Το θέατρο που συνιστά η ζωή μας, γίνεται η πραγματικότητά μας. Οι παραστάσεις που δίνουμε δώθε κείθε, μας κάνουν να ξεχνούμε κάποια σημαντικά πράγματα που αφορούν τη ζωή μας. Μας κάνουν να ξεχνούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, πως να βρει κανείς τον εαυτό του; Κάθε μέρα αλλάζουμε. Μπορεί λίγο, πολύ λίγο, όχι όμως καθόλου. Άλλωστε μέσα στο βάθος του χρόνου δεν είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τις διαφορές του. Η καθημερινότητά μας είναι τέτοια που δεν ευνοεί την περισυλλογή, για να είμαι ειλικρινής θα έλεγα πως σε βαθύτερη ανάλυση την αποδοκιμάζει. Κι έτσι, δίνεται χώρος στην άγνοια των βαθύτερων επιθυμιών μας. Εν τέλει, μέσω αυτής ενισχύεται η απόγνωση που νιώθουμε συχνά πυκνά, τότε που αισθανόμαστε ένα βαθύτατο κενό, κάτι που μας βαραίνει και μας τραβά κάτω.
Κάπως έτσι, γινόμαστε θύματα της γνωστής μας ρουτίνας. Οι μέρες κυλούν σα να μην ξημέρωσαν ποτέ. Το πνεύμα μας μαραίνεται μέχρι να πάρει μια μικρή δόση υγρών σκέψεων. Μεστές σκέψεις όμως δεν μας τυχαίνουν συχνά. Καμιά φορά που φοβόμαστε, τις αποφεύγουμε κι αυτές, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και κρυβόμασταν πίσω απ'το δάχτυλό μας.
Θα έλεγα πως έτσι αναλωνόμαστε από μόνοι μας. Σίγουρα, ο τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας μας δεν ευνοεί την αυτογνωσία. Παρόλα αυτά, στο χέρι μας είναι η επιλογή του τι θα ακολουθήσουμε: την έλλειψη αυτογνωσίας είτε την επίγνωση του βαθύτερου εαυτού μας.
Κι όλα αυτά, εγώ το κάθαρμα, πιστεύω πως είναι απ'τα βασικά της επίκτητης ευτυχίας. Ας τολμήσουμε να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τον εαυτούλη μας μήπως και τον αγαπήσουμε. Αν το καταφέρουμε αυτό, θα έχουμε το κλειδί για να κάνουμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους που βρίσκονται απέναντί μας.
Πότε πότε η αγάπη σχετίζεται και με την λογική. Απλά κάθε τι που αξίζει στη ζωή, χρειάζεται κόπο, επιμονή και υπομονή.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη FelixMittermeier.
Γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου