Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020

Τέλους Τίτλοι

Αλήθειες. Υπάρχουν πολλές από δαύτες στον κόσμο μας, και μια εξ αυτών είναι η ακόλουθη: κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή.

Υπάρχει όντως ο χρόνος; Δεν ξέρω, μα κάθε φορά που προστίθεται ένα ακόμη έτος στην ηλικία μου, νιώθω ότι η ζωή περνάει σα ψέμα και πως ο θάνατος ζυγώνει όλο και πιο πολύ.

Βέβαια, αυτή είναι η μια οπτική στα πράγματα, η ρεαλιστική-απαισιόδοξη, κι εμείς, ως σωστοί αθεράπευτα ρομαντικοί θα πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στο ποτάμι και να παραμένουμε αισιόδοξοι, κι ας μην μπορούμε να ανέβουμε τον καταρράκτη.

Μα καμιά φορά, η φορά του ποταμιού, η φορά της ζωής, σε χαστουκίζει χωρίς σταματημό κι εσύ τα χάνεις, κι εκεί που έβαζες όλη σου τη δύναμη για να πας κόντρα στην φύση, βρίσκεσαι να πηγαίνεις απ'την άλλη μεριά και να ξυπνάς λίγο πριν από έναν νέο επερχόμενο καταρράκτη. Σπαρταράς έτσι στον αέρα για λίγο χωρίς να μπορείς να στηριχτείς στις δυνάμεις σου και τότε απελευθερώνεσαι από κάθε κόπο και προσπάθεια και ΜΠΛΟΥΜ! Συνεχίζεις ένα επίπεδο πιο κάτω, δίχως να μπορείς να επιστρέψεις στο προηγούμενο και μένεις άπραγος από το σάστισμα, και τα νερά συνεχίζουν να σε παίρνουν μαζί τους στο μεγάλο ταξίδι για τις θάλασσες και τους ωκεανούς, στα βαθιά μπλε νερά των οποίων θα χαθείς στη λήθη.

Δεν ξέρω τι είναι πιο σοφό, το να προσπαθεί κανείς για το ακατόρθωτο μέχρι που καμιά φορά κάποιος το πετυχαίνει, ή ο συμβιβασμός με τα πράγματα, με το ποτάμι της ζωής;

Νιώθω κι εγώ σαν το ψάρι που βρίσκεται στον αέρα, που πέφτει απ'τον καταρράκτη. Το νέο επίπεδο στο οποίο θα βρεθώ θα με κάνει λιγάκι λιγότερο ρομαντικό, ίσως όμως περισσότερο πραγματιστή. Και το στοίχημα είναι αν θα καταφέρω να κρατήσω την κατεύθυνση μέσα στην οποία θέλω να δώσω πνοή στα όνειρά μου. Θα γίνω κι εγώ ένα πουλημένο τομάρι ή μήπως θα πετύχω ίσως το σημαντικότερο πράγμα που μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος, να παραμείνω δηλαδή αλώβητος μες στην ''πολλή συνάφεια του κόσμου''.

Φίλοι μου, εσείς οι λίγοι που είχατε την τύχη να ακούτε την ισχυρότερη φωνή απ'όλες τις φωνούλες που χτυπιούνται μέσα μου εδώ και χρόνια, μέσω αυτού του κειμένου θα σας αποχαιρετήσω ως Ρέμπελος. Ήρθε η ώρα αυτός ο επαναστάτης τεμπέλης να πεθάνει κι ο χρόνος, η ενέργεια κι η σκοτούρα που μου έτρωγε να αφοσιωθεί αλλού, σε πιο παραγωγικά πράγματα, κάπου που να μπορεί αυτό που θέλω να δώσω στον κόσμο να βρει μεγαλύτερη ανταπόκριση, κι ίσως, έτσι να καταφέρω να νιώσω λίγο πιο ζωντανός, ξανά μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων.

Ανέκαθεν είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, θα'χα τους λόγους μου. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι να θέλω να γίνω στην αρχή αστυνομικός, να'ναι καλά η Λάμψη και η Καλημέρα Ζωή. Λίγο αργότερα, στα προεφηβικά μου χρόνια, έβλεπα το άστρο μου στο ποδόσφαιρο, μα δυστυχώς αυτό το άστρο το έβλεπα μόνο εγώ. Ίσως, αν είχα άλλο πρότυπο αντί του Ροναλντίνιο, τώρα να έπαιζα σε κάποια ημιεπαγγελματική ομάδα, στην καλύτερη, και να έβγαζα το χαρτζιλίκι μου. Στην εφηβεία, αφού τα έβαλα με κάθε μορφή εξουσίας, οικογένεια, καθηγητάδες, το κράτος και την γαμημένη εκκλησία μα πάνω απ'όλα με τον Θεό, ως και καλά αναρχικός, αποφάσισα να γίνω επιστήμονας, μην ξέροντας που πάνε τα τέσσερα. Για καλή μου τύχη, πέρασα σε μια σχολή που δεν ήθελα κι έτσι, αργά ή γρήγορα κατάλαβα ότι η καριέρα του επιστήμονα δεν ήταν για μένα. Ως φοιτητής όμως, τότε που το αίμα μου έβραζε και σκεπτόμενος την αδικία αυτού του κόσμου, άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι την πολιτική. Να'ναι καλά όσοι γνώρισα από παρατάξεις που μου έδειξαν πόσο εύκολα μπορούν να πουλήσουν αξίες και ιδανικά για πάρτι, γυναίκες και άδοξη δόξα. Στο δεύτερο μισό των σπουδών μου, στα αιώνια φοιτητικά μου χρόνια δηλαδή, ένιωθα να με καλεί η φιλοσοφία κι η λογοτεχνία, η βαθύτερη γνώση και η απόλυτη αλήθεια της. Σαν σωστός νέος της εποχής και της ηλικίας μου, επέλεξα το να τα παρατήσω όλα κυνηγώντας το άπιαστο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, πως τα κατάφεραν άνθρωποι όπως ο Αριστοτέλης κι ο Καμύ; Τελικά έμαθα ότι το μυαλουδάκι μου είναι ικανό για να λύσει το πολύ μέχρι δευτέρου βαθμού εξισώσεις, πού να εντρυφήσει στο κύριο σώμα της ιστορίας του ανθρώπινου πνεύματος. Κι όταν όλα ένιωσα να τα χάνω, τότε μόνο μου ήρθε ως όραμα κάτι, κάτι μεγάλο, κάτι πομπώδες, κάτι ακόμη λιγότερο πιθανό να πετύχει σε σχέση με όλα τα άλλα μαζί μα παράλληλα το μόνο που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει τόσο έντονα κάθε φορά που το σκεφτόμουν. Μα γι'αυτό, δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί αν μιλήσω ίσως το υπονομεύσω, ίσως να με φέρω σε δύσκολη θέση για κάτι που δεν ξέρω καλά καλά αν μπορώ να καταφέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ως υπάλληλος για τις χαρές κάποιου μαλάκα. Δε θέλω να έχω χόμπι για να εκφράζω μέσω αυτού τον βαθύτερο εαυτό μου και τα αληθινά μου συναισθήματα. Όχι. Θέλω να ζήσω, να δημιουργήσω, να επιδιώξω να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος μέσα από άλλους δρόμους. Θέλω κάποτε να κοιτάω στα μάτια τα παιδιά μου, αν έχω την ευλογία για κάτι τέτοιο, και να λέω: ξέρετε αγάπες μου, έκανα αυτό που πίστευα και προσπάθησα πολύ για να μην αφήσω τον κόσμο μας να καταστραφεί και να σας τον δώσω σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνεται, κι ας κοιτάνε τα άτιμα σε μια οθόνη, κι ας μην καταλαβαίνουν. Μα για να γίνουν αυτά, ή έστω, για να έχουν την πιθανότητα να γίνουν, η πρωταρχική αλλαγή θα πρέπει να'ναι προσωπική. Ναι, αυτό κι αν το ξέρουν όλοι. Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε τον εαυτό σου. Άλλαξε το άτομο και σιγά σιγά το σύνολο θα αρχίσει να αλλάζει. Κι όμως, ενώ αλλάζουμε συνεχώς, δε σημαίνει ότι το πρόσημο της αλλαγής είναι πάντα θετικό. Η συνειδητότητα μπορεί να αυξάνεται, μα όσο οι σκέψεις μετουσιώνονται απλά σε λόγια, τίποτα δεν γίνεται. Δεν κουνιέται φύλο. Το θέμα είναι, πώς περνάς από τη σκέψη στην πράξη. Πως σηκώνεται κανείς από την άνεση του καναπέ του, βάζει τα πράγματα κάτω, κάνει έρευνες και σχέδια και βγαίνει απ'το σπίτι για το μεγάλο βήμα της πράξης;

Πάντα με σύγκρινα με τις μεγάλες προσωπικότητες και το βάρος της ήττας μου ήταν και είναι βαρύ γιατί, εν τέλει, σε τίποτα δεν μπορώ να αναμετρηθώ, ούτε με τον Βούδα, ούτε με τον Σωκράτη, τον Μεγαλέξανδρο και τον Ιησού. Ζήτημα είναι αν καταφέρω ποτέ να γίνω απλά ο εαυτός μου και να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου και δίχως παρωπίδες. Δεν είμαι για τα μεγάλα σαλόνια του πνεύματος, μια βόλτα στην εξοχή θα κάνω και θα κατέβω απ'το τρενάκι του κόσμου.

Για όλα αυτά, και για πολλά περισσότερα που έχω ήδη ξεχάσει, πήρα την απόφαση να με απελευθερώσω και από την μέγκενη του blogger, του Ρέμπελου, που ποτέ δεν μπόρεσα να δουλέψω όπως ήθελα. Ίσως για όλες αυτές τις παραιτήσεις μου να φταίει και η μη αναγνώριση του κόσμου, την οποία φαίνεται πως αναζητώ. Στο τέλος της μέρας, όπως οι περισσότεροι, κοιμάμαι κι εγώ μόνος μου κι όχι απλά μονάχος. Τόσα χρόνια άλλωστε νόμιζα πως ζω μακάρια στη χώρα της μοναχικότητας μα το μόνο που συνέβαινε ήταν να επιβιώνω συναισθηματικά στο νησάκι της μοναξιάς που μας χωρά όλους μα τον καθένα ξεχωριστά. Κι είναι πολλές φορές, στιγμές λίγο πριν με πάρει ο ύπνος που αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου σαν την γυναίκα των ονείρων μου και αναρωτιέμαι κιόλας αν υπάρχει - υπάρχεις άραγε, θα σε βρω ποτέ; Πόσοι άνθρωποι δεν ζουν σαν εμένα, χαμογελαστοί στους πολλούς κι ευγενικοί μα όταν πέσει η αυλαία τρέχουν να κρυφτούν απ'τον εαυτό τους παρέα μ'ένα αρκουδάκι, το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας...

Είναι άραγε αυτός ο κύριος λόγος που θέλω να ζήσω κάνοντας καλό στον κόσμο; Δεν είναι ματαιοδοξία, είναι κάτι πιο απλό και πιο αγνό. Είναι απλά η απομόνωση κι η αποξένωση. Είναι μια κραυγή αγωνίας στα μισοσκόταδα της ψυχής. Είναι η ύστατη κίνηση του παιδιού που απλώνει το χέρι του ζητώντας βοήθεια. Πόσα αδέρφια μου δεν έφτασαν σ'αυτή την κίνηση από νωρίς. Πόσοι δεν παραιτήθηκαν και δεν έβαλαν μια μάσκα για να κρύψουν τα κλαμμένα μάτια τους; Πόσοι που πατάνε τώρα στις ψυχές τόσων όντων δεν το κάνουν από αντίδραση γιατί κανείς δεν ήταν ποτέ εκεί γι'αυτούς όταν το είχανε ανάγκη; Πόσοι δεν έπεσαν στην παγίδα αντί να τα παρατήσουν όλα και να ζήσουν τουλάχιστον χωρίς να κάνουν κακό αφού δεν βρήκαν τρόπο να κάνουν το καλό, δεν είναι τώρα αυτοί οι δυνάστες που άλλοτε ήταν αντίστοιχα κάποια άλλα ζωντανόνεκρα παιδιά; Και τί σημασία έχουν όλα αυτά...

Μια άλλη αλήθεια που προσπαθώ εδώ και μια ζωή να με πείσω γι'αυτή είναι ότι στη ζωή δεν πρέπει να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά, θέλει και λίγη πλάκα, γιατί αν την πάρουμε στα σοβαρά, δίκιο θα'χουμε να τρελαθούμε.

Μα αντιστέκεται ο νους, πως να μην πάρεις τη ζωή στα σοβαρά, και πως να την χαρείς όταν υπάρχουν δίπλα σου, ή έστω λίγο μακρύτερα, άνθρωποι που πεθαίνουν ακόμα από πείνα ή από σφαίρες; Όταν η δικαιοσύνη αποτελεί απλά μια ιδέα κι όχι πραγματικότητα; Όταν σκέφτεσαι πόσο πιο όμορφα θα μπορούσαν να'ναι όλα μα παρόλα αυτά αφεθήκαμε να συνηθίσουμε στην ασχήμια και τη σαπίλα των ψυχών μας...

Και μένω με ένα παράπονο που λέει γιατί. Γιατί; Γιατί άραγε;

Ναι, πρέπει να δω τη ζωή σα δώρο, σαν όνειρο, σαν μια πλάκα, μα δεν μπορώ. Η ζωή για μένα είναι αγώνας και στα μάτια που αντικρύζω στον καθρέφτη μου νιώθω πως βλέπω έναν μαχητή. Κι ας πλανώμαι.

Διαλέχτε εσείς αν θέλετε να πάτε με το ποτάμι, πάτε να συναντήσετε μακάριοι το πνεύμα τα άλλα ψάρια στα βάθη των θαλασσών. Εγώ επιλέγω να πάω κόντρα στο ποτάμι, θα βγάλω πόδια και χέρια αν χρειαστεί για να χτίσω έναν τοίχο και μια σκάλα, θα τον ανέβω τον καταρράκτη και θα πάω στην πηγή να την φτύσω που με βασάνιζε μια ζωή, κι ας μην είναι αυτή που με βασάνιζε, ας είναι το ψαριάρικο μυαλό μου. Θα πάω κι ας μην τα καταφέρω, τουλάχιστον θα προσπαθήσω να κυνηγήσω το δικό μου όνειρο.

Βάζω εδώ μια θηλιά γύρω απ'τον λαιμό του Ρέμπελου και με μια κλωτσιά ρίχνω κάτω την καρέκλα στην οποία πάταγε, σε λίγες στιγμές από τώρα θα'χει χαθεί.

Δεν έγινα ευτυχώς μπάτσος, δυστυχώς όμως ούτε και ποδοσφαιριστής. Επίσταμαι αρκετά τον εαυτό μου για να γίνω επιστήμονας και στο ψέμα κοκκινίζω κι αρρωσταίνω άρα γλύτωσα και την πολιτική καριέρα. Η φιλοσοφία είναι για πιο κλειστόμυαλα άτομα κι η λογοτεχνία όπως και κάθε τέχνη, το χωράφι δηλαδή μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να βρει διαμάντια θεϊκά, είναι πέρα των δυνατοτήτων μου. Πριν τα παρατήσω όλα για να πάω στο βουνό, θα επιδιώξω με όλες μου τις δυνάμεις το ακατόρθωτο. Θα μπορέσω άραγε να με αλλάξω από την ρίζα; Θα μπορέσω να βοηθήσω τον άνθρωπο να δει καθαρότερα τη ζωή και να του δώσω τη δυνατότητα να εκφραστεί και να πράξει; Μακάρι να βρω την δύναμη και τη σοφία για κάτι τέτοιο.

Ο Ρέμπελος χτυπήθηκε για λίγο μα τα κακάρωσε.

Και μαζί με τον Ρέμπελο θα αφήσω να χαθεί στη λήθη το χόμπι μου με το γράψιμο. Μέσω αυτού έμαθα περισσότερο τον εαυτό μου και τον έχτισα ως ένα βαθμό. Τώρα, βρίσκομαι σε μια διαδικασία όπου προσπαθώ να γκρεμίσω την παλιά μου ταυτότητα και να δημιουργήσω κάτι νέο στη θέση της. Η διαδικασία ωρίμανσης έρχεται μέσα από ριζικές αλλαγές.

Ευτυχώς, αν πεθάνω πριν πετύχω τα μεγάλα μου σχέδια, θα'χει μείνει αυτό το blog και καμιά δεκαριά κείμενα μέσα απ'τα οποία εξέφρασα τον πραγματικό μου εαυτό.

Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που αφιερώσατε έστω και λίγο απ'τον χρόνο της ζωής σας για να διαβάσετε τις χαζομάρες μου, για την ευκαιρία που μου δώσατε να μπω μέσα στα κεφάλια σας και να παίξω στην παιδική σας χαρά.

Με πολλή αγάπη, Θανάσης Τσακαλίδης.

Υ.Γ.1 Αφιερωμένο στον Ρέμπελο που θα μου λείψει, μα έπρεπε να πεθάνει για να ανθίσει κάτι νέο και καλύτερο. Ή έστω, να υπάρξει η πιθανότητα για κάτι τέτοιο.

Υ.Γ.2 Εύχομαι αν ξαναδιαβάσετε κάτι απ'αυτή τη φωνούλα να'ναι γραμμένο σε έντυπη μορφή. Όχι για χόμπι, όχι για εργασία, μα για τη δημιουργία ζωής.




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη skeeze.

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

Κοσμοπολίτης

''Όταν ρωτούσαν τον Σωκράτη από πού ήταν, έλεγε ότι ήταν πολίτης του κόσμου. Θεωρούσε τον εαυτό του πολίτη του σύμπαντος.'' ~ Μάρκος Τύλλιος Κικέρων

Πάνε τόσες χιλιάδες χρόνια, κι εμείς ακόμη να το καταλάβουμε, ακόμη να το κατανοήσουμε. Εν έτει 2020, κι η ανθρωπότητα πορεύεται στα τυφλά, κινούμενη με έναν εκστατικό χορό στο βαθύ σκοτάδι που νομίζει ότι την περιβάλλει, σκοτάδι που προέρχεται από τα πολύ σφιχτά δεμένα μάτια της.

Βλέπουμε καθημερινά εικόνες ντροπής. Εικόνες τις οποίες συνηθίζει το άτομο από τα γεννοφάσκια του, κι έτσι μαθαίνει να προσπερνά παρόλη τη δυσφορία που του προκαλούν. Το να έχεις συνηθίσει να κοιτάζεις ένστολους με όπλα στα χέρια έτοιμους να τα χρησιμοποιήσουν, τη μια να τραβολογούν παιδιά και την άλλη να σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους, ή τις σφαγές ζώων αναρίθμητων, σφαγές που ίσως και να'ναι λυτρωτικές εξαιτίας των συνθηκών όπου τα ζώα αυτά έζησαν, πόσο αποτρόπαιο είναι;

Δεν είναι κι αυτός ένας θάνατος μπρος σε όλους αυτούς τους οποίους συνειδητοποιούμε ή όχι; Το γεγονός πως κομμάτια του ψυχισμού μας πεθαίνουν καθώς μεγαλώνουμε μέσα σε εικόνες φρικαλέες κι ότι η πίστη μας στην ανθρωπότητα και στην ζωή αποδυναμώνεται και μετά βίας παραμένει ζωντανή...

Ποια είναι η θέση του Ανθρώπου μπρος σε όλα αυτά, ή μάλλον, ποια θα έπρεπε να είναι;

Ο Σωκράτης το είχε καταλάβει καλά ότι οτιδήποτε διχάζει τον άνθρωπο και τον χωρίζει σε ομάδες μπορεί να συμβάλλει στη διαιώνιση του κακού, σε ό,τι δηλαδή μπορεί να έρθει αντίθετο με την ίδια την ζωή. Δε θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα γιατί ήταν κάτι παραπάνω από αυτό, κι αν δεχόταν να χαρακτηριστεί ως Έλληνας, θα έχανε μια σημαντικότερη ταυτότητα, αυτή του πολίτη του κόσμου μας, του σύμπαντος το οποίο ανοίγεται μέσα κι έξω μας.

Ο πόλεμος, η φτώχεια κι η πείνα μπορεί να είναι αποτελέσματα καταστάσεων που σαν αρχή έχουν την εκμετάλλευση κάθε έμβιου όντος από τον άνθρωπο. Είναι αλήθεια ότι αυτό το φαινόμενο αποτελεί έναν νόμο, τον νόμο του ισχυρού που τρώει τον ανίσχυρο μέσα στην ζούγκλα του πολιτισμού μας. Μα αυτός ο νόμος είναι τόσο παλιός, αρχαίος θα λέγαμε κι ήρθε η εποχή που θα πρέπει να πάμε κόντρα του. Και θα πρέπει να πάμε κόντρα του όχι γιατί μας φώτισε η σοφία του Θεού αλλά γιατί τα δεδομένα της εποχής δείχνουν ότι η ανθρωπότητα σιγά σιγά φτάνει στο χείλος του γκρεμού. 

Προσωπικά, θα ήθελα πολύ, απλά να ξυπνούσαμε και να βλέπαμε όλοι μας καθαρά ότι το υπάρχον σύστημα, το οποίο μπορεί να βασίζεται σε αξίες που μας ανυψώνουν όπως η ελευθερία του ατόμου να κινηθεί όπως θέλει, βρίσκει το κίνητρο του στο κέρδος το οποίο στο μεγαλύτερό του μέρους είναι κλεψιά, κι ότι η συντήρησή του προϋποθέτει τη συνεχή του μεγέθυνση. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, κι οι δυνάμεις που κινούν τον κόσμο μας, δεν πρόκειται να σταματήσουν να καταστρέφουν την ζωή μέχρι να φτάσουμε πραγματικά στα όρια της εξαφάνισης. Κι είναι κρίμα όλο αυτό, να βλέπεις πως το όχημα με το οποίο κινήσε ότι κατευθύνεται ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα μπρος σε έναν τοίχο που δεν πρόκειται με τίποτα να σπάσει, μα εσύ να μένεις άπραγος, ασυνείδητος κι ασυναίσθητος για όσα θα συμβούν.

Και μπρος στο δίλημμα ποιανού μέρος να επιλέξεις: αυτό μιας μικρής που αφιερώνει τα καλύτερά της χρόνια με στόχο να ευαισθητοποιήσει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται ή αυτό του υπερήλικα κοντοκουρεμένου κυρίου που σαν μικρό παιδί έχει δαιμονισθεί με τα χαρτάκια που ομολογούν κάτι για επιτόκια, κεφάλαια και κέρδη, ο καρκινικός άνθρωπος θα επιλέξει τον δεύτερο! Τουλάχιστον, σίγουρα όχι το μέρος της κοπέλας. Θα βρει να πει χίλια δυο για να μειώσει ό,τι κι όποιον αντισκέτεται μπρος σε αυτό που τον συνθλίβει, απλά γιατί βρήκε τη δύναμη να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε αυτός, κι έτσι να αισθανθεί λίγο καλύτερα με το άτομό του. Δεν είναι κρίμα; Κρίμα δεν είναι όλη αυτή η κατάσταση που μας οδηγεί όλο και περισσότερο μακριά από μια ήρεμη και χαρούμενη ζωή; 

Κάπως έτσι η ζωή του όποιου ανθρώπου γίνεται μια μάχη, ένας αγώνας. Κι αναρωτιέσαι έπειτα με ποιόν τρόπο να ζήσεις. Γιατί να μην τα παρατήσεις όλα κι όλους κι απλά να κοιτάξεις την πάρτι σου; Και τότε είναι που έρχεται η πραγματική διχόνοια κι η αποξένωση.

Ο Άνθρωπος καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσει ότι η αντίδραση στο κακό που του κάνουν θα πρέπει να'ναι η καλοσύνη, γιατί ο δρόμος της αγάπης είναι αυτός που κρύβει μέσα του πραγματικά τη δύναμή του.

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, με Α κεφαλαίο, είναι ο πολίτης του κόσμου, όχι ο αυριανός, ούτε ο χθεσινός μα πάντοτε ο τωρινός. 

Κοσμοπολίτες είμαστε όλοι μας, απλά κάποιοι επιλέγουν λόγω άγνοιας να μην ενστερνίζονται όσα από αυτή την ταυτότητα εκβάλλουν, κι έτσι αρκούνται στην καταδίκη που μας ρίχνει ό,τι μας χωρίζει.

Μακάρι κάποια στιγμή οι ενεργοί κοσμοπολίτες να είναι τόσοι που θα έχουν την κατάλληλη δύναμη ώστε να λύσουν τα δεμένα μάτια της ανθρωπότητας κι αυτή να καταλάβει ότι η ζωή δεν είναι ένας ξέφρενος χορός μέσα στα σκοτάδια αλλά μέσα στην ομορφιά. Στην ομορφιά που βρίσκεται λίγο πιο δίπλα από την άβυσσο μέσα στην οποία είναι ίσως έτοιμη να πέσει.




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Reinhardi.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Στοχασμός Αγάπης

''Αν ένα δέντρο πέσει μέσα στο δάσος, θεωρείται ότι δεν κάνει θόρυβο επειδή δεν είναι κανείς εκεί για να τ'ακούσει;'' ~ George Berkeley

Πόσο όμορφες μοιάζουν να'ναι οι γιορτινές ημέρες... Τις ημέρες όπου μια ευωδία από μηνύματα αγάπης σουλατσάρει στην ατμόσφαιρα. Κι η πίστη, χέρι-χέρι με την ελπίδα, μέσα μας μεγαλώνουν κι υψώνονται ξανά. Μια νέα αρχή προμηνύεται και τα βλέμματα παίρνουν το θάρρος να δουν τον ουρανό και πάλι, κάνοντάς μας να θυμηθούμε πως είναι να νιώθει ο άνθρωπος τί είναι δέος.

Ο νους κι η καρδιά μας ανοίγουν, κι ευχόμαστε απλόχερα αγάπη, ειρήνη κι υγεία σ'όλο τον κόσμο. Εκτός κι αν πρόκειται για όσους μας ενοχλούν ή νομίζουμε πως μας ενοχλούν ή υποθέτουμε πως θα μας ενοχλήσουν στο μέλλον.

Κι αν η υγεία κι η ειρήνη είναι δυο έννοιες που γίνεται εύκολα αντιληπτό και κατανοητό για το τι πρεσβεύουν, τι γίνεται ωστόσο με την περίπτωση της αγάπης; 

Τι εννοούν οι άνθρωποι όταν επικαλούνται αυτή την θεϊκή λέξη: αγάπη;

Όταν ξυπνάμε το πρωί, τι είναι αυτό που γεμίζει με κουράγιο και λαχτάρα την καρδιά μας;

Όταν τελούμε τις καθημερινές μας εργασίες, τι χαρά αντλούμε και σε τι έργο συντελούμε;

Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο, τα αδέρφια μας, τι βλέπουμε μέσα στα μάτια τους, όταν κάποιες φορές έχουμε τη δύναμη να κοιτάξουμε μέσα τους;

Όταν κάνουμε τη βόλτα μας, με τι ψυχή χαϊδεύουμε ένα φύλλο, με τι ψυχή μυρίζουμε ένα λουλούδι, με τι ψυχή αγκαλιάζουμε την ζωή;

Κι όταν μείνουμε στο τέλος έστω και για λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, αγαλλιάζουμε μέσα στην ηρεμία σαν σωστοί ευδαίμονες ή μένουμε αμήχανοι απέναντι σ'έναν φόβο βουβό, ακροβατώντας πάνω απ'την εσωτερική μας άβυσσο;

Ο άνθρωπος, ως δημιούργημα της φύσης, ως το αποτύπωμά της στον κόσμο, δεν είναι παρά το μέσο μα και το τέλος της. Μέσα από τον καθένα μας ο κόσμος συνενώνεται κι ολοκληρώνεται. Χάρη στις συνειδήσεις μας, μια μεγάλη, μια επιβλητική κι ατέρμονη συνείδηση λαμβάνει χώρο, εγκαθιδρύεται και κυβερνά. Ο κόσμος απέναντι στον κόσμο, η φύση μπρος στον εαυτό της κι ο Θεός που θεοποιείται εκ νέου.

Κι η αγάπη, τι είναι η αγάπη και σε τι συμβάλλει σ'αυτή τη συνειδητότητα, σ'αυτή την αυτοπραγμάτωση;

Κύτταρο σαν είναι ο άνθρωπος, κρίκος μιας αλυσίδας του Όλου, μέσω της αγάπης συμφιλιώνεται και παίρνει πνοή ζωής. 

Η αγάπη είναι η δύναμη που ενώνει κάθε φαινομενικά ξένο στοιχείο μαζί με κάθε άλλο. Είναι ο σοφός της δρόμος, στρωμένος με ροδοπέταλα, αυτός που μας καλεί να τον περπατήσουμε μέχρι να αναπαυθούμε εν ειρήνη. Κι η αγάπη είναι αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι ως Άνθρωποι. 

Πότε αγαπάμε όμως, και πως μοιάζει η πραγματική αγάπη; Εδώ είναι που ζούμε με πλάνες που συντελούν στην αυτοκαταστροφή μας. Η δύναμη του παραλόγου στο μεγαλείο της.

Ο άνθρωπος νομίζει ότι αγαπάει τον εαυτό του και τη ζωή μα πλανάται πλάνην οικτράν.

Δε συμβαίνει το ίδιο και με έννοιες όπως η Δημοκρατία, η Ελευθερία κι η Ανεξαρτησία;

Για κάποιους λόγους όλες αυτές οι λέξεις έχουν χάσει σχεδόν το πραγματικό τους νόημα ώστε οι άνθρωποι στις μέρες μας να μην ξέρουν πως να εκφράσουν τα συναισθήματα που κανονικά τις συνοδεύουν.

Έτσι και με την αγάπη. Ο άνθρωπος αγαπά και κόβει το φύλλο ή το λουλούδι χωρίς να κατανοεί σε βάθος την κίνησή του, κι έτσι, απλά τους στερεί τη ζωή. Δεν κάνουμε το ίδιο και με όσους αγαπάμε μήπως; Η αγάπη, έχει κατά κύριο λόγο πάρει το νόημα του ψυχολογικού όπλου μας απέναντι στους άλλους. Τους ασκούμε πίεση ώστε να ακολουθήσουν λίγο πολύ αυτά που προσδοκούμε να κάνουν, απλά γιατί τους αγαπάμε, δεν το βλέπετε; Ο παράλογος άνθρωπος αγαπά πονώντας τους άλλους ή έστω έτσι νομίζει. Αγάπη μ'αγκάθια... Είναι αυτό αγάπη;

Η πραγματική αγάπη, υπάρχει εκεί όπου υπάρχει σοφία. Αγάπη είναι η προσφορά του εαυτού μας, η θυσία μας για τους άλλους. Αγάπη είναι να σε ψάξω και να σε μάθω, να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να δεις τον εαυτό σου και τον κόσμο καλύτερα, να σε εμψυχώσω και να σε ενδυναμώσω όπου το χρειάζεσαι, να σε απελευθερώσω από τις πλάνες σου αν τυχόν έχεις, να βάλω τα δυνατά μου ώστε να μπορέσεις να πραγματωθείς κι εσύ. Η αγάπη αυτή, σε πρώτη φάση, κι αυτό είναι το σημαντικότερο, θα με κάνει ευτυχή την ώρα που θα σου την προσφέρω - παροντικά, μα θα'ναι και η επένδυσή μου στο αβέβαιο μέλλον, γιατί η πιθανότητα να αγαπηθώ με υγιή τρόπο, με τρόπο που να με βοηθάει, μεγαλώνει. Κι εδώ έχουμε την πεμπτουσία της αγάπης. Χρησιμοποιώντας την λογική, μπορούμε να αποκτήσουμε σοφία και να δούμε καθαρότερα τι έστι το ρήμα αγαπώ, το οποίο ας μην το ξεχνάμε, είναι ενεργητικό κι όχι παθητικό.

Η κρυφή πτυχή της αγάπης που ανέφερα είναι ο καλός εγωισμός που όλοι έχουμε, γιατί, κι αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό, ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον, και δε γίνεται να είναι κι αλλιώς. Το σύμπαν ξεκινάει και τελειώνει από το άτομο, είναι με μια λέξη ατομοκεντρικό, μα μέσα στην απειρότητά του και το άχρονο συνεχές του, το άτομο λιώνει και γίνεται πρώτη ύλη για κάθε άλλο ζωντανό οργανισμό. Το ίδιο το σώμα μας που στεγάζει τη συνείδηση ή την ψυχή ή το πνεύμα μας, πες το όπως θέλεις, κάποτε μπορεί να ήταν τα πάντα, κι ήταν όντως τα πάντα. Χθες δέντρο, σήμερα άνθρωπος, αύριο πουλί. Η ύλη μεταμορφώνεται συνεχώς, σα σε καζάνι που βράζει. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που ζούμε, γιατί τόσο διαρκεί η ζωή μας, έχουμε την πλάνη πως είμαστε κάτι ξέχωρο από την φύση, μα δεν είμαστε. Έτσι φαίνεται, μα δεν είναι. Αυτό το εγώ, έρχεται για να χαθεί στο εμείς - και το εμείς, είναι το ακόμη βαθύτερο εγώ. Κι η ζωή μέσα από τα μάτια μας βλέπει τον εαυτό της - όταν χαιρόμαστε, είναι η ζωή που χαίρεται. Εγώ, εσύ, αυτός κι αυτή, δεν είμαστε παρά αποτυπώσεις, μια πιθανότητα που έκατσε ή όχι.

Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος σπουδές για να μάθει να αγαπάει αλλά να καταλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό το νόημα της ζωής. Η ίδια η ζωή μας έτσι κι αλλιώς αποτελεί σπουδή. Η εκπαίδευση μας δίνει άλλα, λιγότερο χρήσιμα ενδεχομένως, εργαλεία. Η παιδεία όμως σε αυτό έγκειται, στην απόκτηση της έμπρακτης γνώσης, της σοφίας.

Μήπως αποτελεί άρα πλάνη το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ασύμβατη την λογική με την αγάπη; Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί δεν ξέρουμε τι πάει να πει αγάπη κι έτσι δεν ξέρουμε πώς να αγαπούμε σωστά. Ίσως γι'αυτό να μας φαίνεται ασύμβατη η αγάπη με την λογική. Κι όμως, ο δρόμος της αγάπης είναι ο αγιότερος, ο πλέον καθαρός και λογικός.

Μα όλα αυτά, νιώθω ότι τα ξέρουν αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι. Γιατί παρόλα αυτά δεν ακολουθούμε τον δρόμο της; Θέλει πολύ θάρρος, πολλή δύναμη για να σηκώσει κανείς κεφάλι την ώρα που τον κατραπακιάζουν οι άλλοι, να τους δει στα μάτια και να τους συγχωρέσει. Να πάει κόντρα στη βία που μια ζωή δέχεται χωρίς ωστόσο να παίξει το παιχνίδι της.

Ναι, ξέρουμε τί πάει να πει αγάπη κι εγώ δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε κι ο τελευταίος που στοχάζεται πάνω σ'αυτήν. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η αγάπη χρειάζεται μια δυνατή καρδιά για να στηριχτεί πάνω της και να ευδοκιμήσει. Μα ενώ πολλοί φτάνουν στη γνώση αυτή, λίγοι έχουν το θάρρος να κάνουν το επόμενο βήμα. Γιατί λοιπόν;

Σε όλους όσους μπορούν να κατανοήσουν σε βάθος τα παραπάνω, μα κι όχι μόνο, έχω να πω αντί για ευχές, να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους, την ανθρωπότητα και τη ζωή εν γένει. Και για να μην νομίζετε ότι κι εγώ τα καταφέρνω καλύτερα, ας προσπαθήσουμε όλοι αδέρφια μου να κάνουμε αυτό το βήμα. Εδώ έγκειται και η πραγματική έννοια της Ελευθερίας.

Άνθρωπε, αγάπα για τον εαυτό σου κι αν τύχει κι αγαπηθείς θα'σαι δυο φορές ευλογημένος!

Υ.Γ. 1) Τα ζώα, τα φυτά κι η φύση ανήκουν κι αυτά στον κόσμο που μας περιβάλλει και δε θα πρέπει να αγαπιούνται λιγότερο. Η ζωή δεν είναι μια πυραμίδα μα ένας κύκλος στον οποίο είμαστε όλοι ίσοι.

Υ.Γ. 2) Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα μοναχικά βουνά κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό που τους στερεί το φως, μα κάποιες φορές που τα σύννεφα αραιώνουν κι αντικρύζουμε τον ήλιο, βλέπουμε πάλι τα άλλα βουνά και θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό, κι όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι αλλά συγγενεύουμε κιόλας ως βουνά οροσειράς!




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη kareni.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Δυναμισμός και Πραγματικότητα

Μια από τις κυριότερες αρετές του ανθρώπου, αφορά στη δύναμη του χαρακτήρα του.

Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν ακόλουθο, μα κι έναν ηγέτη. Οι καταστάσεις που βιώνουμε, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί είτε ο πρώτος ρόλος, είτε ο δεύτερος.

Η διαφορά των δύο εννοιών σχετίζεται με την ωριμότητα, την συνειδητότητα, το όραμα κι εν τέλει με την ανάληψη των ευθυνών προ τετελεσμένων γεγονότων.

Η ακεραιότητα του χαρακτήρα συνδυαζόμενη με την αίσθηση του κοινού καλού, αποτελεί την βάση της μακρόχρονης δημιουργίας, αυτής της δημιουργίας που έχει εκλείψει τόσο πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τον λόγο για τη διεκδίκηση της ζωής τους, θέτοντας εαυτούς εκτός παιχνιδιού.

Η καθημερινότητα στη βίαια γρήγορη μορφή της καταρρακώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, πιάνοντας το παιδί και τραβώντας το στο δρόμο, μην επιτρέποντάς το να'ρθει αντιμέτωπο με τις πραγματικές του ευθύνες.

Η σημερινή οικογένεια συμβάλει σε αυτό, πιέζοντας το βλαστάρι της να ακολουθήσει την πεπατημένη, βγάζοντας έτσι μόνη της τα μάτια της.

Το δράμα μας, αφορά και στην ανεπάρκεια ηγετικών φιγούρων, μα κυρίως στην έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων στην ευρύτερη κοινωνία, που εξηγείται λόγω του φόβου που αντιμετωπίζουμε όταν ο ανθός που κρύβουμε μέσα μας μάς ζητά να ανθίσει...

Όλα αυτά σχετίζονται με την ψυχολογία της μάζας, η οποία είναι και εύκολα χειραγωγούμενη.

Η απομαζοποίηση αποτελεί μια κίνηση κλειδί για την λύση του προβλήματός μας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να δοθεί χώρος ανάπτυξης στις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας.

Ως άνθρωποι, αποτελούμε κι αποτελούμαστε από τα πάντα στον κόσμο. Εξαρτόμαστε από την αλλαγή και η αλλαγή εξαρτάται από εμάς.

Το ποιος το αντιλαμβάνεται αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την ιστορία μας. Η ζωή είναι μια μίξη διάφορων ενεργειών, άρα, όταν δεν ενεργούμε, επί της ουσίας, δεν ζούμε...




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη waldryano.

Γραμμένο μια μέρα του 2015.

Δημιουργός και Καταστροφέας

Σα γεννηθούμε, ο μόνος μας προορισμός είναι το χώμα.

Κι απ'την άλλη, έχουμε το ταξίδι της ζωής μας.

Είμαστε ταξιδευτές μέσα στον χρόνο, ψάχνοντας στιγμές που θα χαράξουν την μνήμη μας, κυνηγώντας οπτασίες, λησμονώντας συναισθήματα και εικόνες ανθρώπων που χάθηκαν στη λήθη.

Σαν προβατάκια που όμως ξέρουν προς τα πού βαδίζουν, μα συνεχίζουν τη βοσκή τους απτόητα, εθελοτυφλώντας μπροστά στον θάνατο.

Αυτό είμαστε και το γουστάρουμε, μα δεν είναι κακό, ο καθένας ζει την ζωή του μέσα απ'τις επιλογές του που καμιά φορά μπορεί να μην είναι οι καλύτερες, ωστόσο όμως φέρει την ευθύνη του εαυτού του.

Ο Άνθρωπος είναι ο ίδιος ο Δημιουργός του εαυτού του, είναι όμως κι ο Καταστροφέας του, μέχρι να πεθάνει και να ξεχαστεί.




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη designundfotoart.

Γραμμένο κάποια βραδιά του 2016.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Αφελείς Κριτές

Μάτια, σκέψη, μάτια. Νους κι αντίληψη. Λογική και συναίσθημα. Ψυχολογία του ατόμου, ψυχολογία της μάζας και το κενό. Βλέπουμε, ακούμε, δεχόμαστε ερεθίσματα που αφιλτράριστα κρατάμε ό,τι κάποιος άλλος όρισε.

Αυτό τον μήνα τα ΜΜΕ και η κοινωνία κατ'επέκταση είχε στα χέρια της έναν υπουργό, μια χώρα, μια δράκα φανατισμένων ισλαμιστών, ένα θύμα bullying που βρέθηκε νεκρό, και μέσα από αυτούς προσπάθησε και προσπαθεί να καλύψει τα κενά της, κάνοντας bullying στον ίδιο της τον εαυτό.

Το να εθελοτυφλούμε, να αποφεύγουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και να παιδιαρίζουμε έτσι μόνο σε φαυλότητα μπορεί να οδηγήσει. Αρεσκόμαστε στο να σχολιάζουμε την επικαιρότητα, σαν άλλοι κριτές, κατακριτές των άλλων, μα όχι κι επικριτές του εαυτού μας. Η στενή αντίληψη, η κρίση χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και με ελλιπή πληροφόρηση, τα εφήμερα συναισθήματα που δεν μπορούν να αποτυπώσουν τις μοναδικές σκηνές και στιγμές που'ναι τόσο φευγαλέες, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι που θα αποδώσει, όσο εύπορη κι αν είναι η κατάσταση που βιώνουμε.

Αποφεύγουμε τη σκέψη γιατί μας κουράζει, και στιγματίζουμε όσους προσπαθούν να το κάνουν μέσω της στάσης μας απέναντί τους. Λειτουργούμε κατά βάση με το συναίσθημα και γι'αυτό σήμερα μπορεί να πέφτουμε στις αγκάλες των νοητικών μας εραστών, μα αύριο σαν τις ύαινες θα πέσουμε να τους φάμε. Αναλισκόμαστε λοιπόν σε μια στρεβλή σχέση με την πραγματικότητα, τις σχέσεις με τους άλλους μα κυρίως με τον εαυτό μας.

Η ρίζα του κακού βρίσκεται μέσα μας, όπως και το καλό επίσης.




Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Werni.

Γραμμένο μια μέρα του 2015.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019

Ποίημα στους φίλους - Jorge Luis Borges

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου·
όμως μπορώ να σ'ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν'αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου,
να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου,
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις σού σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ'αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε την ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

~ Jorge Luis Borges



Πρόσφατα

Τέλους Τίτλοι

Αλήθειες. Υπάρχουν πολλές από δαύτες στον κόσμο μας, και μια εξ αυτών είναι η ακόλουθη: κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Υπάρχει όντω...

Δημοφιλείς