Από μικρό παιδί είχα την αίσθηση πως οι μεγάλοι πόλεμοι ήλθαν κι απήλθαν.
Βλέποντας στις τηλεοράσεις εικόνες απ'την εμπόλεμη ζώνη σε διάφορα μέρη στη Μέση Ανατολή, αναρωτιόμουν πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο να συμβεί και στη χώρα μας, στην ήπειρό μας, στη ζωή μας.
Διαβάζοντας ιστορικά βιβλία, παρακολουθώντας κάποιες εκπομπές και με αναφορές που γίνονται δεξιά κι αριστερά, οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει ουσιαστικά ποτέ μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Ακόμη και σήμερα, έχω την ίδια αίσθηση για τους μεγάλους πολέμους, στους οποίους εμπλέκονται πολλά κράτη με απίστευτα μεγάλα συμφέροντα. Νιώθω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί μια τέτοια θηριωδία.
Παρατηρώντας όμως τον κόσμο γύρω μου, ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, που τόσο πολύ είναι ψυχρός απέναντι στο ζήτημα των συγκρούσεων και των αποτελεσμάτων τους, αναγνωρίζω ένα αίσθημα φόβου, μια απόρροια άγχους, που βασίζεται στην παραδοχή ότι κανείς δεν ασχολείται πραγματικά.
Κι όντως, έχουμε εναποθέσει τις ευθύνες που μας αναλογούν για μια καλύτερη ζωή, σε εκπροσώπους ακατάλληλους, σε ανθρώπους που δεν μπορούν να μας εμπνεύσουν ούτε σε ποσότητα ρανίδας.
Αναλογίζομαι το μέλλον μας, το πως θα εξελιχθεί το έργο στο οποίο σκάσαμε μύτη μ'ένα σπρώξιμο πούστικο, το πως θα συμβάλλουμε και το τι θα συνεισφέρουμε σαν γενιά στο μυστήριο που λέγεται ζωή.
Ακόμη κοιμόμαστε όρθιοι. Δαπανούμε τόσα χρήματα για τα στρατά, αντί να τα επενδύουμε στον ανθρώπινο παράγοντα μέσω της εκπαίδευσης.
Κι η αγάπη που λείπει απ'την καρδιά μας, που ατροφεί ο μυς της καθημερινά, η στενομυαλιά κι η πονηριά που μας χαρακτηρίζουν, τί συνονθύλευμα κι αυτό...
Μοιάζει να είμαστε μέσα στη σπηλιά του Πλάτωνα, ή τέλος πάντων σε ένα τούνελ. Πολύ σκοτάδι, με το ζόρι βλέπουμε κι η ζωή μας τις περισσότερες φορές μοιάζει με σκοτοδίνη.
Να'ναι καλά ο νους μας που δημιουργεί κόσμους ευφάνταστους και μας δίνει έτσι ελπίδα να σηκωνόμαστε κάθε μέρα απ'το κρεβάτι, να βγαίνουμε έξω και να αντικρούουμε την υποκρισία και την αδυναμία να είμαστε αληθινοί και γεμάτη αγάπη, κατανόηση, λογική.
Οι πόλεμοι συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, είτε με στρατιωτικά, είτε με οικονομικά ή ψυχολογικά μέσα κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν κατοικεί στο σπίτι της αγάπης και της λογικής μα στο σπίτι του μίσους και του παράλογου.
Μα όσο άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, υπάρχει ελπίδα.
''Θα έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι θα καταλάβουν την ανοησία του πολέμου.'' ~ Σαρλ Ρισέ
Την εικόνα άντλησα από το pixabay.com και είναι του χρήστη robertwaghorn.
Βλέποντας στις τηλεοράσεις εικόνες απ'την εμπόλεμη ζώνη σε διάφορα μέρη στη Μέση Ανατολή, αναρωτιόμουν πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο να συμβεί και στη χώρα μας, στην ήπειρό μας, στη ζωή μας.
Διαβάζοντας ιστορικά βιβλία, παρακολουθώντας κάποιες εκπομπές και με αναφορές που γίνονται δεξιά κι αριστερά, οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει ουσιαστικά ποτέ μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Ακόμη και σήμερα, έχω την ίδια αίσθηση για τους μεγάλους πολέμους, στους οποίους εμπλέκονται πολλά κράτη με απίστευτα μεγάλα συμφέροντα. Νιώθω ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί μια τέτοια θηριωδία.
Παρατηρώντας όμως τον κόσμο γύρω μου, ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, που τόσο πολύ είναι ψυχρός απέναντι στο ζήτημα των συγκρούσεων και των αποτελεσμάτων τους, αναγνωρίζω ένα αίσθημα φόβου, μια απόρροια άγχους, που βασίζεται στην παραδοχή ότι κανείς δεν ασχολείται πραγματικά.
Κι όντως, έχουμε εναποθέσει τις ευθύνες που μας αναλογούν για μια καλύτερη ζωή, σε εκπροσώπους ακατάλληλους, σε ανθρώπους που δεν μπορούν να μας εμπνεύσουν ούτε σε ποσότητα ρανίδας.
Αναλογίζομαι το μέλλον μας, το πως θα εξελιχθεί το έργο στο οποίο σκάσαμε μύτη μ'ένα σπρώξιμο πούστικο, το πως θα συμβάλλουμε και το τι θα συνεισφέρουμε σαν γενιά στο μυστήριο που λέγεται ζωή.
Ακόμη κοιμόμαστε όρθιοι. Δαπανούμε τόσα χρήματα για τα στρατά, αντί να τα επενδύουμε στον ανθρώπινο παράγοντα μέσω της εκπαίδευσης.
Κι η αγάπη που λείπει απ'την καρδιά μας, που ατροφεί ο μυς της καθημερινά, η στενομυαλιά κι η πονηριά που μας χαρακτηρίζουν, τί συνονθύλευμα κι αυτό...
Μοιάζει να είμαστε μέσα στη σπηλιά του Πλάτωνα, ή τέλος πάντων σε ένα τούνελ. Πολύ σκοτάδι, με το ζόρι βλέπουμε κι η ζωή μας τις περισσότερες φορές μοιάζει με σκοτοδίνη.
Να'ναι καλά ο νους μας που δημιουργεί κόσμους ευφάνταστους και μας δίνει έτσι ελπίδα να σηκωνόμαστε κάθε μέρα απ'το κρεβάτι, να βγαίνουμε έξω και να αντικρούουμε την υποκρισία και την αδυναμία να είμαστε αληθινοί και γεμάτη αγάπη, κατανόηση, λογική.
Οι πόλεμοι συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, είτε με στρατιωτικά, είτε με οικονομικά ή ψυχολογικά μέσα κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν κατοικεί στο σπίτι της αγάπης και της λογικής μα στο σπίτι του μίσους και του παράλογου.
Μα όσο άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, υπάρχει ελπίδα.
''Θα έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι θα καταλάβουν την ανοησία του πολέμου.'' ~ Σαρλ Ρισέ
Την εικόνα άντλησα από το pixabay.com και είναι του χρήστη robertwaghorn.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου