Ξαφνικά σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τον ουρανό. Έμεινε έτσι ασάλευτος για κάμποση ώρα. Μια εικόνα του ανθρώπου τόσο διαχρονική, όσο διαχρονικά είναι και τα μυστικά ερωτήματα τού καθενός μας. Σκέψεις διάφορες περνούσαν απ'το νου του. Σκέψεις που πριν προλάβουν να αγκυροβολήσουν μέσα του, χάνονταν σα να'ταν πεφταστέρια.
Αναλογιζόταν τη μέχρι τώρα ζωή του. Τον τρόπο που μεγάλωσε. Τις δυσκολίες που συνάντησε, τις χαρές. Όλα αυτά τα άτομα που βρέθηκαν μπρος του, και με τον τρόπο τους ο καθένας, τον επηρέασαν και τον επηρεάζουν σμιλεύοντάς τον σε αυτό που φαίνεται να είναι τώρα. Και τώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μιαν ιδέα καρφιτσωμένη σε τόσα και τόσα μυαλά, που κάποτε θα χαθούν κι αυτά. Ο άνθρωπος μπορεί να αρρωσταίνει, να σπάει κόκκαλα, να πνίγεται στο ίδιο του το αίμα, μα όλα αυτά είναι για λίγο. Μόνο για μερικά χρόνια.
Κάποτε γεννήθηκε, για τη στιγμή ζει, στο μέλλον προβλέπεται να πεθάνει. Αυτός ο ιερός κι ατέρμονος κύκλος δε λέει να σπάσει. Δε θα σπάσει, αποτελεί νόμο. Δε χρειάζεται να κουράζουμε ιδιαίτερα το τομάρι μας. Θεωρώ πως θα άξιζε ο κόπος να συμφιλιωθεί κανείς με την μελλοντική του απουσία, όσο και με τον θάνατο γενικότερα. Κανείς, μπορεί να καταλάβει πολλά για τον άλλο, και μόνο απ'τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει αυτή τη μικρή συντέλεια.
Σκεφτόταν πως προς το παρόν ήταν εκεί, μεστός όσο δεν πάει και τουλάχιστον τρισδιάστατος. Έπειτα, θα έμενε για λίγο καιρό ακόμη η λαλιά, η όψη κι οι ιδέες του. Το άψυχο και κρύο σε θερμοκρασία τέφρας τελευταίο κομμάτι ύπαρξής του. Στο τέλος, θα χάνονταν και κάθε ανάμνηση που τον κρατούσε νωθρά σε τούτη τη θεία πράξη.
Η ώρα πέρασε κι είπε να κατέβει απ'τ'άστρα. Μια γεύση του'μεινε στον νου. Όσο αληθινά κι μοιάζουν όλα, είναι τόσο κι άλλο τόσο ψεύτικα.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη skeeze.
Γραμμένο τον Ιούνη του 2016.
Αναλογιζόταν τη μέχρι τώρα ζωή του. Τον τρόπο που μεγάλωσε. Τις δυσκολίες που συνάντησε, τις χαρές. Όλα αυτά τα άτομα που βρέθηκαν μπρος του, και με τον τρόπο τους ο καθένας, τον επηρέασαν και τον επηρεάζουν σμιλεύοντάς τον σε αυτό που φαίνεται να είναι τώρα. Και τώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μιαν ιδέα καρφιτσωμένη σε τόσα και τόσα μυαλά, που κάποτε θα χαθούν κι αυτά. Ο άνθρωπος μπορεί να αρρωσταίνει, να σπάει κόκκαλα, να πνίγεται στο ίδιο του το αίμα, μα όλα αυτά είναι για λίγο. Μόνο για μερικά χρόνια.
Κάποτε γεννήθηκε, για τη στιγμή ζει, στο μέλλον προβλέπεται να πεθάνει. Αυτός ο ιερός κι ατέρμονος κύκλος δε λέει να σπάσει. Δε θα σπάσει, αποτελεί νόμο. Δε χρειάζεται να κουράζουμε ιδιαίτερα το τομάρι μας. Θεωρώ πως θα άξιζε ο κόπος να συμφιλιωθεί κανείς με την μελλοντική του απουσία, όσο και με τον θάνατο γενικότερα. Κανείς, μπορεί να καταλάβει πολλά για τον άλλο, και μόνο απ'τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει αυτή τη μικρή συντέλεια.
Σκεφτόταν πως προς το παρόν ήταν εκεί, μεστός όσο δεν πάει και τουλάχιστον τρισδιάστατος. Έπειτα, θα έμενε για λίγο καιρό ακόμη η λαλιά, η όψη κι οι ιδέες του. Το άψυχο και κρύο σε θερμοκρασία τέφρας τελευταίο κομμάτι ύπαρξής του. Στο τέλος, θα χάνονταν και κάθε ανάμνηση που τον κρατούσε νωθρά σε τούτη τη θεία πράξη.
Η ώρα πέρασε κι είπε να κατέβει απ'τ'άστρα. Μια γεύση του'μεινε στον νου. Όσο αληθινά κι μοιάζουν όλα, είναι τόσο κι άλλο τόσο ψεύτικα.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη skeeze.
Γραμμένο τον Ιούνη του 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου