Περί Συντροφικότητας

Δεν ξέρω τι με'χει πιάσει τον τελευταίο καιρό και γυροφέρνει στο νου μου το θέμα του έρωτα, της αγάπης και της συντροφιάς.

Θα προσπαθήσω εδώ, ενώπιόν σας, να αναπτύξω μερικές μου ιδέες σμιλευμένες απ'τις εμπειρίες μου, οι οποίες δεν είναι και τόσο πολλές βέβαια, αλλά ένα μυαλό τόσο υπεραναλυτικό, όλο και κάτι θα έχει συμπεράνει σωστά.

Στις απόψεις μου, σίγουρα έχει συμβάλλει κι ο αγαπημένος Μπουσκάλια στον οποίο έχω ξανά αναφερθεί εδώ.

Τι είναι λοιπόν ο άνθρωπος και γιατί χρειάζεται, αν χρειάζεται, έναν ή μια σύντροφο;

Ο άνθρωπος, αυτός ο κατεργαράκος χιμπατζής, απ'τις ψυχές των άλλων κρέμεται και πηδάει απ'τη μια στην άλλη σαν να'ταν κλαδιά από δέντρα. Ο άνθρωπος, παιδί και γέρος ταυτόχρονα, φοβάται να βγει έξω και να ζήσει. Ίσως γιατί γνωρίζει μέσα του βαθιά, πως η κοινωνία των ανθρώπων δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από μια πιο αναπτυγμένη ζούγκλα. Όμως, θέλει τόσο μα τόσο πολύ να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί, τουλάχιστον όσο είναι νέος γεμάτος όνειρα και αίγλη. Αισθάνεται μόνος απέναντι σε όλους, κι έτσι ψάχνει για άλλους χιμπατζήδες με παρόμοιες ανησυχίες και ιδέες, να τους κάνει φίλους του, για να περάσει μαζί τους τις δυσκολίες της ζωής. Οι καλές στιγμές, δεν αποτελούν παρά το κερασάκι στην τούρτα.

Ο συνδετικός μας κρίκος μ'αυτούς τους άλλους χιμπατζήδες είναι η αγάπη. Η αγάπη όπως όλα τα άλλα συναισθήματα, είναι εγωιστική. Μα μη με αποπαίρνετε. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως ο εγωισμός αναφέρεται σε κάτι άσχημο, κάτι κακό. Κι εγώ, έρχομαι και σας λέω, όχι - τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όλη η ζωή τριγύρω δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχα εγώ. Ο εαυτός μου, το εγώ μου είναι το πρωταρχικό μου στοιχείο. Δίχως αυτό, δε θα μπορούσα να δω και να νιώσω τίποτα. Πως γίνεται λοιπόν όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, να μην έχουν εγωιστικές πτυχές. Πως γίνεται ο αλτρουισμός μας να μην είναι εγωιστικός; Φυσικά κι ο αλτρουισμός είναι εγωισμός, είναι ο καλός εγωισμός μας. 

Οι άνθρωποι σκέφτονται με εικόνες, και παρόλο που συνεχώς αλλάζουν μέσα τους, πάντοτε σκέφτονται για τον εαυτό τους πως είναι αυτό κι αυτό και προσπαθούν να φέρουν εις πέρας αυτήν τους την εικόνα. Όλοι οι άνθρωποι, όσο είναι υγιής ο νους τους, επιδιώκουν να συμπεριφέρονται σωστά και πάνω απ'όλα καλά, άσχετα με το αν υπάρχει το σωστό και το καλό. Έτσι, ο άνθρωπος που προσπαθεί να προσφέρει τον εαυτό του στους άλλους, δηλαδή να δώσει αγάπη, το κάνει αυτό διότι θεωρεί πως έτσι πρέπει, χωρίς βέβαια να είναι σίγουρος γιατί. 

Όταν περπατώ στο δρόμο και είμαι ευγενικός και χαμογελαστός απέναντι στους άλλους συνδαιτυμόνες μου, προσπαθώ να φέρω εις πέρας την άποψη που μου λέει πως έτσι συμπεριφέρονται οι σωστοί και καλοί άνθρωποι. Μπορεί να είμαι η χαρά της ζωής, μα είμαι πάνω απ'όλα ένας καλός εγωιστής.

Η διάκριση μεταξύ καλού και κακού εγωισμού σχετίζεται με το αποτέλεσμα που δίνω στους άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα, είμαι κακός εγωιστής όταν πατώ επί πτωμάτων για να φτάσω στην κορυφή και να πάρω την εξουσία, ενώ, είμαι καλός εγωιστής όταν θέλω να βοηθήσω τους άλλους να βρουν τον εαυτό τους - ή να τον δημιουργήσουν απ'την αρχή. 

Έτσι, ο καλός μα πάνω απ'όλα εγωιστικός δρόμος της αγάπης, είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ξεπεράσουμε τους φόβους που μας γεννά η ζωή. Κι επειδή, απέχουμε πολύ απ'το να γίνουμε επίγειοι θεοί, δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε όλους τους φόβους. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν πραγματικά ανάγκη από παρέα. Έχουν ανάγκη από φίλους. Αν μη τι άλλο είναι ανθρώπινο. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί, οι αρκετά σοφοί που τα βλέπουν όλα αυτά και τα ξεπερνάνε, και μπορεί να φτάσουν σε ανώτερα επίπεδα διανόησης. Μπορεί κανείς να καταφέρει να διάγει έναν βίο χωρίς ανθρώπους γύρω του, μα τι σκοπό έχει η ζωή του αν δεν μπορεί να θυσιαστεί για κανέναν; Αυτή είναι η κόλαση των σοφών που ζουν σαν ερημίτες. 

Μα δεν αξίζει να μιλώ γι'αυτούς, αυτοί τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά. Σε τι να τους συμβουλέψω;

Για όλους τους άλλους κοινούς θνητούς κάνω λόγο, που ένας απ'αυτούς τυγχάνει να'μαι κι εγώ και τους λέγω: έχετε ανάγκη από ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Αυτό το παράξενο ον που λέγεται άνθρωπος θέλει να δώσει τη ζωή του στους άλλους για να εκπληρώσει το σκοπό του. Το αν οι άλλοι θα τον αποδεχτούν, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Κάνε το καλό και ριχ'το στο γυαλό η φάση μας.

Δυο φίλοι είναι δυο τρελοί χιμπατζήδες που προτίμησαν να μη φάνε ο ένας τον άλλο, αλλά να ανέβουν στην κορυφή του δέντρου των ανθρώπινων ψυχών μαζί - χέρι, χέρι. Τι όμορφη που'ναι η φιλία!

Το κερασάκι στην τούρτα της ζωής έρχεται όταν βρεις τον άνθρωπο που θα γίνει ο άνθρωπός σου. Αυτός ή αυτή που πέρα από φίλος και φίλη θα γίνει σύντροφός σου. Ο άνθρωπος που θα σε βοηθήσει βοηθώντας τον να νικήσεις τον θάνατο παράγωντας ζωή.

Στην αφελή ερώτηση για το αν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας έχω να πω αυτό: η φιλία, είναι αναγκαία προϋπόθεση ώστε να αναπτυχθεί κάτι μεγαλύτερο, κάτι αιώνιο.

Ο έρωτας απ'την άλλη, είναι ένα από τα πρώτα στάδια της σχέσης που δημιουργείται σταδιακά. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, στην αρχή ενθουσιάζεσαι μαζί του γι'αυτό που βρήκες, λες και είναι το καλύτερο κλαδί, η καλύτερη ψυχή του κόσμου. Μετά τον έντονο ενθουσιασμό, έρχεται ο έρωτας και δεν ξέρεις για πόσο θα διαρκέσει. Στο τέλος είναι η αγάπη. Ένα χωροχρονικό μυαλό τα πράματα τα βλέπει έτσι. Ο ενθουσιασμός δεν είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο, αν χαθεί ο άνθρωπος με τον οποίο ενθουσιάστηκες δε θα πάθεις και κάτι, γρήγορα το προσπερνάς και το ξεχνάς. Ξεκάθαρα τα συναισθήματα είναι ήπια και ξεφτίζουν. Όταν μεστώσει ο ενθουσιασμός, γίνεται έρωτας. Τότε κοιτάμε ακόμη το δικό μας καλό και δεν νοιαζόμαστε τόσο για τον άλλο. Τον θέλουμε τόσο πολύ να είναι δικός μας κι ούτε καλά καλά περνάει απ'τον νου μας τι μπορεί να σκέφτεται ο άλλος. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, παραδέρνουν μέσα μας σαν τυφώνας και μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί γιατί είμαστε ζωντανοί. Όμως, ούτε αυτή η κατάσταση είναι αυτή η οποία έχουμε περισσότερο ανάγκη, μπορεί να μας αρέσει, να μας συνεπαίρνει μα κάποτε η καταιγίδα σταματά. Και τότε, τότε μόνο μετά απ'αυτή τη καταστροφή που επιφέρουν ο τυφώνας κι η καταιγίδα, μετά τον μικρό θάνατο του έρωτα, βγαίνει στην επιφάνεια το χορταράκι της αγάπης. Το παιδί του έρωτα.

Για να κρατήσει όλο αυτό μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να μπουν τα κατάλληλα θεμέλια. Και τα κατάλληλα θεμέλια, που με πρώτη ύλη τις ειλικρινείς συζητήσεις χτίζονται, δεν είναι παρά η εμπιστοσύνη. Κάθε ανθρώπινη σχέση εκεί βασίζεται, στην πολυσήμαντη εμπιστοσύνη. Χαίρε, ω χαίρε αμοιβαία μου ειλικρίνια!

Έστω ότι ο άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά, έχει τελειώσει; Δυστυχώς, όχι. Δεν είναι τόσο απλά τα πράματα. Η ζωή είναι μια συνεχής μάχη. Κάθε μέρα οφείλουμε να πολεμούμε για όλα αυτά που θέλουμε να έχουμε. Η μόνη ίσως απλόχερη αγάπη που μας δίνεται σχεδόν σα δεδομένη, είναι αυτή των γονέων μας. Απ'όπου αλλού κι αν προέρχεται, θα πρέπει να την κυνηγάμε, οφείλουμε να την κερδίζουμε σε καθημερινή βάση. Είναι το μέσω που χρειαζόμαστε για να αντέξουμε όλες τις άλλες δυσκολίες. Το κακό με όλα αυτά είναι ότι θεωρούμε, μιας και μας αρέσει να ζούμε με ψευδαισθήσεις, ότι η αγάπη άπαξ και την κερδίσεις είναι δεδομένη. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο λάθος μας. 

Η αγάπη που την έχουμε τόσο ανάγκη, είναι κατάκτηση. Είτε αγάπη φιλίας, είτε αγάπη συντρόφου.

Τον φίλο ή την φίλη μπορείς εύκολα να τους κρατήσεις ακόμη ακόμη κι αν δεν προσέχεις ιδιαίτερα το άνθος της σχέσης σου μαζί τους. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά με τον ή την σύντροφό μας.

Κάθε μέρα που ξυπνάς, θέλεις ή δε θέλεις, οφείλεις απέναντι στον άνθρωπό σου, να πολεμάς γι'αυτόν. Όταν αυτή η μάχη σε καθημερινό επίπεδο σε ενοχλεί, τότε ξέρεις πως ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί δεν είναι για εσένα, ούτε εσύ γι'αυτόν. Γιατί, αν και πρόκειται για μάχη, όταν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις για αυτόν τον άνθρωπο, χαίρεσαι πολεμώντας και παίρνεις ζωή.

Μια άλλη ψευδαίσθηση που μας έχει γεννήσει η βαριεστημένη κοινωνία μας είναι αυτή: η προσφορά του εαυτού μας θα πρέπει να είναι αποκλειστική όταν μιλάμε για τον ή την σύντροφό μας. Βρε τι μας λες; 

Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον. Πως μπορείς να ορίσεις εσύ ρουφιάνα κοινωνία κάτι που να παραβαίνει τη φύση του; Όχι! Ο μόνος τρόπος ώστε να υπάρχει αποκλειστικότητα, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που θα την παρέχει να θέλει να το κάνει, να θέλει να θυσιάσει την ευχαρίστησή του για τον ή την σύντροφό του! Κι αυτό το κερδίζει ο άλλος όταν προσπαθεί! Η αποκλειστικότητα είναι κατάκτηση! Δεν μπορεί να απαιτήσει κανείς τίποτα απ'τους άλλους, δεν του χρωστούν κάτι. Μπορούμε όμως κάλλιστα να τους κερδίζουμε όλους. Να είμαστε τόσο καλοί που να φοβούνται να μας χάσουν.

Σε απάτησε; Κι οι δυο φταίτε, τι το ψάχνεις; Αν συνεχίζεις να τον ή την θέλεις, προσπαθείστε απ'την αρχή αφού πρώτα το αποφασίσετε από κοινού. Ειδικότερα στις μέρες μας, με τόσους πειρασμούς, πόσο δύσκολο είναι να δίνεσαι μόνο σε έναν άνθρωπο... Γιατί στην τελική, ο έρωτας είναι ζωή. Κι όταν ο άνθρωπός σου δε σου την προσφέρει, θα την ψάξεις αλλού.

Την φωτογραφία βρήκα στο pixabay και είναι της ElinaElena.