Στις γωνιές αυτού του κόσμου, βρίσκονται όλες οι απαντήσεις για κάθε μας ερώτημα. Να ζει κανείς, θέλει κόπο, σκέψη και φαντασία, τόλμη και δύναμη. Να ζει κανείς, να μην υπάρχει απλά, πάει να πει πως αγαπά να κινείται, να βλέπει, να γνωρίζει και να μαθαίνει. Αυτό το αποτέλεσμα της μάθησης είναι ο καρπός του δέντρου της ζωής του, αυτό που γίνεται η τροφή του, που τον κάνει να'ναι αυτό που είναι και που τον βοηθά να προχωρήσει παρακάτω, στο φαινομενικά ανούσιο ταξίδι του.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, βρίσκει κανείς ανθρώπους τόσο όμοιους όσο και διαφορετικούς. Κάθε ένας από εμάς, κρύβει βαθιά μέσα του τη φύση, αυτά που ονομάζουμε καλό και κακό. Πολλές φορές φανερώνουμε είτε το ένα είτε το άλλο πρόσωπό της, πότε πότε και τα δυο μαζί. Τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε συνείδηση της συμπεριφοράς μας, λειτουργούμε μηχανικά και ζωώδη παρασύροντας τις στιγμές στο βωμό της λήθης. Σπανίως, αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας, τα λόγια και τις σκέψεις, αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε, αν είμαστε το ζώο ή αν είμαστε ο άνθρωπος που κρύβονται μέσα μας.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, μπορεί να βρει κανείς την ενότητα στο σύμπαν ή και όχι. Κάθε παιδί καθώς μεγαλώνει, είναι βέβαιο πως θα υποστεί τον πόνο της επίγνωσης της περατότητας του βίου του. Αυτή η πικρή αλήθεια, γίνεται η νοσηρή καραμέλα που μασουλά ο νους σε δεύτερο παράθυρο, σε υποσυνείδητη πράξη. Μεγαλώνοντας το παιδί, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με κάτι που του είναι αδύνατο να καταλάβει. Αυτή η βαρυσήμαντη λέξη που ακούγεται στον ήχο ''θάνατος'', με τις πολλές σημασίες, ερμηνείες και διαστάσεις, προκαλεί τρέμουλο στις ψυχές των ανθρώπων, στις ψυχές των παιδιών που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Όπως και να'χει, είναι ένα απ'τα δυο σημαντικότερα πράγματα που μας ενώνουν όλους μας, η ζωή κι ο θάνατος. Η ζωή είναι αυτή που για λίγο μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε συνειδητά τον κόσμο, παρέχοντάς μας την ευκαιρία να νιώσουμε τα συναισθήματα, τον άυλο θησαυρό μας. Ο θάνατος απ'την άλλη, είναι μια κατάσταση τόσο αποτρόπαια όσο και λυτρωτική, κι αυτό εξαρτάται από τις περιστάσεις. Σίγουρα μέσα του ενέχει κάθε τι, θετικό κι αρνητικό. Ο θάνατος σε μια διαφορετική του θέαση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η επίτευξη εναρμόνισης της θεϊκής ύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Μέσω του θανάτου η ενέργεια επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε, κι ένας νέος αέναος κύκλος ξεκινά σκορπώντας τα συναισθήματα σε άλλες διαστάσεις. Τα μάτια της σκέψης μας χρειάζονται γυαλιά μυωπίας, βλέπουμε καλά κοντά μα χανόμαστε στον ορίζοντα. Αυτή είναι μια αλήθεια που αφορά Θεούς και Δαίμονες.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους που θα σε κάνουν να νιώσεις πως η ζωή σου αξίζει με τα χίλια. Ναι λοιπόν, η μάσκα μας έχει πέσει και το τέρας που βρίσκεται μέσα μας έχει φανερωθεί. Τρομάξαμε στην αρχή με τον ίδιο μας τον εαυτό, μα στην πορεία αρχίσαμε να τον συνηθίζουμε, να τον αποδεχόμαστε και να τον αγαπάμε παρόλο που δεν είναι όπως τον φανταζόμασταν. Πονεμένε μου εγωισμέ, εγώ είμαι για εσένα κι εσύ για εμένα. Έτσι συνήθιζα να λέω πριν ακούσω τριγύρω μου τα κελαϊδίσματα των ματιών που στροβιλίζονταν με κοινή αρχή, μέχρι που έγινε βαθιά μου γνώση πως κάθε ματιά, κάθε σκέψη και συναίσθημα που αναγνώριζα στους άλλους, δεν διέφερε επί της ουσίας από εμένα, είναι απλά μια παράλληλη ζωή μου που εναπόκειται στη θεά τύχη. Να γιατί είναι άλλη μια αλήθεια, πως κάθε άνθρωπος τριγύρω μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που ψάχνει για στοργή, αγάπη και κατανόηση από εμάς τους ίδιους. Δεν είναι κακό να είσαι εγωιστής, αρκεί να ξέρεις γιατί είσαι εγωιστής. Όλοι μας έχουμε τα εγωιστικά μας κίνητρα. Νομίζουμε πως είμαστε κάτι ξέχωρο απ'τους άλλους κι έτσι κοιτάμε μόνο το κωλαράκι μας, είναι μια αλήθεια κι αυτό που γίνεται εύκολα αντιληπτή, κατανοητή και σεβαστή. Μα όση μυωπία κι αν έχουμε, αν ανέβει κανείς ψηλά μέσα στο νου του, θα μπορέσει να δει καλύτερα τα ουσιώδη. Για να ζήσεις όμορφα, θα πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, όπως κι αν είναι αυτός. Για να ζήσεις ακόμη πιο όμορφα, θα πρέπει να αγαπάς κάθε άλλον σαν να ήταν ο εαυτός σου, γιατί επί της ουσίας σε βαθύτερη ανάλυση, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός με άλλη μορφή. Τόσα και τόσα κύτταρα συνθέτουν τη ζωή μέσα σε έναν οργανισμό. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι συνθέτουν την ζωή, πότε όμορφη, πότε άσχημη στον κόσμο μας.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου ξεκίνησα και ξέρω καλά πως στις γωνιές αυτού του κόσμου θα γυρίσω.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη sasint.
Γραμμένο τον Απρίλη του 2016.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, βρίσκει κανείς ανθρώπους τόσο όμοιους όσο και διαφορετικούς. Κάθε ένας από εμάς, κρύβει βαθιά μέσα του τη φύση, αυτά που ονομάζουμε καλό και κακό. Πολλές φορές φανερώνουμε είτε το ένα είτε το άλλο πρόσωπό της, πότε πότε και τα δυο μαζί. Τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε συνείδηση της συμπεριφοράς μας, λειτουργούμε μηχανικά και ζωώδη παρασύροντας τις στιγμές στο βωμό της λήθης. Σπανίως, αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας, τα λόγια και τις σκέψεις, αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε, αν είμαστε το ζώο ή αν είμαστε ο άνθρωπος που κρύβονται μέσα μας.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, μπορεί να βρει κανείς την ενότητα στο σύμπαν ή και όχι. Κάθε παιδί καθώς μεγαλώνει, είναι βέβαιο πως θα υποστεί τον πόνο της επίγνωσης της περατότητας του βίου του. Αυτή η πικρή αλήθεια, γίνεται η νοσηρή καραμέλα που μασουλά ο νους σε δεύτερο παράθυρο, σε υποσυνείδητη πράξη. Μεγαλώνοντας το παιδί, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με κάτι που του είναι αδύνατο να καταλάβει. Αυτή η βαρυσήμαντη λέξη που ακούγεται στον ήχο ''θάνατος'', με τις πολλές σημασίες, ερμηνείες και διαστάσεις, προκαλεί τρέμουλο στις ψυχές των ανθρώπων, στις ψυχές των παιδιών που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Όπως και να'χει, είναι ένα απ'τα δυο σημαντικότερα πράγματα που μας ενώνουν όλους μας, η ζωή κι ο θάνατος. Η ζωή είναι αυτή που για λίγο μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε συνειδητά τον κόσμο, παρέχοντάς μας την ευκαιρία να νιώσουμε τα συναισθήματα, τον άυλο θησαυρό μας. Ο θάνατος απ'την άλλη, είναι μια κατάσταση τόσο αποτρόπαια όσο και λυτρωτική, κι αυτό εξαρτάται από τις περιστάσεις. Σίγουρα μέσα του ενέχει κάθε τι, θετικό κι αρνητικό. Ο θάνατος σε μια διαφορετική του θέαση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η επίτευξη εναρμόνισης της θεϊκής ύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Μέσω του θανάτου η ενέργεια επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε, κι ένας νέος αέναος κύκλος ξεκινά σκορπώντας τα συναισθήματα σε άλλες διαστάσεις. Τα μάτια της σκέψης μας χρειάζονται γυαλιά μυωπίας, βλέπουμε καλά κοντά μα χανόμαστε στον ορίζοντα. Αυτή είναι μια αλήθεια που αφορά Θεούς και Δαίμονες.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου, μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους που θα σε κάνουν να νιώσεις πως η ζωή σου αξίζει με τα χίλια. Ναι λοιπόν, η μάσκα μας έχει πέσει και το τέρας που βρίσκεται μέσα μας έχει φανερωθεί. Τρομάξαμε στην αρχή με τον ίδιο μας τον εαυτό, μα στην πορεία αρχίσαμε να τον συνηθίζουμε, να τον αποδεχόμαστε και να τον αγαπάμε παρόλο που δεν είναι όπως τον φανταζόμασταν. Πονεμένε μου εγωισμέ, εγώ είμαι για εσένα κι εσύ για εμένα. Έτσι συνήθιζα να λέω πριν ακούσω τριγύρω μου τα κελαϊδίσματα των ματιών που στροβιλίζονταν με κοινή αρχή, μέχρι που έγινε βαθιά μου γνώση πως κάθε ματιά, κάθε σκέψη και συναίσθημα που αναγνώριζα στους άλλους, δεν διέφερε επί της ουσίας από εμένα, είναι απλά μια παράλληλη ζωή μου που εναπόκειται στη θεά τύχη. Να γιατί είναι άλλη μια αλήθεια, πως κάθε άνθρωπος τριγύρω μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που ψάχνει για στοργή, αγάπη και κατανόηση από εμάς τους ίδιους. Δεν είναι κακό να είσαι εγωιστής, αρκεί να ξέρεις γιατί είσαι εγωιστής. Όλοι μας έχουμε τα εγωιστικά μας κίνητρα. Νομίζουμε πως είμαστε κάτι ξέχωρο απ'τους άλλους κι έτσι κοιτάμε μόνο το κωλαράκι μας, είναι μια αλήθεια κι αυτό που γίνεται εύκολα αντιληπτή, κατανοητή και σεβαστή. Μα όση μυωπία κι αν έχουμε, αν ανέβει κανείς ψηλά μέσα στο νου του, θα μπορέσει να δει καλύτερα τα ουσιώδη. Για να ζήσεις όμορφα, θα πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, όπως κι αν είναι αυτός. Για να ζήσεις ακόμη πιο όμορφα, θα πρέπει να αγαπάς κάθε άλλον σαν να ήταν ο εαυτός σου, γιατί επί της ουσίας σε βαθύτερη ανάλυση, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός με άλλη μορφή. Τόσα και τόσα κύτταρα συνθέτουν τη ζωή μέσα σε έναν οργανισμό. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι συνθέτουν την ζωή, πότε όμορφη, πότε άσχημη στον κόσμο μας.
Στις γωνιές αυτού του κόσμου ξεκίνησα και ξέρω καλά πως στις γωνιές αυτού του κόσμου θα γυρίσω.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη sasint.
Γραμμένο τον Απρίλη του 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου