«Οι νέοι είναι πιο κατάλληλοι να επινοούν παρά να κρίνουν, πιο κατάλληλοι να εκτελούν παρά να συμβουλεύουν, και επίσης πιο κατάλληλοι για νέα εγχειρήματα παρά για έτοιμες, στημένες επιχειρήσεις, γιατί η πείρα που έρχεται με τα χρόνια κατευθύνει σωστά σε ό,τι αφορά καινούργια πράγματα που εμπίπτουν στο βεληνεκές της, αλλά σε ότι αφορά καινούργια πράγματα παραπλανεί...
Οι νέοι, στους χειρισμούς τους και στη διαχείριση των καταστάσεων, αγκαλιάζουν περισσότερα από όσα μπορούν να ηρεμήσουν, εφορμούν στον στόχο χωρίς να σκεφτούν μέσα και βαθμούς δυσκολίας, εμμένουν παράλογα σε λίγες αρχές που έχει τύχει να υιοθετήσουν, δεν τους φοβίζουν οι καινοτομίες, κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με άγνωστες δυσκολίες...
Οι ηλικιωμένοι εναντιώνονται σε πολλά πράγματα, συμβουλεύουν πολύ συχνά τους άλλους, διακινδυνέουν ελάχιστα, μετανιώνουν πολύ γρήγορα και σπάνια αφιερώνονται σε κάτι μέχρι τέλους, αλλά αρκούνται σε μια μέτρια επιτυχία. Οπωσδήποτε, είναι καλό να αξιοποιείς και τους μεν και τους δε γιατί οι αρετές είτε του ενός είτε του άλλου μπορεί να διορθώσουν τα ελαττώματα όλων.»
Στο παραπάνω απόσπασμα βλέπουμε έναν σαφή διαχωρισμό, απλό ως τα άκρα μα παρόλα αυτά τέτοιον που κάτι έχει να μας πει. Δεν ξέρω αν είναι σοφή η διάκριση του ανθρώπου σε νέο και γέρο (ειδικά χωρίς να συμπεριληφθεί ο μεσήλικας), σε ώριμο κι ανώριμο, ενθουσιώδη και βαριεστημένο. Μα αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει κάτι ιδιαίτερο μέσα του και θα πρέπει να βοηθιέται από τους άλλους ώστε να το φέρνει στην επιφάνεια της ζωής του. Να βγάζει ό,τι πιο όμορφο κρύβει εντός του ώστε να το αντιλαμβάνεται, να το παρατηρεί και να το κατανοεί, να ενθουσιάζεται και να ερωτεύεται, πρώτα και κύρια τον ίδιο του τον εαυτό κι έπειτα τον κόσμο όλον. Γιατί πέρα από ό,τι μας χωρίζει, πολύ βαθύτερα υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα κι οι ανάγκες που μας ενώνουν ως ένα απροσδιόριστο σύνολο, ως έναν άμορφο οργανισμό.
Η ανθρωπότητα πήρε να καλπάζει χάρης στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας μα φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψην της την καθυστέρηση της ανάπτυξης του πνεύματος, ή για να το θέσω πιο σωστά θα χρησιμοποιήσω μια έννοια του λεξιλογίου των οικονομικών, στον χώρο του πνεύματος παρατηρείται αποανάπτυξη. Εμπρός πίσω αδέρφια μου. Όχι μόνο δεν αναπτυσσόμαστε αλλά χάνουμε κι αυτά που είχαμε κατακτήσει. Όχι βέβαια επειδή καταστρέφεται η γνώση αλλά επειδή αυτή, μπρος στον κυκεώνα της άχρηστης πληροφορίας που μας καταιγίζει, χάνεται όπως η μυρωδιά ενός λουλουδιού που μόλις την πήρε ο άνεμος, και που να πήγε, ποιος ξέρει...
Ο Μπέικον μιλούσε, εκτός των άλλων, για νέους και γέρους και κάποιοι του έδιναν και με το παραπάνω σημασία. Τι θα γινόταν αν εκφραζόταν στις μέρες μας; Πόσοι Μπέικον και Σαλαμάκηδες χάνονται στο χάος της υπερπληροφόρησης...
Από το βιβλίο του Φράνσις Μπέικον «Of Youth and Age».
Οι νέοι, στους χειρισμούς τους και στη διαχείριση των καταστάσεων, αγκαλιάζουν περισσότερα από όσα μπορούν να ηρεμήσουν, εφορμούν στον στόχο χωρίς να σκεφτούν μέσα και βαθμούς δυσκολίας, εμμένουν παράλογα σε λίγες αρχές που έχει τύχει να υιοθετήσουν, δεν τους φοβίζουν οι καινοτομίες, κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με άγνωστες δυσκολίες...
Οι ηλικιωμένοι εναντιώνονται σε πολλά πράγματα, συμβουλεύουν πολύ συχνά τους άλλους, διακινδυνέουν ελάχιστα, μετανιώνουν πολύ γρήγορα και σπάνια αφιερώνονται σε κάτι μέχρι τέλους, αλλά αρκούνται σε μια μέτρια επιτυχία. Οπωσδήποτε, είναι καλό να αξιοποιείς και τους μεν και τους δε γιατί οι αρετές είτε του ενός είτε του άλλου μπορεί να διορθώσουν τα ελαττώματα όλων.»
Στο παραπάνω απόσπασμα βλέπουμε έναν σαφή διαχωρισμό, απλό ως τα άκρα μα παρόλα αυτά τέτοιον που κάτι έχει να μας πει. Δεν ξέρω αν είναι σοφή η διάκριση του ανθρώπου σε νέο και γέρο (ειδικά χωρίς να συμπεριληφθεί ο μεσήλικας), σε ώριμο κι ανώριμο, ενθουσιώδη και βαριεστημένο. Μα αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει κάτι ιδιαίτερο μέσα του και θα πρέπει να βοηθιέται από τους άλλους ώστε να το φέρνει στην επιφάνεια της ζωής του. Να βγάζει ό,τι πιο όμορφο κρύβει εντός του ώστε να το αντιλαμβάνεται, να το παρατηρεί και να το κατανοεί, να ενθουσιάζεται και να ερωτεύεται, πρώτα και κύρια τον ίδιο του τον εαυτό κι έπειτα τον κόσμο όλον. Γιατί πέρα από ό,τι μας χωρίζει, πολύ βαθύτερα υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα κι οι ανάγκες που μας ενώνουν ως ένα απροσδιόριστο σύνολο, ως έναν άμορφο οργανισμό.
Η ανθρωπότητα πήρε να καλπάζει χάρης στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας μα φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψην της την καθυστέρηση της ανάπτυξης του πνεύματος, ή για να το θέσω πιο σωστά θα χρησιμοποιήσω μια έννοια του λεξιλογίου των οικονομικών, στον χώρο του πνεύματος παρατηρείται αποανάπτυξη. Εμπρός πίσω αδέρφια μου. Όχι μόνο δεν αναπτυσσόμαστε αλλά χάνουμε κι αυτά που είχαμε κατακτήσει. Όχι βέβαια επειδή καταστρέφεται η γνώση αλλά επειδή αυτή, μπρος στον κυκεώνα της άχρηστης πληροφορίας που μας καταιγίζει, χάνεται όπως η μυρωδιά ενός λουλουδιού που μόλις την πήρε ο άνεμος, και που να πήγε, ποιος ξέρει...
Ο Μπέικον μιλούσε, εκτός των άλλων, για νέους και γέρους και κάποιοι του έδιναν και με το παραπάνω σημασία. Τι θα γινόταν αν εκφραζόταν στις μέρες μας; Πόσοι Μπέικον και Σαλαμάκηδες χάνονται στο χάος της υπερπληροφόρησης...
Από το βιβλίο του Φράνσις Μπέικον «Of Youth and Age».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου