Να'τος πάλι ο ήρωάς μας! Μόλις γύρισε απ'το μακρινό του ταξίδι και κατευθύνεται προς τον κηπάκο του. Ανοίγει την ξύλινη, λίγο σάπια πορτίτσα, και πάει να δει τα φυτά του, να δει πως οι σπόροι που έθαψε πριν από καιρό, έβγαλαν ρίζες και κορμούς, να δει τους καρπούς τους και να τους θαυμάσει.
Στα πρώτα του βήματα, αναγνωρίζει πως κάτι σημαντικό συνέβη. Υπάρχουν έντονες μυρωδιές, αναμείξεις ωραίων χρωμάτων που θυμίζουν ανοιξιάτικο πίνακα κι ας είναι η εποχή του τέλους του καλοκαιριού. Στο κάτω κάτω, όλα είναι στο μυαλό του. Βλέπει λουλούδια που παλεύουν με αγριόχορτα μιας και δεν ήταν εκεί για να τα προστατέψει απ'τα ζιζάνια. Βλέπει θαμνάκια ασχημάτιστα αφού κανένα χέρι δεν τους έδωσε την όμορφη μορφή που τους άξιζε. Βλέπει ένα κυπαρίσσι μικρό που δεν φύτεψε αυτός, είναι ωστόσο όμορφο και μοιάζει υγιές, σκέφτεται αν είναι καλό ή κακό σημάδι, δεν ξέρει τι να πει και προχωρεί. Στη συνέχεια, του'ρχεται στον νου πως από τους σπόρους που φύτεψε κάποτε, οι πιο διαλεχτοί ήταν αυτοί της οικογένειας, της φιλίας και του έρωτα.
Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά και ψάχνει για κάποιο σημάδι απ'τους σπόρους αυτούς. Μοιάζει με ζούγκλα ο κήπος, τι μπορεί να πάθει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σε κανά δυο χρονάκια... Σκέφτεται πως έχει να ρίξει μπόλικη δουλειά, να καθαρίσει τον κήπο του και να τον κάνει βασιλικό όπως κάποτε τον είχε συλλάβει με τον νου του. Ξεχορτάριασμα, πότισμα, μέχρι και φυτοφάρμακα σκέφτηκε πως ίσως χρειαστούν, μα αποφασιστικά λέει μέσα του πως αυτόν τον κήπο, τον κήπο των αναμνήσεών του θα τον φροντίσει όπως του αξίζει, γιατί ξέρει πως ο κήπος αυτός είναι η ζωή του.
Σαν αστραπή του'ρχεται στο μυαλό που είχε θάψει τον σπόρο της οικογένειας, τρέχει προς τα εκεί και λαχανιάζοντας συναντά αυτό που φοβόταν. Το δεντράκι, μικρό κι αδύναμο, φαίνεται άρρωστο με την πρώτη ματιά. Πάει πιο κοντά του να δει τι γίνεται κι αντιλαμβάνεται πως το δέντρο είναι μισοσάπιο... γέρνει στη μια του πλευρά και οι καρποί του είναι άγουροι, είναι βέβαιο πως θέλει φροντίδα αυτό το δέντρο.
Έπειτα, αναζητεί να βρει το δέντρο της φιλίας. Δεν αργεί για να το βρει γιατί κι αυτό ήταν εκεί κοντά. Βέβαια αυτό ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και κατά κάποιο τρόπο έλαμπε! Είχε μεγαλώσει φαίνεται σωστά καθώς ήταν στην καλή πλευρά του κήπου, εκεί όπου του έριχνε άπλετα το φως του ο ήλιος και ποτιζόταν, μάλλον λόγω τύχης, πιο πολύ. Οι καρποί του είναι ζουμεροί κι έκοψε έναν για να τον γευτεί. Κλείνοντας τα μάτια δάγκωσε το φρούτο και κατευθείαν πλημμύρισε από όμορφα συναισθήματα.
Καθώς τελείωνε το φρούτο του, θυμήθηκε πως δε βρήκε ακόμη το δέντρο του έρωτα. Άρχισε να ανησυχεί καθώς το είχε σε εκτίμηση μα δε φαινόταν πουθενά. Έκανε μερικές γύρες μέσα στον μεγάλο του κήπο, έψαξε πίσω από άλλα δέντρα, πίσω από τα θαμνάκια μα το δέντρο πουθενά. Απογοητευμένος καθώς ήταν σκέφτηκε να πάει προς τα λουλούδια του, να κόψει όσα ζιζάνια μπορούσε κι ύστερα να τα χαρεί, να τα μυρίσει και να τα χαϊδέψει. Έντρομος καθώς έφτανε στα λουλούδια είδε το δέντρο του έρωτα! Μα πως είναι δυνατόν να μην το είδε όπως έμπαινε στον κήπο; Αφού στεκόταν εκεί μπροστά του. Όχι ότι έχει σημαντικό μπόι, μα είναι ερωτικό, με καμπύλες και σφύζει από ζωή! Κάνει παρέα φαίνεται με τα λουλούδια, μια ελκυστική γυναίκα ανάμεσα στις τόσες και τόσες, όμοιες μα διαφορετικές, που η κάθε μια έχει την αξία της. Το αγκάλιασε χωρίς δεύτερη σκέψη... και τι βλακεία, πληγώθηκε. Ξέχασε πως τέτοια δέντρα έχουν κι αγκάθια, γέλασε δακρύζοντας απ΄τον πόνο γιατί κατάλαβε πως ήταν ζωντανός. Παρατήρησε πως το δέντρο δεν είχε βγάλει ακόμη καρπούς, αλλά ήταν σε καλό δρόμο κι αυτό του έδωσε ικανοποίηση. Χάρηκε και τα λουλούδια του πειράζοντάς τα, παίζοντας για λίγο σαν παιδί μαζί τους, μα και προσέχοντας να μην τα πληγώσει.
Πέρασε η ώρα κι άρχισε να βραδιάζει, είπε μέσα του πως έπρεπε πια να ανηφορίσει για τον πύργο του. Μα μια στιγμή. Και πάλι σαν αναλαμπή του ήρθε στον νου πως είχε φυτέψει κι άλλον ένα σπόρο, τον σπόρο του εαυτού του. Μα πως και δεν το σκέφτηκε πρωτύτερα; Και που ήταν αυτό το δέντρο; Αγχώθηκε κι άρχισε να τρέχει σαν παλαβός, πέρα δώθε, δεξιά κι αριστερά μα το δέντρο του εαυτού του πουθενά! Τι απέγινε αυτός ο σπόρος σκέφτηκε; Τι απέγινε ο εαυτός μου; Τι απόγινα μωρέ;! Λίγο έλειψε να τρελαθεί μα δεν ήθελε να φύγει παρόλο που είχε κιόλας βραδιάσει. Συνέχισε να σουλατσάρει μέσα στον κήπο κι έψαχνε πια στο σκοτάδι αγανακτισμένα απελπισμένος, μέχρι που μια στιγμή σκόνταψε κι έπεσε χτυπώντας το πρόσωπό του. Έκανε να σκουπίσει το αίμα που έβγαλε απ'τα χείλη του και μόλις ηρέμησε το είδε μπροστά στα μάτια του! Ναι, αυτό ήταν! Αυτό το δενδρύλλιο με τις σκληρές του ρίζες που προεξέχουν πάνω απ'το έδαφος, ανάμεσα σε δυο θάμνους το βρήκε αβοήθητο να παλεύει να φανεί, να πάρει λίγο απ'το φως του ήλιου και να χαρεί τη ζωή του. Ξαναδάκρυσε γιατί είχε πραγματικά φοβηθεί ότι ο σπόρος του εαυτού του είχε πεθάνει, δάκρυσε επίσης γιατί ήταν ζωντανό και πάλευε, δεν το είχε βάλει κάτω... Το χάιδεψε σαν να χάιδευε γατί που ήταν κουρνιασμένο κάτω στα πόδια του κι ένιωσε σαν να τον χαϊδεύει κάτι, κάτι σαν το άγγιγμα της μάνας, το φιλί του περασμένου και δυστυχώς σχεδόν πεθαμένου του έρωτα, το βαρύ χέρι που απαλά ακουμπούσε πάνω στην πλάτη του ως κάτι Θείο κι Αγγελικό. Ένιωσε όπως δεν είχε ξανανιώσει. Χτυπήματα συναισθημάτων μέσα σε όλο του το κορμί, προς όλες τις κατευθύνσεις. Έσφιξε τα δόντια, σηκώθηκε κι έκανε να φύγει γιατί είχε να ξυπνήσει νωρίς και να ρίξει πολλή δουλειά στον κήπο του.
Ανηφορίζοντας προς την πόρτα του πύργου συνειδητοποίησε το λάθος που είχε κάνει εδώ και δυο χρόνια να λείπει απ'το σπίτι της ψυχής του. Άνοιξε την πόρτα και μύρισε τη μούχλα, απογοητεύτηκε για ακόμη μια φορά κι ανέβηκε εν τέλει στο δωμάτιό του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι πλημμυρισμένος με μια ακατάληπτη αίσθηση αγάπης για τη ζωή και ξεράθηκε στον ύπνο χωρίς να πει μια καληνύχτα στον κόσμο.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com κι είναι του χρήστη Schwoaze.
Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.
Στα πρώτα του βήματα, αναγνωρίζει πως κάτι σημαντικό συνέβη. Υπάρχουν έντονες μυρωδιές, αναμείξεις ωραίων χρωμάτων που θυμίζουν ανοιξιάτικο πίνακα κι ας είναι η εποχή του τέλους του καλοκαιριού. Στο κάτω κάτω, όλα είναι στο μυαλό του. Βλέπει λουλούδια που παλεύουν με αγριόχορτα μιας και δεν ήταν εκεί για να τα προστατέψει απ'τα ζιζάνια. Βλέπει θαμνάκια ασχημάτιστα αφού κανένα χέρι δεν τους έδωσε την όμορφη μορφή που τους άξιζε. Βλέπει ένα κυπαρίσσι μικρό που δεν φύτεψε αυτός, είναι ωστόσο όμορφο και μοιάζει υγιές, σκέφτεται αν είναι καλό ή κακό σημάδι, δεν ξέρει τι να πει και προχωρεί. Στη συνέχεια, του'ρχεται στον νου πως από τους σπόρους που φύτεψε κάποτε, οι πιο διαλεχτοί ήταν αυτοί της οικογένειας, της φιλίας και του έρωτα.
Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά και ψάχνει για κάποιο σημάδι απ'τους σπόρους αυτούς. Μοιάζει με ζούγκλα ο κήπος, τι μπορεί να πάθει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σε κανά δυο χρονάκια... Σκέφτεται πως έχει να ρίξει μπόλικη δουλειά, να καθαρίσει τον κήπο του και να τον κάνει βασιλικό όπως κάποτε τον είχε συλλάβει με τον νου του. Ξεχορτάριασμα, πότισμα, μέχρι και φυτοφάρμακα σκέφτηκε πως ίσως χρειαστούν, μα αποφασιστικά λέει μέσα του πως αυτόν τον κήπο, τον κήπο των αναμνήσεών του θα τον φροντίσει όπως του αξίζει, γιατί ξέρει πως ο κήπος αυτός είναι η ζωή του.
Σαν αστραπή του'ρχεται στο μυαλό που είχε θάψει τον σπόρο της οικογένειας, τρέχει προς τα εκεί και λαχανιάζοντας συναντά αυτό που φοβόταν. Το δεντράκι, μικρό κι αδύναμο, φαίνεται άρρωστο με την πρώτη ματιά. Πάει πιο κοντά του να δει τι γίνεται κι αντιλαμβάνεται πως το δέντρο είναι μισοσάπιο... γέρνει στη μια του πλευρά και οι καρποί του είναι άγουροι, είναι βέβαιο πως θέλει φροντίδα αυτό το δέντρο.
Έπειτα, αναζητεί να βρει το δέντρο της φιλίας. Δεν αργεί για να το βρει γιατί κι αυτό ήταν εκεί κοντά. Βέβαια αυτό ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και κατά κάποιο τρόπο έλαμπε! Είχε μεγαλώσει φαίνεται σωστά καθώς ήταν στην καλή πλευρά του κήπου, εκεί όπου του έριχνε άπλετα το φως του ο ήλιος και ποτιζόταν, μάλλον λόγω τύχης, πιο πολύ. Οι καρποί του είναι ζουμεροί κι έκοψε έναν για να τον γευτεί. Κλείνοντας τα μάτια δάγκωσε το φρούτο και κατευθείαν πλημμύρισε από όμορφα συναισθήματα.
Καθώς τελείωνε το φρούτο του, θυμήθηκε πως δε βρήκε ακόμη το δέντρο του έρωτα. Άρχισε να ανησυχεί καθώς το είχε σε εκτίμηση μα δε φαινόταν πουθενά. Έκανε μερικές γύρες μέσα στον μεγάλο του κήπο, έψαξε πίσω από άλλα δέντρα, πίσω από τα θαμνάκια μα το δέντρο πουθενά. Απογοητευμένος καθώς ήταν σκέφτηκε να πάει προς τα λουλούδια του, να κόψει όσα ζιζάνια μπορούσε κι ύστερα να τα χαρεί, να τα μυρίσει και να τα χαϊδέψει. Έντρομος καθώς έφτανε στα λουλούδια είδε το δέντρο του έρωτα! Μα πως είναι δυνατόν να μην το είδε όπως έμπαινε στον κήπο; Αφού στεκόταν εκεί μπροστά του. Όχι ότι έχει σημαντικό μπόι, μα είναι ερωτικό, με καμπύλες και σφύζει από ζωή! Κάνει παρέα φαίνεται με τα λουλούδια, μια ελκυστική γυναίκα ανάμεσα στις τόσες και τόσες, όμοιες μα διαφορετικές, που η κάθε μια έχει την αξία της. Το αγκάλιασε χωρίς δεύτερη σκέψη... και τι βλακεία, πληγώθηκε. Ξέχασε πως τέτοια δέντρα έχουν κι αγκάθια, γέλασε δακρύζοντας απ΄τον πόνο γιατί κατάλαβε πως ήταν ζωντανός. Παρατήρησε πως το δέντρο δεν είχε βγάλει ακόμη καρπούς, αλλά ήταν σε καλό δρόμο κι αυτό του έδωσε ικανοποίηση. Χάρηκε και τα λουλούδια του πειράζοντάς τα, παίζοντας για λίγο σαν παιδί μαζί τους, μα και προσέχοντας να μην τα πληγώσει.
Πέρασε η ώρα κι άρχισε να βραδιάζει, είπε μέσα του πως έπρεπε πια να ανηφορίσει για τον πύργο του. Μα μια στιγμή. Και πάλι σαν αναλαμπή του ήρθε στον νου πως είχε φυτέψει κι άλλον ένα σπόρο, τον σπόρο του εαυτού του. Μα πως και δεν το σκέφτηκε πρωτύτερα; Και που ήταν αυτό το δέντρο; Αγχώθηκε κι άρχισε να τρέχει σαν παλαβός, πέρα δώθε, δεξιά κι αριστερά μα το δέντρο του εαυτού του πουθενά! Τι απέγινε αυτός ο σπόρος σκέφτηκε; Τι απέγινε ο εαυτός μου; Τι απόγινα μωρέ;! Λίγο έλειψε να τρελαθεί μα δεν ήθελε να φύγει παρόλο που είχε κιόλας βραδιάσει. Συνέχισε να σουλατσάρει μέσα στον κήπο κι έψαχνε πια στο σκοτάδι αγανακτισμένα απελπισμένος, μέχρι που μια στιγμή σκόνταψε κι έπεσε χτυπώντας το πρόσωπό του. Έκανε να σκουπίσει το αίμα που έβγαλε απ'τα χείλη του και μόλις ηρέμησε το είδε μπροστά στα μάτια του! Ναι, αυτό ήταν! Αυτό το δενδρύλλιο με τις σκληρές του ρίζες που προεξέχουν πάνω απ'το έδαφος, ανάμεσα σε δυο θάμνους το βρήκε αβοήθητο να παλεύει να φανεί, να πάρει λίγο απ'το φως του ήλιου και να χαρεί τη ζωή του. Ξαναδάκρυσε γιατί είχε πραγματικά φοβηθεί ότι ο σπόρος του εαυτού του είχε πεθάνει, δάκρυσε επίσης γιατί ήταν ζωντανό και πάλευε, δεν το είχε βάλει κάτω... Το χάιδεψε σαν να χάιδευε γατί που ήταν κουρνιασμένο κάτω στα πόδια του κι ένιωσε σαν να τον χαϊδεύει κάτι, κάτι σαν το άγγιγμα της μάνας, το φιλί του περασμένου και δυστυχώς σχεδόν πεθαμένου του έρωτα, το βαρύ χέρι που απαλά ακουμπούσε πάνω στην πλάτη του ως κάτι Θείο κι Αγγελικό. Ένιωσε όπως δεν είχε ξανανιώσει. Χτυπήματα συναισθημάτων μέσα σε όλο του το κορμί, προς όλες τις κατευθύνσεις. Έσφιξε τα δόντια, σηκώθηκε κι έκανε να φύγει γιατί είχε να ξυπνήσει νωρίς και να ρίξει πολλή δουλειά στον κήπο του.
Ανηφορίζοντας προς την πόρτα του πύργου συνειδητοποίησε το λάθος που είχε κάνει εδώ και δυο χρόνια να λείπει απ'το σπίτι της ψυχής του. Άνοιξε την πόρτα και μύρισε τη μούχλα, απογοητεύτηκε για ακόμη μια φορά κι ανέβηκε εν τέλει στο δωμάτιό του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι πλημμυρισμένος με μια ακατάληπτη αίσθηση αγάπης για τη ζωή και ξεράθηκε στον ύπνο χωρίς να πει μια καληνύχτα στον κόσμο.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com κι είναι του χρήστη Schwoaze.
Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου