Ήταν μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι άνδρες που ήθελαν να ταξιδέψουν απλά και μόνο για τη χαρά του ταξιδιού. Για να ικανοποιήσουν αυτό που κάθε άνθρωπος νιώθει βαθιά μέσα του, την ανάγκη να φεύγει και να φεύγει, να βλέπει τον κόσμο όλο και περισσότερο από νέες οπτικές γωνιές.
Ο ένας, άκουγε στο όνομα Ερνέστο, πολλοί θα τον ξέρετε κι ως Τσε Γκεβάρα, ο άλλος ήταν ο Μιάλ, φίλος του Ερνέστο.
Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. 'Οντως ο Ερνέστο κι ο Μιάλ έκαναν αυτό το ταξίδι και ουσιαστικά πρόκειται για μια περιπέτεια εξερεύνησης του κόσμου - κι όχι μόνο - στην Λατινική Αμερική. Προσπαθεί μέσα σε όλα, να καταδείξει την ψυχοσύνθεση του μετέπειτα επαναστάτη και ίσως κάποιες από τις εικόνες που τον επηρέασαν καθοριστικά στην εξέλιξή του.
Κριτικός ταινίας δεν είμαι για να πω και πολλά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μου άρεσε, γι'αυτό και την μοιράζομαι με τον κόσμο. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δω αρκετά πράγματα, τόσο σε σχέση με τις καταστάσεις που βίωναν οι άνθρωποι της εποχής, σ'αυτήν την πολύβουη γωνιά του κόσμου, όσο και με τον ίδιο τον Τσε, που όλοι τον έχουμε ακουστά, γνωρίζουμε πάνω κάτω την ιστορία του, αλλά πόσοι έχουν μπει στη διαδικασία να τον μελετήσουν;
Όσο περνάνε τα χρόνια, οι γενιές χάνουν το ενδιαφέρον τους για τους ανθρώπους που πολέμησαν για τα ιδανικά τους. Ελπίζω αυτό να μην οδηγήσει σε κακό.
Υπήρχε φτώχεια πολλή στον κόσμο τότε, κι αρρώστια, κι αδικία. Όχι ότι όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί πλήρως, το κάθε άλλο. Ακόμη άνθρωποι πολεμούν για όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα, δικαιωματικά μιας κι ανήκουν στη λίστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτά συμβαίνουν παντού μα κατά κύριο λόγω στα υποανάπτυκα και αναπτυσσόμενα κράτη. Βέβαια, με τόσους αστέγους, ανέργους και γενικότερα ανθρώπους να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, όχι μόνο στη χώρα μας που έπεσε θύμα του εαυτού της και του αλλαζονικού αναπτυγμένου κόσμου, μα και σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία κι η Γερμανία, μένει να αναρωτιέται κανείς για το πόσο έχουμε προοδεύσει από τα μέσα του περασμένου αιώνα.
Πράγματι, ενώ υπάρχει ραγδαία τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, η ανισότητα βρίσκεται στην ακμή της. Μόλις 26 άνθρωποι κατέχουν όσα ο μισός πληθυσμός της γης, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς μεγεθύνεται.
Φταίνε οι άνθρωποι αυτοί, φταίνε οι κυβερνήσεις, φταίει το σύστημα;
Για εμένα πάνω απ΄όλα φταίει ο καθένας και η καθεμία μας ξεχωριστά μα και ως σύνολο. Βέβαια, η ευθύνη βαραίνει περισσότερο αυτούς που έχουν αναγνωρίσει το πρόβλημα, έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν πίεση μα παρόλα αυτά μένουν αδρανείς ή βολεύονται σε μια υποκριτική ζωή ενώ σκεπάζονται με την κουβέρτα της ανεντιμότητας.
Η ανθρωπότητα έχει μπει σε μια διαδικασία ενασχόλησης με προβλήματα πέραν του βεληνεκούς της. Ακόμη ακόμη δεν λύσαμε τα βασικά μας θέματα, ίσως γιατί δεν τα συναντάμε σε καθημερινή βάση μπροστά μας, αλλά προτιμούμε να δαπανούμε χρήματα σε όσα δεν μπορούν να αποδώσουν ηθικά τα μέγιστα. Δεν λέω ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε λεφτά στις επιστημονικές έρευνες, ή στην εξερεύνηση του διαστήματος, ή στην περαιτέρω εμπέδωση του εαυτού μας, μα είναι οφθαλμοφανές πως το ενδιαφέρον σχετικά με αυτά που πραγματικά πονάνε τον κόσμο, έχει μειωθεί.
Η κοινωνική ευαισθητοποίηση έχει μαραθεί. Ο άνθρωπος βάλλεται καθημερινά κι αδιαλείπτως με μια βροχή πληροφοριών τόσο χρήσιμων και θελκτικών ώστε να ξεχνά την ανθρώπινη υπόστασή του, και με αυτό εννοώ την ικανότητά του να συμπονά τον συνάνθρωπό του.
Οικονομολόγοι όπως ο Κέυνς τον περασμένο αιώνα προοιώνιζαν θετικά την εποχή που ερχότανε. Ο φίλτατος Κέυνς είχε μάλιστα γράψει και γράμμα στα εγγόνια του, δηλαδή εμάς, και υπολόγιζε μεταξύ των άλλων ότι θα εργαζόμαστε για 15 ώρες αντί των 40 εβδομαδιαίως ενώ θα ασχολιόμασταν με σοβαρότερα πράματα απ'ότι η επιβίωσή μας. Δυστυχώς, έπεσε έξω κι ακόμη δουλεύουμε τόσες - ίσως και περισσότερες - ώρες απ'ότι μπορεί να δούλευαν οι άνθρωποι της εποχής του. Τουλάχιστον, δε ζούσαν σε τόσο γρήγορους ρυθμούς, οπότε ήταν και πιο ήρεμοι, λογικά. Είχαν όμως να φοβούνται για το ξέσπασμα πολέμων περισσότερο απ'ότι εμείς. Κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.
Και τι μπορεί να κάνει ο σημερινός άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τον κόσμο και πάνω απ'όλα τον ίδιο του τον εαυτό; Πως μπορεί να ζήσει μια ζωή περισσότερο ικανοποιητική και σε συμφωνία με τις αρχές του, αν έχει...;
Δεν είμαι ο κατάλληλος να δώσω απάντηση. Οι απαντήσεις κρύβονται στον καθένα και στην καθεμία από εμάς, μέσα μας. Εγώ απ'την άλλη δεν είμαι ικανός ούτε το θέμα να κρατήσω, και σιγοτραγουδώ ρεμπέτικα ένα βράδυ σαββατιάτικο στο αυτί του Κανένα.
Οι δυο πρωταγωνιστές ονομάζονται Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna. Ο Γκάελ θα μου μείνει σίγουρα στην μνήμη γιατί μου φάνηκε πως ερμήνευσε ωραία έναν δύσκολο χαρακτήρα, όχι και τόσο εύκολο να πετύχει κάποιος. Η ταινία The Motorcycle Diaries είναι δημιούργημα του Walter Salles.
Ορίστε και το trailer:
Υ.Γ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα χάλασαν κάπως και δε δουλεύουν, που και να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ζώων...
Ο ένας, άκουγε στο όνομα Ερνέστο, πολλοί θα τον ξέρετε κι ως Τσε Γκεβάρα, ο άλλος ήταν ο Μιάλ, φίλος του Ερνέστο.
Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. 'Οντως ο Ερνέστο κι ο Μιάλ έκαναν αυτό το ταξίδι και ουσιαστικά πρόκειται για μια περιπέτεια εξερεύνησης του κόσμου - κι όχι μόνο - στην Λατινική Αμερική. Προσπαθεί μέσα σε όλα, να καταδείξει την ψυχοσύνθεση του μετέπειτα επαναστάτη και ίσως κάποιες από τις εικόνες που τον επηρέασαν καθοριστικά στην εξέλιξή του.
Κριτικός ταινίας δεν είμαι για να πω και πολλά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μου άρεσε, γι'αυτό και την μοιράζομαι με τον κόσμο. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δω αρκετά πράγματα, τόσο σε σχέση με τις καταστάσεις που βίωναν οι άνθρωποι της εποχής, σ'αυτήν την πολύβουη γωνιά του κόσμου, όσο και με τον ίδιο τον Τσε, που όλοι τον έχουμε ακουστά, γνωρίζουμε πάνω κάτω την ιστορία του, αλλά πόσοι έχουν μπει στη διαδικασία να τον μελετήσουν;
Όσο περνάνε τα χρόνια, οι γενιές χάνουν το ενδιαφέρον τους για τους ανθρώπους που πολέμησαν για τα ιδανικά τους. Ελπίζω αυτό να μην οδηγήσει σε κακό.
Υπήρχε φτώχεια πολλή στον κόσμο τότε, κι αρρώστια, κι αδικία. Όχι ότι όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί πλήρως, το κάθε άλλο. Ακόμη άνθρωποι πολεμούν για όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα, δικαιωματικά μιας κι ανήκουν στη λίστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτά συμβαίνουν παντού μα κατά κύριο λόγω στα υποανάπτυκα και αναπτυσσόμενα κράτη. Βέβαια, με τόσους αστέγους, ανέργους και γενικότερα ανθρώπους να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, όχι μόνο στη χώρα μας που έπεσε θύμα του εαυτού της και του αλλαζονικού αναπτυγμένου κόσμου, μα και σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία κι η Γερμανία, μένει να αναρωτιέται κανείς για το πόσο έχουμε προοδεύσει από τα μέσα του περασμένου αιώνα.
Πράγματι, ενώ υπάρχει ραγδαία τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, η ανισότητα βρίσκεται στην ακμή της. Μόλις 26 άνθρωποι κατέχουν όσα ο μισός πληθυσμός της γης, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς μεγεθύνεται.
Φταίνε οι άνθρωποι αυτοί, φταίνε οι κυβερνήσεις, φταίει το σύστημα;
Για εμένα πάνω απ΄όλα φταίει ο καθένας και η καθεμία μας ξεχωριστά μα και ως σύνολο. Βέβαια, η ευθύνη βαραίνει περισσότερο αυτούς που έχουν αναγνωρίσει το πρόβλημα, έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν πίεση μα παρόλα αυτά μένουν αδρανείς ή βολεύονται σε μια υποκριτική ζωή ενώ σκεπάζονται με την κουβέρτα της ανεντιμότητας.
Η ανθρωπότητα έχει μπει σε μια διαδικασία ενασχόλησης με προβλήματα πέραν του βεληνεκούς της. Ακόμη ακόμη δεν λύσαμε τα βασικά μας θέματα, ίσως γιατί δεν τα συναντάμε σε καθημερινή βάση μπροστά μας, αλλά προτιμούμε να δαπανούμε χρήματα σε όσα δεν μπορούν να αποδώσουν ηθικά τα μέγιστα. Δεν λέω ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε λεφτά στις επιστημονικές έρευνες, ή στην εξερεύνηση του διαστήματος, ή στην περαιτέρω εμπέδωση του εαυτού μας, μα είναι οφθαλμοφανές πως το ενδιαφέρον σχετικά με αυτά που πραγματικά πονάνε τον κόσμο, έχει μειωθεί.
Η κοινωνική ευαισθητοποίηση έχει μαραθεί. Ο άνθρωπος βάλλεται καθημερινά κι αδιαλείπτως με μια βροχή πληροφοριών τόσο χρήσιμων και θελκτικών ώστε να ξεχνά την ανθρώπινη υπόστασή του, και με αυτό εννοώ την ικανότητά του να συμπονά τον συνάνθρωπό του.
Οικονομολόγοι όπως ο Κέυνς τον περασμένο αιώνα προοιώνιζαν θετικά την εποχή που ερχότανε. Ο φίλτατος Κέυνς είχε μάλιστα γράψει και γράμμα στα εγγόνια του, δηλαδή εμάς, και υπολόγιζε μεταξύ των άλλων ότι θα εργαζόμαστε για 15 ώρες αντί των 40 εβδομαδιαίως ενώ θα ασχολιόμασταν με σοβαρότερα πράματα απ'ότι η επιβίωσή μας. Δυστυχώς, έπεσε έξω κι ακόμη δουλεύουμε τόσες - ίσως και περισσότερες - ώρες απ'ότι μπορεί να δούλευαν οι άνθρωποι της εποχής του. Τουλάχιστον, δε ζούσαν σε τόσο γρήγορους ρυθμούς, οπότε ήταν και πιο ήρεμοι, λογικά. Είχαν όμως να φοβούνται για το ξέσπασμα πολέμων περισσότερο απ'ότι εμείς. Κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.
Και τι μπορεί να κάνει ο σημερινός άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τον κόσμο και πάνω απ'όλα τον ίδιο του τον εαυτό; Πως μπορεί να ζήσει μια ζωή περισσότερο ικανοποιητική και σε συμφωνία με τις αρχές του, αν έχει...;
Δεν είμαι ο κατάλληλος να δώσω απάντηση. Οι απαντήσεις κρύβονται στον καθένα και στην καθεμία από εμάς, μέσα μας. Εγώ απ'την άλλη δεν είμαι ικανός ούτε το θέμα να κρατήσω, και σιγοτραγουδώ ρεμπέτικα ένα βράδυ σαββατιάτικο στο αυτί του Κανένα.
Οι δυο πρωταγωνιστές ονομάζονται Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna. Ο Γκάελ θα μου μείνει σίγουρα στην μνήμη γιατί μου φάνηκε πως ερμήνευσε ωραία έναν δύσκολο χαρακτήρα, όχι και τόσο εύκολο να πετύχει κάποιος. Η ταινία The Motorcycle Diaries είναι δημιούργημα του Walter Salles.
Ορίστε και το trailer:
Υ.Γ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα χάλασαν κάπως και δε δουλεύουν, που και να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ζώων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου