Κάποτε στη χώρα του ποτέ-ποτέ η αγάπη άνθισε όπως και τα ανοιξιάτικα λουλούδια.
Το λαχείο έπεσε ως διά μαγείας σε δυο εφηβικές ψυχές που η αθωότητα σαν αύρα περιέλουζε, κι ο έρωτας που γεννιόταν, έλαχε να αλλάξει το ρου της ιστορίας τους.
Στην αρχή, ο Ήλιος έφερε την οικειότητα και το Φεγγάρι έθρεψε το πάθος. Με τον καιρό, ο ενθουσιασμός μετουσιώθηκε σε έρωτα που κράτησε σα βράχος. Ο βράχος όμως δεχότανε χτυπήματα, απ'τ'ατελείωτα κύματα κι όσο μίκραινε, δίπλα του γέμιζε η ακτή με αγάπης άμμο. Μα η ζωή ήθελε κάτι παραπάνω κι έτσι έβαλε τα αλύπητα κύματα να χωρίσουν μια για πάντα την αγάπης άμμο.
Έτσι, η αγάπη τους μοιράστηκε και χάθηκε στης ζωής το βαθύ το μπλε κι από τότε κατοικεί στο φανταχτερό στέμμα της κοπέλας, που ο Ήλιος χρυσά βάφει τα μαλλιά, και στη σκοτεινή κάπα του αγοριού, που το Φεγγάρι κλέβει τις ακτίνες.
Τα στάδια της αγάπης τους αρκετά. Η αγάπη ξεκίνησε τυφλή κι εν τέλει κατέληξε στη δόξα. Ήταν σπίθα που γίνηκε φωτιά, φωτιά τόσο μεγάλη που το φως κι η ζεστασιά της θα δίνουν άλλο νόημα στις χωριστές ζωές των δυο ηρώων.
Τέλος ιστορίας.
Για μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή χρειάζονται αρκετά πράγματα. Ένα απ'αυτά είναι η συντροφικότητα ντυμένη στα χρώματα της αγάπης. Δυστυχώς μας παίρνει όλη μας την ζωή μέχρι να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνει αυτό. Οι άνθρωποι όσες συμβουλές κι αν ακούσουν, αν δε βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους δε μαθαίνουν. Θα πρέπει να τεμαχίσουμε τον ψυχισμό μας, αφήνοντας κομμάτια σε περαστικούς, ψάχνοντας τις αλησμόνητες πατρίδες μας. Το τέλειο ον, ο Θεός που κρύβουμε μέσα μας, πρέπει να μάθει να αγαπά μα και να αγαπιέται. Κάνω έκκληση, αφήστε τις καρδιές σας να γεμίσουν κι ο κόσμος μας θα'χει ήδη αλλάξει.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι της χρήστριας efes.
Γραμμένο τον Μάη του 2015.
Το λαχείο έπεσε ως διά μαγείας σε δυο εφηβικές ψυχές που η αθωότητα σαν αύρα περιέλουζε, κι ο έρωτας που γεννιόταν, έλαχε να αλλάξει το ρου της ιστορίας τους.
Στην αρχή, ο Ήλιος έφερε την οικειότητα και το Φεγγάρι έθρεψε το πάθος. Με τον καιρό, ο ενθουσιασμός μετουσιώθηκε σε έρωτα που κράτησε σα βράχος. Ο βράχος όμως δεχότανε χτυπήματα, απ'τ'ατελείωτα κύματα κι όσο μίκραινε, δίπλα του γέμιζε η ακτή με αγάπης άμμο. Μα η ζωή ήθελε κάτι παραπάνω κι έτσι έβαλε τα αλύπητα κύματα να χωρίσουν μια για πάντα την αγάπης άμμο.
Έτσι, η αγάπη τους μοιράστηκε και χάθηκε στης ζωής το βαθύ το μπλε κι από τότε κατοικεί στο φανταχτερό στέμμα της κοπέλας, που ο Ήλιος χρυσά βάφει τα μαλλιά, και στη σκοτεινή κάπα του αγοριού, που το Φεγγάρι κλέβει τις ακτίνες.
Τα στάδια της αγάπης τους αρκετά. Η αγάπη ξεκίνησε τυφλή κι εν τέλει κατέληξε στη δόξα. Ήταν σπίθα που γίνηκε φωτιά, φωτιά τόσο μεγάλη που το φως κι η ζεστασιά της θα δίνουν άλλο νόημα στις χωριστές ζωές των δυο ηρώων.
Τέλος ιστορίας.
Για μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή χρειάζονται αρκετά πράγματα. Ένα απ'αυτά είναι η συντροφικότητα ντυμένη στα χρώματα της αγάπης. Δυστυχώς μας παίρνει όλη μας την ζωή μέχρι να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνει αυτό. Οι άνθρωποι όσες συμβουλές κι αν ακούσουν, αν δε βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους δε μαθαίνουν. Θα πρέπει να τεμαχίσουμε τον ψυχισμό μας, αφήνοντας κομμάτια σε περαστικούς, ψάχνοντας τις αλησμόνητες πατρίδες μας. Το τέλειο ον, ο Θεός που κρύβουμε μέσα μας, πρέπει να μάθει να αγαπά μα και να αγαπιέται. Κάνω έκκληση, αφήστε τις καρδιές σας να γεμίσουν κι ο κόσμος μας θα'χει ήδη αλλάξει.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι της χρήστριας efes.
Γραμμένο τον Μάη του 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου