Μάνα - Μητέρα - Μαμά

Αν και στη γιορτή της ζωής ο χορός δε σταματάει ποτέ, κι αν και οι άνθρωποι γιορτάζουν κάθε μέρα, σήμερα έχει την τιμητική της μια ξεχωριστή πλευρά της γυναίκας - κι ίσως η πιο ιερή. Σήμερα γιορτάζει πάνω απ'όλα η μάνα.

Η μάνα είναι αυτή που δίνει μέσω του πόνου της ζωή στην ζωή. Είναι αυτή η οποία ως χωράφι δέχεται το κοσμικό σπέρμα, και με περίσσια φροντίδα κι αγνή αγάπη, κυοφορεί μέσα της την φύση όλη. Πως να μην είναι ιερό ένα πλάσμα το οποίο φτιάχτηκε για να δημιουργεί; Πώς να μην είναι ιερό ένα πλάσμα το οποίο μπορεί να ομορφύνει τόσο την ζωή μας...

Ανέκαθεν η γυναίκα καλούνταν να παίξει διάφορους ρόλους. Κι η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνει περίφημα, αν και δε θα έπρεπε να δέχεται τόσο αγόγγυστα τις κοινωνικές επιταγές, να είναι αυτή η υπερ-ηρωίδα που είναι καλή, έως πολλές φορές κι άριστη, σε κάθε της ασχολία. Πρώτη στο σχολειό, γυναίκα καριέρας κι εργατική νοικοκυρά. Σύντροφος διαλεχτή, σωστή Έριδα. Πιστή πιο πολύ κι από την Πηνελόπη και τον Άργο. Παναγιά στα μάτια των άλλων και μια προσωπική πόρνη στο κρεβάτι. Να τι θέλει η ακόμη άρρωστη κοινωνία μας απ'την γυναίκα, να είναι τέλεια χωρίς καν να τη βοηθάει.

Ευτυχώς όμως της αναγνωρίζεται η σημασία της κυριότερης ταυτότητάς της, αυτή της μάνας.

Στην αρχή γίνεται μαμά, ύστερα υποκύπτει στο μάνα κι αν είναι τυχερή θα την πούνε και μητέρα. Το πρώτο γλυκό, το δεύτερο λίγο σκληρό και το τρίτο δείχνει σέβας, ένα σέβας που αντικατοπτρίζει την αναγνώριση των κόπων μιας ζωής.

Πολλοί είναι αυτοί που έτυχε να μην έχουν την μάνα που ήθελαν, μα που να ξέρουν πως μέσα και σ'αυτή την ιέρεια κατοικεί ένα μικρό κορίτσι που θέλει να τρέχει σε κήπους γεμάτους με λουλούδια και να παίζει στην παιδική χαρά του θαύματος. 

Είμαστε σκληροί οι άνθρωποι και σπάνια μπαίνουμε στη θέση του άλλου, κι ακόμα και το άτομο, ίσως το μόνο που πραγματικά μας αγαπάει σε αυτόν τον κόσμο με μια ακατάληπτη και βαθιά αγάπη, το αγκαλιάζουμε με αγκάθια. 

Χθες ξανάμαθα από ένα πλάσμα φωτεινό πώς γράφεται και πώς προφέρεται σωστά η συγγνώμη, κι έτσι είναι μια καλή ευκαιρία να χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη. 

Συγγνώμη αρχικά μάνα μου και μάνα του κάθε ανθρώπου που δεν μπορώ να σας καταλάβω τόσο όσο χρειάζεστε και που αυτό μπορεί να σας πληγώνει. Μα κι ευχαριστώ που γεννήσατε κι εμένα και τον κόσμο, που μας δώσατε αυτό το δώρο, να μπορούμε να αναπνεύσουμε και να περπατήσουμε, να χαρούμε κοιτάζοντας τον ουρανό - τη φύση. Τί τυχεροί που είμαστε που ζούμε!

Κι ένα γλυκό σ'αγαπώ, τέτοιο που μόνο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας μπορεί να νιώσει και να πει, σας το χαρίζω κρυφά μα απλόχερα μέσα σε ένα μπουκέτο Τριαντάφυλλα. 

Και για να κλείσω αυτή την ευχαριστία, θα υποσχεθώ το εξής απλό:

Μάνα που με γέννησες, μη φοβάσαι το σκοτάδι,
στο βάθος του υπάρχει φως και να θυμάσαι πως,
πιστεύοντας κι ελπίζοντας, το φως θα το απλώσουμε στον κόσμο όλον,
και μέσω της αγάπης που κρύβεται βαθιά μές στην ψυχή μας,
θα ενωθούμε και θα ζήσουμε στον παράδεισο που θα δημιουργήσουμε,
κι αυτό γιατί απλά... τ'αξίζουμε!

Υ.Γ. Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, σε όλες τις μητέρες του κόσμου και στη δική μου ιδιαίτερα...