Να'φτιαχνα έναν ήρωα, να τον έντυνα με λέξεις. Είναι φορές που θέλω να βγω και να ουρλιάξω. Να βγάλω μια κραυγή τόσο δυνατή που να σπάσουν όλα μου τα καλούπια.
Να του'δινα τη δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Κι ας είναι τα συναισθήματα τέτοια, που όσο κι αν κλάψει κανείς, τα δάκρυα των λέξεων ποτέ να μην τελειώνουν.
Να μπορούσε να βρε την τρέλα και να τη γιατρέψει. Να προλάβει τα δάκρυα του γέρου που δεν έζησε την μοναδική του ζωή όπως την ήθελε. Να τον προλάβει πριν αυτός νοσταλγήσει τα νιάτα του, τότε που μπορούσε ν'αλλάξει τα πάντα.
Αχ και να μπορούσα να φτιάξω τον ήρωά μου, τέτοιον που να νικήσει το χρόνο, να ζήσει βοηθώντας τους άλλους, υπηρετώντας τους.
Που να βρω τη δύναμη που χρειάζομαι;
Σκέφτομαι και σκέφτομαι. Προσπαθώ να το παίξω σοφός και να βρω μια αναλαμπή μέσα στο κεφάλι μου. Τι θα μου έλεγα τώρα αν ήμουν γέρος; Πόσο θα γέλαγα με το σημερινό μου εαυτό αν ήξερα τι θα περνούσα στην ζωή μου; Πόσο θα έκλαιγα αναλογιζόμενος τις αναμνήσεις; Τις ξένοιαστες βόλτες με τους φίλους, τις συζητήσεις που με έκαναν να γνωρίσω καλύτερα εμένα και τους άλλους, τις κοπέλες που κοιμήθηκα μαζί τους, τα ταξίδια που πήγα κι αυτά που ήθελα να πάω, όλα μου τα όνειρα που παρέμειναν όνειρα σκοτωμένα, το χαμένο έρωτά μου όταν της έλεγα εκείνη την μακάρια βραδιά: αν πέθαινα τώρα δε θα μ'ένοιαζε.
Τί όνομα θα του'δινα αν ήθελα να τον κάμω άτρωτο κι ατέρμονο. Τέτοιον που να μην μπορεί κανείς να του αντισταθεί κι απλά να πηγαίνει στο πλευρό του;
Η ζωή είναι ωραία. Αν αγαπάς, μοιράζεσαι και θυσιάζεις, μπορείς να είσαι ευτυχής και κάπου έξω, κάπου που να μη φαίνεσαι, κι ας κρυώνεις κι ας πεθαίνεις. Αυτό το παράδοξο της ζωής που όλοι μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε και το περιφρονούμε. Ζώντας μια ζωή ανούσια, κοιτώντας τα μικροπράματα, αυτά που δεν έχουν και τόση σημασία. Ζώντας με το σκεπτικό πως θα υπάρχουμε για πάντα, που κάνουμε σχέδια θεωρώντας τα πάντα δεδομένα. Υγεία, φίλους κι απλόχερη αγάπη. Μέχρι κάτι να χάσουμε, να φάμε ένα χαστούκι, κι ύστερα άλλο ένα, άλλο ένα. Μέχρι που να πέσουμε κάτω απ'τα πολλά χαστούκια, να φτύσουμε αίμα, να φτύσουμε τις μοναχές ψυχές μας.
Ε λοιπόν το βρήκα. Τον ήρωά μου θα τον ονομάσω Θάνατο! Θα τον ντύσω με τις λέξεις ώστε να φαίνεται πιο θελκτικός. Θα του δώσω δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια όλων των ανθρώπων, τότε που θα τον σκέφτονται. Θα τον αφήσω να γιατρέψει κάθε τρέλα, απλά με την παρουσία του. Να πάρει τον γέρο μαζί του πριν αυτός προλάβει να δακρύσει και νοσταλγήσει τα νιάτα του. Ο Θάνατος, ο γλυκός μου ήρωας Θάνατος, νικητής στην μάχη με το χρόνο, θα ζει για πάντα παίρνοντας μαζί του κάθε έναν που τον παρακάλεσε γι'αυτό, βοηθώντας τον, υπηρετώντας τον.
Καλέ μου ήρωα Θάνατε, δώσε μου δύναμη να αντέξω τον πόνο της έλξης για ζωή κι εγώ σου υπόσχομαι πως κάποτε θα συναντηθούμε...
Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.
Να του'δινα τη δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Κι ας είναι τα συναισθήματα τέτοια, που όσο κι αν κλάψει κανείς, τα δάκρυα των λέξεων ποτέ να μην τελειώνουν.
Να μπορούσε να βρε την τρέλα και να τη γιατρέψει. Να προλάβει τα δάκρυα του γέρου που δεν έζησε την μοναδική του ζωή όπως την ήθελε. Να τον προλάβει πριν αυτός νοσταλγήσει τα νιάτα του, τότε που μπορούσε ν'αλλάξει τα πάντα.
Αχ και να μπορούσα να φτιάξω τον ήρωά μου, τέτοιον που να νικήσει το χρόνο, να ζήσει βοηθώντας τους άλλους, υπηρετώντας τους.
Που να βρω τη δύναμη που χρειάζομαι;
Σκέφτομαι και σκέφτομαι. Προσπαθώ να το παίξω σοφός και να βρω μια αναλαμπή μέσα στο κεφάλι μου. Τι θα μου έλεγα τώρα αν ήμουν γέρος; Πόσο θα γέλαγα με το σημερινό μου εαυτό αν ήξερα τι θα περνούσα στην ζωή μου; Πόσο θα έκλαιγα αναλογιζόμενος τις αναμνήσεις; Τις ξένοιαστες βόλτες με τους φίλους, τις συζητήσεις που με έκαναν να γνωρίσω καλύτερα εμένα και τους άλλους, τις κοπέλες που κοιμήθηκα μαζί τους, τα ταξίδια που πήγα κι αυτά που ήθελα να πάω, όλα μου τα όνειρα που παρέμειναν όνειρα σκοτωμένα, το χαμένο έρωτά μου όταν της έλεγα εκείνη την μακάρια βραδιά: αν πέθαινα τώρα δε θα μ'ένοιαζε.
Τί όνομα θα του'δινα αν ήθελα να τον κάμω άτρωτο κι ατέρμονο. Τέτοιον που να μην μπορεί κανείς να του αντισταθεί κι απλά να πηγαίνει στο πλευρό του;
Η ζωή είναι ωραία. Αν αγαπάς, μοιράζεσαι και θυσιάζεις, μπορείς να είσαι ευτυχής και κάπου έξω, κάπου που να μη φαίνεσαι, κι ας κρυώνεις κι ας πεθαίνεις. Αυτό το παράδοξο της ζωής που όλοι μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε και το περιφρονούμε. Ζώντας μια ζωή ανούσια, κοιτώντας τα μικροπράματα, αυτά που δεν έχουν και τόση σημασία. Ζώντας με το σκεπτικό πως θα υπάρχουμε για πάντα, που κάνουμε σχέδια θεωρώντας τα πάντα δεδομένα. Υγεία, φίλους κι απλόχερη αγάπη. Μέχρι κάτι να χάσουμε, να φάμε ένα χαστούκι, κι ύστερα άλλο ένα, άλλο ένα. Μέχρι που να πέσουμε κάτω απ'τα πολλά χαστούκια, να φτύσουμε αίμα, να φτύσουμε τις μοναχές ψυχές μας.
Ε λοιπόν το βρήκα. Τον ήρωά μου θα τον ονομάσω Θάνατο! Θα τον ντύσω με τις λέξεις ώστε να φαίνεται πιο θελκτικός. Θα του δώσω δύναμη να δει μέσα στα κεφάλια όλων των ανθρώπων, τότε που θα τον σκέφτονται. Θα τον αφήσω να γιατρέψει κάθε τρέλα, απλά με την παρουσία του. Να πάρει τον γέρο μαζί του πριν αυτός προλάβει να δακρύσει και νοσταλγήσει τα νιάτα του. Ο Θάνατος, ο γλυκός μου ήρωας Θάνατος, νικητής στην μάχη με το χρόνο, θα ζει για πάντα παίρνοντας μαζί του κάθε έναν που τον παρακάλεσε γι'αυτό, βοηθώντας τον, υπηρετώντας τον.
Καλέ μου ήρωα Θάνατε, δώσε μου δύναμη να αντέξω τον πόνο της έλξης για ζωή κι εγώ σου υπόσχομαι πως κάποτε θα συναντηθούμε...
Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου