Καζαντζάκης

''Ξέρω τώρα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από τον νου και την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.''

~Νίκος Καζαντζάκης

Στο συγκεκριμένο κείμενο δε θα αναφερθώ στο φαινόμενο του συγγραφέα αυτού αλλά στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή που φέρει τον τίτλο ''Καζαντζάκης''.

Το έργο αυτό του Σμαραγδή έχει λάβει αρνητικές κριτικές κι έτσι, διαβάζοντάς τες κάποιος πριν δει την ταινία, δε δημιουργεί και υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα, είτε δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα από ταινίες, είτε οι κριτικές που έλαβε ήταν ιδιαίτερα αυστηρές, ή και τα δυο.

Όντας ο ίδιος άπειρος απέναντι στον κορυφαίο, κατά τους πολλούς, Έλληνα συγγραφέα του περασμένου αιώνα, δεν είχα διαβάσει παρά την Ασκητική του, την οποία μπορώ να πω ότι δεν έχω κατανοήσει σε βάθος. Θυμάμαι παρόλα αυτά ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του έργου του, καθώς βασισμένα σε αυτήν, είναι τα περισσότερα γραπτά του. Ουσιαστικά πρόκειται για την κοσμοθεωρία του ίδιου που προσπάθησε να μας μεταδώσει μέσα από σημαντικότατα μυθιστορήματα. 

Μέχρι τώρα μελέτησα τον αντίπαλό του, Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος απέσπασε το βραβείο Νόμπελ έναντι του Έλληνα συγγραφέα το έτος 1957. Παλιότερα μου έκανε εντύπωση που ένας ''δικός μας'' συγγραφέας έφτασε τόσο ψηλά καθώς έπεφτα κι εγώ στην παγίδα να σαμποτάρω το εγχώριο προϊόν μπρος σε κάθε τι ξένο κι άρα πιο εκλεπτυσμένο, στα αθώα μου μάτια.

Μα για να μην ξεφύγω από το θέμα σταματώ εδώ. 

Όσον αφορά την ταινία, κατ'εμέ, είναι ιδανική για κάποιον ο οποίος ουσιαστικά τώρα γνωρίζεται με τον συγγραφέα. Είναι σίγουρα καλή ως εισαγωγική, μας φέρνει σε επαφή με τον άνθρωπο Καζαντζάκη και τη ζωή του καταφέρνοντας να αναβλύσει έντονα συναισθήματα. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου. Ίσως γιατί ταυτίστηκα αρκετά με τον ήρωα.

Πολλά πέρασε αυτός ο άνθρωπος κι όμως κατάφερε να τα ξεπεράσει, να δημιουργήσει και να αφήσει παρακαταθήκη σε εμάς κάτι ξεχωριστό, κάτι σχεδόν ιερό. Είναι ωραίος ως Έλληνας και αποτέλει πρότυπο οικουμενικού ανθρώπου. Δεν περιγράφω άλλο.

Όπως και να'χει, η ταινία είναι άξια και γι'αυτό σας την προτείνω, κι ας πάνε οι κριτικοί του κινηματογράφου να κουρεύονται. Έχει και ωραίες εικόνες εκτός των νοημάτων. 

Ορίστε το trailer:

''Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε.''

Βέβαια, θα πρέπει να γίνει αναφορά και στους ηθοποιούς που τόσο όμορφα ερμήνευσαν βαρυσήμαντους ρόλους. Όλες οι ερμηνείες ήταν τίμιες, ξεχωρίζω ωστόσο αυτή του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου που ήταν ο πρωταγωνιστής στη θέση του Καζαντζάκη, της Μαρίνας Καλογήρου που έπαιξε τη γυναίκα του, Ελένη Καζαντζάκη, και του Θοδωρή Αθερίδη στο ρόλο του Ζορμπά ο οποίος μας κάνει να νιώθουμε σα ρομπότ μπρος στη ζωντάνια που εκπέμπει.

Η ταινία με έκανε να θέλω να εντρυφήσω στο φαινόμενο Καζαντζάκης.

Σκηνή από την ταινία.

Υ.Γ. Ποτέ ξανά δεν ακούω κριτικές άλλων. Αξίζει ο άνθρωπος να πάρει γεύση από μόνος του και να σχηματίσει τη δική του γνώμη για τα πράγματα γύρω του.