Into the Wild

                                                               ''Happiness only real when shared.''

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι, έναν αγαπημένο πίνακα ζωγραφικής, μια αγαπημένη ταινία. Ένα κομμάτι δημιουργίας που ξεχωρίζουμε μέσα στον κυκεώνα των δημιουργημάτων του ανθρώπου.

Έτσι κι εγώ βρήκα αφορμή να μοιραστώ σε αυτό το post την αγαπημένη μου ταινία. Την έχει δει κανείς από εσάς άραγε; 

Ακούει στο όνομα: Into the Wild. Αποτελεί επί της ουσίας τη μεταφορά στον κινηματογράφο μιας αληθινής ιστορίας. Πρόκειται για μια περιπετειώδη ιστορία γεμάτη πόνο και θυμό, πάθος κι ενθουσιασμό, ζωντάνια μα και θάνατο. Μιας και γνωρίζουμε πως όλα τα καλά, εκεί καταλήγουν.

Ορίστε και η ιστορία, αφορά τον Christopher Johnson McCandless, έναν νέο από την Αμερική ο οποίος όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήρε την απόφαση να τα αφήσει όλα, να κάψει τα χρήματά του, να κόψει τις κάρτες του, να αλλάξει ακόμη και τ'όνομά του για να απελευθερωθεί κατά κύριο λόγο από τον ίδιο του τον εαυτό, και το παρελθόν που τον βάραινε. Που μάλλον πρέπει να τον βάραινε πολύ. Ορίστε πως έμοιαζε ο φίλος μας.

Το νέο του όνομα έγινε το Alexander Super-tramp και περιηγήθηκε στην ενδοχώρα της Αμερικής, πέρασε μια βόλτα κι από το Μεξικό και κατέληξε με τα πολλά στην Αλάσκα, όπου και πέθανε. Μάλλον κατά λάθος αλλά τουλάχιστον φαίνεται να πήγε χορτασμένος από περιπέτεια.

Η ταινία μου άρεσε τόσο πολύ που διάβασα και το βιβλίο ενός δημοσιογράφου ο οποίος έκανε μια έρευνα για όλη αυτή την υπόθεση, η οποία στάθηκε αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας.

Ο φίλος μας, είχε αντιμετωπίσει οικογενειακά προβλήματα καθώς ήταν μικρός. Στην ηλικία των 18 έμαθε πως ο πατέρας του δεν ήταν νόμιμα παντρεμένος με την μητέρα του αλλά με μια άλλη γυναίκα, κι άρα, αυτός κι η αδερφή του στα μάτια του νόμου ήταν μπάσταρδα. Αυτό του στοίχισε πολύ, και σε συνδυασμό με όσα έβλεπε να συμβαίνουν στον κόσμο μας, τα οποία είχε μελετήσει, τον ώθησαν στο να επιλέξει καθώς φαίνεται μια νέα ζωή, διαφορετική από αυτή που φανταζόμαστε οι περισσότεροι.

Έχω δυο-τρεις φίλους που τον κακολογούν ως κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που δεν ήξερε τι ήθελε. Απορώ αν κατάλαβαν κάτι από την ταινία. Όσο για το βιβλίο, δε τους το συνιστώ γιατί θα έρθουν σε ρήξη με τον εαυτό τους. 

Το παλικάρι δεν ήταν της πάστας μας και γι'αυτό ίσως να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα με τον εαυτό μας. Εγώ πάντως, ταυτίζομαι ως ένα βαθμό, πως θα γινόταν κι αλλιώς άραγε, και θεωρώ ότι η ταινία έχει να μας διδάξει πολλά και ειδικότερα ο χαρακτήρας του παιδιού αυτού. Και μόνο που διάβαζε Τολστόι για εμένα φτάνει, είναι σημαντικό δείγμα. Τα βιβλιαράκια που κουβαλούσε ήταν η μόνη του περιουσία, σχεδόν. Κι όσο κι αν το παίζουμε δυνατοί, κανείς δε θα μπορούσε να αφήσει τον εαυτό για να γίνει ένας άλλος, αν χρειαζόταν, τόσο εύκολα. 

Στην ταινία πάντως, ο ηθοποιός Emile Hirsch δίνει ρέστα. Πραγματικά είναι μια ταινία που αξίζει να δει ένας νέος άνθρωπος που ξεκινά τώρα την ''ενήλικη'' ζωή του. Το κερασάκι στην τούρτα βάζει ο Eddie Vedder, τραγουδιστής των Pearl Jam, ο οποίος με την εξαιρετική φωνή του, δονεί αναρχικά τα αυτιά μας. 

Οι αιχμές για την κοινωνία του τότε, που σήμερα θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει γίνει χειρότερη όσον αφορά την παιδεία των πολλών, διαχέονται σε όλο το έργο. Ο πρωταγωνιστής τα χώνει. Τόσο άσχημος του φαίνεται ο κόσμος των ανθρώπων και ψεύτικος που παραιτείται απ'το να θέλει να τον αλλάξει. Τόσο χαμένο τον θεωρεί, σάπιο απ'τη ρίζα, που η καλύτερη ζωή στα μάτια του είναι η ζωή της ανεμελιάς και της βόλτας στη φύση, η επαφή με ανθρώπους εναλλακτικούς, με ανθρώπους που είναι εφικτό κανείς να δημιουργήσει άλλου είδους σχέσεις, βαθύτερες και με περισσότερο νόημα. 

Οι όμορφες εικόνες δεν μπορούν να σε χορτάσουν, θέλεις ακόμη λίγο. Έτσι γίνεται και με τα μικρά αποφθεγματάκια που πετιούνται εδώ κι εκεί. Αρκετά έγραψα. Μάλλον πρέπει να τη δω για πέμπτη φορά. 

Ορίστε και το trailer: 

Πάντως, δεν ξέρω αν στην πραγματικότητα ήταν έτσι, αλλά στην ταινία φαίνεται να έζησε έντονα και όμορφα. Και παρότι πέθανε νέος, όλοι οι νοήμονες άνθρωποι θα επέλεγαν μια ζωή με ποιότητα παρά μια ζωή με ποσότητα. Ίσως μια ζωή που να έμοιαζε στη δική του από άποψη ζωντάνιας.

Υ.Γ.1 Τι έντονα που ζω, κάθομαι στην καρεκλίτσα, πίνω τσάι και πληκτρολογώ στο λάπτοπ σαν χιμπατζής που δεν ξέρει τι κάνει.

Υ.Γ.2 Αναζητείται νοημοσύνη.