Η καρδιά είναι φτιαγμένη για να ραγίζει... - Giacobo Leopardi

Τα μυστικά της ανθρώπινης καρδιάς
είναι κάποτε τόσο βαθιά
που δεν μπορείς εύκολα να τα κατανοήσεις⋅
γι'αυτόν τον λόγο,
οι καλύτερες στιγμές ενός έρωτα
είναι όταν σε κυριεύει
μια ήρεμη, γλυκιά μελαγχολία⋅
όταν κλαις
και δεν ξέρεις γιατί⋅
όταν αβίαστα υποκύπτεις
μπροστά σε μια συμφορά χωρίς να ξέρεις ποια είναι⋅
όταν ευφραίνεσαι μ'ένα τίποτα
και χαμογελάς με ακόμα λιγότερα...

~ Giacobo Leopardi

Giacobo Leopardi.

Μια Σκέψη - Johann Wolfgang von Goethe

Όποιος την ιστορία του την ίδια δεν ξέρει,

το πώς και το γιατί εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια,

στης αμάθειας το σκοτάδι μένει,

και ζει μονάχα απ'τη μια στην άλλη μέρα.

~ Johann Wolfgang von Goethe

Το βρήκα γραμμένο στο βιβλίο ''Ο Κόσμος της Σοφίας'', από κάτω ο συγγραφέας συμπληρώνει:

Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία της σκέψης. Ύστερα από χιλιάδες χρόνια μύθων, φαντασίας, ανθρωπόμορφων θεοτήτων και φιλοσοφίας, ο άνθρωπος ανακαλύπτει ξανά την ανάγκη της γνώσης μέσα από την προσέγγιση της αγάπης και του βαθύτερου προσδιορισμού του εαυτού του.

~ Jostein Gaarder

Goethe (Stieler/1828.)

Φυτεύοντας Διαμάντια

Σκάβω χώμα. Το χωράφι του μυαλού μου είναι ό,τι πιο μεγάλο έχω στα ''χέρια'' μου σύμφωνα με το νόμο περί ιδιοκτησίας κι εφόσον μου ανήκω. Μα εγώ δε ξεγελιέμαι, γνωρίζω άλλωστε πως μια έκταση τόσο μεγάλη δεν μπορεί να φυλαχθεί από τυχόν εισβολείς.  Ποιοι είμαστε στο κάτω κάτω που θα φιλτράρουμε συνειδητά κάθε ερέθισμα που δίνει τροφή για σκέψη; Ποιοι είμαστε που νομίζουμε πως ξέρουμε ποιοι είμαστε; Το χώμα νωπό όπως και το σώμα, μα τραχύ κάτω απ'την επιφάνεια. Με κάνει να πατάω πιο δυνατά το φτυάρι μου, να φτάσω εκατοστά πιο μέσα, σκέψεις βαθύτερου επιπέδου, σκέψεις κουραστικές, χαοτικές, όπως κουραστικά είναι και τα χαοτικά ταξίδια των ξύπνιων ονείρων μας.

Βγάζω χώμα. Αστρική ύλη χαμένη στη λήθη γεμίζει το φτυάρι μου. Την κοιτώ να βγαίνει βουβή, νεκρή. Την παρατηρώ και λέω. Τόσοι ξεχασμένοι κόσμοι, τόσες χαμένες ιστορίες που κάποτε για κάποιους είχαν νόημα. Και τώρα τι; Αύριο τι; Φευγαλέες ματιές στο παρελθόν, τόσο φευγαλέες όσο κι αυτό. Αναμνήσεις, πόνοι και χαρές που κάποτε αποτελούσαν νόημα ζωής, μα τώρα η ζωή έχει αλλάξει. Μια δυναμική στατικότητα. Μια ατέρμονη αλλαγή που μας αφήνει πίσω κάθε τόσο. Που να βρεις νόημα; Και τι πάει να πει νόημα στο κάτω-κάτω;

Φυτεύω σπόρους. Οι σκέψεις, οι αναζητήσεις και περιπλανήσεις μου, συζητήσεις με κομμάτια θεϊκά, γνώσεις γνωστές κι άγνωστες που βρήκα στο σακούλι μου. Σιγά σιγά το σακούλι αδειάζει, όπως αδειάζει η κλεψύδρα μας. Και τόσο με ξενίζει αυτό, τόσο που με κάνει να θωρώ τον κόσμο γύρω σαν να'ταν κουκλοθέατρο. Γιατί τρέχουμε εδώ κι εκεί; Τρέχουμε μα μου φαινόμαστε ακίνητοι... Τα σακούλια αδειάζουν, ώσπου ο φόβος της ζωής παύει να υπάρχει. Τα σακούλια αδειάζουν κι εμείς χαμπάρι δεν παίρνουμε. Αν κάτι είναι κρίμα, αυτό δε θα'πρεπε να'ναι;

Περπατώ και πάω. Ήδη ξέχασα τους πρώτους σπόρους. Σιγά σιγά ελαφραίνω μα μέσα μου γεμίζω. Ρυάκι που γίνεται ποτάμι, με μόνο του προορισμό τη βαθιά θάλασσα, τον ωκεανό. Χιλιόμετρα μέσα στον νου.

Τι ειν'αυτό που βλέπω προς τα πίσω;

Οι σπόροι πήραν να μεγαλώνουν, κάποιες ρίζες γερές κι άλλες χαλαρές, κορμοί ψηλοί, κορμοί κοντοί, λουλούδια που ανθίζουν, μέσα τους διαμάντια που αχνοφαίνονται. Οι αξίες, τα διαμάντια μου, άλλες όμορφες και σπάνιες, άλλες συνηθισμένες λες και είναι δεδομένες. Το χωράφι αλλάζει μορφή, αποκτά αξία πνευματική, μέχρι να καταρρεύσουν πάλι όλα τριγύρω.

Συνεχίζω μέχρι τέλους. Αυτήν τη σισύφεια ζωή δεν δύναμαι να την τερματίσω, ούτε και θέλω άλλωστε. Μου θυμίζουμε τα στρατιωτάκια που μόνο μπροστά μπορούν να πάνε, το πολύ πολύ καμιά φορά και λίγο λοξά. Βέβαια, θα μου πείτε, δεν είναι απόλυτο αυτό. Και σας απαντώ, φυσικά! Έχετε δίκιο, τίποτα δεν είναι απόλυτο σ'αυτόν τον κόσμο, σωστά; Θα'ρθει η ώρα που το σακουλάκι μου θα αδειάσει. Μα δε θα μπορέσω να περιμένω για το μάζεμα των διαμαντιών μου. Δυστυχώς θα χρειαστέι να φύγω όπως όλοι μας. Ελπίζω όμως πως κάποιος θα'ρθει να κάνει το μάζεμα. Ίσως κάτι θα'χει να κερδίσει. Τι διάολο άλλωστε; Για διαμάντια μιλάμε, τα διαμάντια μου που είναι ολονών μας.

Εσείς; Πως πάτε με το φύτεμα;

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη jonbonsilver.

Γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 2015.

Αγώνας υπέρ Καλού

Τριγύρω όλα μοιάζουν χωριστά, μα στην εξέτασή τους διαφαίνεται μιαν ολότητα.

Όλες οι ιστορίες που γνωρίζουμε απ'τους σοφούς μας πατεράδες, κρύβουν από πίσω τους άλλες τόσες και τόσες.

Αφανείς ήρωες, με θαμμένες ιστορίες μέσα σε χώμα, νερό κι αέρα, δε χάθηκαν, παρά μονάχα στο όνομα του καλού, που στάθηκε ως ελπίδα μπροστά στο θάνατο που τους σιγοσφύριζε.

Κι εμείς, φέρουμε το βάρος της συνέχειας, μιας συνέχειας στο άγνωστο, στο φόβο που μετουσιώνει το πνεύμα σε ύλη μέσω των δακρύων.

Αν ψάχνεις τον λόγο που αξίζει να χαθείς, η απάντηση βρίσκεται μέσα σου, και δεν είναι άλλη παρά η φλόγα του καλού, που σιγοκαίει σαν ελπίδα ριζωμένη και θεϊκά κρυμμένη στα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου.

Απ'το μηδέν στο ένα απέχει μιαν άβυσσος, άπειρη κι εν τέλει ασήμαντη.

Μα αξίζει τον κόπο ο αγώνας της ζωής μας αφού βασίζεται στο καλό που ενυπάρχει μέσα σ'αυτην την ολότητα.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη FRdPhotography.

Γραμμένο τον Ιούνιο του 2015.

Σημασία Μάθησης

Ο άνθρωπος όσο μαθαίνει ζει κι όσο ζει μαθαίνει. Αυτό αποτελεί μια αλήθεια την οποία καλό θα ήταν να μην την ξεχνούμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό μέσα μας το οποίο μας οδηγεί στην αναζήτηση της γνώσης, αλλά αυτό που αποκαλούμε περιέργεια, φαίνεται πως έχει βοηθήσει το είδος μας να ξεπεράσει τα στενά όρια ζωής του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου. Ίσως, στην τελική, να πρόκειται απλά για την ίδια την ζωή που θέλει να γνωρίσει τον εαυτό της. Ίσως μέσα από το ανθρώπινο σώμα μια θεϊκή δύναμη επιδιώκει την αυτοπραγμάτωσή της. Ίσως να'μαστε μια γέφυρα για κάτι μεγαλύτερο το οποίο όμως σε τελική ανάλυση είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Ως μέλος της ανθρωπότητας δεν μπορώ να ξεφύγω απ'την φύση μου κι η περιέργεια που με καίει με καθιστά ζωοδόχο πηγή.

Περιέργεια, φόβος ή μπορεί και δέος από τη μια. Γνώση, πληροφορία κι ανακούφιση απ'την άλλη. Ο τρόπος να συνδέσουμε αυτές τις δυο λίστες είναι αυτός της μάθησης. Η μάθηση, αυτή η διαδικασία που τα όντα σαν και της αφεντιάς έχουν στα χέρια τους για να χαρούν τη διαδικασία της ζωής, δεν είναι παρά μια φώτιση. Η μάθηση όμως, είναι μια πολυδιάστατη και ίσως λίγο αφηρημένη έννοια. Κι από τη στιγμή που οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους, σε τέτοιο βαθμό που ώρες ώρες αναρωτιέσαι για το κατά πόσο είναι τέτοιοι μερικοί γύρω μας, είναι πολύ σημαντικό να ψάξουμε και να βρούμε πως μαθαίνει ο καθένας κι η καθεμιά μας.

Στα εκπαιδευτικά συστήματα που έχουμε δημιουργήσει, δεν έχει δοθεί και μεγάλη σημασία στους τρόπους που το κάθε άτομο μαθαίνει. Ίσως γιατί ο πραγματικός σκοπός τους δεν είναι να βοηθήσουν το εκάστοτε μπουμπούκι να ανθίσει αλλά μάλλον επιδιώκουν να ετοιμάσουν ανθρώπους για την κρεατομηχανή, στέλνοντάς τους τσουβαλιασμένους, ξένους προς τους ίδιους να συναντήσουν ό,τι φοβούνται περισσότερο: μια ζωή και μια ρουτίνα δίχως νόημα, δίχως σκοπό.

Για να μην ξεφύγω πάλι όμως ήθελα να σας πω ότι, εφόσον το σύστημα δεν μας δείχνει πως μπορούμε να μαθαίνουμε, κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Όταν κι αν ποτέ ξυπνήσουμε.

Πάντοτε ο άνθρωπος μαθαίνει πράγματα ακόμη κι αν δεν αντιλαμβάνεται πως συμβαίνει αυτό. Αλλά πόσο ωραιότερο θα ήταν αν ήξερε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός του, ποιά είναι τα δυνατά κι αδύναμα σημεία του ώστε να τα επωφεληθεί κι έτσι να ενδυναμωθεί και να χαρεί τον εαυτό του ακόμη περισσότερο;

Τον τελευταίο καιρό, μετά από χρόνια προσπάθειας να καταλάβω αν είμαι προβληματικός ως άνθρωπος ή απλά βαριεστημένος, είπα να δοκιμάσω την τύχη μου μήπως και διαμορφώσω μια καλύτερη εικόνα για όλα τα παραπάνω και πιο συγκεκριμένα την μάθηση.

Μέσα από τον ιστότοπο wikiHow είδα ότι έχω την δυνατότητα να σχηματίσω αυτή την εικόνα εύκολα. Κι αν το προσπαθήσω στα σοβαρά, τότε θα μπορέσω να ξεκλειδώσω την ικανότητα του να μαθαίνω ακόμη πιο εύκολα. Εν τέλει, τις μέρες αυτές ξαναμαθαίνω πως να μαθαίνω.

Αυτό το πράγμα το ξαναπροσπάθησα στο παρελθόν και απέσπασα σημαντικές πληροφορίες από το online μάθημα του Coursera: Learning how to learn, στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά εδώ.

Αυτές τις μέρες όμως, ψάχνω για πληροφορίες όπως είπα στο wikiHow και το πρώτο ''how'' που έψαξα όπως είναι λογικό ήταν το ''how to learn''. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης μου έβγαλε την σελίδα με τίτλο: 4 Ways to Learn. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

Μέσα από την σελίδα και τα ερωτηματολόγια που προτείνει έμαθα ότι είμαι ακουστικός τύπος κι ότι προτιμώ να μαθαίνω ακούγοντας κάποιον να μιλάει και συζητώντας μαζί του. Επίσης, από την λίστα που αναφέρεται με τις οκτώ τύπου νοημοσύνες η οποία είναι η παρακάτω:

1. Γλωσσολογική
2. Λογικο-μαθηματική
3. Χωρική
4. Σωματική/Κιναισθητική
5. Μουσικολογική
6. Διαπροσωπική
7. Ενδοπροσωπική
8. Φυσιοδιφική/Φυσική

Πέτυχα μεγαλύτερο σκορ στις εξής: γλωσσολογική, διαπροσωπική και ενδοπροσωπική. Για όλα αυτά βέβαια είχα μια θολή εικόνα, μια διαίσθηση καλύτερα. Τώρα όμως που αυτό φαίνεται και μέσα από τα ερωτηματολόγια που είναι επιστημονικού τύπου κι άρα θα'χουν μιαν αξιοπιστία, είμαι σε θέση να επωφεληθώ τους τρόπους μάθησης που προτείνονται ώστε να μην κουράζω τον εαυτό μου με διαδικασίες που δεν λειτουργούν το ίδιο.

Αξίζει να συμπληρώσετε τα ερωτηματολόγια κι εσείς. Επίσης, δεν χρειάζεται να'ναι κάποιος μαθητής ή φοιτητής για να βρίσκει ενδιαφέρον σε όλα αυτά. Ο καθένας μας συνεχίζει να μαθαίνει έστω κι ασυνείδητα μέχρι την στερνή του ώρα. Αξίζει λοιπόν ο χρόνος σας για μια καλύτερη εικόνα του τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου σας.

Δε θα αναφερθώ στο τι λέει η σελίδα που μελέτησα γιατί θα ήταν πλεονασμός. Η γνώση είναι γύρω μας και το μόνο που'χουμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε το μυαλό μας και να την αξιοποιήσουμε μήπως και γίνουμε κάποτε πιο σοφοί και ζήσουμε λιγάκι καλύτερα, μήπως βρούμε τρόπους να χαρούμε αυτό το δώρο που λέγεται ζωή με όλα τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μας.

Ας ποτίσουμε τον εαυτό μας με τον κατάλληλο τρόπο γιατί το αξίζουμε.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη PublicDomainPictures.

Εγωιστικά Όντα

Προσπαθώντας να εξηγήσει κανείς την ανθρώπινη φύση μπαίνει στον πειρασμό να μελετήσει τον εαυτό του με μια αυτοκριτική διάθεση. Η προσέγγιση του εαυτού ως πειραματόζωου ενέχει πολλούς κινδύνους. Η πιθανότατη κατάρριψη της εικόνας που σχηματίζει κανείς στο πέρασμα του χρόνου για το εγώ του, οδηγεί σε ένα - κατά τ'άλλα ακραίο - φάσμα αποτελεσμάτων, μια γκάμα ριζοσπαστικών αυτοπροσδιοριστκών επιλογών που μπορούν είτε να δημιουργήσουν τραύματα στον χαρακτήρα είτε όμως να απελευθερώσουν το άτομο από τον ίδιο του τον εαυτό. Το κόστος της αναζήτησης είναι η αναγνώριση του τέρατος το οποίο κρύβουμε μέσα μας. Το κέρδος από την άλλη, αφορά στην πιθανότητα απελευθέρωσης του αγγελικού μας στοιχείου. Ψάχνοντας κανείς μέσα στο μυαλό του, αδυνατεί σε πρώιμο στάδιο να αντιληφθεί εάν ταξιδεύει στις σκέψεις του ή απλά σκάβει τον ίδιο του τον λάκκο.

Και φτάνω στο θέμα που ήθελα να αναφερθώ. Τον τελευταίο καιρό μελετώ τις πράξεις μου και το νόημα τους πίσω απ'τις λέξεις που χρησιμοποιώ για να τις περιγράψω κι αν μπορώ να τις εξηγήσω. Πλέον, μου είναι ξεκάθαρο πως είμαι εγωιστής. Το εργαλείο της συναισθηματικής εκλογίκευσης όμως με παροτρύνει να αναλύσω σε μεγαλύτερο βαθμό την εγωιστική μου φύση, να ξεκαθαρίσω τη θετική μα και την αρνητική πτυχή του εγωισμού μου και να δώσω περαιτέρω χώρο ανάπτυξης στη θετική.

Στο κάτω-κάτω, ό,τι κάνουμε και λέμε, αφορά εμάς τους ίδιους σε βαθύτερη ανάλυση.

Θεωρώ πως ο εγωισμός χωρίζεται σε υγιή και σε αρρωστημένο κι επεξηγώ.

Ο υγιής εγωισμός αφορά σε πράξεις, λόγια και στάσεις μας απέναντι σε καταστάσεις, ανθρώπους και συμπεριφορές που αν και συμβαίνουν για προσωπική ευχαρίστηση, με σκοπό να καλύψουν μιαν ανάγκη του είναι μας, ωστόσο, συμβάλλουν στη βελτίωση της θέσης των υπόλοιπων ανθρώπων μέσα στην κοινωνία, ενισχύοντας το κοινό καλό. Για παράδειγμα, η επιθυμία κάποιου να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, ο στόχος του να κάνει μια ολοκληρωμένη οικογένεια και το ενδεχόμενο όνειρό του προσφοράς στην κοινωνία, αποφέρει κάποια υψηλά επίπεδα ευχαρίστησης, την αίσθηση της αξίας μέσω της κάλυψης της ανάγκης του ανήκειν και της υιοθέτησης χαρακτηριστικών της κοινωνίας που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, δίνοντας παράλληλα μια ταυτότητα και ένα νόημα ζωής στον άνθρωπο.

Απ'την άλλη, υπάρχει κι ο αρρωστημένος εγωισμός, αυτός που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Αυτός, ο δεύτερος εγωισμός μας είναι που καταστρέφει εμάς και τους γύρω μας. Κρύβεται παντού, σε κάθε μας σκέψη, ερώτηση κι απόφαση. Γιατί να το κάνω αυτό; Τί θα μου αποφέρει; Είναι ο εγωισμός που ενισχύει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, αυτός που δε δίνει τη δυνατότητα της ενσυναίσθησης, της συνειδητότητας, της γυμνής αλήθειας που κρύβονται μέσα μας ως δεξιότητες κι αρετές να βγουν στην επιφάνεια, κάνοντάς μας ρατσιστές και φοβικούς απέναντι στο άνγωστο, κάνοντάς μας πλεονέκτες και πρόθυμους να εκμεταλλευτούμε τον αδύναμο, κάνοντάς μας γλείφτες και κόλακες στα υπόλοιπα κοινωνικά κοράκια που θέλουμε να μοιάξουμε.

Πιστεύω πως είναι αναπόφευκτο για κάποιον να μη λειτουργήσει εγωιστικά. Το θέμα ωστόσο είναι πως υπάρχει ένα πρόβλημα. Η μη αναζήτηση της υποκειμενικής αλήθειας απ'τους ανθρώπους ενισχύει την άγνοια. Η άγνοια αφήνει στην τυχαιότητα την εγωιστική συμπεριφορά, δηλαδή, το εάν αυτή θα'ναι υγιής ή αρρωστημένη. Εφόσον δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη φύση μας, ας περιθωριοποιήσουμε το κακό μέρος αυτής, δίνοντας σημασία σε αυτά που μπορούν να βελτιώσουν τη θέση όλης της ανθρωπότητας, καταρρίπτοντας το τέρας που κρύβουμε μέσα μας κι ενισχύοντας το αγγελικό μας στοιχείο.

Και το ταξίδι συνεχίζεται σκάβοντας όλο και πιο βαθιά.

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη KELLEPICS.

Γραμμένο μια νυχτιά του 2015.

Μικρές Αναζητήσεις vol 2

Στο καπηλειό των σκέψεων βαραίνει με την παρουσία της η αναγνώριση της ασφυκτικής μας ζωής. Μια καθημερινότητα που επιβάλλουμε στους εαυτούς μας και που σαν στόχο έχει την εξύψωση της ποιότητας του βίου. Η προσμονή των καλύτερων ημερών, καρότο στα μάτια γαϊδάρου.

Αγαπούμε να σπαταλούμε την μοναδική μας ζωή σε μέρες κενές νοήματος. Έχουμε οργανώσει το χρόνο έτσι που κάθε ημέρα, αναμένουμε μιαν άλλη μέρα, μια μελλοντική. Για τον λόγο αυτό, δεν αξιοποιούμε τις ευκαιρίες που μας παρέχονται περιμένοντας κάποιες άλλες, καλύτερες. Το ''ζήσε στο τώρα'', το ''άδραξε την ημέρα'', στενά συνδεδεμένα με την ρεαλιστική πιθανότητα του αυριανού θανάτου, αν και κοινά αποδεκτά φιλοσοφήματα κι αγαπημένοι στοχασμοί, δεν επηρεάζουν όσο θα έπρεπε τις συμπεριφορές μας καθώς δεν αποτελούν αξίες μας. Αφενός, παραμένουν στο προσκήνιο, ωστόσο δε, είναι κοινή πραγματικότητα πως ένας ανώριμος χαρακτήρας θα δυσκολευτεί αρκετά να τα κατανοήσει, πόσω μάλλον να τα ενστερνιστεί.

Να νιώθεις κάθε συναίσθημα σαν να ήταν το τελευταίο σου. Όταν θες να ερωτευθείς, ερωτεύσου. Όταν θες να αγκαλιάσεις, αγκάλιασε. Όταν θες να πεις σ'αγαπώ, πες το. Μα επειδή η ζωή μας έχει και θετική και αρνητική πτυχή, μην ξεχνάς, κλάψε όταν θέλεις, βρίσε όταν το θέλεις, σπάσε κάτι και δείξε την οργή σου. Οι άνθρωποι δεν είμαστε παρά ένα είδος ζώου με ανεπτυγμένο τον λόγο. Στην ζωώδη φύση μας ενυπάρχουν καλά μα και άσχημα χαρακτηριστικά. Φωνάζω κι οδύρομαι και λέγω, ζήσε σαν ζώο για λίγο και μετά παρατήρησε τον εαυτό σου. Κάνε την αυτοκριτική σου, μάθε ποιος είσαι και γκρέμισε την εικόνα που έχεις φτιάξει. Αναγνώρισε στον εαυτό σου τα ψεγάδια και κάνε κτήμα σου τη γνώση πως απέχεις πολύ απ'το τέλειο. Αυτήν η σκέψη θα σε φέρει κοντύτερα στην ουτοπική τελειότητα. Θα σε τραβήξει απ'το χέρι σε δρόμο άγνωστο, αφήνοντάς σου μιαν αίσθηση πεπρωμένου. Κατανόησε πως είμαστε καταδικασμένοι στο να επιτύχουμε έναν φυσικό θάνατο, χωρίς ωστόσο να έχει προκαθορισθεί η έκβαση των προσπαθειών μας.

Βαδίζω σε μέρη άγνωστα με μια δάδα στον νου ψάχνοντας να βρω αυτό που δε βρέθηκε ποτέ. Κάτι που δεν λησμονήθηκε γιατί δεν έτυχε να ανακαλυφθεί ως τώρα. Μα στα ταξίδια του νου η συντροφιά όλων σας είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Η συνδεσιμότητά μας αγαπητοί μου είναι που μας κάνει αδέρφια στα μάτια μου. Η μόνη βοήθεια που χρειάζομαι είναι ένα μικρό κουβάρι κλωστής για να μπορέσω να επιστρέψω και να μην πάει τόσο τραγικά χαμένος ο κόπος μου. Τα λόγια μου αυτά, το ξέρω πως μπερδεύουν τον νου σας με ανάμεικτα συναισθήματα, εν τέλει ίσως και να σας τρομάζουν. Μα ακούστε κι αυτό, μη φοβάστε, όλα θα πάνε καλά κι ας μην ξέρω προς τα που βαδίζω. Είναι η αγάπη της ζωής, όσο ψεύτικης κι αν είναι αυτή, το κουράγιο μου. Είναι η αγάπη για τον εαυτό μου, η αγάπη για τους συγγενείς μου, η αγάπη για τους φίλους μου, η αγάπη για όλο τον κόσμο. Αυτή η αγάπη είναι μια ενέργεια τόσο καθαρή κι ατόφια που σα σκούντημα στον ώμο μού δίνει θάρρος να αντιμετωπίσω τις εσωτερικές μου δυσκολίες.

Ζήσε, ζήσε, ζήσε!!!

Νιώσε, γέλα, πέθανε...

Είσαι ένα τίποτα που γέννησες τα πάντα. Έφτιαξες Θεούς, τους σκότωσες. Έφτιαξες ιστορίες και μορφώθηκες. Φιλοσοφία, τέχνη, γλώσσες κι επιστήμες. Μίξη των δεδομένων που λαμβάνεις απ'τις πέντε σου αισθήσεις με την φαντασία σου, του πιο χρήσιμού σου εργαλείου!

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη composita.

Γραμμένο τον Δεκέμβρη του 2015.