Τα εις εαυτόν

Πως το ξεκινάς;

Ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια μου κι αφήνομαι να νιώσω τη χαλαρωτική μουσικούλα. 

Αισθάνομαι να διαπερνά όλο μου το κορμί απ'άκρη σ'άκρη ένα μούδιασμα κι έπειτα ένας μικρός ηλεκτρισμός έρχεται να με ταράξει για μια τελευταία φορά πριν μπω σε φάση περισυλλογής, ακριβώς πριν βγω έξω απ'τον εαυτό μου για ακόμη ένα αγγελικό ταξίδι προς το θεϊκό θησαυρό που κρύβει ο άνθρωπος στο νου του.

Σαν σήμερα, πριν 26 χρόνια, έκλαψα για πρώτη φορά, κι ύστερα ηρέμησα στη θαλπωρή της αγκαλιάς των ανθρώπων και της μάνας μου.

Τα χρόνια κύλησαν σαν ρυάκι, και θα συνεχίσουν μέχρι να πάψω να ζω. Κι η ζωή που κάνει τους κύκλους της μου λέει να μη στενοχωριέμαι για τον θάνατο, μα για τη ζωή που δε ζω, που δεν αξιοποιώ.

Σήμερα λοιπόν, λόγω ημέρας, μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να ξανακάνω αυτό που τόσο μου αρέσει, να μιλήσω σαν άλλος, σαν ξένος απέναντι στον εαυτό μου, ένας ξένος που με ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη συνείδηση.

Θα ήθελα να αναφέρω κάποια μαθήματα ζωής που διδάχθηκα τον τελευταίο χρόνο, και να τα συνδέσω με όλα όσα ξέρω ή νομίζω πως ξέρω.

Το τελευταίο ερέθισμα ήρθε ως διά μαγείας από έναν παλιό καλοκαιρινό μου γνώριμο. Ο φίλος μού λέει τα εξής: αυτό που έχει σημασία, είναι η πνευματική γαλήνη, και την πνευματική γαλήνη μπορεί να τη βρεις στα λίγα κι έτσι να νιώσεις πως αυτά είναι πολλά, κι επίσης πως μπορεί έχοντας πολλά να τη χάσεις, κι αυτά να σου φαίνονται λίγα.

Κι αναρωτιέμαι σκεπτόμενος αυτά τα λόγια, το νόημά τους. Τι χαρισματικό ζώο που είναι ο άνθρωπος, που μέσα του κρύβει θεούς και δαίμονες, και πότε πότε κοιτάζει ψηλά, στον απέραντο ουρανό, και νιώθει τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος, σαν κόκκος της άμμου μέσα στη θάλασσα της ζωής που παρασέρνεται δεξιά κι αριστερά άθελά του, χωρίς στόχους και σκοπό.

Άραγε, αξίζει;

Αξίζει, αράγε, ο άνθρωπος να πονάει τόσο στη ζωή του; 

Μεγαλώνεις για να φτάσεις κάπου, σου λέει η ίδια η ζωή, η βιολογία σου, μα γιατί; Γιατί όλα αυτά, σε τόσους ανθρώπους, σε τόσες ζωές; Η πνευματική γαλήνη έρχεται να κουμπώσει τα μαθήματα σαν την τελευταία διάλεξη πριν την εξεταστική στην οποία αναφέρονται τα σημαντικότερα για τις εξετάσεις.

Και συνεχίζω, σα σωστό ποντίκι να γυροφέρνω μέσα στις σκέψεις μου, κι ας τρώω και καμιά βούτα.

Έμαθα φέτος, πως οι άνθρωποι που έχεις στη ζωή σου φεύγουν καμιά φορά οικειοθελώς. Κι αυτό δεν αποτελεί τις περισσότερες φορές πρώτη επιλογή, μα τελευταία. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να γεμίσεις κάτι που στον πάτο του είναι τρύπιο. Αποτελεί ψευδαίσθηση, μια χαρωπή ζωή με κάτι που δεν μπορείς να έχεις.

Έμαθα φέτος, πως ο άνθρωπος πέρα από τις ιδέες του, είναι και οι άνθρωποί του. Ποτέ δεν μπορείς να ορίσεις κάτι από μόνο του. Πάντα πρέπει να λάβεις υπόψη σου κάτι σε σχέση με αυτό που θέλεις να ορίσεις. Έτσι, ένας άνθρωπος, όσες ιδέες και να έχει, αν βρίσκεται μακριά από τον τόπο του, μακριά από τους ανθρώπους του, είναι ανάπηρος, είναι μισός. Και παίρνει χρόνο πολύ μέχρι να ξαναπατήσει στα πόδια του, δημιουργώντας ζωή απ'το μηδέν.

Έμαθα φέτος, πως τα όνειρα είναι πολύ σημαντικά, μα είναι δύσκολο όχι μόνο να τα εκπληρώσεις, μα και να τους δώσεις μια ευκαιρία. Στην τελική η ζωή μας, είναι θέμα επιλογών. Τι θέτεις ως πρώτη προτεραιότητα; Αν ξέρεις πως έχεις χρόνο μόνο για ένα όνειρο, ποιο απ'όλα σου τα όνειρα θα διάλεγες να κυνηγήσεις; Ακόμα κάνω λάθη.

Έμαθα φέτος, πως είναι δύσκολο την ώρα της τρικυμίας να βγεις έξω από τον εαυτό σου και να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, πιο αντικεινικά, ή έστω λιγότερο υποκειμενικά. Εδώ στη χώρα όπου ζούμε, έχουμε πολλά θετικά μα και πολλά αρνητικά, και καμιά φορά δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε γιατί παλεύουμε με τα κύμματα για να σωθούμε, ο κάθένας χώρια. Ο κάθε ένας χώρια...

Έμαθα φέτος, πως οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε κι ενώ το έχουμε τόσο μα τόσο πολύ ανάγκη, και να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Στο σχολείο μαθαίνουμε όλα τα αχρείαστα πράγματα και μόνο μετά από μάχες με τους ανθρώπους κι αν τύχει, μαθαίνουμε πως το μόνο πράγμα που αξίζει, είναι να ζήσεις για κάτι που αγαπάς και να θυσιαστείς για αυτή σου την αγάπη. Και να είσαι γεμάτος την ώρα που χάνεσαι στην άβυσσο της ζωής, με το χαμόγελο που καθρεφτίζεται κοιτώντας την. 

Έμαθα φέτος, πόσο πολύ πονάει το να θέλεις να ζήσεις, να θέλεις να δημιουργήσεις και να μη μπορείς. Να μη μπορείς γιατί το λουλούδι μέσα στα αγριόχορτα πνίγεται και πεθαίνει, γι'αυτό να μη μπορείς. 

Φέτος έμαθα, πως δεν υπάρχουν λάθη και σωστά. Υπάρχει μόνο η ζωή κι ο νόμος της και πως είτε θα σταματήσουμε να κλαίμε σα μωρά και θα την ακούσουμε, για να ακολουθήσουμε τις προσταγές της, είτε θα παλεύουμε με κάτι που δεν μπορούμε να νικήσουμε.

Κάθομαι μέσα στο μυαλό μου και σκέφτομαι. Αναλογίζομαι τον εαυτό μου, τώρα στα 26 μου χρόνια, την κατάστασή μου, τι με ορίζει, τα θέλω και τις επιλογές μου, τις προοπτικές μου, το μελλοντικό μου χάσιμο που κάνει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή τόσο μα τόσο αιώνια. Είμαι ακόμη ζωντανός.

Και πως το κλείνεις;

Για άλλα ήθελα να μιλήσω, για άλλα μίλησα. Τα στιχάκια που'χα σκαρώσει τα έχασα καθώς έτρεχα με γεμάτα χέρια προς εσάς. Μα δεν πειράζει, η έκσταση είναι έκσταση.

Έτσι, ας γυρίσω εκεί απ'όπου δεν έφυγα ποτέ. Με κατάλαβε κανείς μήπως, με κατάλαβα κι εγώ άραγε; 

Ο χρόνος κυλά κι εγώ προσπαθώ να σταθώ όρθιος. Προσπαθώ να περπατήσω μέσα στο ποτάμι και να πάω κόντρα του, έχω στο νου μου την πηγή που τόσο θέλω να συναντήσω. Έχω πείσει τον εαυτό μου πως αν τη βρω και πιω μια γουλιά απ'το γάργαρο νερό της, θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχος με μια πνευματική γαλήνη που θα με κάνει να μοιάσω με θεό.

Για άλλα ήθελα να μιλήσω.

Χρόνια μου καλά.