Αν κάτι πρέπει να παραδεχθούμε στους εαυτούς μας, τότε είναι αυτό, το γεγονός πως είμαστε ψευταράδες. Χρόνια και χρόνια άλλωστε δεν παύουμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στην ανεπάρκεια που μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους, την περίφημη έλλειψη ανθρωπιάς, προσπαθώντας έτσι να αποφύγουμε τον πόνο που μας προκαλεί η σκέψη πως αν μας κριτίκαρε ο παιδικός μας εαυτός, τότε θα μας τα έψελνε.
Έχουμε παρεκτραπεί. Σπρώχνουμε ανθρώπους σε πολέμους σκοτώνοντάς τους λες και πρόκειται απλώς για μάζα, ξεκληρίζοντας λαούς απ'τη γη τους για δικούς μας σκοπούς, χωρίς ωστόσο να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας, μια εγωιστική κι ανώριμη συμπεριφορά. Μεγαλώνουμε παιδιά με τρόπο αποπνικτικό, μπουμπούκια που δεν αφήνουμε ν'ανθίσουν, καταστρέφοντας έτσι την ανθρώπινη υπόστασή τους, δημιουργώντας μια κοινωνία γεμάτη ζόμπι που χτυπούν τα κεφάλια τους στους τοίχους γιατί νομίζουν πως πρόκειται για θεραπεία.
Μα δεν είναι αστείο. Το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στα άτομα που βλέπουν την τραγωδία και δεν κάνουν κάτι για να αποτρέψουν τα δεινά του κόσμου είναι μεγαλύτερο συγκριτικά με αυτό όσων δεν αντιλαμβάνονται τα παραπάνω. Γι'αυτό σας λέω εθελοτυφλούμε, είμαστε ψευταράδες. Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.
Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως είναι σημαντικότερη η ιδιοκτησία από την πρόσβαση σ'αυτά που'χει ανάγκη ο άνθρωπος για να'ναι επαρκής, μόνο δυστυχία μέσω της πλεονεξίας γεννά αυτή η σκέψη. Όπως επίσης, δεν είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε πως το κάθε τι αφορά εμάς προσωπικά μόνο κι όχι και το σύνολο της κοινωνίας μας. Ο συνδετικός κρίκος μας με τους άλλους είναι η αγάπη για τη ζωή. Δεν πρόκειται για το ''εγώ'', μα για το ''εμείς''. Αυτό είναι μια βαθιά σκέψη που λίγοι μπορούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν.
Ξορκίζω τον κακό μας εαυτό, θέλω να φέρω στην επιφάνεια την αγγελική μας πλευρά. Καλοί μου άνθρωποι, δε γεννηθήκαμε για να ζούμε σαν ζόμπι. Έχουμε συνείδηση και λόγο. Όσοι ονειρεύεστε τον επίγειο παράδεισο, βουτήξτε τη γλώσσα στο μυαλό σας και μιλήστε!
Αν όχι εδώ, τότε που; Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιος;
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη ambroo.
Γραμμένο τον Αύγουστο του 2015.
Έχουμε παρεκτραπεί. Σπρώχνουμε ανθρώπους σε πολέμους σκοτώνοντάς τους λες και πρόκειται απλώς για μάζα, ξεκληρίζοντας λαούς απ'τη γη τους για δικούς μας σκοπούς, χωρίς ωστόσο να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας, μια εγωιστική κι ανώριμη συμπεριφορά. Μεγαλώνουμε παιδιά με τρόπο αποπνικτικό, μπουμπούκια που δεν αφήνουμε ν'ανθίσουν, καταστρέφοντας έτσι την ανθρώπινη υπόστασή τους, δημιουργώντας μια κοινωνία γεμάτη ζόμπι που χτυπούν τα κεφάλια τους στους τοίχους γιατί νομίζουν πως πρόκειται για θεραπεία.
Μα δεν είναι αστείο. Το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στα άτομα που βλέπουν την τραγωδία και δεν κάνουν κάτι για να αποτρέψουν τα δεινά του κόσμου είναι μεγαλύτερο συγκριτικά με αυτό όσων δεν αντιλαμβάνονται τα παραπάνω. Γι'αυτό σας λέω εθελοτυφλούμε, είμαστε ψευταράδες. Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.
Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως είναι σημαντικότερη η ιδιοκτησία από την πρόσβαση σ'αυτά που'χει ανάγκη ο άνθρωπος για να'ναι επαρκής, μόνο δυστυχία μέσω της πλεονεξίας γεννά αυτή η σκέψη. Όπως επίσης, δεν είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε πως το κάθε τι αφορά εμάς προσωπικά μόνο κι όχι και το σύνολο της κοινωνίας μας. Ο συνδετικός κρίκος μας με τους άλλους είναι η αγάπη για τη ζωή. Δεν πρόκειται για το ''εγώ'', μα για το ''εμείς''. Αυτό είναι μια βαθιά σκέψη που λίγοι μπορούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν.
Ξορκίζω τον κακό μας εαυτό, θέλω να φέρω στην επιφάνεια την αγγελική μας πλευρά. Καλοί μου άνθρωποι, δε γεννηθήκαμε για να ζούμε σαν ζόμπι. Έχουμε συνείδηση και λόγο. Όσοι ονειρεύεστε τον επίγειο παράδεισο, βουτήξτε τη γλώσσα στο μυαλό σας και μιλήστε!
Αν όχι εδώ, τότε που; Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιος;
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη ambroo.
Γραμμένο τον Αύγουστο του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου