Κοσμοπολίτης

''Όταν ρωτούσαν τον Σωκράτη από πού ήταν, έλεγε ότι ήταν πολίτης του κόσμου. Θεωρούσε τον εαυτό του πολίτη του σύμπαντος.'' ~ Μάρκος Τύλλιος Κικέρων

Πάνε τόσες χιλιάδες χρόνια, κι εμείς ακόμη να το καταλάβουμε, ακόμη να το κατανοήσουμε. Εν έτει 2020, κι η ανθρωπότητα πορεύεται στα τυφλά, κινούμενη με έναν εκστατικό χορό στο βαθύ σκοτάδι που νομίζει ότι την περιβάλλει, σκοτάδι που προέρχεται από τα πολύ σφιχτά δεμένα μάτια της.

Βλέπουμε καθημερινά εικόνες ντροπής. Εικόνες τις οποίες συνηθίζει το άτομο από τα γεννοφάσκια του, κι έτσι μαθαίνει να προσπερνά παρόλη τη δυσφορία που του προκαλούν. Το να έχεις συνηθίσει να κοιτάζεις ένστολους με όπλα στα χέρια έτοιμους να τα χρησιμοποιήσουν, τη μια να τραβολογούν παιδιά και την άλλη να σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους, ή τις σφαγές ζώων αναρίθμητων, σφαγές που ίσως και να'ναι λυτρωτικές εξαιτίας των συνθηκών όπου τα ζώα αυτά έζησαν, πόσο αποτρόπαιο είναι;

Δεν είναι κι αυτός ένας θάνατος μπρος σε όλους αυτούς τους οποίους συνειδητοποιούμε ή όχι; Το γεγονός πως κομμάτια του ψυχισμού μας πεθαίνουν καθώς μεγαλώνουμε μέσα σε εικόνες φρικαλέες κι ότι η πίστη μας στην ανθρωπότητα και στην ζωή αποδυναμώνεται και μετά βίας παραμένει ζωντανή...

Ποια είναι η θέση του Ανθρώπου μπρος σε όλα αυτά, ή μάλλον, ποια θα έπρεπε να είναι;

Ο Σωκράτης το είχε καταλάβει καλά ότι οτιδήποτε διχάζει τον άνθρωπο και τον χωρίζει σε ομάδες μπορεί να συμβάλλει στη διαιώνιση του κακού, σε ό,τι δηλαδή μπορεί να έρθει αντίθετο με την ίδια την ζωή. Δε θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα γιατί ήταν κάτι παραπάνω από αυτό, κι αν δεχόταν να χαρακτηριστεί ως Έλληνας, θα έχανε μια σημαντικότερη ταυτότητα, αυτή του πολίτη του κόσμου μας, του σύμπαντος το οποίο ανοίγεται μέσα κι έξω μας.

Ο πόλεμος, η φτώχεια κι η πείνα μπορεί να είναι αποτελέσματα καταστάσεων που σαν αρχή έχουν την εκμετάλλευση κάθε έμβιου όντος από τον άνθρωπο. Είναι αλήθεια ότι αυτό το φαινόμενο αποτελεί έναν νόμο, τον νόμο του ισχυρού που τρώει τον ανίσχυρο μέσα στην ζούγκλα του πολιτισμού μας. Μα αυτός ο νόμος είναι τόσο παλιός, αρχαίος θα λέγαμε κι ήρθε η εποχή που θα πρέπει να πάμε κόντρα του. Και θα πρέπει να πάμε κόντρα του όχι γιατί μας φώτισε η σοφία του Θεού αλλά γιατί τα δεδομένα της εποχής δείχνουν ότι η ανθρωπότητα σιγά σιγά φτάνει στο χείλος του γκρεμού. 

Προσωπικά, θα ήθελα πολύ, απλά να ξυπνούσαμε και να βλέπαμε όλοι μας καθαρά ότι το υπάρχον σύστημα, το οποίο μπορεί να βασίζεται σε αξίες που μας ανυψώνουν όπως η ελευθερία του ατόμου να κινηθεί όπως θέλει, βρίσκει το κίνητρο του στο κέρδος το οποίο στο μεγαλύτερό του μέρους είναι κλεψιά, κι ότι η συντήρησή του προϋποθέτει τη συνεχή του μεγέθυνση. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, κι οι δυνάμεις που κινούν τον κόσμο μας, δεν πρόκειται να σταματήσουν να καταστρέφουν την ζωή μέχρι να φτάσουμε πραγματικά στα όρια της εξαφάνισης. Κι είναι κρίμα όλο αυτό, να βλέπεις πως το όχημα με το οποίο κινήσε ότι κατευθύνεται ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα μπρος σε έναν τοίχο που δεν πρόκειται με τίποτα να σπάσει, μα εσύ να μένεις άπραγος, ασυνείδητος κι ασυναίσθητος για όσα θα συμβούν.

Και μπρος στο δίλημμα ποιανού μέρος να επιλέξεις: αυτό μιας μικρής που αφιερώνει τα καλύτερά της χρόνια με στόχο να ευαισθητοποιήσει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται ή αυτό του υπερήλικα κοντοκουρεμένου κυρίου που σαν μικρό παιδί έχει δαιμονισθεί με τα χαρτάκια που ομολογούν κάτι για επιτόκια, κεφάλαια και κέρδη, ο καρκινικός άνθρωπος θα επιλέξει τον δεύτερο! Τουλάχιστον, σίγουρα όχι το μέρος της κοπέλας. Θα βρει να πει χίλια δυο για να μειώσει ό,τι κι όποιον αντισκέτεται μπρος σε αυτό που τον συνθλίβει, απλά γιατί βρήκε τη δύναμη να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε αυτός, κι έτσι να αισθανθεί λίγο καλύτερα με το άτομό του. Δεν είναι κρίμα; Κρίμα δεν είναι όλη αυτή η κατάσταση που μας οδηγεί όλο και περισσότερο μακριά από μια ήρεμη και χαρούμενη ζωή; 

Κάπως έτσι η ζωή του όποιου ανθρώπου γίνεται μια μάχη, ένας αγώνας. Κι αναρωτιέσαι έπειτα με ποιόν τρόπο να ζήσεις. Γιατί να μην τα παρατήσεις όλα κι όλους κι απλά να κοιτάξεις την πάρτι σου; Και τότε είναι που έρχεται η πραγματική διχόνοια κι η αποξένωση.

Ο Άνθρωπος καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσει ότι η αντίδραση στο κακό που του κάνουν θα πρέπει να'ναι η καλοσύνη, γιατί ο δρόμος της αγάπης είναι αυτός που κρύβει μέσα του πραγματικά τη δύναμή του.

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, με Α κεφαλαίο, είναι ο πολίτης του κόσμου, όχι ο αυριανός, ούτε ο χθεσινός μα πάντοτε ο τωρινός. 

Κοσμοπολίτες είμαστε όλοι μας, απλά κάποιοι επιλέγουν λόγω άγνοιας να μην ενστερνίζονται όσα από αυτή την ταυτότητα εκβάλλουν, κι έτσι αρκούνται στην καταδίκη που μας ρίχνει ό,τι μας χωρίζει.

Μακάρι κάποια στιγμή οι ενεργοί κοσμοπολίτες να είναι τόσοι που θα έχουν την κατάλληλη δύναμη ώστε να λύσουν τα δεμένα μάτια της ανθρωπότητας κι αυτή να καταλάβει ότι η ζωή δεν είναι ένας ξέφρενος χορός μέσα στα σκοτάδια αλλά μέσα στην ομορφιά. Στην ομορφιά που βρίσκεται λίγο πιο δίπλα από την άβυσσο μέσα στην οποία είναι ίσως έτοιμη να πέσει.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Reinhardi.