Θεϊκό Στοιχείο Έρως

Σφίγγεσαι, τεντώνεσαι, νιώθεις πως θα εκραγείς ως άλλος αποθνήσκων αστέρας. Η καρδιά σου χτυπά τόσο γρήγορα που φοβάσαι πως θα πάθεις καρδιακό. Στα μάτια της βλέπεις να σου φανερώνεται ένα νέο μυστικό που δε γνώριζες ως τώρα. Ένα μυστικό που η ζωή σου κράταγε κρυφό αφήνοντάς σε έρμαιο στη φαντασία του νου σου για το πως μπορεί να μοιάζει. Νιώθεις τα κλάσματα του δευτερολέπτου να διαρκούν αιώνες, καλώς ήρθες στην αιωνιότητα μικρέ μου Θεέ. Και μπαμ! Σκάει και πέφτει σα βόμβα το πρώτο σου φιλί με την παράξενη κοπέλα που βρίσκεται απέναντί σου, δίπλα σου, μέσα σου. Δεν είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, απλά είσαι εσύ, είσαι εκεί και δεν ελέγχεις τον εαυτό σου, το είναι σου. Μια στιγμή που αν τύχει να τη ζήσουμε όπως την φανταστήκαμε, μας παρέχει μια γεύση του νοήματος της ζωής.

Όλοι θα πεθάνουμε, το λέω τόσο συχνά για να το συνηθίζω που έχω γίνει κουραστικός και ίσως ακούγομαι απαισιόδοξος, μα απώτερός μου στόχος είναι να συμφιλιωθώ με αυτό που φοβάμαι. Που λες, οι άνθρωποι δεν είμαστε κάτι παραπάνω από έξυπνα ζώα που φέρουμε συνείδηση. Δεν αξίζουμε περισσότερο από κάθε άλλη ύπαρξη, απλά είμαστε πιο ευφυείς και επιβάλλουμε τη θέλησή μας όπου βρούμε και μπορούμε. Μόλις ξυπνήσαμε, κοιτάξαμε τριγύρω προσπαθώντας να αντιληφθούμε τι και πως. Εκεί όπου δεν έφτασε η αντίληψή μας και κατ'επέκταση η γνώση μας, γεννήθηκε ο φόβος. Ο φόβος με τη σειρά του έδωσε την ευκαιρία σε ανθρώπους που τον ξεπέρασαν να επιβληθούν στους άλλους. Εδώ κολλάει και η γνωστή φράση πως η γνώση είναι δύναμη. Για να επιβληθούν στους υπόλοιπους, αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι σοφοί δημιούργησαν Θεούς, πολιτισμούς, πόλεις-κράτη, έθνη και κυβερνήσεις, μα πάνω απ'όλα εφηύραν ιδεολογίες βασισμένες σε διαφορετικές φιλοσοφικές θεωρήσεις αντίληψης των πραγμάτων, σύμφωνα πάντα με τη δική τους οπτική. Δεν το έκαναν για κακό, το έκαναν γιατί το θεώρησαν σωστό. Σωστό είναι ό,τι αποδεχόμαστε ως καλό στις εκάστοτε καταστάσεις.

Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά ενώ ξεκίνησα να μιλάω για τον έρωτα και το πρώτο φιλί; Που μπορεί να κολλάνε; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ακριβώς. Τα δάχτυλά μου πληκτρολογούν και η σκέψη μαζί με τη φαντασία χορεύουν σε ρυθμούς τανγκό, παντρεύοντας την εφημερότητά μου με την προδιάθεσή μου για αιώνια ζωή.

Πάντα θα θυμάμαι πως ένιωσα σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου ως τώρα. Μια από αυτές είναι τότε που έδωσα το πρώτο μου φιλί. Αν υπήρχε εκείνη την ώρα Θεός, δε θα έμοιαζε με άλλον εκτός από εμένα. Το αν πιστεύω στο Θεό δε θα το μάθω ποτέ. Μιλώ για το Θεό όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ. Όχι για το δικό σας Θεό. Ο δικός σας Θεός υπάρχει μονάχα στην φαντασία σας και είναι εκεί για να σας εξουσιάζει. Εγώ με τον Θεό μου είμαστε φίλοι, είμαστε το ίδιο άτομο, είμαστε η ανθρωπότητα, ένα με εσάς τα αδέρφια μου, το σύμπαν ολάκερο. Αυτή τη στιγμή που γράφω μόνο αυτό μπορώ να δω με τη σκέψη μου.

Είναι πέρα για πέρα δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να είσαι το άτομο που θα ήθελες να είσαι, να βρεις και να ερωτευθείς το άτομο που φαντάζεσαι, να ζήσεις μαζί του, να το αγαπήσεις και να σε αγαπήσει, να νιώσεις την υπέρτατη ευτυχία. Οι άνθρωποι είμαστε ως επί το πλείστον ανώριμοι, αμαθείς και εγωιστές. Μοιάζουμε τόσο πολύ στα ζώα, απλά είμαστε χειρότεροί τους. Τις περισσότερες φορές που κάποιος θα ερωτευθεί και θα αγαπήσει θα είναι γιατί βρήκε σε κάποιον κάτι να θαυμάσει, κάτι που του λείπει, να γεμίσει το κενό της ύπαρξής του, να καλύψει την αδυναμία του να ζήσει ελεύθερος και μόνος. Σπάνια δυστυχώς συναντά κανείς ανθρώπους που να γνωρίζουν τόσο καλά τον εαυτό τους, να τον αγαπούν τόσο και να τον σέβονται όσο του αξίζει, ανθρώπους που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη φύση και το είναι τους που μπορούν πραγματικά να αγαπήσουν, θυσιάζοντας άλλες τους πτυχές μέσω της αφιέρωσής τους στον ή στην σύντροφό τους, το άλλο τους είναι, το άλλο τους εγώ.

Η φωτογραφία είναι του χρήστη peggychoucair και τη βρήκα στο pixabay.com

Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2016.

Ω παράξενε άνθρωπε!

Ο άνθρωπος είναι ένα παράξενο ον. Είναι ένα ον πραγματικά προικισμένο από κάθε άποψη, αλλά είναι εγκλωβισμένο στον εαυτό του.  Κάθε άνθρωπος θέλει να ζήσει ευτυχισμένος, κανείς δε θα πει πως θέλει να είναι δυστυχής.

 Πως όμως να ζήσει ευτυχισμένος, όταν δε δέχεται τις απαντήσεις τόσων άλλων ανθρώπων που ζήσαν πριν απ'αυτόν, κι αφιέρωσαν τη ζωή τους ώστε να λύσουν τις απορίες τους.

 Η σοφία των πεθαμένων αθανάτων μας μάς λέει πως, ο άνθρωπος για να ζήσει μια ζωή γεμάτη, τέτοια που όταν θα πεθαίνει να σκέφτεται πως αυτή άξιζε τον κόπο, θα πρέπει να αγαπήσει. Η αγάπη λοιπόν είναι η απάντηση στην ερώτηση για το πως μπορεί κάποιος να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή.

Ποια αγάπη όμως; Πόσοι από εμάς κατανοούν την αγάπη, αυτή την πολυδιάστατη έννοια που δεν ορίζεται; Τι είναι η αγάπη για εσάς;

 Για μένα η αγάπη πάντως, δεν έχει να κάνει με το να λαμβάνω κάτι άμεσα, παρά μονάχα να δίνω.

 Αγάπη δεν είναι να θέλω τον άλλο μόνο για εμένα, αγάπη είναι να θέλω να ζει ελεύθερος χωρίς να περιορίζεται από συναισθηματικούς δεσμούς που λειτουργούν σαν χειροπέδες.

 Αγάπη δεν είναι να προσπαθώ να κάνω τον άλλο σαν εμένα, αγάπη είναι να βοηθώ τον άλλο να βρει τον εαυτό του, να τον αγαπά και να τον σέβεται.

 Αγάπη δεν είναι απλά να ζω για τον άλλο, αγάπη είναι να πεθαίνω για τον άλλο.

 Τώρα λοιπόν σας ξαναλέω πως, η αγάπη είναι αυτή που μας γεμίζει και δίνει νόημα στη ζωή. Όλα τα άλλα είναι εφήμερα, πιο εφήμερα κι απ'την εφήμερη ζωή μας.

 Άνθρωπε είσαι παράξενο ον, γιατί βασανίζεις την ύπαρξή σου;

Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2015.

Σκέψεων Συρφετός

Ειρήνη, ειρήνη,
Πού νά'βρω γαλήνη,
Μοναξιά, αγκαλιά,
Τίποτα δεν έμεινε πια...

Κάπως έτσι ξεκινάω αυτή την εξομολόγηση. Είναι μερικά στιχάκια που σκαρφίστηκα απ'όταν ήμουν 18 χρονών. Μόλις είχα χωρίσει με την κοπέλα που μου θύμισε πως είχα συναισθήματα, μετά από μια πανέμορφη περίοδο, ίσως την πιο ευχάριστα έντονη που'χω ζήσει στη ζωή μου. Ήταν ο εφηβικός έρωτας που'χα την τύχη να γευτώ, αυτό για το οποίο κάθε άνθρωπος αξίζει να πονέσει. Θυμάμαι πως τότε, αισθανόμουν ζωντανός, ήμουν ζωντανός. Τα συναισθήματά μου, λόγω του έρωτα και λόγω του τέλους της εφηβείας, παράδερναν μέσα μου και το καράβι μου το χτύπαγαν αλύπητα τα κύματα. Πόσο όμορφα ήταν τότε... πόσα πράματα έμαθα για εμένα, τις γυναίκες και τον κόσμο.

Σήμερα είμαι ένας νέος που ζει εδώ στον κόσμο μαζί με τους ανθρώπους, μα ζει επίσης στους κόσμους του νου του. Πόσες και πόσες νύχτες σαν κι αυτή, που σε λίγη ώρα θα χαθεί, πέρασα στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου, έχοντας δημιουργήσει ολόκληρα σενάρια ζωής μέσα στο μυαλό μου. Μερικές φορές, σώζω τον κόσμο όλο σαν άλλος Ιησούς. Άλλες πάλι, τις πιο πολλές, σώζω μόνο εμένα. Πόσες γυναίκες πήρα και πόσες θα'θελα να'χω πάρει. Πόσους φίλους έχω και πόσους έχω χάσει. Κάποτε διάβασα κάπου κάτι, τόσο απλό μα που τόσο με πόνεσε που μου'χει χαραχθεί μέσα μου. Μια μικρή πρόταση μονάχα: κάπου, κάποτε, βρέθηκες με τους φίλους σου για να παίξετε μαζί για μια τελευταία φορά στην αλάνα, κι ούτε καν το ήξερες. Μπορεί να μην παίζαμε στις αλάνες μικροί, την πλατεία πάντως του χωριού μου την είχαμε κάνει γηπεδάκι κανονικό. Μπρος στην εκκλησία, προσπαθούσαμε να μη σπάσουμε κι άλλα τζάμια. Κι όμως, κάπου, κάποτε, μαζευτήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε για να παίξουμε τελευταία φορά ως παιδιά.

Και τώρα που μεγάλωσα, και το μυαλό μου άρχισε να ανθίζει, το σώμα μου ξεκινά να με προδίδει. Ένα φαινομενικά μικρό πρόβλημα σήμερα, ίσως σε λίγα χρόνια να γίνει ο κυριότερος παράγοντας πόνου, κι αυτό, είναι απρόβλεπτο.

Στις σκέψεις μου έχω πεθάνει κι έχω ανασταθεί χίλιες και μια φορές.

Κι ο κόσμος συνέχεια βάζει τα δυνατά του για να σε ρίξει κάτω, να πατήσει με την ατσάλινη μπότα της λογικής του τον λαιμό σου, να σε κάνει να πονέσεις. Κι εσύ, που τόσα ο νους σου κατεβάζει, προσπαθείς να βρεις τη χρυσή τομή, τη λύση στα προβλήματα του κόσμου.

Είναι μερικές φορές που αισθάνομαι σαν καπετάνιος χωρίς καράβι. Βρίσκομαι στη στεριά κι αγναντεύω τη θάλασσα που θέλω τόσο να δαμάσω. Μα καράβια τριγύρω δεν υπάρχουν, μήτε καλά καλά σανίδες σωτηρίας για να σωθούμε απ'τους εαυτούς μας. Και φαίνεται τελικά πως θα ψοφήσουμε εδώ, στη στεριά, χωρίς να πολεμήσουμε λίγο. Ίσως να μη με πιάνει ο ύπνος γιατί φοβάμαι πως θα αισθανθώ την έκσταση της ελευθερίας πάλι. Τώρα που μάθαμε για τα καλά να ζούμε ήσυχοι, τι μπορεί να μας αναστατώσει; Κοιτώ εμένα, κοιτώ και τη γενιά μου, κι αναρωτιέμαι: τι θα γράψουν στα μελλοντικά βιβλία ιστορίας για εμάς; Σα χαύνοι σουλατσάρουμε δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας όλη την ώρα το νόημα μα χωρίς σκοπό. Κάθε τι το ποιοτικό το πνίγουμε στα χαχανητά μας και θεοποιούμε όλες τις ηλιθιότητες του κόσμου. Είμαστε το αποτέλεσμα ενός σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος, που καθώς φαίνεται, πέτυχε το σκοπό του.

Μπουμ και μπουμ οι μπουμπουνιές στα social media. Ψιτ και ψιτ κάνει η καρδιά μας, μα σκύλιασε η γατίσια φάρα μας και δεν κουνιέται ρούπι. Τι μέλλον δημιουργούμε επιλέγοντας την απραξία; Πως μπορούμε να αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια άλλων; Γιατί να φοβόμαστε τόσο πολύ;

Μάθαμε καλά από μικροί όλα αυτά που απέχουν απ'την αγάπη. Εξασκηθήκαμε στο μίσος και στο ψέμα, στον κακό εγωισμό. Και τώρα τι; Τώρα, τι;

Πόσο τραγελαφικό είναι πως η ανθρωπότητα είναι Θεός και Διάβολος μαζί. Δεν το βλέπουν όλοι πως είμαστε οι θύτες και τα θυράματα παράλληλα; Είμαστε το φίδι που τρώει την ουρά του κι ας νομίζουν κάποιοι πως είμαστε ο σκύλος που απλά την κυνηγά, γύρω γύρω - γύρω, γύρω.

Ο καθένας μας παλεύει με τον εαυτό του, κι ύστερα με όλους τους άλλους. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράματα αν μπορούσαμε να αγαπήσουμε το άτομό μας κι ύστερα όλη την ανθρωπότητα κι ολάκερη τη φύση...

Και τι μεγαλείο ψυχής χρειάζεται για να ξεφύγει κανείς απ'όλους αυτούς τους φαύλους κύκλους, να ξεφύγει απ'τον βάλτο της αδηφάγας καθημερινότητας που μας μασουλά με τη μασέλα της, κράτσα - κρούτσα.

Ποιος έχασε το μεγαλείο της ψυχής για να το βρούμε εμείς άραγε;

Κοιτάω πίσω, κοιτάω ψηλά. Τόσα ονόματα, τόσοι διανοητές που μίλησαν για ενότητα, για αγάπη, για ειρήνη κι επίγειο παράδεισο.

Κοιτάω και μπρος μου, μα κοιτάω χαμηλά απ'τις πολλές καρπαζιές που μου'χουν δώσει οι λάθος επιλογές μου ως τώρα. Το κεφάλι σκυφτό και χαλαρό τ'ανάστημα. Στο'να μου χέρι κρατώ μια δάδα σβυστή και το άλλο στέκει άδειο, ελεύθερο μα αρρωστιάρικο. Κοιτάζω πίσω - μπρος, κι όλο λέω πως θα προχωρήσω. Το μόνο που μου λείπει είναι ν'ανάψω τη δάδα μου, να φωτίσω το δρόμο του μέλλοντος. Μα κεριά αναμένα δεν υπάρχουν, το λιγοστό μου φως έρχεται από ψηλά και πίσω, απ'τα ονόματα ανθρώπων όπως ο Ιησούς κι ο Βούδας που χαράχτηκαν στον ουρανό και στέκουν θεοσεβούμενα. Ποιος θα με βοηθήσει άραγε ν'ανάψω τη δάδα μου και να καώ κι εγώ σαν άλλο κερί στη θυσία της ζωής για την ίδια τη ζωή;

Άρχισα νύχτα μα τέλειωσα μέρα, κι άλλη μια μέρα θα πάει χαμένη - όπως τόσες και τόσες ζωές, στον νου μου κι αυτές.

Η φωτογραφία είναι της Mabel Amber και τη βρήκα στο pixabay.com.

Τα εις εαυτόν

Πως το ξεκινάς;

Ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια μου κι αφήνομαι να νιώσω τη χαλαρωτική μουσικούλα. 

Αισθάνομαι να διαπερνά όλο μου το κορμί απ'άκρη σ'άκρη ένα μούδιασμα κι έπειτα ένας μικρός ηλεκτρισμός έρχεται να με ταράξει για μια τελευταία φορά πριν μπω σε φάση περισυλλογής, ακριβώς πριν βγω έξω απ'τον εαυτό μου για ακόμη ένα αγγελικό ταξίδι προς το θεϊκό θησαυρό που κρύβει ο άνθρωπος στο νου του.

Σαν σήμερα, πριν 26 χρόνια, έκλαψα για πρώτη φορά, κι ύστερα ηρέμησα στη θαλπωρή της αγκαλιάς των ανθρώπων και της μάνας μου.

Τα χρόνια κύλησαν σαν ρυάκι, και θα συνεχίσουν μέχρι να πάψω να ζω. Κι η ζωή που κάνει τους κύκλους της μου λέει να μη στενοχωριέμαι για τον θάνατο, μα για τη ζωή που δε ζω, που δεν αξιοποιώ.

Σήμερα λοιπόν, λόγω ημέρας, μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να ξανακάνω αυτό που τόσο μου αρέσει, να μιλήσω σαν άλλος, σαν ξένος απέναντι στον εαυτό μου, ένας ξένος που με ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη συνείδηση.

Θα ήθελα να αναφέρω κάποια μαθήματα ζωής που διδάχθηκα τον τελευταίο χρόνο, και να τα συνδέσω με όλα όσα ξέρω ή νομίζω πως ξέρω.

Το τελευταίο ερέθισμα ήρθε ως διά μαγείας από έναν παλιό καλοκαιρινό μου γνώριμο. Ο φίλος μού λέει τα εξής: αυτό που έχει σημασία, είναι η πνευματική γαλήνη, και την πνευματική γαλήνη μπορεί να τη βρεις στα λίγα κι έτσι να νιώσεις πως αυτά είναι πολλά, κι επίσης πως μπορεί έχοντας πολλά να τη χάσεις, κι αυτά να σου φαίνονται λίγα.

Κι αναρωτιέμαι σκεπτόμενος αυτά τα λόγια, το νόημά τους. Τι χαρισματικό ζώο που είναι ο άνθρωπος, που μέσα του κρύβει θεούς και δαίμονες, και πότε πότε κοιτάζει ψηλά, στον απέραντο ουρανό, και νιώθει τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος, σαν κόκκος της άμμου μέσα στη θάλασσα της ζωής που παρασέρνεται δεξιά κι αριστερά άθελά του, χωρίς στόχους και σκοπό.

Άραγε, αξίζει;

Αξίζει, αράγε, ο άνθρωπος να πονάει τόσο στη ζωή του; 

Μεγαλώνεις για να φτάσεις κάπου, σου λέει η ίδια η ζωή, η βιολογία σου, μα γιατί; Γιατί όλα αυτά, σε τόσους ανθρώπους, σε τόσες ζωές; Η πνευματική γαλήνη έρχεται να κουμπώσει τα μαθήματα σαν την τελευταία διάλεξη πριν την εξεταστική στην οποία αναφέρονται τα σημαντικότερα για τις εξετάσεις.

Και συνεχίζω, σα σωστό ποντίκι να γυροφέρνω μέσα στις σκέψεις μου, κι ας τρώω και καμιά βούτα.

Έμαθα φέτος, πως οι άνθρωποι που έχεις στη ζωή σου φεύγουν καμιά φορά οικειοθελώς. Κι αυτό δεν αποτελεί τις περισσότερες φορές πρώτη επιλογή, μα τελευταία. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να γεμίσεις κάτι που στον πάτο του είναι τρύπιο. Αποτελεί ψευδαίσθηση, μια χαρωπή ζωή με κάτι που δεν μπορείς να έχεις.

Έμαθα φέτος, πως ο άνθρωπος πέρα από τις ιδέες του, είναι και οι άνθρωποί του. Ποτέ δεν μπορείς να ορίσεις κάτι από μόνο του. Πάντα πρέπει να λάβεις υπόψη σου κάτι σε σχέση με αυτό που θέλεις να ορίσεις. Έτσι, ένας άνθρωπος, όσες ιδέες και να έχει, αν βρίσκεται μακριά από τον τόπο του, μακριά από τους ανθρώπους του, είναι ανάπηρος, είναι μισός. Και παίρνει χρόνο πολύ μέχρι να ξαναπατήσει στα πόδια του, δημιουργώντας ζωή απ'το μηδέν.

Έμαθα φέτος, πως τα όνειρα είναι πολύ σημαντικά, μα είναι δύσκολο όχι μόνο να τα εκπληρώσεις, μα και να τους δώσεις μια ευκαιρία. Στην τελική η ζωή μας, είναι θέμα επιλογών. Τι θέτεις ως πρώτη προτεραιότητα; Αν ξέρεις πως έχεις χρόνο μόνο για ένα όνειρο, ποιο απ'όλα σου τα όνειρα θα διάλεγες να κυνηγήσεις; Ακόμα κάνω λάθη.

Έμαθα φέτος, πως είναι δύσκολο την ώρα της τρικυμίας να βγεις έξω από τον εαυτό σου και να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, πιο αντικεινικά, ή έστω λιγότερο υποκειμενικά. Εδώ στη χώρα όπου ζούμε, έχουμε πολλά θετικά μα και πολλά αρνητικά, και καμιά φορά δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε γιατί παλεύουμε με τα κύμματα για να σωθούμε, ο κάθένας χώρια. Ο κάθε ένας χώρια...

Έμαθα φέτος, πως οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε κι ενώ το έχουμε τόσο μα τόσο πολύ ανάγκη, και να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Στο σχολείο μαθαίνουμε όλα τα αχρείαστα πράγματα και μόνο μετά από μάχες με τους ανθρώπους κι αν τύχει, μαθαίνουμε πως το μόνο πράγμα που αξίζει, είναι να ζήσεις για κάτι που αγαπάς και να θυσιαστείς για αυτή σου την αγάπη. Και να είσαι γεμάτος την ώρα που χάνεσαι στην άβυσσο της ζωής, με το χαμόγελο που καθρεφτίζεται κοιτώντας την. 

Έμαθα φέτος, πόσο πολύ πονάει το να θέλεις να ζήσεις, να θέλεις να δημιουργήσεις και να μη μπορείς. Να μη μπορείς γιατί το λουλούδι μέσα στα αγριόχορτα πνίγεται και πεθαίνει, γι'αυτό να μη μπορείς. 

Φέτος έμαθα, πως δεν υπάρχουν λάθη και σωστά. Υπάρχει μόνο η ζωή κι ο νόμος της και πως είτε θα σταματήσουμε να κλαίμε σα μωρά και θα την ακούσουμε, για να ακολουθήσουμε τις προσταγές της, είτε θα παλεύουμε με κάτι που δεν μπορούμε να νικήσουμε.

Κάθομαι μέσα στο μυαλό μου και σκέφτομαι. Αναλογίζομαι τον εαυτό μου, τώρα στα 26 μου χρόνια, την κατάστασή μου, τι με ορίζει, τα θέλω και τις επιλογές μου, τις προοπτικές μου, το μελλοντικό μου χάσιμο που κάνει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή τόσο μα τόσο αιώνια. Είμαι ακόμη ζωντανός.

Και πως το κλείνεις;

Για άλλα ήθελα να μιλήσω, για άλλα μίλησα. Τα στιχάκια που'χα σκαρώσει τα έχασα καθώς έτρεχα με γεμάτα χέρια προς εσάς. Μα δεν πειράζει, η έκσταση είναι έκσταση.

Έτσι, ας γυρίσω εκεί απ'όπου δεν έφυγα ποτέ. Με κατάλαβε κανείς μήπως, με κατάλαβα κι εγώ άραγε; 

Ο χρόνος κυλά κι εγώ προσπαθώ να σταθώ όρθιος. Προσπαθώ να περπατήσω μέσα στο ποτάμι και να πάω κόντρα του, έχω στο νου μου την πηγή που τόσο θέλω να συναντήσω. Έχω πείσει τον εαυτό μου πως αν τη βρω και πιω μια γουλιά απ'το γάργαρο νερό της, θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχος με μια πνευματική γαλήνη που θα με κάνει να μοιάσω με θεό.

Για άλλα ήθελα να μιλήσω.

Χρόνια μου καλά.

Κοινός Παρανομαστής

Πάντα και παντού οι άνθρωποι διαφέρουν. Ωστόσο, πάντα και παντού τους ανθρώπους τους ενώνει κάτι.

Πόσες φορές καθίσατε να δείτε ταινία με φίλους; Πόσες φορές ταινία που πρότειναν οι άλλοι σας άρεσε; 

Συνήθως, τα γούστα διαφέρουν κι αυτό είναι λογικό κι επιθυμητό, γι'αυτό και σπανίως αρέσει το ίδιο σε όλη την παρέα μια ταινία. 

Και μιας και δεν είμαι fan των ταινιών, αρκούμαι στο να βλέπω λίγες ταινίες κατά περιόδους και να το αφήνω περισσότερο στην τύχη.

Κάπως έτσι έτυχε και είδα την ταινία ''Κοινός παρανομαστής'', μια ταινία ελληνικής παραγωγής που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2014. Ορίστε και το trailer.

Μπορεί να μη βλέπω ταινίες συχνά, αλλά αυτή η ταινία μου άρεσε κι οφείλω να το μοιραστώ μαζί σας. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα καφενεδάκι σε κάποιο χωριό της Πελοπονήσσου. Για κάποιον λόγο τρεις αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες ανδρών κάθονται στα τραπεζάκια του μαγαζιού το οποίο ανήκει στον κ.Πλάτωνα! Ό,τι γίνεται στην ταινία, συμβαίνει σε αυτό το σκηνικό, θα μπορούσε ίσως να ήταν και θεατρικό έργο. Η συζήτηση ξεκινάει από ασήμαντα φαινομενικά θέματα, όπως πάντοτε, και καταλήγει στο πολύ καυτό θέμα των γυναικών, που τόσο καίει τους άνδρες και τους κάνει να αναρωτιούνται: τι μπορεί να θέλει μια γυναίκα. Κι ο καθείς δίνει την απάντησή του, φανερώνοντας το ποιόν του. Κάπου εκεί αχνοφαίνεται κι ο κοινός παρανομαστής.

Στην όλη υπόθεση υπάρχουν διάφορες φιλοσοφικές νύξεις. Αρχίζοντας από το όνομα του μαγαζάτορα, έως τον τρόπο σκέψης και τις επιθυμίες των χαρακτήρων μπορεί κανείς να βεβαιωθεί πως κάτι πιο βαθύ από αυτούς τους επιφανειακούς διαλόγους υπάρχει.

Κι ο κοινός παρανομαστής τελικά, δίνει απαντήσεις σε όλους...

Αρκετά έκανα spoil όμως για όσους θέλουν να την παρακολουθήσουν!

Πατώντας εδώ μπορείτε να δείτε την ταινία εντελώς δωρεάν μιας και ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας είχε τη γενναιοδωρία να τη μοιραστεί μαζί μας μέσω του καναλιού του στο Youtube.

Άνθρωποι Μονάχοι

Ο άνθρωπος στις μέρες μας τείνει να απομονωθεί πλήρως. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε μέσα στην κοινωνία είναι αρκετά περίπλοκος και η αβεβαιότητα που αφορά την ανάπτυξη υγιούς χαρακτήρα είναι μεγάλη.

Αυτοί που συνήθως παίζουν άμεσο ρόλο όσον αφορά τη διαπαιδαγώγηση του ατόμου στερούνται της δυνατότητας αυτής λόγω του τρόπου ζωής που ακολουθούμε. Γονείς, συγγενείς, δάσκαλοι, φίλοι, σύντροφοι και όλος ο κοινωνικός μας περίγυρος καθώς μεγαλώνουμε συμβάλλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, μα λόγω των σημερινών συνθηκών, όλοι αυτοί οι άνθρωποι απομακρύνονται από το άτομο κι έτσι ένα παιδί σε μικρή ηλικία, η οποία είναι και περισσότερο κρίσιμη, κινδυνεύει να μην έχει κάποιον που θα του μάθει για τη ζωή. Κάποιον σα διδάσκαλο, κι έτσι αν και μεγαλώνει σωματικά μέσα στην κοινωνία μας, πνευματικά μοιάζει να μεγαλώνει μέσα σε ανθρώπινη ζούγκλα στην οποία δεν υπάρχει περιθώριο σωστής διαπαιδαγώγησης σε θεμιτά πλαίσια, καθιστώντας το γυμνό πνευματικά μπροστά στους άλλους που του φαίνονται εχθροί.

Έτσι ως ενήλικες πλέον, πολλοί λόγω του αδύναμου χαρακτήρα που τους αφέθηκε να δημιουργήσουν, έχουν καταστεί έρμαια των άλλων. Άνθρωποι που δε σκέφτονται σωστά, ή τουλάχιστον όσο θα έπρεπε, των οποίων η κριτική ικανότητα δεν αναπτύχθηκε σχεδόν καθόλου, αποτελούν απλά αριθμούς γι'αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να τους χειραγωγούν. Ίσως να μην είναι τυχαίο το γεγονός αυτό, αλλά η σκέψη αυτή ανήκει στη σφαίρα της συνομωσιολογίας, οπότε και την αφήνω.

Καλό θα ήταν κάθε άνθρωπος από παιδί ακόμη, να έχει κάποιον που θα τον αναλάβει, να τον βοηθήσει να μάθει πως λειτουργεί η κοινωνία ώστε να μη μοιάζει αργότερα σαν φτερό στον άνεμο. Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει κάθε άνθρωπος, λίγο πολύ, να είναι παιδαγωγός. Η αγάπη που τρέφουμε για τα παιδιά μας είναι πολύ σημαντική. Επίσης είναι αναγκαία αλλά δυστυχώς όχι ικανή από μόνη της συνθήκη για να διαμορφωθεί ο πολίτης της αυριανής κοινωνίας.

Κάθε άνθρωπος ζει μόνο μια φορά. Αξίζει να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους να ζήσουν πραγματικά τη ζωή τους κι όχι απλά να υπάρξουν ως άνθρωποι μονάχοι στον χαμένο κόσμο τους. Ένας από τους τρόπους να πετύχουμε κάτι τέτοιο είναι μέσω της παιδείας, για να αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται αγάπη κι ανοιχτά μυαλά, διαφορετικά η έλλειψη υγιών χαρακτήρων θα συνεχίσει να υφίσταται και η διαιώνισή της φαντάζει να εκρήγνυται στο μέλλον.

Γραμμένο τον Ιανουάριο του 2016.

Στόχοι Καμπής

Πυροτεχνήματα, καμπάνες και πυροβολισμοί...!

Και να μας ζήσει ο νέος χρόνος! Αυτός που όλα θα τα αλλάξει, όπως πάντα άλλωστε, αφήνοντάς μας ίδιους, διαφορετικούς...

Η νέα χρονιά φίλοι μου σηματοδοτεί την αρχή ενός νέου κύκλου, κι έτσι θα έπρεπε να τη βλέπουμε κι ας λιγοστεύει η άμμος μας μέσα στην κλεψύδρα, ευτυχώς ή δυστυχώς όλα όσα μας συμβαίνουν κάποτε τελειώνουν, το ίδιο κι η ίδια η ζωή!

Αλλά ας μην είμαι σε αυτή, την, ουσιαστικά, πρώτη ανάρτηση της χρονιάς απαισιόδοξος-ρεαλιστής. Ας φορέσω κι εγώ το προσωπείο που όλοι, λίγο πολύ, οφείλουμε να φορέσουμε, αυτό του αισιόδοξου ανθρώπου, μήπως και μας βγει σε καλό!

Άλλωστε, λέγοντας το ίδιο και το ίδιο ψέμα, καταντάμε να το συνηθίσουμε, κι εν μέρει να το πιστέψουμε, άρα να το κάνουμε να αληθεύει... 

Τι κι αν η ζωή μας φαίνεται να είναι άσκοπη; Τι κι αν όλα όσα και να δημιουργήσουμε, μπορεί μια μέρα με το φύσημα του αστρικού αέρα να χαθούν για πάντα; Τι κι αν δεν ξέρουμε αν θα χαθεί ο κόπος όλων μας;

Εμείς οφείλουμε να προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό. Να δημιουργήσουμε και να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές κάτι τις.

Είναι μια ωραία ιδέα που πηγάζει απ'το ίδιο μας το DNA. Είναι ουσιαστικά ο βιολογικός μας σκοπός: επιβίωση, αναπαραγωγή και κυριαρχία. Μήπως δεν είμαστε κι εμείς οι ίδιοι ένα σύνολο οργανισμού όπως και τα άλλα είδη;

Οι άνθρωποι είμαστε ένα είδος ζώου με κλήση προς την ευπροσαρμοστικότητα στο εκάστοτε περιβάλλον, την ανάπτυξη κοινωνικών δικτύων και την συνεχή τάση προς αυτοβελτίωση. Όλα αυτά έχουν ορίσει σε πολύ σημαντικό βαθμό την πορεία μας στο σήμερα, κι αυτό δεν είναι άγνωστο.

Από την άλλη, γνωρίζουμε πως κατοικούμε σε μια πλακουτσωτή μπάλα που κάνει γύρες γύρω από μια πολύ πιο μεγάλη και χαοτικά καυτή μπάλα που παρόλα αυτά μας δίνει ζωή. Ε, πως να μην τρελένεσαι μετά, πως να μην ψάχνεις για κάτι ανώτερο, για κάτι που να σου δίνει νόημα στη ζωή σου. 

Το καταλαβαίνω βαθύτατα, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιστεύει κάπου, οπουδήποτε, ώστε να αντλεί δύναμη για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Δεν είναι κακό αυτό, είναι απόλυτα λογικό και συνετό, το θέμα όμως είναι, σε τι θα πρέπει να πιστέψει;

Σε αυτό όμως αναφέρομαι σχεδόν πάντα μέσα από τις αναρτήσεις που κάνω, υπάρχει μια αύρα που διαπνέεται συνεχώς παντού σε κάθε μου κείμενο κι ελπίζω κάποιοι να την αντιλαμβάνονται. Περαιτέρω ανάπτυξη ίσως γίνει στο μέλλον, με έναν πιο κατάλληλο τρόπο...

Κάπως έτσι, αισθάνομαι πως έχω κάνει την ιδανική εισαγωγή στο θέμα μου: τους στόχους που αποτελούν βήματα ενός μεγαλύτερου σκοπού. 

Με συγχωρείτε για αυτόν τον μακρύ μονόλογο, αλλά κάθε πρόταση που ειπώθηκε στέκεται σαν σκαλί προς το επόμενο επίπεδο, ας πάμε και στο κύριο μας θέμα!

Νέα χρονιά, νέος κύκλος! 

Ευκαιρία για ανασκόπηση του περασμένου έτους, ευκαιρία για επανεξέταση του άσκοπου σκοπού κι εννοείται ευκαιρία για τη θέσπιση νέων στόχων!

Διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο που έγραψα πέρσι, έρχομαι αντιμέτωπος με τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να δούμε μικρέ ρέμπελε τύπε, τι είχες θέσει ως στόχους, για ποια απ'αυτά είχες τη δύναμη να προσπαθήσεις και τι κατάφερες εν τέλει; 

Είχα θέσει ως στόχο να μάθω να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους, το προσπάθησα; Εν μέρει αισθάνομαι πως ναι. Τα κατάφερα; Ως έναν βαθμό σίγουρα, ναι. Είμαι ικανοποιημένος με όλο αυτό που συνέβη; Σίγουρα όχι. Τι σόι άνθρωπος θα ήμουν στο κάτω κάτω τις γραφής αν δεν ήμουν άπληστος... 

Και στους υπόλοιπους στόχους βλέπω μια αντίστοιχη πορεία.

Έψαξα, έψαξα πολύ μέσα μου, γύρω μου, απέναντί μου για να μάθω καλύτερα εμένα και τον κόσμο, να τους κατανοήσω και να τους αποδεχθώ, να τους αγαπήσω. Υπάρχει μια γεύση πίκρας ωστόσο στο στόμα μου καθώς αλλάζει ο χρόνος, έχει άραγε γεύση πίκρας η αγάπη;  Κάτι φαίνεται να μη πηγαίνει τόσο καλά, εκτός κι αν είναι η ίδια η ζωή μας πικρή και χαλάει τη γεύση στα υπόλοιπα συναισθήματα, ποιος ξέρει, ίσως είναι κι έτσι.

Έμαθα να ελέγχω τη σκέψη μου; Ούτε καν. Τις αντιδράσεις και τα λόγια μου; Ίσως, ελάχιστα, ναι. Και σίγουρα δε σκέφτομαι πριν πω ή κάνω κάτι δυο φορές, πολλές φορές δε σκέφτομαι καν, ή τουλάχιστον, έτσι νομίζω. Άλλες πάλι σκέφτομαι τόσο που εν τέλει το καίω, κι αυτό είναι μια κακή συνήθεια που δε βοηθάει και το ξέρω.

Πήγα να χαθώ με την οικογένειά μου, την όποια οικογένεια, φοβήθηκα κι επέστρεψα, κι έτσι ένας δευτερεύον στόχος, αυτός του να κάνω το πολυπόθητο restart μου σε μια νέα χώρα, έλαβε ένα άδοξο τέλος, αφήνοντας μου πολλές εμπειρίες, πολλές ιδέες, σίγουρα πιο φτωχό στην τσέπη, μα πιο πλούσιο στη σκέψη. Δε χάθηκα με οικογένεια και φίλους, ίσως λίγο μόνο με τον εαυτό μου.

Ακόμη ψάχνω τρόπο για να αυτοσυντηρούμαι, κι αισθάνομαι τύψεις γι'αυτό, ενώ ξέρω πως δε θα έπρεπε. Βλέπετε είμαι από τους τύπους που δίνουν σημασία στις απόψεις των άλλων, κι αυτό το ξέρω καλά πως είναι ελάττωμα που πρέπει να διορθώσω. 

Τόλμη για νέα γνώση, νέες εμπειρίες, νέα ζωή, έχω μπόλικη, και περιέργεια επίσης. Μια έντονη επιθυμία να ζήσω λες και με τραβάνε από κάπου με κάμερα, λες και η ζωή μου πρόκειται να γίνει ταινία Αλλά... πάντα υπάρχει αλλά, το μυαλό μου με κρατάει πίσω. Σκέφτομαι πολλές φορές ηλιθιότητες, δεν ξέρω πως να θέσω σωστά τις προτεραιότητές μου, κι έτσι νιώθω να σαπίζω μέσα μου, μη δημιουργώντας, μη ανθίζοντας μέσα στην αίγλη των νιάτων μου και των καλύτερών μου χρόνων. Τουλάχιστον, έχω την δύναμη και την αφέλεια να μοιράζομαι κάποια από αυτά μαζί σας, σε όσους, λίγους μα καλούς, με διαβάζουν και πιστεύουν σε εμένα, ίσως και πιο πολύ απ'ότι εγώ πιστεύω στον εαυτό μου.

Ταξίδια σε Γερμανία, σε Σκωτία, σε Αγγλία και σε Βέλγιο, δεν τα λες και λίγα, ούτε αδιάφορα. Γνώρισα αρκετό κόσμο, συζήτησα, ένιωσα τη φωτίτσα μέσα μου να φουντώνει, πήρα ερεθίσματα, νέες ιδέες, άλλαξα άποψη για πολλά πράγματα, άλλαξα και τελικά, ευτυχώς ή δυστυχώς, παραμένω ζωντανός, τόσο όσο, για να κάνω την αυτοκριτική μου, για να πειραματιστώ με εμένα.

Κάτι που ίσως και να μην έπρεπε να εκφράσω, μα κάτι με τραβάει απ'τα μαλλιά να το βγάλω από μέσα μου είναι το εξής: είχα μια αγάπη που έπρεπε να πνίξω γιατί ο τρόπος που την αντιλαμβανόμουν με έπνιγε, κι έμεινα ξανά μετά από δυο όμορφα μα δύσκολα χρόνια μόνος.

Σ'αυτό το διάστημα που έχει περάσει από τότε, έχω ξανακαταλάβει πόσο όμορφο είναι να έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, μα είναι δύσκολο να μπορέσεις να δώσεις τον εαυτό σου στον οποιονδήποτε, όταν δε γνωρίζεις και φοβάσαι το ίδιο σου το άτομο. Έτσι παίρνει η μπάλα και τους άλλους. 

Τώρα χαίρομαι πάλι την ελευθερία της εργένικης ζωής, μα μου λείπει η φυλακή της ελευθερίας της αγάπης. 

Παρόλα αυτά, είμαι από τους ανθρώπους που γνωρίζουν πως υπάρχει διαφορά μεταξύ της μοναξιάς και της μοναχικότητας. Σιχαίνομαι την πρώτη, αγαπώ τη δεύτερη.

Άραγε, με είχε ακούσει κανείς πέρυσι; Είχε διαλέξει κανείς έστω κι έναν στόχο; Μπορεί να κάνει την αυτοκριτική του; Μπορεί να μου στείλει κάποιος ένα μήνυμα και να μου πει φίλε μου, με παρότρυνες να κάνω το ίδιο, για να δούμε τι κατάφερε ο καθένας μας. Δύσκολο, το ξέρω. 

Και για να πάμε λίγο στα του νέου έτους!

Για το σκοπό μου δε θα μιλήσω με κανέναν, γιατί αισθάνομαι πως κανείς δεν πρόκειται να με καταλάβει, γι'αυτό ας δούμε τους στόχους, κι ας οραματιστούν όσοι το μπορούν το σκοπό.

Τον χρόνο αυτόν που πέρασε, τον ήπια με το κουτάλι. 

Προσπάθησα να ξεκινήσω να δημιουργώ ζωή, μα δυσκολεύτηκα, κι ακόμα δυσκολεύομαι. 

Όσο κι αν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα, καμιά φορά η θέληση δεν αρκεί, ή για να το θέσω πιο σωστά, η δύναμη της θέλησης μαζί με τις εκάστοτε συνθήκες μπορεί να μη σε αφήνουν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Το θέμα μας είναι να έχουμε όνειρα, γιατί άνθρωπος χωρίς όνειρα, πλάνα και στόχους, ισοδυναμεί με άνθρωπο νεκρό, εκ των έσω, κι ας μην το γνωρίζει.

Γι'αυτό, μπορεί κανείς να μη γνωρίζει τον σκοπό του, ή να μην είναι σίγουρος γι'αυτόν, μα να έχει μέσα του όνειρα για τη ζωή, και να προσπαθεί να τα εκπληρώσει, είναι το πιο σύνηθες και είναι σεβαστό.

Έτσι, σκέφτομαι πως το πρόβλημα ξεκινάει από εμένα, δεν φταίνε τόσο τα όποια όνειρα, τα πλάνα και οι στόχοι, ούτε καν οι συνθήκες. Αν θέλει κανείς να επιτύχει, απέναντι στον εαυτό του, διαμορφώνει ακόμη και τις συνθήκες στις οποίες κινείται, ή πάει όπου αυτές υπάρχουν. Το παν είναι να έχει ο άνθρωπος πνεύμα νικητή. Πως όμως προκύπτει το πνεύμα αυτό;

Γεννιέται κανείς νικητής ή γίνεται στην πορεία; 

Προσωπικά δεν πιστεύω πως γεννιέται κανείς το οτιδήποτε, μπορεί να έχει μια τάση προς κάτι λόγω γονιδίων, αλλά δε σημαίνει πως θα βγάλει κι αυτό το χαρακτηριστικό στην επιφάνεια, άρα πρέπει να δουλέψει κανείς τον εαυτό του, σμιλεύοντάς τον σαν άγαλμα, ακονίζοντάς τον σαν μαχαίρι.

Τι χαρακτηρίζει έναν νικητή στη ζωή; Έναν πετυχημένο άνθρωπο; Έναν που ξεχωρίζει από τη μάζα;

Όπως το βλέπω τώρα, και συγκριτικά με αυτό που είμαι, και με αυτά που αισθάνομαι πως μου λείπουν θα έλεγα πως μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η αυτογνωσία, ίσως τον μεγαλύτερο, γιατί αν δεν ξέρεις τον εαυτό σου, έστω και σε μικρό βαθμό, έστω κάνοντας λίγα βήματα την φορά, πως θα ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή σου, σε τι θα ήθελες να πετύχεις και γιατί...

Άρα, νούμερο ένα στόχος για φέτος ώστε να φύγει αυτή η σαπίλα μου και η πίκρα του στόματος είναι να βουτήξω όσο πιο βαθιά μπορώ μέσα μου και να με δω σαν τρίτος, σαν ένας περίτρανος ψυχολόγος.

Αναγνωρίζοντας πως λειτουργεί ο εαυτός μας, γιατί σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε, τι μας έχει επηρεάσει να σκεφτόμαστε έτσι, γιατί συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε, γιατί πράττουμε αυτά που πράττουμε, γιατί είμαστε εν τέλει, αυτοί που είμαστε, έχουμε κάνει το πρώτο και σημαντικότερο βήμα προς την νίκη, την επιτυχία σε προσωπικό επίπεδο.

Έπειτα, ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει αυτό που εξετάζουμε, είναι ο αυτοέλεγχος ή αλλιώς η αυτοκυριαρχία. Μπορεί να φαίνεται χαζό, μα είναι σημαντικό, ακόμη και στα πιο απλά, ή μάλλον κατά κύριο λόγο στα πιο απλά να επιβάλλουμε στο σώμα αυτά που ορίζει ο νους, ακόμη κι αν μερικές φορές είναι λάθος. 

Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια σκεφτόμουν πως είναι άδικο απέναντι στην ίδια τη ζωή, να σκοτώνουμε τα ζώα, που έχουν συναισθήματα κι αντίληψη, απλά για να τα φάμε, είτε τα έχουμε πραγματικά ανάγκη, είτε το κάνουμε κατά κύριο λόγο από συνήθεια ή ακόμη χειρότερα από γούστο, άρα εγωισμό. 

Κι ένα επίπεδο παραπάνω είναι η ίδια η εκμετάλλευση που δυστυχώς υπάρχει παντού στη ζωή μας καθώς όλα αποτελούν δυνάμεις, και η ίδια η ζωή μπορεί να αναγνωριστεί κι ως η μάχη των δυνάμεων, των συμφερόντων που χτυπιούνται μονίμως μεταξύ τους. Έτσι, όχι μόνο είναι κακό να σκοτώνουμε τα ζώα, πιστεύω, μα είναι επίσης κακό να τα εκμεταλλευόμαστε για το γάλα τους, το δέρμα τους, την ύπαρξή τους. Επίσης, αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους, και δεν εννοώ το γάλα, ή το δέρμα τους μα την ύπαρξή τους. Όλοι τείνουμε για γινόμαστε χειριστικοί άνθρωποι, δυστυχώς καμιά φορά ηθελημένα.

Για όλα αυτά που προανέφερα, έπεισα τον εαυτό μου να κόψει το κρέας.

Και τελικά, ήταν πιο εύκολο απ'ότι πίστευα. Τώρα είναι αυτό καλό για το σώμα, δεν το γνωρίζω ακριβώς, το θέμα είναι πως βλέπω ότι ελέγχω τον εαυτό μου και αυτοπειθαρχούμαι σε μια μου ηθική θέση. Κι αυτό, είναι πολύ σημαντικότερο απ'ότι ίσως φαίνεται.

Συνεπώς, η αυτοπειθαρχία είναι το δεύτερο βήμα προς την νίκη, προς την προσωπική επιτυχία.

Άρα, δεύτερος για φέτος στόχος είναι να δουλέψω κι άλλο την αυτοπειθαρχία μου.

Μπορεί γενικά να είμαι κατά της έξωθεν πειθαρχίας, μα σας διαβεβαιώ όλους πως χωρίς την έσω πειθαρχία, ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο καθώς είναι αδύναμος να θέσει τα όριά του.

Έχοντας γράψει τόσες και τόσες γραμμές, σκέφτομαι πως το παράκανα, μα δε γινόταν κι αλλιώς, για να τα έγραψα, μάλλον το είχα ανάγκη.

Έχω πολλά πλάνα για φέτος, έχω κάπως, σχεδόν παιδικά, σκεφτεί τη ζωή μου, πως θα ήθελα να τη χτίσω παρόλα τα αγκάθια που με πονάνε. Και με τέτοιο μυαλό, είμαι σχεδόν καταδικασμένος να βρεθώ στα άκρα. Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στη ζωή, είναι να κάνω μια ζωή μετριότητας.

Για φέτος λοιπόν, θέτω ως πρωταρχικούς στόχους την ενίσχυση της αυτογνωσίας, του αυτοελέγχου και της αυτοπειθαρχίας μου. Πως αλλιώς να πετύχω όσα θέλω, αν δεν έχω πνεύμα νικητή, που παρόλες τις αποτυχίες που συναντά, αυτός συνεχίζει να προσπαθεί;

Από εκεί και πέρα σαν στόχους έχω να βρω τρόπο σύντομα ώστε να βγάζω τα έξοδά μου, να μπορέσω να δουλέψω το blog δίνοντάς σας περισσότερο και ποιοτικότερο υλικό, καλλιεργώντας έτσι τον πνευματικό μου κόσμο, και να γνωρίσω ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέρονται αναπτύσσοντας σχέσεις που θα μπορούσαν να αποφέρουν καρπούς ζωής. 

Επίσης, πρέπει να βάλω τα δυνατά μου ώστε να μην είμαι τόσο υπεραναλυτικός, να μη βγαίνω εκτός θέματος αναφέροντας ό,τι μου κατέβει, να γίνω πιο αποφασιστικός, να είμαι περισσότερο δραστήριος, κι ακόμη πιο ζωντανός!

Για να δούμε, σε τι βαθμό θα τα καταφέρω όλα αυτά; Κάτσε να δούμε, θα ζούμε πρώτα...;