικο. 

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού,
κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Θεού!

Έι!

Τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά, 

ήρθαν τα Θεούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!