Ανάσταση Ανθρώπου

Χαρμόσυνα χτυπούν οι καμπάνες, σε έναν αρμονικό, σχεδόν αιώνιο ρυθμό. Νοηματοδοτούν την νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο. Την επιστροφή του Ενός, από την ανυπαρξία, πίσω στην ύπαρξη.

Ευωδιάζουν τις ψυχές μας τα άνθη που στολίζουν την ύλη, και μας ξυπνούν συναισθήματα. Κι αυτή η γιορτή που ξεκινάει κάθε χρόνο με τη φαινομενική γέννηση του Κυρίου μας, έρχεται κι αποκορυφώνεται την ημέρα της Ανάστασης. Μια μέρα χάρη στην οποία ο χριστιανισμός μπόρεσε να εδραιωθεί για τα καλά μέσα στον νου του ανθρώπου. Ίσως γιατί κατάφερε να δώσει μιαν απάντηση απέναντι στο φόβο του θανάτου που ενυπάρχει μέσα μας.

Πόσο όμορφη είναι αυτή η λέξη...; Ανάσταση!

Τέσσερις μόνο συλλαβές και γεμίζει το μυαλό με σκέψεις και εικόνες.

Οι θρησκείες μας μάς μίλησαν για την Ανάσταση του σώματος. Για την επιστροφή στη ζωή αφού κανείς συναντήσει τον θάνατο. Με πολύ όμορφο και σχετικά απλό τρόπο προσπάθησαν να δώσουν ελπίδα στους ανθρώπους, να τους κάνουν να πιστέψουν πως αξίζει κανείς να υποστεί τις δυσκολίες της ζωής κι ότι αν είσαι καλός ή καλή θα ανταμειφθείς, αν όχι τώρα, τότε στο μέλλον σίγουρα.

Μα τι γίνεται με την Ανάσταση του πνεύματος; Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι από εμάς συμπεριφέρονται σαν ζόμπι. Κινούνται μηχανικά, σχεδόν δίχως βούληση, και ψάχνουν ανθρώπους ζωντανούς, με το χωράφι του μυαλού τους καθαρό κι έτοιμο για σπορά, και τους το τρώνε, ή τουλάχιστον βάζουν τα δυνατά τους για να το καταφέρουν. Κι είναι τόσο πολλά αυτά τα ζόμπι, τόσα μιλιούνια, που καθιστούν την ανθρώπινη μας κοινωνία, σε μια κοινωνία των ζόμπι.

Οι άνθρωποι γεννιούνται ζωντανοί, εύπορα χωράφια που μπορείς να σπείρεις μαγικούς σπόρους και να σου δώσουν αφάνταστους καρπούς, φτιαγμένους για τα πιο ξέφρενα γλέντια, για τη γιορτή της ζωής. Μα τα καρκινικά κύτταρα της ανθρωπότητας, πάνε και κολλάνε πάνω τους και τα νεκρώνουν, κι έτσι αυτά τα θεϊκά πλάσματα νοσούν τόσο πνευματικά που σχεδόν πεθαίνουν, καταλήγουν έτσι να κινούνται δεξιά κι αριστερά σαν ζόμπι, ακολουθώντας τις ίδιες συμπεριφορές με τους δασκάλους τους. Κουβαλώντας σταυρούς και πιστεύοντας σε φαντάσματα, ειδωλολάτρες βγαλμένους από άλλες εποχές.

Τόσα χρόνια, ένας πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ή αλλιώς, στη σοφία και στη βλακεία. Τόσα χρόνια, το κακό παίρνει προβάδισμα σε κάθε μεγάλη ευθεία σ'αυτή την κούρσα, μα το καλό το προφταίνει και το ξεπερνά, έστω για λίγο, στις στροφές του χάρτη της ζωής.

Μα όλα αυτά δεν αποτελούν παρά τη δική μου οπτική στα πράγματα. Όλα αυτά δεν είναι παρά αφηρημένες σκέψεις ενός κυττάρου που κάποτε θα κάνει τον κύκλο του κι αυτό.

Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ο καθένας και η καθεμιά από εμάς, έχει τη γνώση βαθιά ριζωμένη μέσα στον νου. Επίσης, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει την πνευματική ύπαρξη απ'την ανυπαρξία. Ταυτόχρονα, είναι ο ίδιος κι η ίδια ο Ένας κι η Μία, ο Κύριος και η Κυρία.

Ξέρετε, υπάρχουν τρομερά αποθέματα σοφίας μέσα στα θρησκευτικά βιβλία μας. Ανεξαρτήτως θρησκείας, μπορεί να βρει κανείς διαμάντια, και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να καταλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό τη ζωή του και να την κάνει καλύτερη, περισσότερο ζώντας παρά υπάρχοντας, μέσα στην ευτυχία κι όχι στη δυστυχία.

Κάπως έτσι, έχει φτάσει το θέμα της Ανάστασης να λάβει μια τόσο μεγάλη σημασία στους χώρους των θρησκειών, ενώ από την άλλη, έχει υπονομευθεί για όσους απέχουν από αυτούς.

Μα εδώ υφίσταται ένα λάθος. Ναι μεν, ο μεγαλύτερος εχθρός της θρησκείας μπορεί να είναι ο άνθρωπος που μετέχει αυτής αλλά επί της ουσίας δεν είναι πιστός, με την ίδια έννοια όπου, ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας είναι ο μη σκεπτόμενος πολίτης. Παρόλα αυτά, με τη διαύγεια του νου και την καθαρότητα της σκέψης, μπορεί κανείς να δει ανοίγοντας τα θρησκευτικά βιβλία ολόκληρη τη ζωή να λάμπει. Γιατί, στην τελική, αυτό που λάμπει είναι ο Θεός, το σύμπαν, η φύση κι ο κόσμος. Είμαστε εμείς που λάμπουμε καθώς καθρεφτίζεται η ψυχή μας σ'αυτό το θεϊκό κομμάτι ύλης.

Καλή Ανάσταση!

Η Ανάστασή μας, μόνο καλή μπορεί να είναι και μόνο μέσα στον νου μας. Ακόμη κι αν οι περισσότεροι από εμάς πεθάνουν απλά για μια δεύτερη φορά, σωματικά τώρα κι όχι απλώς συνειδητά, δεν πειράζει. Πόσο όμορφο είναι όμως, το να μπορεί κανείς να ξανάρθει στη ζωή μετά από αυτόν τον θάνατο της συνείδησης, του πνεύματός του. Και είμαστε ίσοι, αδέρφια και θεϊκά κομμάτια, όλοι μπρος σ'αυτήν την πιθανότητα. Βέβαια, κάποιοι που έτυχαν σε καλά χέρια, ενδέχεται να μη χρειαστεί να Αναστηθούν γιατί ποτέ δεν πέθαναν. Μα πόσοι να'ναι άραγε;

Για όλους εμάς όμως, που οι μέρες μας έφεραν αντιμέτωπους με τον θάνατό μας, η Ανάσταση σαν έννοια, αποτελεί εξέχον δώρο. Πόσο όμορφο, να μπορέσεις να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Να δεις την ομορφιά που υπάρχει γύρω μα και μέσα μας. Να χαρείς που είσαι ζωντανός και κινείσαι. Να αισθανθείς τη φλόγα της συνείδησής σου να σιγοκαίει μέσα σου.

Είμαστε τόσο μα τόσο κακοί και βλάκες εγωιστές, που θα θέλαμε ακόμη κι αν πεθάνουμε, να επιστρέψουμε πίσω στη ζωή για να κάνουμε τι; Η αιωνιότητα κρατά όσο η ζωή μας, και δε χρειάζεται ούτε μια μέρα παραπάνω. Όλα όσα είναι να ζήσουμε θα τα ζήσουμε σ'αυτές τις ημέρες. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα αληθινά ζωντανό πνεύμα για να τα ζήσει στο παρόν τους. Γιατί να θέλει να ζήσει κανείς πολύ, να φτάσει να δει τους αγαπημένους του να φεύγουν από τη ζωή; Νομίζετε ότι δεν είναι ευλογία να φεύγεις από τους πρώτους, πριν προλάβεις να πονέσεις για το θάνατο του φίλου, του συντρόφου, του παιδιού;

Αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος είναι μια Ανάσταση κι ίσως αυτή η Ανάσταση να είναι το σημαντικότερο πράγμα σ'αυτή τη ζωή. Η Ανάσταση θα μας δώσει ποιότητα και δε θα μας αφήσει να ασχοληθούμε με την ποσότητα, γιατί ο Αναστημένος Άνθρωπος ζει μακάρια στην αιωνιότητα της ζωής του και μακριά απ'τον σταυρό του.

Καλή Ανάσταση να έχουμε αδέρφια κι όσο για το Χριστός Ανέστη δεν μπορώ παρά να πω, μακάρι!

Γιατί ο Χριστός είμαστε εμείς, όπως κι η αγάπη του επίσης...

Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη geralt.