Μόλις γεννήθηκε ένα μωρό, ένα μωρό που ήρθε στον κόσμο παρά τη θέλησή του, ένας μικρός ανθρωπάκος που δεν έχει αναπτύξει το λογικό του οπότε δεν είναι και σε θέση να επιλέξει την ύπαρξη απ'την ανυπαρξία. Απλά συνέβη, είναι ένα τυχαίο γεγονός.
Ο μικρός μας φίλος μεγαλώνοντας θα σχηματίσει μια προσωπικότητα σμιλευμένη απ'τον κοινωνικό περίγυρο, θα υιοθετήσει τα πιστεύω, θα ενστερνιστεί την κοινωνική αντίληψη και θα επιλέξει ιδεολογία που να τον ορίζει. Μια ταμπέλα να φορέσει.
Η ζωή μπορεί να τον κάνει αυταρχικό, συνεργατικό ή λίγο κι απ'τα δυο, μπορεί να'ναι μουσουλμάνος, βουδιστής, χριστιανός ή ό,τι προκύψει. Ίσως να'χει όνειρα, ζωντανά νεκρά ποιος ξέρει, κάτι όμως θα ψάχνει στη ζωή του, έτσι κάνουν όλοι...
Αν το'χει και είναι τυχερός μπορεί να τον δείχνουν με το δάχτυλο λέγοντας πως είναι έξυπνος, διαφορετικά μπορεί απλά να'ναι στην αφάνεια είτε να θεωρείται και βλάκας. Πιθανότατα θα πιστεύει πως θα'ναι αυτός κι άλλος κανένας, ένας μικρός Θεούλης μπλεγμένος στα πόδια των ανθρώπων, ένα ον σχεδόν αλάθητο που όμως θα το κοροϊδεύει η ίδια του η μοίρα, μα πάνω απ'όλα ο ίδιος του ο εαυτός.
Έτσι δεν είναι άλλωστε; Πόσοι είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι, τόσο που να λένε την αλήθεια στον εαυτό τους;
Μιαν αλήθεια που πονάει την αφήνουμε στην ακρούλα, κάπου καταχωνιασμένη, και λέμε ψέματα επί ψεμάτων τόσα που ξεχνάμε ακόμη τι μέσα στο κεφάλι μας είναι ψέμα και τι αλήθεια. Κι έτσι παλεύουμε με τους προσωπικούς μας δαίμονες, με αυτούς που θέλουν να βγουν στην επιφάνεια του εγώ μας μα εμείς πασχίζουμε να τους κρατήσουμε θαμμένους, βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Και θεωρούμε πως είμαστε ελεύθεροι, μα δε λέμε αυτά που σκεφτόμαστε, κι όταν το κάνουμε καμιά φορά που χάσουμε μια μάχη, είμαστε κατατρεγμένοι, λες και σκοτώσαμε τον κόσμο όλο, ενώ απλά χάσαμε για λίγο απ'το πραγματικό μας είναι.
Κι η ζωή συνεχίζεται μέχρι που αλλάζει μορφή. Μια ψευδαίσθηση που λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να την εξετάσουν, νομίζοντας πως όλα τριγύρω είναι πραγματικότητα. Νομίζοντας πως μας περιβάλει μια κοσμική αλήθεια ενώ επί της ουσίας δεν είμαστε αληθινοί απέναντι σε εμάς τους ίδιους.
Γι'αυτό σας το λέω, είμαστε φυλακισμένοι, μας μεγαλώσανε για να'μαστε φυλακισμένοι, μας δεσμεύουν τα καλούπια μας που δε τα βλέπουμε ή μάλλον κάνουμε πως δε τα βλέπουμε...
Ονειροπολούμε πως τα πράγματα θ'αλλάξουν χωρίς όμως να βάζουμε το χέρι μας. Είμαστε η πιο τέλεια έκφανση του εαυτού μας μα εθελοτυφλούμε δείχνοντας στους άλλους ένα πρόσωπο το οποίο δεν είναι άλλο από μια μάσκα.
Κάποτε ελπίζω, ίσως μέσω της παιδείας και της αγάπης, όλοι οι άνθρωποι να αφήνονται ελεύθεροι απ'τους ίδιους, να ξεφεύγουν απ'τα όριά τους, να φτάνουν εκεί όπου δεν μπορούν, μια ουτοπική κοινωνία σαλεμένων όμορφων δαιμόνων...
Ως τότε όμως, το μεγαλύτερό μας ψέμα, θα'ναι το ψέμα της ελευθερίας μας.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη tgs-webdesign.
Γραμμένο τον Ιούνιο του 2015.
Ο μικρός μας φίλος μεγαλώνοντας θα σχηματίσει μια προσωπικότητα σμιλευμένη απ'τον κοινωνικό περίγυρο, θα υιοθετήσει τα πιστεύω, θα ενστερνιστεί την κοινωνική αντίληψη και θα επιλέξει ιδεολογία που να τον ορίζει. Μια ταμπέλα να φορέσει.
Η ζωή μπορεί να τον κάνει αυταρχικό, συνεργατικό ή λίγο κι απ'τα δυο, μπορεί να'ναι μουσουλμάνος, βουδιστής, χριστιανός ή ό,τι προκύψει. Ίσως να'χει όνειρα, ζωντανά νεκρά ποιος ξέρει, κάτι όμως θα ψάχνει στη ζωή του, έτσι κάνουν όλοι...
Αν το'χει και είναι τυχερός μπορεί να τον δείχνουν με το δάχτυλο λέγοντας πως είναι έξυπνος, διαφορετικά μπορεί απλά να'ναι στην αφάνεια είτε να θεωρείται και βλάκας. Πιθανότατα θα πιστεύει πως θα'ναι αυτός κι άλλος κανένας, ένας μικρός Θεούλης μπλεγμένος στα πόδια των ανθρώπων, ένα ον σχεδόν αλάθητο που όμως θα το κοροϊδεύει η ίδια του η μοίρα, μα πάνω απ'όλα ο ίδιος του ο εαυτός.
Έτσι δεν είναι άλλωστε; Πόσοι είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι, τόσο που να λένε την αλήθεια στον εαυτό τους;
Μιαν αλήθεια που πονάει την αφήνουμε στην ακρούλα, κάπου καταχωνιασμένη, και λέμε ψέματα επί ψεμάτων τόσα που ξεχνάμε ακόμη τι μέσα στο κεφάλι μας είναι ψέμα και τι αλήθεια. Κι έτσι παλεύουμε με τους προσωπικούς μας δαίμονες, με αυτούς που θέλουν να βγουν στην επιφάνεια του εγώ μας μα εμείς πασχίζουμε να τους κρατήσουμε θαμμένους, βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Και θεωρούμε πως είμαστε ελεύθεροι, μα δε λέμε αυτά που σκεφτόμαστε, κι όταν το κάνουμε καμιά φορά που χάσουμε μια μάχη, είμαστε κατατρεγμένοι, λες και σκοτώσαμε τον κόσμο όλο, ενώ απλά χάσαμε για λίγο απ'το πραγματικό μας είναι.
Κι η ζωή συνεχίζεται μέχρι που αλλάζει μορφή. Μια ψευδαίσθηση που λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να την εξετάσουν, νομίζοντας πως όλα τριγύρω είναι πραγματικότητα. Νομίζοντας πως μας περιβάλει μια κοσμική αλήθεια ενώ επί της ουσίας δεν είμαστε αληθινοί απέναντι σε εμάς τους ίδιους.
Γι'αυτό σας το λέω, είμαστε φυλακισμένοι, μας μεγαλώσανε για να'μαστε φυλακισμένοι, μας δεσμεύουν τα καλούπια μας που δε τα βλέπουμε ή μάλλον κάνουμε πως δε τα βλέπουμε...
Ονειροπολούμε πως τα πράγματα θ'αλλάξουν χωρίς όμως να βάζουμε το χέρι μας. Είμαστε η πιο τέλεια έκφανση του εαυτού μας μα εθελοτυφλούμε δείχνοντας στους άλλους ένα πρόσωπο το οποίο δεν είναι άλλο από μια μάσκα.
Κάποτε ελπίζω, ίσως μέσω της παιδείας και της αγάπης, όλοι οι άνθρωποι να αφήνονται ελεύθεροι απ'τους ίδιους, να ξεφεύγουν απ'τα όριά τους, να φτάνουν εκεί όπου δεν μπορούν, μια ουτοπική κοινωνία σαλεμένων όμορφων δαιμόνων...
Ως τότε όμως, το μεγαλύτερό μας ψέμα, θα'ναι το ψέμα της ελευθερίας μας.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη tgs-webdesign.
Γραμμένο τον Ιούνιο του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου