Μπαούλο που όταν ανοίγει δεν έχει τίποτα, κι όταν είναι ανοιχτό έχει τα πάντα.
Σκιά που το φως κρύβει, μα όταν λείπει το φως η σκιά λυπάται.
Έμψυχα σώματα κενά κι εν δυνάμει ήλιοι.
Προσπαθούμε να κινηθούμε προς τα μπρος μα κάτι μας βαραίνει, κάτι μας στοιχειώνει. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, χαμένες αγάπες, ξεχασμένες φιλίες, μα και πρόσωπα θολά. Ξεθωριασμένες εικόνες, θαμμένες αναμνήσεις... βαθιά, τόσο βαθιά.
Μια μνήμη προβληματική και μια συναισθηματική άβυσσος. Ομορφιά παραδείσου αγγελικά πλασμένη, ευάκουστες μελωδίες και φτερουγίσματα, κι απ'την άλλη η μοναξιά της κολάσεως, η μυρωδιά του θανάτου κι ο πόνος του θνητού, του εφήμερου.
Τι μας στερεί απ'το πέταγμα; Τι μας κρατά χαμηλά στη γη; Γιατί δεν πιάνουμε τον ουρανό και δε γευόμαστε την ελευθερία;
Ξυπνήσαμε μια μέρα και δε βλέπαμε τίποτα, μέχρι που έπεσαν μερικές ηλιαχτίδες πάνω μας και ξαφνικά ανοίξαμε τα μάτια μας.
Είμαστε νερό. Ο μικρόκοσμός μας είναι το ποτήρι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μπούμε στο ποτήρι και να πάρουμε το σχήμα του, να γίνουμε το ποτήρι, να γίνουμε ο κόσμος. Μα δεν αρκεί αυτό, σκοπός μας είναι να φωτίσουμε τους άλλους, αρκεί να φωτιστούμε κι εμείς. Πρόκειται για σχέσεις αγάπης. Άνθρωποι που μας σημαδεύουν είναι οι ηλιαχτίδες μας κι εμείς αντίστοιχα οι δικές τους ηλιαχτίδες. Μας ρίχνουν άπλετο φως και το φως αυτό περνώντας μέσα απ'το ποτήρι αλλάζει πορεία, συνεχίζοντας το ταξίδι του προς μιαν άλλη κατεύθυνση.
Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι να σπάσουν τα ποτήρια και να χυθούν τα νερά, μέχρι να χαθεί ο κόσμος, να χαθούμε κι εμείς.
Το πέταγμα απαιτεί θάρρος, μα το θάρρος ραγίζει το ποτήρι. Το τίμημα της ελευθερίας ίσως να'ναι ο λόγος που θα σπάσει το ποτήρι και θα χαθεί ο κόσμος. Το τίμημα της ελευθερίας ίσως είναι το χάσιμο του εαυτού μας.
Ηλιαχτίδες μου που με φωτίζετε και σαλεύω, είσαστε όλες ξεχωριστές, μα εγώ κρατώ τον θρόνο της καρδιάς μου για μια πιο ξεχωριστή μου ηλιαχτίδα. Λόγια αληθινά, λόγια αγάπης.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη werner22brigitte.
Γραμμένο τον Ιούνιο του 2015.
Σκιά που το φως κρύβει, μα όταν λείπει το φως η σκιά λυπάται.
Έμψυχα σώματα κενά κι εν δυνάμει ήλιοι.
Προσπαθούμε να κινηθούμε προς τα μπρος μα κάτι μας βαραίνει, κάτι μας στοιχειώνει. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, χαμένες αγάπες, ξεχασμένες φιλίες, μα και πρόσωπα θολά. Ξεθωριασμένες εικόνες, θαμμένες αναμνήσεις... βαθιά, τόσο βαθιά.
Μια μνήμη προβληματική και μια συναισθηματική άβυσσος. Ομορφιά παραδείσου αγγελικά πλασμένη, ευάκουστες μελωδίες και φτερουγίσματα, κι απ'την άλλη η μοναξιά της κολάσεως, η μυρωδιά του θανάτου κι ο πόνος του θνητού, του εφήμερου.
Τι μας στερεί απ'το πέταγμα; Τι μας κρατά χαμηλά στη γη; Γιατί δεν πιάνουμε τον ουρανό και δε γευόμαστε την ελευθερία;
Ξυπνήσαμε μια μέρα και δε βλέπαμε τίποτα, μέχρι που έπεσαν μερικές ηλιαχτίδες πάνω μας και ξαφνικά ανοίξαμε τα μάτια μας.
Είμαστε νερό. Ο μικρόκοσμός μας είναι το ποτήρι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μπούμε στο ποτήρι και να πάρουμε το σχήμα του, να γίνουμε το ποτήρι, να γίνουμε ο κόσμος. Μα δεν αρκεί αυτό, σκοπός μας είναι να φωτίσουμε τους άλλους, αρκεί να φωτιστούμε κι εμείς. Πρόκειται για σχέσεις αγάπης. Άνθρωποι που μας σημαδεύουν είναι οι ηλιαχτίδες μας κι εμείς αντίστοιχα οι δικές τους ηλιαχτίδες. Μας ρίχνουν άπλετο φως και το φως αυτό περνώντας μέσα απ'το ποτήρι αλλάζει πορεία, συνεχίζοντας το ταξίδι του προς μιαν άλλη κατεύθυνση.
Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι να σπάσουν τα ποτήρια και να χυθούν τα νερά, μέχρι να χαθεί ο κόσμος, να χαθούμε κι εμείς.
Το πέταγμα απαιτεί θάρρος, μα το θάρρος ραγίζει το ποτήρι. Το τίμημα της ελευθερίας ίσως να'ναι ο λόγος που θα σπάσει το ποτήρι και θα χαθεί ο κόσμος. Το τίμημα της ελευθερίας ίσως είναι το χάσιμο του εαυτού μας.
Ηλιαχτίδες μου που με φωτίζετε και σαλεύω, είσαστε όλες ξεχωριστές, μα εγώ κρατώ τον θρόνο της καρδιάς μου για μια πιο ξεχωριστή μου ηλιαχτίδα. Λόγια αληθινά, λόγια αγάπης.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη werner22brigitte.
Γραμμένο τον Ιούνιο του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου