Ό,τι του φανεί

Τελικά, ίσως αυτό που έχει να μας πει η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο νομίζαμε. Ξεκινήσαμε σαν μικρά παιδιά που θέλανε όλα γύρω τους να τα αγγίξουν, πιστεύοντας πως είναι το κέντρο του κόσμου, κάνοντας λάθη, πότε μικρά και πότε μεγάλα, πιστεύοντας πως ο Πατέρας μας θα μας συγχωρέσει, πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για εμάς καθώς ο εγωιστικός εγωκεντρισμός μας ατένιζε αλώβητος την απεραντοσύνη του αύριο. Μεγαλώσαμε, είμαστε πια νέοι, βλέπουμε, σκεπτόμαστε, κατανοούμε και κρίνουμε! Κρίνουμε τον χώρο της ύπαρξής μας μέσα στο χρόνο, τον αταλάντευτο χρόνο εκ του οποίου είμαστε απλώς μια στιγμή, κινούμαστε στατικά βλέποντας δυναμικά, το τοίχος που διαλύουμε, αυτό που περιόριζε την όρασή μας και πλέον βλέπουμε πως ο κόσμος είναι απέραντος και πως τελικά δεν είμαστε το κέντρο του...

Ευτυχώς τα καταφέραμε, μόνο που πλέον καταλάβαμε πως ο Πατέρας μας πέθανε ή πιο σωστά δεν υπήρξε ποτέ, ίσως είναι η μόνη περίπτωση που το μωρό το έφερε ο πελαργός, το χειρότερο απ'όλα όμως είναι πως από εδώ και στο εξής θα πρέπει να στηριζόμαστε στα πόδια μας, δίχως να εναποθέτουμε τις φρούδες ελπίδες μας κάπου αλλού. Και τα χρόνια περνάνε, γινόμαστε σοφότεροι καθώς αποκτούμε περισσότερες γνώσεις μα κυρίως περισσότερες εμπειρίες από την μέχρι τώρα ζωή μας, ανακαλύπτουμε το νόημά της, απλά ζώντας την πιο δυναμικά απ'ότι πρωτίστως, κάνουμε προσπάθειες ώστε να περιορίσουμε τη συχνότητα και την ένταση των λαθών μας, μα αν και δυσκολευόμαστε αρκετά, είμαστε σε καλό δρόμο, το κυριότερο μέρος ενός προβλήματος, είναι η αναγνώριση της ύπαρξής του, κι αυτό το έχουμε περάσει προ πολλού. Τα χρόνια θα περάσουν γρήγορα, θα γίνουμε μεσήλικες και γέροντες πριν το καταλάβουμε αλλά όσο αυτό κι αν μας τρομάζει, άλλο τόσο θα μας γεμίσει ως υπάρξεις, μέσα σε αυτά τα χρόνια θα δημιουργήσουμε, θα ανακαλύψουμε και θα μάθουμε πολλά περισσότερα απ'όσα έχουμε δημιουργήσει, ανακαλύψει και μάθει ως τώρα.

Ενδεχομένως κάποτε να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πάνω στη γη ή καλύτερα στο σύμπαν, σίγουρα ακούγεται πολύ απαισιόδοξο, όχι όμως όσο όντως είναι. Στην ζωή, σε οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχουν αρνητικά μα και θετικά στοιχεία, ίσως κάποτε όλα όσα έχουμε κάνει και πρόκειται να κάνουμε, να είναι χρήσιμα για άλλους πολιτισμούς διαφορετικούς από τους ανθρώπινους, μοιάζει απίθανο όπως κάποτε απίθανο έμοιαζε το σενάριο της σφαιρικής γης. Μέσα από όλες μου αυτές τις σκέψεις αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει αρχή, μέση και τέλος στην ιστορία μας ως ανθρωπότητα, κάναμε μια πολύ δύσκολη αρχή με εποχές φωτεινές, τόσο που φωτιζόμαστε ακόμη από αυτές, μα για λίγο, υπήρξε άπλετο σκοτάδι για αρκετό καιρό και πλέον είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, μια κρίσιμη καμπή, στην οποία αν και υπάρχουν πολλά στραβά, ο καθένας θα μπορούσε να εκφέρει την γνώμη πως είμαστε στα καλύτερα μας ως ανθρωπότητα σε σύγκριση με το παρελθόν, κι αυτό είναι το μέλημά μας τώρα. Και τα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμη καλύτερα για όλους αν και σίγουρα θα υπάρχουν αναποδιές στο δρόμο μας, κι αυτό γιατί, αν και ακολουθούμε αυξητική τάση ποιότητας ζωής μέσα στο χρόνο, η τάση αυτή υπακούει σε κάποιες διακυμάνσεις, μικρές ή μεγάλες, τις οποίες δεν είναι εύκολο να τις προβλέψουμε και να τις αντιμετωπίσουμε προς το παρόν.

                          

Αυτή την εικόνα σχηματίζω για το σύνολο της ζωής μας, στα 21 μου, μια ηλικία ορόσημο στη ζωή κάθε ανθρώπου και αυτό που εύχομαι είναι να μη διαβάσω τα λόγια μου μετά από χρόνια και απλά να γελάσω, μα και να δακρύσω, γιατί η ζωή τα έχει όλα, απλά δεν το ξέρουμε ακόμη...

Δε θυμάμαι από που ''δανείστηκα'' αυτές τις εικόνες...

Γραμμένο τον Αύγουστο του 2014.

Υ.Γ. Αυτό είναι το πρώτο κείμενο που δούλεψα λιγάκι περισσότερο, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Επίσης, είναι το μοναδικό που έχω στείλει σε κάποια σελίδα για αναδημοσίευση εφόσον τους αρέσει, κι έτσι κι έγινε. Το antikleidi είχε δεχτεί να το αναδημοσιεύσει κι εγώ είδα πόσο εύκολο είναι να εισέλθει κανείς σε αυτόν το χώρο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν το συνέχισα κι έτσι αρκέστηκα στο να μοιράζομαι τα κείμενα που έγραφα με φίλους στο facebook μέσα από το προφίλ μου. Η δημιουργία του blog αυτού όμως, έδωσε την ευκαιρία στα κείμενα αυτά να αντέξουν για λίγο περισσότερο στο χρόνο μιας και δε χάνονται λόγω του καταιγισμού που έχουν υποστεί στο προφίλ μου. Κι αν και δε φτάνουν στα μάτια του κόσμου, τουλάχιστον παραμένουν κάπου συγκεντρωμένα κι εγώ αισθάνομαι πως κάνω κάτι όμορφο στη ζωή μου...