Να σου τος και πάλι. Ξεκινά ο μικρός μας φίλος μια νέα αρχή πριν καλά καλά τελειώσει με την προηγούμενη ιστορία του. Φερμένος απ'την ίδια τη ζωή σε νέες καταστάσεις, παρέα με άγνωστα πρόσωπα που φωτίζονται από κοινούς φόβους, φαντάζει να ψάχνει μέσα στο σκοτάδι κάτι για να πιαστεί πριν προλάβει και χαθεί.
Ο άνθρωπος για τον οποίο κάνω λόγο, είναι ο συνήθης ύποπτος, ο καθένας και η καθεμιά μας. Είναι αυτός που ξεκίνησε απ'το τίποτα και ξαναγυρνά προς αυτό. Είναι αυτός που στα μάτια του διαφαίνονται τα πάντα μα και όχι. Δε μιλώ για άλλον εκτός του εαυτού μας, για τη συνείδηση που κουβαλά αυτό μας το σώμα.
Να τη κι η φύση του. Κανείς γεννιέται για να πλανηθεί δεξιά κι αριστερά σ'αυτόν τον παράξενό μας κόσμο, σ'αυτήν την όλο ψευδαισθήσεις ανύπαρκτη πραγματικότητα.
Μεγαλώνοντας το άτομο, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναζητεί να βρει το νόημα της ύπαρξής του. Δείχνει να αγωνιά πολλές φορές όταν περνούν τα χρόνια κι οι στιγμές, χωρίς αυτό να βρίσκει ένα βωμό να θυσιάσει τη ζωή του, ενώ όλο αυτό το διάστημα νιώθει να το πιέζει αφάνταστα αυτό του το πεπρωμένο, αυτό το τραγικό γεγονός το οποίο είναι το μοναδικό για το οποίο έχει κάποια γνώση, και δεν είναι άλλο από μια πεπερασμένη ζωή.
Μπρος σ'αυτή τη ματαιότητα, τον βλέπει κανείς να τρέχει και να τρέχει, να αγχώνεται και να μη φτάνει ποτέ στη γη της επαγγελίας. Και κάπως έτσι, πάνω στον τροχό, στα μάτια μου μοιάζει να αφήνεται ψυχή τε και σώματι στις πλάνες του μυαλού του που είναι, λίγο ως πολύ, πλάνες συλλογικά πλασμένες.
Προσπαθώντας κανείς να βρει τον ανούσιο προορισμό του, γραπώνεται φορές φορές με τις πέντε του αισθήσεις σε ό,τι τον κάνει να νιώθει γεμάτος, ανασκαλεύοντας ό,τι όμορφο πηγάζει από μέσα του και προωθώντας το προς τα έξω, ούτως ώστε να είναι σε θέση να το αντιληφθεί, να το κατανοήσει και ίσως να γοητευθεί με το ίδιο του το είναι. Να ερωτευθεί κάπως έτσι τον εαυτό του και άρα τη ζωή. Να μπορέσει να πάρει δύναμη για να αντέξει την μελλοντική του απουσία, το μελλοντικό χάσιμο των ανθρώπων που αγαπά ή που συνήθισε να αγαπά.
Δομώντας κάπως έτσι τις παραπάνω σκέψεις μεταπηδώ στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ελπίζει, αυτή την ανάγκη που μέσα στο σκοτάδι χρειάζεται όσο τίποτε άλλο, για να πιαστεί σαν να'ταν σχοινί σωτηρίας.
Και κάπου εδώ θα ήθελα να αναλύσω τη φύση της ελπίδας. Για τους περισσότερους ανθρώπους λειτουργεί λυτρωτικά κι άρα την εκλαμβάνουν ως κάτι το θετικό, γι'αυτό και δε παύουν να ελπίζουν για το καλύτερο ως τα βαθιά γεράματα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, δεν είναι κακό ακόμη κι αν πρόκειται για πλάνη. Μια πλάνη παρόλο που βρίσκεται στο φανταστικό μας κόσμο είναι ικανή να δώσει ώθηση ώστε να αντέξει κανείς μια ζωή πότε βάρβαρη και πότε παραδεισένια.
Από την άλλη, το κακό με την ελπίδα είναι πως μας κάνει να ζούμε με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Το κακό με την ελπίδα είναι πως εναποθέτει την ευτυχία μας σε μέλλουσες καταστάσεις, πως στερεί την πραγματική αγαλλίαση του τώρα υποσχόμενη κάτι το άγνωστο. Το χειρότερο όλων ωστόσο είναι η παραίτηση του εαυτού και των προσπαθειών του στην τύχη της ζωής.
Εν κατακλείδι, μέσα απ'το παρόν κείμενο ήθελα να σας δείξω μια άλλη οπτική πάνω στο ζήτημα της ελπίδας και της σχέσης της με τον άνθρωπο. Η ελπίδα που με άλλους όρους μεταφράζεται ως το καρότο μπρος στο γαϊδαράκο μας, είναι η κινητήρια δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος ώστε να προχωράει στη ζωή του.Το θέμα είναι πως ο τελικός προορισμός του, ή αλλιώς η Ιθάκη του, είναι το χάσιμό του και η λήθη.
Δεν είναι κακό να ελπίζει κανείς εφόσον το χρειάζεται, όχι. Κακό είναι να μην ξέρει γιατί ελπίζει και να περιμένει την επόμενη φορά ώστε να γίνει ευτυχής. Αυτό πάει να πει Ιθάκη! Ιθάκη είναι ο θάνατος, το μόνο πράγμα που θα συμβεί στο μέλλον. Κι ο θάνατος βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει πως δε θα ζήσουμε για πάντα, πως οι ευκαιρίες περνούν και χάνονται όπως και οι άνθρωποι επίσης. Να γιατί κάθε τι που μας συμβαίνει στη ζωή έχει την ομορφιά του, γιατί είναι δύσκολο και σπάνιο. Αξίζει η ζωή κι ο κόπος της για τα συναισθήματα που μας αναβλύζει, για τις στιγμές που θα έχουμε να νοσταλγούμε και τα δάκρυα που δε θα μπορέσουμε να συγκρατήσουμε. Να χαίρεστε με το ταξίδι σας παρ'όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσετε, αυτή είναι η ζωή σας και κάλιο είναι να την αποδεχτείτε και να την αγαπήσετε για να τη χαρείτε στο έπακρο.
Καλή σας ζωή αδέρφια μου!
Γραμμένο τον Νοέμβρη του 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου