Αγαπημένη εποχή το καλοκαίρι. Η εποχή που ξεφεύγεις απ'τα τετριμμένα, απ'την αβάσταχτη ρουτίνα του χωρίς νόημα κυνηγιού της ζωής. Αυτή η κατάσταση νοητικής μέθης, μαστουρωμένη ραστώνη, που σπρώχνει τις σκέψεις να ανέβουν εκεί όπου δεν μπορούν, αφήνοντάς τες να πέσουν σα σφαίρες στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, περνά απαρατήρητη όπως και η ζωή μας.
Υπάρχουν φορές που κάτι μας δίνει κίνητρο να ανοίξουμε τα μάτια μας. Φορές που γινόμαστε παρατηρητές έξω απ'τον εαυτό μας, βλέποντας από απόσταση και διαφορετική οπτική το είναι του κόσμου και το είναι το εγώ μας. Γι'αυτό γράφω, για να μην ξεχνώ και για να διηγούμαι.
Διακατεχόμαστε από συναισθήματα, προσδοκίες, επιδιώξεις και ιδεατές καταστάσεις. Αυτά νοηματοδωτούν τον πόνο της έλξης για ζωή. Κάποιοι λένε πως απλά είμαστε φτιαγμένοι από ύλη, αστρική ύλη που κάποτε μπορεί να βρισκόμασταν έτη φωτός μακριά απ'την αντίστοιχη αστρική ύλη του ανθρώπου που επιθυμούμε να αγκαλιάσουμε τώρα. Μια τυχαία συνεύρεση τόσο σημαντική όσο κι ασήμαντη, τόσο δυνατή όσο κι αδήνατη, τόσο σπάνια όσο και συνηθισμένη μπροστά στην απειρότητα που δεν αντιλαμβανόμαστε.
Άλλοι πάλι λένε πως είμαστε ιδέες, σκέψεις, όνειρα μέσα σε μια συνείδηση που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, που δεν μπορούμε να συναισθανθούμε. Τι είμαστε, ποιος να ξέρει; Κανείς δε θα απαντήσει ποτέ. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μην τα ξέρουμε, ειδικά όταν δεν μπορούμε να τα χωρέσουμε στη φαντασία μας.
Οι μέρες κυλάνε, το σώμα γερνά, το πνεύμα ανθίζει. Ο θάνατος τρεμοπαίζει κι ο ύπνος μας προϊδεάζει. Κι εμείς εδώ, μόλις που μάθαμε να κολυμπούμε, μα πλέον είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε στο βαθύ μπλε της μεγάλης θάλασσας, της θάλασσας της γνώσης που βρίσκεται μπροστά μας, γύρω μας, μέσα μας. Μια βουτιά που διαρκεί όσο η ζωή μας, ταξίδι μιας ανάσας αβέβαιης μα όμορφης.
Άνθρωπος μισός, μισή αλήθεια. Ταξίδι με ταχύτητα φωτός προς τη σύγκρουση με άλλη μιαν ιδέα, μια έκρηξη μαγείας, ένα μπαμ που κυνηγούμε, έξαψη μέσα στην έκσταση, μέχρι ν'αρχίσουν όλα ξανά απ'την αρχή.
Μάθε να κολυμπάς και βούτα, βούτα Σίσυφε.
Την εικόνα βρήκα στον pixabay.com και είναι του χρήστη giselaatje.
Γραμμένο τον Αύγουστο του 2015.
Υπάρχουν φορές που κάτι μας δίνει κίνητρο να ανοίξουμε τα μάτια μας. Φορές που γινόμαστε παρατηρητές έξω απ'τον εαυτό μας, βλέποντας από απόσταση και διαφορετική οπτική το είναι του κόσμου και το είναι το εγώ μας. Γι'αυτό γράφω, για να μην ξεχνώ και για να διηγούμαι.
Διακατεχόμαστε από συναισθήματα, προσδοκίες, επιδιώξεις και ιδεατές καταστάσεις. Αυτά νοηματοδωτούν τον πόνο της έλξης για ζωή. Κάποιοι λένε πως απλά είμαστε φτιαγμένοι από ύλη, αστρική ύλη που κάποτε μπορεί να βρισκόμασταν έτη φωτός μακριά απ'την αντίστοιχη αστρική ύλη του ανθρώπου που επιθυμούμε να αγκαλιάσουμε τώρα. Μια τυχαία συνεύρεση τόσο σημαντική όσο κι ασήμαντη, τόσο δυνατή όσο κι αδήνατη, τόσο σπάνια όσο και συνηθισμένη μπροστά στην απειρότητα που δεν αντιλαμβανόμαστε.
Άλλοι πάλι λένε πως είμαστε ιδέες, σκέψεις, όνειρα μέσα σε μια συνείδηση που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, που δεν μπορούμε να συναισθανθούμε. Τι είμαστε, ποιος να ξέρει; Κανείς δε θα απαντήσει ποτέ. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μην τα ξέρουμε, ειδικά όταν δεν μπορούμε να τα χωρέσουμε στη φαντασία μας.
Οι μέρες κυλάνε, το σώμα γερνά, το πνεύμα ανθίζει. Ο θάνατος τρεμοπαίζει κι ο ύπνος μας προϊδεάζει. Κι εμείς εδώ, μόλις που μάθαμε να κολυμπούμε, μα πλέον είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε στο βαθύ μπλε της μεγάλης θάλασσας, της θάλασσας της γνώσης που βρίσκεται μπροστά μας, γύρω μας, μέσα μας. Μια βουτιά που διαρκεί όσο η ζωή μας, ταξίδι μιας ανάσας αβέβαιης μα όμορφης.
Άνθρωπος μισός, μισή αλήθεια. Ταξίδι με ταχύτητα φωτός προς τη σύγκρουση με άλλη μιαν ιδέα, μια έκρηξη μαγείας, ένα μπαμ που κυνηγούμε, έξαψη μέσα στην έκσταση, μέχρι ν'αρχίσουν όλα ξανά απ'την αρχή.
Μάθε να κολυμπάς και βούτα, βούτα Σίσυφε.
Την εικόνα βρήκα στον pixabay.com και είναι του χρήστη giselaatje.
Γραμμένο τον Αύγουστο του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου