Μια σειρήνα ακούστηκε να σουλατσάρει στο δρόμο, κι αυτό το κείμενο, άρχισε να παίρνει σάρκα κι οστά.
Τόσα χρόνια γράφω και γράφω, προσπαθώντας σε πρώτη φάση να αυτοψυχαναλυθώ κι αν έχω την τύχη και τη δύναμη, ίσως να αυτοψυχοθεραπευθώ. Μέχρι τώρα το γράψιμο στάθηκε δίπλα μου, το είχα σαν μπαστουνάκι ώστε να βοηθιέμαι πότε πότε στις δύσκολές μου ημέρες. Η γοητεία που το διακατέχει, το καθιστά ως ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία αυτοβελτίωσης, κι αυτό το τελευταίο, είναι κομμάτι των ανθρώπων που βλέπουν παραπέρα, στον ορίζοντα.
Αισθάνομαι όμως πως οικοδόμησα μέσα μου όσα χρειαζόμουν για να ορθοποδήσω πνευματικά. Με τη φλογίτσα της ψυχής μου, άναψα τη δάδα του νου μου, και πλέον τράβηξα πλώρη προς τα ενδότερα του κόσμου μου, μιλώντας με μια κάποια παρρησία που ίσως και να φαντάζει αλαζονική, μα δεν είναι.
Θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός να μιλήσω για πράγματα που ως τώρα δεν τόλμησα να ακουμπήσω με την πένα των δαχτύλων μου. Ήρθε ο καιρός το γράψιμο να με τραβήξει μπροστά.
Ξυπνάω πρωί, σηκώνομαι, ετοιμάζομαι και βγαίνω στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ποια Ιθάκη; Φυσικά κι εννοώ την νεκρική μου κνίμη.
Μα ας αφήσουμε τα ευχάριστα κι ας βγούμε μια βόλτα στον αλλόκοτό μας κόσμο.
Όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι, έφτασε κι η δική μου ώρα να γίνω χρήσιμος στην κοινωνία. Πέρα απ'το να γράφω σκόρπιες σκέψεις κι ιδέες δεξιά κι αριστερά, είναι καιρός να θυσιάσω σε αιματοβαμμένους βωμούς τη ζωή και τον ιδρώτα μου.
Τον τελευταίο καιρό προσφέρω σε κάθε λογής εργοδότες, ιδιώτες εννοείται, την εθελοντική μου εργασία. Μου είπανε πως το να χτίσεις βιογραφικό είναι σημαντικό, κι εγώ αναρωτιόμουν τι γίνεται με την προσωπικότητα... Θα αξίζει άραγε να βάλω στο βιογραφικό μου πως η καλοσύνη κι η απλότητα, χαρακτηριστικά που τα αρπακτικά λατρεύουν να πατάνε πάνω, είναι κατευθυντήριες γραμμές μου;
Εκεί έξω, βλέπεις κάθε τσαρλατάνο να έχει πιάσει από ένα κλαδί και να φωνάζει και να οδύρεται. Κι αναρωτιέσαι, τι συμβαίνει με τον κόσμο μας; Το παιδάκι μέσα μου κλαίει κάθε φορά που βλέπει πόσο αδύναμοι είναι οι άνθρωποι που χαίρονται με το να προκαλούν πόνο στον συνάνθρωπό τους. Που πήγε η ευγένεια; Που πήγε ο σεβασμός κι η αγάπη; Μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ, παρά μόνο σε κάποια λίγα παραμύθια.
Ο κόσμος που δημιουργήσαμε, στηριζόμενος στην εκμετάλλευση κάθε είδους, μας κάνει να πονάμε όλοι. Κι είναι όντως η φύση των πραγμάτων τέτοια, μάχη ανάμεσα σε μάχες, συμφέροντα που κινούνται με απίστευτες ταχύτητες σε ένα χαοτικό οδικό δίκτυο. Αφήσαμε το ζώο να κάνει κουμάντο στον Θεό που κρύβουμε μέσα μας, και πληρώνουμε κάθε μέρα γι'αυτό. Μα όλα αυτά, δεν αποτελούν παρά επιλογές.
Ο άνθρωπος έχει τρεις διαφορετικές τακτικές ως επιλογές για να χρησιμοποιήσει και να χειριστεί στην ζωή του τις εκάστοτε κατάστασεις. Μίσος, αγάπη κι αδιαφορία.
Μέσω της οδού του μίσους, ο άνθρωπος φοβούμενος απέναντι σε κάθε τι άγνωστο, επιλέγει να σηκώσει τοίχους και φαντάζεται φαντάσματα φοβερά και τρομερά. Έτσι, τρέφει αρνητικά συναισθήματα για το ξένο προς αυτόν. Τραβάει βέλη με το τόξο του κι ελπίζει να προστατευθεί όσο καλύτερα μπορεί.
Από την άλλη, έχουμε την αγάπη. Μέσω της αγάπης ο άνθρωπος με πρόσωπο θεού έρχεται κι ανοίγει τις αγκαλιές του προς το άγνωστο. Επιλέγει να δώσει ευκαιρία σε κάτι που δε γνωρίζει, ώστε να το παρατηρήσει με την περιέργεια παιδιού που τον χαρακτηρίζει και να γίνει φίλος με ένα άλλο του, μακρινό κομμάτι.
Ο τρίτος δρόμος είναι αυτός της αδιαφορίας. Βέβαια, σχεδόν ποτέ δεν είμαστε αδιάφοροι. Απλά τα συναισθήματα που μας γεννά το ξένο, εύκολα πεθαίνουν και ξεφτίζουν. Πόσες χιλιάδες πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά, μυριάδες μικροί θάνατοι κι αποχαιρετισμοί, με ανθρώπους που άλλαξες μια ματιά, ίσως πιο μεστή από κάθε κουβέντα που μπορεί να έχεις κάνει με τους καλύτερούς σου φίλους. Αυτή είναι μια ξεχασμένη γλώσσα που έχουμε μέσα μας. Η γλώσσα της φευγαλέας φύσης.
Και πείτε μου εσείς, τι πιστεύετε. Ποια είναι η πιο σοφή τακτική που μπορεί να υιοθετήσει και να ακολουθήσει ο άνθρωπος εν γένει;
Φοβάμαι, μα θα επιχειρήσω να συνδέσω την λογική με την αγάπη και το αποτέλεσμα θα το πω Σοφία.
Σοφός για εμένα είναι ο άνθρωπος που έχει αναγνωρίσει ως έναν βαθμό πως όλα όσα έχουν ειπωθεί ως σήμερα, συνδέονται μεταξύ τους, καλύπτοντας το ένα το άλλο. Η ιστορία της ανθρώπινης σκέψης που για εμένα δεν είναι κάτι άλλο από την ίδια τη φιλοσοφία, μας φανερώνει την ενότητα της ολότητας τριγύρω και μέσα μας.
Η φιλοσοφία είναι η σκέψη της ανθρωπότητας. Και η έμπρακτη άσκησή της στη ζωή μας, δεν γίνεται να μη μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα όλοι μαζί ως αδέρφια που είμαστε.
Μα ποιος σοφός ερμηνεύθηκε σωστά ως σήμερα; Τα λόγια των μεγάλων πνευματικών της ανθρωπότητας έγιναν όπλο στα χέρια μερικών χιλιάδων τσαρλατάνων. Κι αυτοί οι τσαρλατάνοι, καρκινικά κύτταρα του οργανισμού που φέρει το όνομα Ανθρωπότητα, δεν έχουν παρά μόνο έναν αντιφατικό προς την ίδια τη ζωή σκοπό, να την καταστρέψουν.
Κι εμείς, ανίδεοι, πτωχοί τω πνεύματι, τρέχουμε δεξιά κι αριστερά για ένα κομματάκι ψωμί. Εν έτει 2019, θεωρούμε αναγκαίο κακό την εργασία. Αναπτύξαμε σε τέτοιο βαθμό την τεχνολογία, κι αντί να την αξιοποιήσουμε κατάλληλα, τα βάζουμε μαζί της λες και δεν είναι παιδί μας. Μας διακατέχει μια δουλοπρέπεια. Ένα στερεότυπο που λέει πως ο άνθρωπος θα πρέπει να δουλεύει και να παράγει αξία. Και μπερδεύουν την αντικειμενική με την ανταλλακτική αξία.
Ακόμη και σήμερα, έναν αιώνα τώρα, δουλεύουμε πενθήμερο κι οχτάωρο. Κάποτε, τα συμφέροντα ήταν πιο απτά. Διχασμένα κατά κύριο λόγο σε μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, απ'τη μια όσοι κατείχαν το κεφάλαιο κι απ'την άλλη όσοι κατείχαν μόνο τη δύναμη των χεριών τους. Με τον καιρό οι μεν νίκησαν του δε σε όλα τα επίπεδα, και πλέον η ανισότητα στο οικονομικό γίγνεσθαι έχει λάβει μη αναστρέψιμες διαστάσεις. Το θέμα όμως είναι, ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παρόλο που είναι η τελευταία τρύπα του ζορνά στη σημερινή μας κοινωνία, κι ας είναι κάτι δις, έχουν αποπροσανατολισθεί. Έχουν καταφέρει να πιστέψουν πως αξίζει περισσότερο να γίνεις πλούσιος και να είσαι πάνω από τους άλλους παρά να μπορείς να ζήσεις καλύτερα σε σχέση με τη χθεσινή σου κατάσταση. Λείπει τόσο πολύ το γνώθι σαυτόν. Αυταπάτες που μας κάνουν να χτυπούμε τα κεφάλια μας στον τοίχο.
Λες και δε γίνεται να δουλεύουμε λιγότερο και με πιο ανθρώπινους όρους. Λες και δεν μπορούμε να ζήσουμε όλοι σαν αδέρφια. Λες και το κακό βασιλεύει σε έναν κόσμο χωρίς θρόνους.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία, κι ας είναι ουτοπία, όπου ο άνθρωπος θα δεχθεί να ζήσει σύμφωνα με αυτό που πραγματικά είναι. Πως να μοιάζει άραγε; Η κοινωνία των θεών, πραγματικός παράδεισος.
Μα και πάλι, για άλλα ξεκίνησα να γράψω. Πως έρχονται και κολλάνε όλα αυτά με τη σημερινή κατάσταση της χώρας; Είναι απλό και πασιφανές, μας λείπει η αγάπη. Όλοι μας είμαστε άνθρωποι με αρετές και προβλήματα. Μα το ζήτημα παιδείας που αντιμετωπίζουμε, μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο με δαίμονες παρά με αγγέλους.
Ο ελληνικός χώρος φαντάζει με βάλτο, και πως να φυτρώσουν λουλούδια στον βάλτο; Πως μπορείς να σπείρεις κάτι σε τοξικό περιβάλλον και να ευελπιστείς αυτό να ευδοκιμήσει;
Ζητείται ελπίς.
Σαν κι εμένα είναι κι άλλοι. Κι όπως ήρθαμε, έτσι και θα φύγουμε. Όμως, αυτό το όμως. Γιατί να μην προσπαθήσουμε; Γιατί να ρίξουμε τις ασπίδες και τα όπλα μας χωρίς καν να δοκιμάσουμε να πολεμήσουμε; Γιατί να παραιτηθεί κανείς απ'το όνειρο να αλλάξει έναν κόσμο που δεν του αρέσει; Τόσο λιγόψυχοι είμαστε εμείς οι τρελοί;
Περπατώ τριγύρω και συναντάω νέους χωρίς όνειρα κι ελπίδα, πιο νεκρούς ακόμη κι απ'τους πρόγονούς τους. Γι'αυτό άραγε πέθαναν τόσοι και τόσοι; Για να παραιτηθούμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε να ζήσουμε; Γίναμε ζόμπι μέσα σε μια κρίση αξιών.
Δέκα χρόνια οικονομική κρίση. Διακόσια χρόνια κρίση κοινωνική. Είναι αυτή η χώρα καταδικασμένη; Ή μήπως την καταδικάζουμε εμείς καθημερινά με τις επιλογές μας; Διάλεξε και πάρε.
Γενιές ολάκερες, καμένα χόρτα. Και μια κοινωνική κατάθλιψη που μας σκοτώνει σιγά σιγά με καταχρήσεις. Τι αρρώστια κι αυτή;
Ζητείται ελπίς.
Ώρες ώρες, αισθάνομαι τόσο μα τόσο μόνος κι αδύναμος. Και τώρα με τη βιοπάλη, ένας ακόμη βραχνάς έρχεται και κρεμάτε πάνω μου.
Μα εγώ, ρομαντικός ποιητής σαν είμαι, δεν μπορώ παρά να χτυπάω το κεφάλι μου σε τοίχους, μήπως και ξυπνήσουν οι μαρμαρωμένοι μου συνήρωες. Μήπως και απελευθερωθεί κανείς απ'τα δεσμά του.
Τουλάχιστον, ο τόσος πόνος με κάνει να νιώθω ζωντανός. Κι είναι αυτό τελικά που έψαχνα. Να τος ο βωμός να θυσιάσω τη ζωή μου. Ή που θα τα αλλάξω όλα, ή που απλά θα πεθάνω προσπαθώντας.
Για ποιον γράφω άραγε; Κι αν ένα δέντρο πέσει μέσα στο δάσος, σημαίνει ότι δεν έκανε θόρυβο επειδή δεν είναι κανείς εκεί για να τ'ακούσει;
Κι όμως, κάποιος είναι εδώ και κατασκοπεύει το μυαλό μου. Το διαισθάνομαι.
Βρέθηκε η ελπίς.
Μη φοβάστε αδέρφια μου κι ελάτε να δημιουργήσουμε, το αξίζουμε.
Αναζητούνται συνδαιτυμόνες.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Couleur.
Τόσα χρόνια γράφω και γράφω, προσπαθώντας σε πρώτη φάση να αυτοψυχαναλυθώ κι αν έχω την τύχη και τη δύναμη, ίσως να αυτοψυχοθεραπευθώ. Μέχρι τώρα το γράψιμο στάθηκε δίπλα μου, το είχα σαν μπαστουνάκι ώστε να βοηθιέμαι πότε πότε στις δύσκολές μου ημέρες. Η γοητεία που το διακατέχει, το καθιστά ως ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία αυτοβελτίωσης, κι αυτό το τελευταίο, είναι κομμάτι των ανθρώπων που βλέπουν παραπέρα, στον ορίζοντα.
Αισθάνομαι όμως πως οικοδόμησα μέσα μου όσα χρειαζόμουν για να ορθοποδήσω πνευματικά. Με τη φλογίτσα της ψυχής μου, άναψα τη δάδα του νου μου, και πλέον τράβηξα πλώρη προς τα ενδότερα του κόσμου μου, μιλώντας με μια κάποια παρρησία που ίσως και να φαντάζει αλαζονική, μα δεν είναι.
Θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός να μιλήσω για πράγματα που ως τώρα δεν τόλμησα να ακουμπήσω με την πένα των δαχτύλων μου. Ήρθε ο καιρός το γράψιμο να με τραβήξει μπροστά.
Ξυπνάω πρωί, σηκώνομαι, ετοιμάζομαι και βγαίνω στον πηγαιμό για την Ιθάκη. Ποια Ιθάκη; Φυσικά κι εννοώ την νεκρική μου κνίμη.
Μα ας αφήσουμε τα ευχάριστα κι ας βγούμε μια βόλτα στον αλλόκοτό μας κόσμο.
Όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι, έφτασε κι η δική μου ώρα να γίνω χρήσιμος στην κοινωνία. Πέρα απ'το να γράφω σκόρπιες σκέψεις κι ιδέες δεξιά κι αριστερά, είναι καιρός να θυσιάσω σε αιματοβαμμένους βωμούς τη ζωή και τον ιδρώτα μου.
Τον τελευταίο καιρό προσφέρω σε κάθε λογής εργοδότες, ιδιώτες εννοείται, την εθελοντική μου εργασία. Μου είπανε πως το να χτίσεις βιογραφικό είναι σημαντικό, κι εγώ αναρωτιόμουν τι γίνεται με την προσωπικότητα... Θα αξίζει άραγε να βάλω στο βιογραφικό μου πως η καλοσύνη κι η απλότητα, χαρακτηριστικά που τα αρπακτικά λατρεύουν να πατάνε πάνω, είναι κατευθυντήριες γραμμές μου;
Εκεί έξω, βλέπεις κάθε τσαρλατάνο να έχει πιάσει από ένα κλαδί και να φωνάζει και να οδύρεται. Κι αναρωτιέσαι, τι συμβαίνει με τον κόσμο μας; Το παιδάκι μέσα μου κλαίει κάθε φορά που βλέπει πόσο αδύναμοι είναι οι άνθρωποι που χαίρονται με το να προκαλούν πόνο στον συνάνθρωπό τους. Που πήγε η ευγένεια; Που πήγε ο σεβασμός κι η αγάπη; Μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ, παρά μόνο σε κάποια λίγα παραμύθια.
Ο κόσμος που δημιουργήσαμε, στηριζόμενος στην εκμετάλλευση κάθε είδους, μας κάνει να πονάμε όλοι. Κι είναι όντως η φύση των πραγμάτων τέτοια, μάχη ανάμεσα σε μάχες, συμφέροντα που κινούνται με απίστευτες ταχύτητες σε ένα χαοτικό οδικό δίκτυο. Αφήσαμε το ζώο να κάνει κουμάντο στον Θεό που κρύβουμε μέσα μας, και πληρώνουμε κάθε μέρα γι'αυτό. Μα όλα αυτά, δεν αποτελούν παρά επιλογές.
Ο άνθρωπος έχει τρεις διαφορετικές τακτικές ως επιλογές για να χρησιμοποιήσει και να χειριστεί στην ζωή του τις εκάστοτε κατάστασεις. Μίσος, αγάπη κι αδιαφορία.
Μέσω της οδού του μίσους, ο άνθρωπος φοβούμενος απέναντι σε κάθε τι άγνωστο, επιλέγει να σηκώσει τοίχους και φαντάζεται φαντάσματα φοβερά και τρομερά. Έτσι, τρέφει αρνητικά συναισθήματα για το ξένο προς αυτόν. Τραβάει βέλη με το τόξο του κι ελπίζει να προστατευθεί όσο καλύτερα μπορεί.
Από την άλλη, έχουμε την αγάπη. Μέσω της αγάπης ο άνθρωπος με πρόσωπο θεού έρχεται κι ανοίγει τις αγκαλιές του προς το άγνωστο. Επιλέγει να δώσει ευκαιρία σε κάτι που δε γνωρίζει, ώστε να το παρατηρήσει με την περιέργεια παιδιού που τον χαρακτηρίζει και να γίνει φίλος με ένα άλλο του, μακρινό κομμάτι.
Ο τρίτος δρόμος είναι αυτός της αδιαφορίας. Βέβαια, σχεδόν ποτέ δεν είμαστε αδιάφοροι. Απλά τα συναισθήματα που μας γεννά το ξένο, εύκολα πεθαίνουν και ξεφτίζουν. Πόσες χιλιάδες πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά, μυριάδες μικροί θάνατοι κι αποχαιρετισμοί, με ανθρώπους που άλλαξες μια ματιά, ίσως πιο μεστή από κάθε κουβέντα που μπορεί να έχεις κάνει με τους καλύτερούς σου φίλους. Αυτή είναι μια ξεχασμένη γλώσσα που έχουμε μέσα μας. Η γλώσσα της φευγαλέας φύσης.
Και πείτε μου εσείς, τι πιστεύετε. Ποια είναι η πιο σοφή τακτική που μπορεί να υιοθετήσει και να ακολουθήσει ο άνθρωπος εν γένει;
Φοβάμαι, μα θα επιχειρήσω να συνδέσω την λογική με την αγάπη και το αποτέλεσμα θα το πω Σοφία.
Σοφός για εμένα είναι ο άνθρωπος που έχει αναγνωρίσει ως έναν βαθμό πως όλα όσα έχουν ειπωθεί ως σήμερα, συνδέονται μεταξύ τους, καλύπτοντας το ένα το άλλο. Η ιστορία της ανθρώπινης σκέψης που για εμένα δεν είναι κάτι άλλο από την ίδια τη φιλοσοφία, μας φανερώνει την ενότητα της ολότητας τριγύρω και μέσα μας.
Η φιλοσοφία είναι η σκέψη της ανθρωπότητας. Και η έμπρακτη άσκησή της στη ζωή μας, δεν γίνεται να μη μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα όλοι μαζί ως αδέρφια που είμαστε.
Μα ποιος σοφός ερμηνεύθηκε σωστά ως σήμερα; Τα λόγια των μεγάλων πνευματικών της ανθρωπότητας έγιναν όπλο στα χέρια μερικών χιλιάδων τσαρλατάνων. Κι αυτοί οι τσαρλατάνοι, καρκινικά κύτταρα του οργανισμού που φέρει το όνομα Ανθρωπότητα, δεν έχουν παρά μόνο έναν αντιφατικό προς την ίδια τη ζωή σκοπό, να την καταστρέψουν.
Κι εμείς, ανίδεοι, πτωχοί τω πνεύματι, τρέχουμε δεξιά κι αριστερά για ένα κομματάκι ψωμί. Εν έτει 2019, θεωρούμε αναγκαίο κακό την εργασία. Αναπτύξαμε σε τέτοιο βαθμό την τεχνολογία, κι αντί να την αξιοποιήσουμε κατάλληλα, τα βάζουμε μαζί της λες και δεν είναι παιδί μας. Μας διακατέχει μια δουλοπρέπεια. Ένα στερεότυπο που λέει πως ο άνθρωπος θα πρέπει να δουλεύει και να παράγει αξία. Και μπερδεύουν την αντικειμενική με την ανταλλακτική αξία.
Ακόμη και σήμερα, έναν αιώνα τώρα, δουλεύουμε πενθήμερο κι οχτάωρο. Κάποτε, τα συμφέροντα ήταν πιο απτά. Διχασμένα κατά κύριο λόγο σε μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, απ'τη μια όσοι κατείχαν το κεφάλαιο κι απ'την άλλη όσοι κατείχαν μόνο τη δύναμη των χεριών τους. Με τον καιρό οι μεν νίκησαν του δε σε όλα τα επίπεδα, και πλέον η ανισότητα στο οικονομικό γίγνεσθαι έχει λάβει μη αναστρέψιμες διαστάσεις. Το θέμα όμως είναι, ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παρόλο που είναι η τελευταία τρύπα του ζορνά στη σημερινή μας κοινωνία, κι ας είναι κάτι δις, έχουν αποπροσανατολισθεί. Έχουν καταφέρει να πιστέψουν πως αξίζει περισσότερο να γίνεις πλούσιος και να είσαι πάνω από τους άλλους παρά να μπορείς να ζήσεις καλύτερα σε σχέση με τη χθεσινή σου κατάσταση. Λείπει τόσο πολύ το γνώθι σαυτόν. Αυταπάτες που μας κάνουν να χτυπούμε τα κεφάλια μας στον τοίχο.
Λες και δε γίνεται να δουλεύουμε λιγότερο και με πιο ανθρώπινους όρους. Λες και δεν μπορούμε να ζήσουμε όλοι σαν αδέρφια. Λες και το κακό βασιλεύει σε έναν κόσμο χωρίς θρόνους.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία, κι ας είναι ουτοπία, όπου ο άνθρωπος θα δεχθεί να ζήσει σύμφωνα με αυτό που πραγματικά είναι. Πως να μοιάζει άραγε; Η κοινωνία των θεών, πραγματικός παράδεισος.
Μα και πάλι, για άλλα ξεκίνησα να γράψω. Πως έρχονται και κολλάνε όλα αυτά με τη σημερινή κατάσταση της χώρας; Είναι απλό και πασιφανές, μας λείπει η αγάπη. Όλοι μας είμαστε άνθρωποι με αρετές και προβλήματα. Μα το ζήτημα παιδείας που αντιμετωπίζουμε, μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο με δαίμονες παρά με αγγέλους.
Ο ελληνικός χώρος φαντάζει με βάλτο, και πως να φυτρώσουν λουλούδια στον βάλτο; Πως μπορείς να σπείρεις κάτι σε τοξικό περιβάλλον και να ευελπιστείς αυτό να ευδοκιμήσει;
Ζητείται ελπίς.
Σαν κι εμένα είναι κι άλλοι. Κι όπως ήρθαμε, έτσι και θα φύγουμε. Όμως, αυτό το όμως. Γιατί να μην προσπαθήσουμε; Γιατί να ρίξουμε τις ασπίδες και τα όπλα μας χωρίς καν να δοκιμάσουμε να πολεμήσουμε; Γιατί να παραιτηθεί κανείς απ'το όνειρο να αλλάξει έναν κόσμο που δεν του αρέσει; Τόσο λιγόψυχοι είμαστε εμείς οι τρελοί;
Περπατώ τριγύρω και συναντάω νέους χωρίς όνειρα κι ελπίδα, πιο νεκρούς ακόμη κι απ'τους πρόγονούς τους. Γι'αυτό άραγε πέθαναν τόσοι και τόσοι; Για να παραιτηθούμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε να ζήσουμε; Γίναμε ζόμπι μέσα σε μια κρίση αξιών.
Δέκα χρόνια οικονομική κρίση. Διακόσια χρόνια κρίση κοινωνική. Είναι αυτή η χώρα καταδικασμένη; Ή μήπως την καταδικάζουμε εμείς καθημερινά με τις επιλογές μας; Διάλεξε και πάρε.
Γενιές ολάκερες, καμένα χόρτα. Και μια κοινωνική κατάθλιψη που μας σκοτώνει σιγά σιγά με καταχρήσεις. Τι αρρώστια κι αυτή;
Ζητείται ελπίς.
Ώρες ώρες, αισθάνομαι τόσο μα τόσο μόνος κι αδύναμος. Και τώρα με τη βιοπάλη, ένας ακόμη βραχνάς έρχεται και κρεμάτε πάνω μου.
Μα εγώ, ρομαντικός ποιητής σαν είμαι, δεν μπορώ παρά να χτυπάω το κεφάλι μου σε τοίχους, μήπως και ξυπνήσουν οι μαρμαρωμένοι μου συνήρωες. Μήπως και απελευθερωθεί κανείς απ'τα δεσμά του.
Τουλάχιστον, ο τόσος πόνος με κάνει να νιώθω ζωντανός. Κι είναι αυτό τελικά που έψαχνα. Να τος ο βωμός να θυσιάσω τη ζωή μου. Ή που θα τα αλλάξω όλα, ή που απλά θα πεθάνω προσπαθώντας.
Για ποιον γράφω άραγε; Κι αν ένα δέντρο πέσει μέσα στο δάσος, σημαίνει ότι δεν έκανε θόρυβο επειδή δεν είναι κανείς εκεί για να τ'ακούσει;
Κι όμως, κάποιος είναι εδώ και κατασκοπεύει το μυαλό μου. Το διαισθάνομαι.
Βρέθηκε η ελπίς.
Μη φοβάστε αδέρφια μου κι ελάτε να δημιουργήσουμε, το αξίζουμε.
Αναζητούνται συνδαιτυμόνες.
Την εικόνα βρήκα στο pixabay.com και είναι του χρήστη Couleur.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου