Μια εδώ, μια εκεί, μια παραπέρα. Σαν μπαλάκι του φλίπερ χτυπάμε εδώ κι εκεί, δίχως επιλογή, δίχως προσπάθεια, δίχως συνείδηση. Έρμαια μοιάζουμε μπρος στην δύναμη της τύχης, στρατιωτάκια σκακιού που σε κάθε βήμα ετοιμάζονται να θυσιαστούν στο βωμό μιας αβέβαιης, αέναης κι ανόητης μάχης.
Ο χρόνος περνάει κι από λάθος σε λάθος φτάνουμε στη λήθη. Που και που μόνο κάνουμε μια στάση, κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά κι αριστερά και το ρίχνουμε πίσω. Κοιτούμε τον ουρανό με τ'άστρα κι αναλογιζόμαστε τι είν'αυτό που μας συμβαίνει, τι βιώνουμε και ζούμε, πως μπορούμε να κινούμαστε μηχανικά στον χώρο, σχεδόν σα ρομπότ, και να μην νιώθουμε πως χάνουμε τον εαυτό μας.
Μας ξενίζει ο εαυτός μας και ξυνίζουμε μέσα μας, βγαίνουμε καμιά βόλτα, ανοίγουμε την τηλεόραση, μιλούμε με κάποιον φίλο. Άστατα κι ακατάπαυστα, τόσο μέχρι να ξεχαστούμε και να ξαναπέσουμε στον λήθαργο της καθημερινότητας. Στον αγαπημένο μας ύπνο, στο ναρκωτικό μας, μετατρέποντας τη ζωή σ'ανάμνηση μιας μέρας που οι στιγμές ξέβρασαν στη θάλασσα της μνήμης.
Κάθε τέλος και μια αρχή, και κάθε αρχή, το τέλος. Λύση σε κάθε πρόβλημα και πρόβλημα για κάθε λύση. Μέχρι που η μόνη σίγουρη λύση να γίνει το τέλος, η λύτρωση. Κι από πίσω ο εγωισμός, το εγωιστικό γονίδιο, που μας τυραννά αδιάντροπα. Είναι μελέτη του μελλοντικού αποθανόντα ή τεχνη του ευ ζην; Τι είναι η ζωή και τι είναι το είναι; Μα κάπου εκεί λες πως φτάνει τόσο κι ακούς ένα τραγουδάκι, κι όλα φανερώνονται ως φαύλος κύκλος - ή μήπως ενάρετος; Ας κουνηθούμε λιγάκι να κουνηθούν κι οι απόψεις μας... Μπήκε το φθινόπωρο και κιτρίνισε η καρδιά μας, άλλε μου εαυτέ. Μα για στάσου, μέσα στην καρδιά μου μύρισε άνοιξη!
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Valiphotos.
Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.
Ο χρόνος περνάει κι από λάθος σε λάθος φτάνουμε στη λήθη. Που και που μόνο κάνουμε μια στάση, κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά κι αριστερά και το ρίχνουμε πίσω. Κοιτούμε τον ουρανό με τ'άστρα κι αναλογιζόμαστε τι είν'αυτό που μας συμβαίνει, τι βιώνουμε και ζούμε, πως μπορούμε να κινούμαστε μηχανικά στον χώρο, σχεδόν σα ρομπότ, και να μην νιώθουμε πως χάνουμε τον εαυτό μας.
Μας ξενίζει ο εαυτός μας και ξυνίζουμε μέσα μας, βγαίνουμε καμιά βόλτα, ανοίγουμε την τηλεόραση, μιλούμε με κάποιον φίλο. Άστατα κι ακατάπαυστα, τόσο μέχρι να ξεχαστούμε και να ξαναπέσουμε στον λήθαργο της καθημερινότητας. Στον αγαπημένο μας ύπνο, στο ναρκωτικό μας, μετατρέποντας τη ζωή σ'ανάμνηση μιας μέρας που οι στιγμές ξέβρασαν στη θάλασσα της μνήμης.
Κάθε τέλος και μια αρχή, και κάθε αρχή, το τέλος. Λύση σε κάθε πρόβλημα και πρόβλημα για κάθε λύση. Μέχρι που η μόνη σίγουρη λύση να γίνει το τέλος, η λύτρωση. Κι από πίσω ο εγωισμός, το εγωιστικό γονίδιο, που μας τυραννά αδιάντροπα. Είναι μελέτη του μελλοντικού αποθανόντα ή τεχνη του ευ ζην; Τι είναι η ζωή και τι είναι το είναι; Μα κάπου εκεί λες πως φτάνει τόσο κι ακούς ένα τραγουδάκι, κι όλα φανερώνονται ως φαύλος κύκλος - ή μήπως ενάρετος; Ας κουνηθούμε λιγάκι να κουνηθούν κι οι απόψεις μας... Μπήκε το φθινόπωρο και κιτρίνισε η καρδιά μας, άλλε μου εαυτέ. Μα για στάσου, μέσα στην καρδιά μου μύρισε άνοιξη!
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Valiphotos.
Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου