Η Ιθάκη μου

Στο βιντεάκι που ακολουθεί, το οποίο είναι ένα από τα ωραιότερα που μας προσφέρει το TEDx, μας μιλάει ένας πολυταξιδεμένος άνθρωπος, ο Γιάννης Καλογεράκης για το τι του δίδαξε η Ιθάκη του ή διαφορετικά η μέχρι τώρα ζωή του.

Το μήνυμα που θέλει να μας περάσει μέσα από παραδείγματα κι έξυπνες τοποθετήσεις ουσιαστικά αφορά στο να αδράξουμε τη μέρα, το οποίο είναι γνωστό στα λατινικά ως ''carpe diem''. Μας λέει δηλαδή, ''κάντε σήμερα ό,τι είναι να κάνετε'', ''ζήστε τη στιγμή'' είτε είναι καλή είτε κακή, γιατί αυτό πάει να πει ζωή. Κανείς δε μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος περιμένοντας να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση στο μέλλον. Άλλωστε, αυτό που ζούμε αν το δούμε διαφορετικά είναι η ευτυχία.

Μας γνωστοποιεί σε όσους δεν το ξέρουν πως στη ζωή επιβιώνουν οι ευπροσάρμοστοι άνθρωποι. Μας θυμίζει μετά των άλλων πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, για παράδειγμα την αγάπη πρέπει να την κερδίζουμε την κάθε μέρα!

Προσπαθεί να αλλάξει κάποιες ιδέες μας όπως για παράδειγμα την ιδέα που θέλει να ταυτίζει το χρόνο με το χρήμα. Ο κ.Καλογεράκης έρχεται και μας λέει πως ο χρόνος δεν είναι χρήμα αλλά η ίδια η ζωή, και πως όποιος λέει πως δεν έχει χρόνο ουσιαστικά δεν τα πάει καλά με την οργάνωση, και τις προτεραιότητες που θέτει θα συμπλήρωνα εγώ.

Μας καλεί να μην υποσχόμαστε, να μην απαντάμε και να μην αποφασίζουμε όταν είμαστε χαρούμενοι, θυμωμένοι και λυπημένοι αντίστοιχα.

Αναφέρεται επίσης στον Ken Robinson και το βιβλίο του The Element. Σύμφωνα με τον Ken ο καθένας θα πρέπει να ψάξει να βρει την κλίση του, να δει αν παθιάζεται με αυτήν αλλά και τι στάση κρατά απέναντί της, έπειτα οι ευκαιρίες μπορούν να αξιοποιηθούν.

Έτσι αν το ''έχεις'' σε κάτι, αν αγαπάς να ασχολείσαι με αυτό κι αν το θέλεις αρκετά, τότε έχεις το υπόβαθρο να ασχοληθείς σοβαρά και καλό θα είναι να ψάξεις για ευκαιρίες.

Μεταξύ άλλων αναφέρει πως το μυστικό της επιτυχίας (λογικά στον επαγγελματικό κυρίως χώρο) αφορά στο να κάνεις τον εαυτό σου γνωστό στους άλλους, εννοείται με προσεγμένο τρόπο κι αναδεικνύοντας τα θετικά σου στοιχεία.

Περνάει το σοβαρότατο μήνυμα της αγάπης. Μας λέει πως πρέπει να βοηθάμε τους άλλους, πως κάθε ευκαιρία για εθελοντισμό θα πρέπει να την εκμεταλλευόμαστε.

Επικαλείται τον Αριστοτέλη ο οποίος μέσω των Ηθικών Νικομαχειών μας κληροδοτεί το τρίπτυχο Ήθος, Πάθος και Λόγος. Ένα τρίπτυχο που αξίζει μόνο όταν πηγαίνει μαζί.

Επίσης, επικαλείται τον Νίκο Καζαντζάκη και το το έργο του Ασκητική. Από εκεί μέσα διαλέγει τα χρέη που έχουμε ως άνθρωποι.Το πρώτο χρέος απέναντι στη ράτσα, να νιώσουμε μέσα μας όλους μας τους προγόνους. Το δεύτερο που είναι να φωτίσουμε την ορμή τους, να συνεχίσουμε το έργο τους. Και το τρίτο το οποίο αφορά στο να παραδώσουμε στα παιδιά μας την εντολή να μας ξεπεράσουν, κάτι που ξεχάσαμε πλέον καθώς φαίνεται.

Δικαιολογεί τους φόβους μας και μας λέει πως για να τους ξεπεράσουμε θα πρέπει να έχουμε πίστη!

Μας προτρέπει να βρούμε κάτι και να παλέψουμε γι'αυτό στη ζωή μας. Και στην ερώτηση για το τι χρειαζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον; Απαντάει αποκτήστε εμπειρίες! Μάθετε να δουλεύετε ομαδικά κι αναρωτηθείτε για το πως και το γιατί!

Τέλος, μας συμβουλεύει να εκμεταλλευτούμε τα ''ταξίδια'' των άλλων ώστε να φέρουμε ένα καλύτερο μέλλον. Να ζήσουμε σαν να μην υπάρχει τέλος ή αλλιώς ο θάνατος, και να μην ξεχνάμε πως τα καλύτερα δεν έρχονται από μόνα τους, αλλά τα φέρνουμε εμείς...

Θεία Κοινωνία

Είναι φορές που νιώθω σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου και να φωνάξω κάτι τι. Τι όμως να πω, που να βρω τις λέξεις; Αυτός ο συρφετός των σκέψεων μοιάζει με ελαφρύ κόμπο στο ύψος του λαιμού μου. Ξεκίνησα για άλλη μια φορά, με αφορμή αυτά που βίωσα το τελευταίο διάστημα, να κάνω μια βόλτα μέσα στο μυαλό μου. Να ψαρέψω πράγματα απ'τη μυστική μου λίμνη, να τα συνδυάσω μεταξύ τους κι έτσι να βρω κι άλλες αλήθειες με σκοπό να με καθοδηγήσουν.

Αλήθεια, μπορεί ο ανθρώπινος νους να χωρέσει την ιδέα του θανάτου, του μη υπαρκτού; Πως στο καλό να το νιώσουμε βαθιά μέσα μας αυτό; Οι περισσότεροι από εμάς, συμπεριφερόμαστε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Αν είχαμε πλήρη συνείδηση της περατότητας του βίου μας, θα επιδιώκαμε να ζούμε περισσότερο. Οι πιο πολλοί, απλά υπάρχουν. Μπορεί να ακούγεται μηδενιστικό, μα σκεφτείτε, κινούμαστε ελπίζοντας πως στις επόμενες μέρες θα ζήσουμε, σήμερα απλά υπάρχουμε.

Άρχισα να το φοβάμαι το γράψιμο, είναι ένα είδος όπλου όπου η δύναμή του μπορεί εύκολα να παρασύρει τους ανθρώπους σε άγνωστα μέρη. Όπως και να'χει, προσπαθώ να ζω πέρα απ'το να υπάρχω απλά.

Δεν είναι θέμα ηθικολογίας. Άλλωστε ποιος μπορεί να ορίσει την ηθική σε απόλυτο βαθμό. Θα έλεγα πως τα πάντα είναι σχετικά, μα αυτή η διατύπωση είναι απόλυτη κι άρα αντιφατική. Είναι που όμως βλέπω μέσα μου και μέσα από εμένα βλέπω κι εσάς. Μας βλέπω με τα μάτια της σκέψης, προσπαθώντας να γίνω πιο διορατικός μήπως καταφέρω και βγάλω νόημα με την τραγική μας φύση. Είμαστε τόσες εικόνες, όσες και οι φορές που βλέπουμε εσώτερα. Σε συνεχές πλαίσιο μοιάζουμε με ταινία όπου οι απανωτές εικόνες έρχονται μια μια κι αλλάζουν λίγο λίγο το σκηνικό της ιστορίας μας.

Καλοί μου άνθρωποι, είμαστε τα πάντα και γεννηθήκαμε απ'το τίποτα. Είμαστε καλοί και κακοί, ειλικρινείς και ψεύτες, θύματα και θηρευτές. Είμαστε ο Θεός που πολλοί αγαπούν μα που όμως φαντάζονται φαντάσματα. Είμαστε κι ο διάβολος που πολλοί φοβούνται γιατί κατά βάθος ξέρουν πως φωλιάζει μέσα μας. Τα λόγια αυτά μπορεί να ακούγονται αιρετικά, μα δε θέλω να ιδρύσω νέες θρησκείες, να μπολιάσω κενές ψυχές. Το μόνο που θέλω, αυτό που νομίζω πως θέλω, είναι να δείξω πως απέχουμε απ'τη λύτρωσή μας. Κι απέχουμε γιατί ζούμε στο φαντασιακό, ζούμε εκτός πραγματικότητας με αποτέλεσμα απλά να υπάρχουμε.

Δομήσαμε ολόκληρες κοινωνίες. Φτιάξαμε πολιτισμούς. Ο πύργος της Βαβέλ έγινε ουρανοξύστης μα σκοτώσαμε τον άνθρωπο. Παρήκμασε κάθε τι το θεϊκό, βασιλεύει ο μικρός μας Βελζεβούλ, που δεν είναι άλλος παρά ο κακός μας εαυτός. Μα σ'αυτή τη σισύφεια ζωή, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Η χαρά του θανάτου κρύβεται στο σπόρο του, στο σπόρο που μέσα απ'τις στάχτες θα δώσει πνοή ζωής στο φοίνικα που κρύβουμε μέσα μας.

Σήμερα οι γυναίκες, αύριο τα παιδιά. Βλέπουμε το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Να τος ο φοίνικας άνθρωπος, ανοίγει τα φτερά του! Που νομίζεις πως θα πας πουλί μου; Πέτα πέτα μα μην ξεχάσεις από που ξεκίνησες. Μια μέρα θα γυρίσεις για να χαθείς, για να λησμονηθείς. Το αμέσως επόμενο πιο βέβαιο πράγμα απ'τον θάνατό μας: τα πάντα θα γυρίσουν στο τίποτα.

Γραμμένο τον Μάρτιο του 2016.

Το μήνυμα του Λέο Μπουσκάλια

Είναι ο δρόμος της αγάπης αυτός από τον οποίο έχουμε ξεφύγει κι αισθανόμαστε έτσι πολλές φορές ζωντανοί νεκροί;

Κάτι τέτοιο ισχυρίζεται ο Λέο Μπουσκάλια. Ένας Αμερικανός με ιταλική καταγωγή. Διάβασα το βιβλίο του ''Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις''. Είναι ένα βιβλίο ψυχολογίας, αυτοβοήθειας κι αυτοβελτίωσης όπως τα χαρακτηρίζουν. Ο Λέο δεν ήταν φιλόσοφος, με την αυστηρή έννοια του όρου. Ήταν ένας καθηγητής πανεπιστημίου και το αντικείμενό του ήταν η παιδαγωγική. Έχοντας διδάξει σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχε άμεση επαφή με τα παιδιά, κι έτσι του δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό κάτι που φαινόταν να έχει ήδη σαν άνθρωπος, την αμεσότητα στον λόγο του μιας και μπορούσε να μπει εύκολα στη θέση του άλλου. Λίγοι μιλούν τόσο εύκολα στον πραγματικό μας εαυτό, ή αλλιώς στην καρδιά μας, όσο αυτός ο κύριος. 

Τον άνθρωπο αυτόν τον αποκαλούσαν ''Dr. Love'' τις δεκαετίες του 80' και 90' στην τότε Αμερική, γιατί ήταν ο πρώτος που τόλμησε να διδάξει την αγάπη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σκεφτείτε πόσο τρελός μπορεί να είναι κάποιος για να δώσει το όνομα αγάπη στο μάθημά του στο πανεπιστήμιο. Αυτός δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Μπουσκάλια. Έκανε και πολλές διαλέξεις σε όλη τη χώρα κι έτσι έγινε πολύ γνωστός. Το βιβλίο που διάβασα είναι ουσιαστικά 13 από τις σημαντικότερες ομιλίες του συγκροτημένες όλες μαζί. Υπήρξε μια περίοδος που πέντε από τα βιβλία του ήταν ταυτόχρονα στη λίστα των New York Times ως best sellers. 

Τι έλεγε όμως αυτός ο άνθρωπος; 

Αυτό που μας είπε ο τρελός αυτός είναι ουσιαστικά κάτι που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε, κάτι που το νιώθουμε μέσα μας αλλά δεν είμαστε σίγουροι γι'αυτό κι έτσι φοβόμαστε να το βγάλουμε προς τα έξω. Μίλησε για τη δύναμη της αγάπης. Για το πως μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο. Δεν την όρισε γιατί έλεγε πως δε μπορούσε. Ωστόσο με την αγάπη εννοούσε την καλοσύνη, την ευγένεια, τη χαρά, την ίδια τη ζωή. Μας είπε λόγια που έχουν πει πρόσωπα όπως ο Βούδας κι ο Χριστός, αλλά με ένα πιο σύγχρονο λεξιλόγιο. Άρα δεν είπε κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Απλά μας το σέρβιρε διαφορετικά στο πιάτο. Δεν μίλησε για το Θεό, για παράδεισο ή κόλαση, καλό και κακό. Μας είπε απλά πως μέσω της αγάπης μπορούμε να ζήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη ζωή. Θα πρέπει ωστόσο για να αγαπήσουμε τη ζωή να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα. Πρέπει ο καθένας μας να κάνει την αυτοκριτική του, να χάσει τον εαυτό του και να τον βρει, να πονέσει αν χρειαστεί κι εν μέρη να πεθάνει για να ξαναγεννηθεί σε κάτι μοναδικό, περισσότερο ιερό και θείο. Έτσι θα είναι σε θέση ο καθένας μας να δει πέρα από εμπόδια την ομορφιά της ζωής και να τη ζήσει, χωρίς απλά να υπάρχει.

Ο άνθρωπος αυτός προσπάθησε να μας αφυπνίσει ακολουθώντας όσα μας είπε. Ζώντας δηλαδή στην πράξη τη φιλοσοφία της ζωής του. 

Προσπάθησε να πείσει τον κόσμο να μην ψάχνει για σωτήρες, γκουρού και τα συναφή. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, πρέπει να κάνει τις επιλογές του σύμφωνα με αυτό που είναι. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε όλοι και να γίνουμε ίδιοι. Μοιάζουμε μα διαφέρουμε. Ο καθένας θα ακολουθήσει το δρόμο του, μα για τον Μπουσκάλια ο δρόμος της ζωής ταυτίζεται με αυτόν της αγάπης. Έχουμε μια κατεύθυνση να πάρουμε αλλά χωρίς να υπάρχει αναγκαστικά ο ίδιος προορισμός. 

Γίνε ο εαυτός σου λέει, γίνε το τέλειο πλάσμα που μπορείς να γίνεις. Είσαι μοναδικός, κανείς δε θα υπάρξει ξανά σαν εσένα. Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το κι έτσι θα έχεις την ευκαιρία να χαρείς τη ζωή στο έπακρο. 

Αυτά κι άλλα πολλά. Μπορείτε να βρείτε βιβλία του παντού. Μπορείτε να παρακολουθήσετε διαλέξεις του στο YouTube ή και να ψάξετε απλά στο ίντερνετ πατώντας το όνομά του.

Ήταν σίγουρα εμπορικός, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν συγκρίνεται με συγγραφείς αυτού του είδους, που έγραψαν δηλαδή όμορφα πράγματα απλώς για να πουλήσουν. Όχι, ο άνθρωπος αυτός έζησε αυτά που έλεγε. Και το μήνυμά του έτσι ενδυναμώνεται κι άλλο. 

Μπορεί να μη συγκαταλέγεται στους φιλόσοφους, έκανε όμως κάτι πιο δύσκολο, κάτι που πολλοί φιλόσοφοι δεν έκαναν. Έζησε σύμφωνα με αυτά που δίδασκε, και ήταν ειλικρινής. Ήταν άνθρωπος. 

Πρώτη φορά συνάντησα κάτι τόσο δυνατό και μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω πόσο αδύναμος συναισθηματικά είμαι. Πολλοί θα με καταλαβαίνουν ίσως. Ξέρετε το να δείχνει κανείς τα συναισθήματά του εκεί που πρέπει, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Είναι εύκολο να γράφεις τη λέξη σ'αγαπώ, μα πόσο εύκολο είναι να την πεις; Να την πεις σε αυτούς που όντως αγαπάς... Πραγματικά, αν έκανα όλα όσα διάβαζα στο βιβλίο του η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά την ίδια κιόλας στιγμή. Λογικά προς κάτι καλύτερο, με περισσότερη ένταση και χρώμα. Μα ποιος έχει τη δύναμη; 

Αξίζει να του ρίξετε μια ματιά, πολλοί μπορεί να βοηθηθείτε. Η ζωή μας μπορεί να είναι μικρή μα μπορούμε να τη ρουφήξουμε μέχρι το μεδούλι. Αυτός που έζησε τη ζωή του, λέει ο Μπουσκάλια, δε τον φοβάται το θάνατο, ή καλύτερα ακόμη κι αν τον φοβάται, δεν τρέμει μπροστά του και τον συναντά με το κεφάλι ψηλά. 

Αισθάνομαι πως ό,τι κι αν γράψω, δε φτάνει ώστε να σας δώσω να καταλάβετε πόσο απίθανος είναι ο λόγος του και το νόημα αυτού. Ελπίζω να παρακίνησα κάποιους να τον αναζητήσουν. Μόνο έτσι θα με καταλάβουν. 

The Man from Earth

Μπορεί ένας άνθρωπος να έχει επιζήσει 14.000 χρόνια; Αυτή είναι η υπόθεση που εξετάζεται σε αυτή την ταινία που σας παρουσιάζω και έχει τίτλο The man from earth. Χρειάστηκε μόνο ένα μικρό σπιτάκι, λίγοι ηθοποιοί που υποδύονται τους καθηγητές διάφορων επιστημονικών πεδίων κι ένα απογευματάκι για να στηθεί το τέλειο σκηνικό.

Είναι μια φαινομενικά απλή ταινία όπου όμως αν της δώσετε την ευκαιρία να τη δείτε, θα εντυπωσιαστείτε από την πλοκή και την εξέλιξή της. Παρακολουθώντας την σκεφτόμουν πόσο λογικά ακούγονται όλα όσα άκουγα, και έπιασα τον εαυτό μου να εύχεται να ήταν αυτή η ιστορία η πραγματικότητα του κόσμου μας.

Για να σας δώσω μια γεύση θα σας πω πως στην ιστορία εμπλέκονται: άνθρωποι των σπηλαίων, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Βαν Γκογκ κι άλλα πόσα κοσμοϊστορικά παλικάρια. Γίνεται ένα αναδρομικό ταξιδάκι από την εποχή των σπηλαίων εώς τις μέρες μας.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πάρα πολύ καλές και δένουν εξαιρετικά η μια με την άλλη. Τρομερή θα έλεγα είναι αυτή του πρωταγωνιστή David Lee Smith  που τίμησε με κάθε τρόπο τον άνθρωπο που συνέλαβε την ιστορία αυτήν, τον Jerome Bixby. 

Δες την ταινία και περιμένω το σχόλιό σου!

O Μεγάλος Δικτάτορας

Οι περισσότεροι από εμάς, στο άκουσμα του ονόματος Τσάρλι Τσάπλιν, φανταζόμαστε ένα χαμογελαστό ανθρωπάκι που κάνει κάτι περίεργες κι αστείες κινήσεις. Χωρίς να βγάζει άχνα, μιας και οι περισσότερες ταινίες του προέρχονται από τον βουβό κινηματογράφο τότε που δεν υπήρχε ήχος στα βίντεο, μας έκανε να γελάμε και να σκεφτόμαστε τη ζωή, όπως στην ταινία του Μοντέρνοι καιροί. 

Ωστόσο, σε μια άλλη του ταινία με τίτλο Ο μεγάλος δικτάτορας μας δίνεται η ευκαιρία να ακούσουμε τη φωνή του και να απολαύσουμε τα λόγια του. Η ταινία είναι πολιτικού χαρακτήρα και ο πολυαγαπημένος ηθοποιός προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα ενότητας στον κόσμο που θα την έβλεπε. Ένα μήνυμα ανθρωπιάς, βασισμένο στην αγάπη.

Ο παραπάνω λόγος θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους που έχουν ποτέ ειπωθεί. Νομίζω πως ο καθένας μας μπορεί να το αναγνωρίσει αυτό. Είναι τρομερό το γεγονός πως η ταινία αυτή ανέβηκε το 1940, κατά τη διάρκεια δηλαδή του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι δεν είχαν απλώς επίγνωση των δεινών που προκαλούν οι πόλεμοι, γνώριζαν επίσης πως ήταν ανώφελοι για το σύνολο της ανθρωπότητας, μιας και υπήρχαν φωνές που ακουγόντουσαν να λένε πως είμαστε ένα. Εντούτοις, ο πόλεμος τελείωσε μετά από 5 χρόνια, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945.

Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για όλα. Μπορούμε να δημιουργήσουμε την κόλαση και να ζήσουμε σε αυτή, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε και τον παράδεισο. Για να γίνουν αυτά θα πρέπει να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η ζωή μας και να αλλάξουμε αν χρειάζεται ρότα. Από τον καθένα μας ξεκινά η κάθε αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο. Αν θέλουμε έναν κόσμο ειρήνης, θα πρέπει να τον δημιουργήσουμε μέσω της αγάπης. Και για να αγαπήσουμε τον κόσμο, πρώτα θα πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Και κάπου εδώ τίθεται το φιλοσοφικό ερώτημα.

Τι πάει να πει αγάπη για εσένα;

Ο μικρός πρίγκιπας - Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

''Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Αυτό που έχει σημασία είναι αόρατο στα μάτια.''

Αυτή είναι η φράση κλειδί μέσα στην ιστορία του μικρού πρίγκιπα. Μιας ιστορίας 75 ετών που τον τίτλο της έχουν ακούσει σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Εδώ και πολλά χρόνια τον τίτλο δανείζονται πολλοί χρησιμοποιώντας τον για διάφορους λόγους όπως για παράδειγμα σε παιδότοπους, παιδικούς σταθμούς, παιδικές θεατρικές ομάδες και πάει λέγοντας. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα του μικρού πρίγκιπα. Θα τη βρείτε σε τοίχους, μπλουζάκια, τατουάζ κι όπου αλλού μπορεί να το χωρέσει ο νους σας. Ο μικρός πρίγκιπας είναι ένα παραμύθι πολύ διαδεδομένο όπως κι άλλα, τι όμως έχει συντελέσει σε αυτή του την επιτυχία;

Στην ερώτηση αυτή θα προσπαθήσω μέσα από το παρόν κείμενο να δώσω την απάντησή μου, αφού πρώτα μελέτησα το ευφυές έργο του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Το παρόν επίσης αποτελεί μια προσπάθεια παρουσίασης του έργου σε άτομα που θα ήθελαν να το διαβάσουν μα δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά, παρόλο που είναι μικρής έκτασης.

Πρώτα απ'όλα, πρέπει να ειπωθεί ότι το παραμύθι είναι γραμμένο σε γλώσσα που δείχνει να απευθύνεται σε παιδιά. Ωστόσο, το νόημα του κειμένου δεν μπορεί να γίνει τόσο εύκολα κατανοητό από τα παιδιά γιατί μιλάει για τον άνθρωπο και τη ζωή. Σκεπτόμενος κανείς τα παραπάνω, κι έχοντας μια γεύση του έργου θα μπορούσε να πει ότι: το παραμύθι προσπαθεί να μιλήσει στο παιδί που κρύβει κάθε μεγάλος βαθιά μέσα του. Είναι ίσως μια προσπάθεια που έκανε ο συγγραφέας για να δείξει αυτά που ήθελε σε αυτούς που μπορούν να δουν με την καρδιά.

Σε ρόλο πρωταγωνιστή ως πιλότο βρίσκουμε τον συγγραφέα, που λόγω βλάβης προσγειώθηκε σε μια έρημο της Αφρικής. Εκεί, στη μέση του πουθενά, μακριά από κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, βρέθηκε ως δια μαγείας ένα παιδί, ήταν ο μικρός πρίγκιπας. Η ιστορία ξετυλίγεται ως ανάμνηση του πιλότου μετά από έξι χρόνια. Έτσι, ενώ ο πιλότος μας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του επισκευάζοντας το αεροπλάνο του, ακούει τα λόγια του μικρού πρίγκιπα και μαγεύεται από την ιστορία του. Οι εντυπώσεις ήταν έντονες, τα μαθήματα σοφά κι η αλήθεια μία.

Ο μικρός πρίγκιπας κατοικούσε σε έναν πλανήτη λίγο μεγαλύτερο από ένα σπίτι. Τον φρόντιζε καθημερινά καθαρίζοντάς τον και συγυρίζοντας. Είχε τρία ηφαίστεια, εκ των οποίων το ένα ανενεργό, ωστόσο το καθάριζε κι αυτό γιατί ''κανείς δεν ξέρει ποτέ τι γίνεται''. Κάποια μέρα, ένα φυτό έκανε την εμφάνισή του, ένα φυτό που δεν έμοιαζε με κανένα ως τότε, ήταν ένα τριαντάφυλλο. Το λουλούδι άρχισε να συνομιλεί με τον μικρό πρίγκιπα και να αποκτά φιλία μαζί του. Ωστόσο, το τριαντάφυλλο ήταν κάπως ματαιόδοξο και ίσως άθελά του να πλήγωνε τον μικρό πρίγκιπα. Έτσι ο μικρός πρίγκιπας αποφάσισε πως, παρόλο που αγαπούσε το λουλούδι του, έπρεπε να φύγει για να μάθει καινούρια πράγματα και να κάνει νέους φίλους. Βλέπετε, σε έναν πλανήτη που είσαι μόνος σου, η συντροφιά από ένα λουλούδι δεν είναι αρκετή.

Ο μικρός πρίγκιπας άρχισε να ταξιδεύει από πλανήτη σε πλανήτη. Γνώρισε έτσι έναν παράλογο βασιλιά τον οποίο ενδιέφερε να σέβονται την εξουσία του και να τον υπακούν γιατί, κατ'αυτόν, η εξουσία πάνω απ'όλα στηρίζεται στην λογική. Ο βασιλιάς του έμαθε κάτι πολύ σημαντικό, πως το δυσκολότερο έργο είναι να κρίνει κανείς τον εαυτό του κι αν μπορείς να το κάνεις σωστά, τότε είσαι ένας σοφός άνθρωπος. Έπειτα γνώρισε έναν ματαιόδοξο άνθρωπο που στα λόγια των άλλων άκουγε μόνο επαίνους. Μετά έναν αντιφατικό μέθυσο που έπινε για να ξεχάσει ότι ντρέπεται που πίνει. Στη συνέχεια είχε την τύχη να δει πως συμπεριφέρεται ένας επιχειρηματίας που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα πλούτη, κι επειδή ο χρόνος ήταν χρήμα γι'αυτόν δεν μπορούσε να τον σπαταλήσει για γυμναστική για παράδειγμα. Όλη την ημέρα μετρούσε και μετρούσε τα αστέρια αφού υποστήριζε πως του ανήκουν, κι έτσι πίστευε πως αυτό που κάνει είναι τέρμα για τέρμα σοβαρό. Στον επόμενο πλανήτη ο οποίος ήταν μια σταλιά, γνώρισε έναν φαραναύτη που όλη την ώρα άναβε κι έσβηνε το φανάρι. Γι'αυτόν οι διαταγές ήταν διαταγές, και στα λόγια του διακρίνουμε πόσο του έλειπε η κριτική ικανότητα. Ωστόσο ο μικρός πρίγκιπας συνειδητοποίησε πως τουλάχιστον αυτός δεν κάνει αυτό που κάνει για τον εαυτό του μόνο, κι αυτό του φάνηκε ωραίο. Ωραίο κι άρα χρήσιμο. Ύστερα γνώρισε έναν γεωγράφο ο οποίος έγραφε σε ένα μεγάλο βιβλίο ό,τι στη φύση ενός πλανήτη δεν είναι εφήμερο, ότι δηλαδή δεν κινδυνεύει να χαθεί πολύ εύκολα, όπως για παράδειγμα ένα βουνό, ένας ωκεανός, τα ποτάμια και οι πόλεις. Ο γεωγράφος αυτός ήταν που του πρότεινε να επισκεφθεί τον πλανήτη γη κι έτσι ο μικρός πρίγκιπας βρέθηκε κοντά μας.

Στον πλανήτη μας γνώρισε αρχικά ένα φίδι το οποίο του εκμυστηρεύτηκε πως μοναχικά μπορεί να είναι κι ανάμεσα σε ανθρώπους. Ύστερα μίλησε με ένα λουλούδι το οποίο του είπε πως η ατυχία των ανθρώπων είναι ότι δεν έχουν ρίζες κι έτσι κινδυνεύουν να χαθούν δεξιά κι αριστερά καθώς ο άνεμος τους παίρνει μακριά. Λίγο αργότερα έκανε μια γνωριμία που πραγματικά τον στιγμάτισε, η γνωριμία με την αλεπού. Την προσκάλεσε για παιχνίδι γιατί ήταν δυστυχισμένος μα αυτή του είπε πως πρώτα θα έπρεπε να την ημερώσει. Κι έτσι ο μικρός μας πρίγκιπας έμαθε για τη σημασία της λέξης όπως την αντιλαμβανόταν η αλεπού, η οποία σχετίζεται με τη δημιουργία δεσμών ή διαφορετικά με σχέσεις εξάρτησης ανάμεσα σε αυτόν που ημερώνει και που ημερώνεται. Για την αλεπού μόνο όταν κάποιος ημερώνει κάτι το καταλαβαίνει και το κάνει δικό του. Γι'αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν φίλους πια, γιατί δεν έχουν χρόνο να ημερώσουν ο ένας τον άλλο. Η αλεπού ήταν αυτή που του είπε και το σημαντικότερο πράγμα στην ιστορία του: μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά, αυτό που έχει σημασία είναι αόρατο στα μάτια. Και του εξήγησε πως είναι ο καιρός που ξόδεψε για το τριαντάφυλλό του που το κάνει σπουδαίο γι'αυτόν. Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια. Έπειτα ο μικρός πρίγκιπας μίλησε με έναν κλειδούχο ενός σιδηρόδρομου και με τη συζήτησή τους κατάλαβε πως οι άνθρωποι τρέχουν από εδώ κι από κει γιατί κάτι ψάχνουν μα δεν ξέρουν τι γυρεύουν. Μόνο τα παιδιά είναι αυτά που ξέρουν τι θέλουν. Στην γνωριμία του με έναν έμπορο κατάλαβε πως οι άνθρωποι θέλουν να βρίσκουν τρόπους να κερδίσουν χρόνο παρόλο που δεν ξέρουν τι να τον κάνουν.

Στη διάρκεια της γνωριμίας τους ο πιλότος κατάλαβε καλά πως αυτό που κάνει τα πράγματα όμορφα είναι κάτι το οποίο είναι αόρατο. Επίσης ότι αν αφεθεί κανείς να ημερωθεί πως κινδυνεύει να πονέσει.Ότι ο καιρός γιατρεύει τους πόνους όλους μα όχι εντελώς. Έτσι κι ο μικρός πρίγκιπας είδε πως οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν. Πως δεν πρέπει τα παιδιά να τους παίρνουν στα σοβαρά γιατί οι μεγάλοι φαίνεται να χάνουν τη μπάλα. Πως το λουλούδι του του έλειψε και πως το αγαπούσε διαφορετικά πλέον.

Κι εγώ κατάλαβα πόσο κοντόφθαλμοι μπορούμε να είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Πόσο αλαζόνες, ματαιόδοξοι και κενοί. Πως η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι με καλό τέλος μα που όμως αν κοιτάξουμε μέσα μας και γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, τότε θα μπορούμε να την ζήσουμε με μεγαλύτερη ένταση, όπως κάνουν τα παιδιά, κι ας είναι το τέλος όπως θέλει.

Το βιβλίο έχει βαθυστόχαστα νοήματα και δίνει τα κατάλληλα ερεθίσματα σε μικρούς και μεγάλους για να ξαναδούν τη ζωή τους αλλιώς. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και την πρώτη, και τη δεύτερη και την τρίτη φορά και πάει λέγοντας. Είναι, κοινώς, ένα βιβλίο που ξαναδιαβάζεται ή μάλλον που επιβάλλεται να ξαναδιαβαστεί.

Σαν ρέμπελος το συνιστώ ανεπιφύλακτα και περιμένω να δω τα σχόλιά σας!

ΠΑΙχνίΔΙ του νου

Αναστενάζοντας και ξεφυσώντας, είχε μόλις ανέβει τις σκάλες. Τα σκαλιά δεν ήταν και τόσο πολλά, μα για να φτάσει κανείς στην κορυφή χρειάζεται κόπο και ειδικότερα γι'αυτά τα σκαλιά θα πρέπει να βρει τον τρόπο.

Από την κορυφή κοίταξε κατάχαμα και είδε πράγματα διαφορετικά, αλλιώτικα από τα τετριμμένα. Η καθημερινότητα με το τόσο άγχος, το ανούσιο κυνηγητό της ευτυχίας και τις ανθρώπινες τυπικές σχέσεις του φάνηκαν κατά πολύ μικρότερα, πολύ άδεια κι ασήμαντα, κι αυτά ήταν δυο τρία πραγματάκια που έπιασε για αρχή το μάτι του. Στη συνέχεια, αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια, είδε κάπου στο βάθος ένα μικρό βουνό, ήταν το βουνό με τα προβλήματα, παραδίπλα μια λίμνη αίμα κι ο ουρανός, γεμάτος όνειρα. Πρώτη φορά έβλεπε όνειρα στον ουρανό. Παραξενεύτηκε γιατί του ήταν οικεία, ενώ ποτέ ως τώρα δεν είχε φανταστεί πως θα μπορούσε να δει όλα τα όνειρά του μαζί, σαν κομμάτια του παζλ. Άρχισε να σκέφτεται πως όσα γνώριζε, από δω πάνω είχε την ευκαιρία να τα επαναπροσδιορίσει.

~Ο κάμπος είχε χρώμα χρυσαφί, κι έμοιαζε να κινείται. Λίγο αργότερα κατάλαβε πως επρόκειτο για μικρά παιδιά που πότιζαν με το χρώμα των μαλλιών τους τα χώματα στα οποία βρίσκονταν οι θαμμένοι πατεράδες τους.

~Τη λίμνη του αίματος δεν την περίμενε και τόσο μεγάλη, είχε χυθεί περισσότερο αίμα απ'όσο πίστευε στη διάρκεια των χρόνων.

~Η θάλασσα είχε σκούρο μπλε χρώμα, ήταν επειδή οι γνώσεις οι οποίες βρίσκονται γύρω μας, ήταν ανέγγιχτες από τον φίλο μας. Την περίμενε πιο γαλάζια, γιατί θεωρούσε πως ήξερε ήδη αρκετά.

~Το βουνό των προβλημάτων, δεν περίμενε πως θα είναι τόσο μικρό... Εφόσον όμως ήταν μικρό, γιατί πίστευε πως τα προβλήματά του ήταν τόσο σημαντικά, αφού μοιάζουν τόσο εφήμερα από εδώ πάνω;

~Τα πουλιά δεν έμοιαζαν απλά με ανθρώπους, κυρίως με αγγέλους έμοιαζαν. Ήταν πολύ λίγα όμως, τότε σκέφτηκε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας άγγελοι. Και ίσως να'χε δίκιο.

~Ο ουρανός των ονείρων, πιο πολύχρωμος από ποτέ. Είδε κάποια όνειρα που είχε ξεχάσει πως τα είχε μέσα του. Είδε επίσης ποια απ'αυτά ήταν μεγαλύτερα και ποια μικρότερα, κι αυτό τον βοήθησε να καταλάβει καλύτερα τι θέλει απ'τη ζωή του.

~Τέλος, πρόσεξε τον Ήλιο. Δεν ήταν κίτρινος. Ο Ήλιος ήταν λευκός. Πίστεψε πως τόσο καιρό είχε λάθος εικόνα και γι'Αυτόν. Τουλάχιστον τώρα γνώριζε καλύτερα από πριν, πως η λαμπρότητά Του θα τον φώτιζε για όσο χρειαζόταν, αφού σκέφτηκε πως είναι κομμάτι της ζωής του Ήλιου.

Μετά από ώρες πάνω στο βασίλειο του κεφαλιού του, αποφάσισε να κατέβει τις σκάλες που θα τον οδηγούσαν πίσω στην ματαιοδοξία. Είχε αποφασίσει ωστόσο πως από εδώ και πέρα θα άλλαζε στάση στα πράγματα.

Γραμμένο τον Φεβρουάριο του 2015.