Μια από τις κυριότερες αρετές του ανθρώπου, αφορά στη δύναμη του χαρακτήρα του.
Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν ακόλουθο, μα κι έναν ηγέτη. Οι καταστάσεις που βιώνουμε, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί είτε ο πρώτος ρόλος, είτε ο δεύτερος.
Η διαφορά των δύο εννοιών σχετίζεται με την ωριμότητα, την συνειδητότητα, το όραμα κι εν τέλει με την ανάληψη των ευθυνών προ τετελεσμένων γεγονότων.
Η ακεραιότητα του χαρακτήρα συνδυαζόμενη με την αίσθηση του κοινού καλού, αποτελεί την βάση της μακρόχρονης δημιουργίας, αυτής της δημιουργίας που έχει εκλείψει τόσο πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τον λόγο για τη διεκδίκηση της ζωής τους, θέτοντας εαυτούς εκτός παιχνιδιού.
Η καθημερινότητα στη βίαια γρήγορη μορφή της καταρρακώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, πιάνοντας το παιδί και τραβώντας το στο δρόμο, μην επιτρέποντάς το να'ρθει αντιμέτωπο με τις πραγματικές του ευθύνες.
Η σημερινή οικογένεια συμβάλει σε αυτό, πιέζοντας το βλαστάρι της να ακολουθήσει την πεπατημένη, βγάζοντας έτσι μόνη της τα μάτια της.
Το δράμα μας, αφορά και στην ανεπάρκεια ηγετικών φιγούρων, μα κυρίως στην έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων στην ευρύτερη κοινωνία, που εξηγείται λόγω του φόβου που αντιμετωπίζουμε όταν ο ανθός που κρύβουμε μέσα μας μάς ζητά να ανθίσει...
Όλα αυτά σχετίζονται με την ψυχολογία της μάζας, η οποία είναι και εύκολα χειραγωγούμενη.
Η απομαζοποίηση αποτελεί μια κίνηση κλειδί για την λύση του προβλήματός μας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να δοθεί χώρος ανάπτυξης στις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας.
Ως άνθρωποι, αποτελούμε κι αποτελούμαστε από τα πάντα στον κόσμο. Εξαρτόμαστε από την αλλαγή και η αλλαγή εξαρτάται από εμάς.
Το ποιος το αντιλαμβάνεται αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την ιστορία μας. Η ζωή είναι μια μίξη διάφορων ενεργειών, άρα, όταν δεν ενεργούμε, επί της ουσίας, δεν ζούμε...
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη waldryano.
Γραμμένο μια μέρα του 2015.
Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν ακόλουθο, μα κι έναν ηγέτη. Οι καταστάσεις που βιώνουμε, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί είτε ο πρώτος ρόλος, είτε ο δεύτερος.
Η διαφορά των δύο εννοιών σχετίζεται με την ωριμότητα, την συνειδητότητα, το όραμα κι εν τέλει με την ανάληψη των ευθυνών προ τετελεσμένων γεγονότων.
Η ακεραιότητα του χαρακτήρα συνδυαζόμενη με την αίσθηση του κοινού καλού, αποτελεί την βάση της μακρόχρονης δημιουργίας, αυτής της δημιουργίας που έχει εκλείψει τόσο πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τον λόγο για τη διεκδίκηση της ζωής τους, θέτοντας εαυτούς εκτός παιχνιδιού.
Η καθημερινότητα στη βίαια γρήγορη μορφή της καταρρακώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, πιάνοντας το παιδί και τραβώντας το στο δρόμο, μην επιτρέποντάς το να'ρθει αντιμέτωπο με τις πραγματικές του ευθύνες.
Η σημερινή οικογένεια συμβάλει σε αυτό, πιέζοντας το βλαστάρι της να ακολουθήσει την πεπατημένη, βγάζοντας έτσι μόνη της τα μάτια της.
Το δράμα μας, αφορά και στην ανεπάρκεια ηγετικών φιγούρων, μα κυρίως στην έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων στην ευρύτερη κοινωνία, που εξηγείται λόγω του φόβου που αντιμετωπίζουμε όταν ο ανθός που κρύβουμε μέσα μας μάς ζητά να ανθίσει...
Όλα αυτά σχετίζονται με την ψυχολογία της μάζας, η οποία είναι και εύκολα χειραγωγούμενη.
Η απομαζοποίηση αποτελεί μια κίνηση κλειδί για την λύση του προβλήματός μας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να δοθεί χώρος ανάπτυξης στις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας.
Ως άνθρωποι, αποτελούμε κι αποτελούμαστε από τα πάντα στον κόσμο. Εξαρτόμαστε από την αλλαγή και η αλλαγή εξαρτάται από εμάς.
Το ποιος το αντιλαμβάνεται αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την ιστορία μας. Η ζωή είναι μια μίξη διάφορων ενεργειών, άρα, όταν δεν ενεργούμε, επί της ουσίας, δεν ζούμε...
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη waldryano.
Γραμμένο μια μέρα του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου